Τελευταία σελίδα αριστερά

Ο χρόνος είναι εκείνος, που μου απαγορεύει να απαντήσω σε όσους εξέφρασαν αντιρρήσεις σχετικά με το χθεσινό μου κείμενο, ώστε να συμβάλλω με την σειρά μου σε έναν δημιουργικό διάλογο. Δεν έχω σκοπό να μπω σε αντιπαράθεση μεταξύ όλων αυτών που υπερασπίζονται την αναγκαιότητα του εμβολιασμού και αυτών που αρνούνται. Βαθύτερος σκοπός του χθεσινού κειμένου ήταν να καταδείξει την αναγκαιότητα της συνοχής, της αλληλεγγύης, της συλλογικής προσπάθειας της κοινωνίας απέναντι στους μεγάλους κινδύνους που την απειλούν. Απέναντι στον πόλεμο, την οικονομική κρίση, την φτώχεια, του ξεριζωμούς, την πείνα, την δίψα τις πανδημίες. Αν ωφελούν οι εμβολιασμοί δεν χωράει επιχειρηματολογία. Αν δεν υπήρχαν τα εμβόλια, μπορεί σήμερα να ήμασταν είδος προς εξαφάνιση. Συμμερίζομαι τις ενστάσεις για τον περιορισμένο χρόνο προετοιμασίας του εμβολίου για τον Covid 19, να μην ξεχνάμε όμως την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ζούσε και ζει η ανθρωπότητα. Κανείς δεν αμφιβάλλει για τον πόλεμο μεταξύ των εταιρειών και τα ...

  “ Δεν πρόκειται να κάνω το εμβόλιο για τον κορωνοϊό” φώναζε σήμερα ένας νευριασμένος στην ομήγυρη. Η απόφασή του, άσχετα αν στρέφεται πρωτίστως εναντίον του, υποδηλώνει έναν άκρατο εγωισμό. Αυτό περιμένει τελικά, τη δική του σωτηρία. Ελπίζει ότι αυτός θα επιβιώσει και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά. Η κοινωνία είναι οι άλλοι, όλος ο κόσμος εκτός από εμάς. Εντελώς ασυνείδητα, κάνουμε ένα βήμα πίσω, εξαιρώντας τον εαυτό μας από το σύνολο. Το αποτέλεσμα, ένα σύνολο χωρίς μονάδες, μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους. Ένα μηδέν. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες.

Δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι καινούργιο για την Γιουροβίζιον. Ακόμα και οι προσπάθειες που πάνε κόντρα στο συρμό, σκοπιμότητες εξυπηρετούν. Για την Ελλάδα δεν θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά, ένα κομμάτι της ασκήμιας άλλωστε είναι η εκάστοτε συμμετοχή της. Αν αυτός ο διαγωνισμός αποτελούσε κίνητρο για μουσικές δημιουργίες, σήμερα η Ευρώπη δεν θα είχε μουσική. Ευτυχώς, που ακόμα και αυτοί που το παρακολουθούν στην τηλεόραση - και είναι πολλοί - οι περισσότεροι δεν τον αποδέχονται. Ο συντονισμός όμως απέναντι σ’ αυτήν την βλακεία εκατομμυρίων τηλεθεατών, θα πρέπει να μας ανησυχεί. Και θα πρέπει να μας ανησυχεί γιατί σιγά σιγά η σαχλαμάρα γίνεται εθνικό ζήτημα και απειλεί να στραγγαλίσει ότι καινούργιο γεννιέται. Ορθά η Μαριάννα Τζιαντζή σε παλαιότερο άρθρο της αναφέρει «Ο γυμνός βασιλιάς δεν είναι ο τραγουδιστής, αλλά η κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάξη που παρελαύνει καμαρωτή με τα (ανύπαρκτα) καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Δεν θα πέσω στην παγίδα συμβάλλοντας έστω και με αρνητική κριτική σ’ αυτ...

Αυτό είναι το "ευχαριστώ" της Κυβέρνησης προς την Κέρκυρα... Να στείλει τον γνωστό Βορίδη να την εκπροσωπήσει στις εκδηλώσεις για την 157η επέτειο της ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των ριζοσπαστών προγόνων μας, που έδωσαν το αίμα τους για την πολυπόθητη ελευθερία από τους ξένους κατακτητές. Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην. Δεν είναι τυχαίο, που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης, για να μας έρθουν απαλλαγμένοι από το το μαύρο κουστούμι και τον φασιστικό πέλεκυ και με νέα ενδυμασία χρώματος μπλε, να μας μιλούν για δημοκρατία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί, την επομένη των εκλογών. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσα χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν; Δυστυχώς, η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο. Τι κάνουμε; ...