Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Για τον Αύγουστο των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία…

Δεν υπάρχει ούτε ανάσα δροσιάς για να περάσει  από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Πλάνο  από το «Τσάι στη Σαχάρα».  Τα κουνούπια με έχουν κάνει άθελά μου αιμοδότη. Κάτω από τον ανεμιστήρα ξαπλωμένος ανάσκελα, ακολουθώ τη φορά των πτερυγίων  και εστιάζω τη σκέψη μου στο κέντρο.  Αυτό που περίμενα τόσα χρόνια αυτό είναι;   Όλη αυτή η φασαρία για «πρώτη φορά αριστερά»  αυτό ήταν; Δεν θα ξεκολλήσω τα μάτια μου  από το κέντρο του ανεμιστήρα αν δεν πάρω μια απάντηση. Έβαλα ένα παράδειγμα στην άκρη  του ενός πτερυγίου  και άρχισα υπομονετικά να λύνω την εξίσωση. Το ποντικάκι – χάριν πειράματος το ζώο – άρχισε  ν’ αλλάζει συνεχώς θέσεις , ακολουθώντας  τη φορά των πτερυγίων. Και εκεί που άρχισε να λύνεται η απορία , άλλαξε πορεία . Πηδούσε με χάρη προς όλες τις κατευθύνσεις  και μου έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα . Το μόνο που μπορούσα με βεβαιότητα να συμπεράνω  ήταν η χαρακτηριστική  αστάθεια στη διαδρομή του . Θα μείνεις με την απορία σκέφτηκα.  Είχε μια ευχέρεια να με ξεγελάει… ακόμα και μπροστά στα μάτια μου, που αλήθεια σας λέω, δεν  λόξεψαν ούτε για μια στιγμή. Ξεκίνησε από την αρχή  μια αντίστροφη  κίνηση χωρίς ίχνος τύψεων για ό,τι προηγήθηκε.  Στην αρχή του άρεσε το κόκκινο, τώρα ανταποκρίνεται  με ευχέρεια στο πράσινο, ενώ ερωτοτροπεί με το γαλάζιο. Δεν ξέρω που να το βρω. Συνεχίζω να ακολουθώ τη δίνη του ανεμιστήρα εις γνώσιν μου  ότι δεν με οδηγεί πουθενά. Στην προσπάθεια μου να δώσω απαντήσεις  τα κουνούπια έκαναν πάρτι. Στο τέλος με κέρασαν και μια πορτοκαλάδα για την προσφορά μου.  Ένα μπουκάλι αίμα α’ θετικό δεν είναι λίγο. Κατέγραψα τις παρατηρήσεις μου, αλλά η απορία θα μείνει παντοτινή. Ο ανεμιστήρας γυρίζει σαν τρελός , το ποντικάκι έδειχνε να ξέρει τις διαδρομές. Για κάποια στιγμή νόμισα, ότι αυτό το διαβολικό ζωάκι τον κατευθύνει… 
Αν δεν υπήρχαν και αυτά τα ηλίθια συναισθήματα, θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Μου πέφτει βαρύς ο Αύγουστος. Με μπερδεύει. 
Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής, γιατί μέσα στην φασαρία το χάνεις το σημαντικό.
Για τον Αύγουστο των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία,
γιατί ο Αύγουστος θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο συναίσθημα.
Η ευαισθησία, που καθένας κρύβει μέσα του, βρήκε την αφορμή να αποδείξει, ότι η αποκάλυψη της, είναι δύναμη και όχι αδυναμία όπως του έμαθαν αυτοί που επιχειρούν να χτίσουν τον άνθρωπο από μάρμαρο.
«Εκείνη η προσωπική δικαιοσύνη, εκείνη η αληθινή μεταρρύθμιση που ξαναζωντάνεψε την πεθαμένη ευαισθησία, αυτά τα πράγματα είναι αλήθεια, η δική μας αλήθεια, η μοναδική αλήθεια. Τα υπόλοιπα στον κόσμο είναι τοπίο, κορνίζες που πλαισιώνουν τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσίες των όσων σκεφτόμαστε.
Επανάσταση; Αλλαγή; Αυτό που θέλω στ’ αλήθεια είναι να φύγουν τα άτονα σύννεφα που μουτζουρώνουν με μια γκρίζα σαπουνάδα τον ουρανό. Αυτό που θέλω είναι να δω το γαλάζιο να προβάλει ανάμεσά τους, αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη, γιατί τίποτα δεν είναι και ούτε θέλει να είναι».
«Έχει παγωνιά ο Αύγουστος». Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου, με τα μπετά που καίγονται, με μια πόλη που η ζωή είναι σε αναστολή. Ο Αύγουστος βγάζει την σημαντικότερη είδηση. Φοβάμαι να πεθάνω μόνος. Να ζήσω, ήθελα να πω, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω. Θέλει αλήθειες ο Αύγουστος...


Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Σου πάει το καλοκαίρι

Πολλά ο φετινός Ιούλιος και που να χωρέσουν. Ευτυχώς,  που η καρδιά  είναι πλασμένη  από υλικό  που τεντώνεται και φτάνει στο άπειρο, τον Ιούλιο δε, ακόμα παραπέρα. Αλλιώς πως να χωρέσει τόσες νίκες και ήττες  μαζί. Ε! λοιπόν τον Ιούλιο μεγαλώνει η καρδιά τα βάζει όλα σε μια τάξη. Το μυαλό είναι αυτό που πανικοβάλλεται περιμένοντας το άγνωστο.  Το μυαλό είναι αυτό, που δεν αντέχει να περιμένει. Και το μυαλό είναι εκείνο που στην αναμονή παίρνει  παράδρομους και χάνεται.  Διότι η άγνοια στο μυαλό κατοικοεδρεύει.  Η καρδιά όμως τα χωράει όλα και άλλα τόσα.
Από Ιούλιο σε Ιούλιο προχωράμε,  οι ρωγμές  που γεμίζουμε δεν μας τρομάζουν, τόσα χρόνια μάθαμε, άλλωστε από ρήγματα μονάχα  μπορούμε  να αντικρίζουμε τον κόσμο. Σπαράγματα αλήθειας το υπέρτατο κέρδος. Και μια αθωότητα σαν το βλέμμα εκείνου  του μωρού, που δεν έμαθε τίποτα ακόμη.
Ήταν Ιούλιος θυμάμαι και τότε, αμέσως το αισθάνθηκα, «έχεις κάτι από το παρελθόν μου εσύ» σκέφτηκα,  δεν στο είπα,  γύρω γύρω στο έφερνα μη σε τρομάξω θα καταλάβεις με τον καιρό. Το  ότι θα ήσουν η τελεία  του μέλλοντος μου, αυτό ούτε και εγώ δεν το είχα καταλάβει. «Σου πάει το καλοκαίρι» σου είπα. «Μας πάει» μου είπες. Και ήταν τόσο μεγάλη η νίκη που όσες ήττες και να ακολουθήσουν, δεν θα μπορέσουν να την επισκιάσουν. Μια νίκη που πλημύρισε την καρδιά, την καρδιά που για χάρη της μεγάλωσε.  Οι ήττες,  σημάδια που έδειχναν την διαφορά, στριμώχθηκαν σε  μια γωνιά.  Ήταν τόσο σαρωτική η νίκη εκείνου του Ιούλη, που κατάπιε όχι μόνο την οικονομική κρίση, άλλα και τις απανωτές ήττες από την «πρώτη φορά αριστερά». Και την ανασφάλεια κατάπιε και την  κάθε είδους ενοχή  και το φαίνεσθαι  και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αρέσκεται σε σχολιασμούς ελαφρά τη καρδία.
«Από Ιούλιο σε Ιούλιο προχωράμε,  οι ρωγμές  που γεμίζουμε δεν μας τρομάζουν, τόσα χρόνια μάθαμε, άλλωστε από ρήγματα μονάχα  μπορούμε  να αντικρίζουμε τον κόσμο. Σπαράγματα αλήθειας το υπέρτατο κέρδος. Και μια αθωότητα σαν το βλέμμα εκείνου  του μωρού, που δεν έμαθε τίποτα ακόμη…»



Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Οι γλυκές παρανομίες μαραίνονται στο φως

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν μια δεκαετία,  αφορμή  τα συνοδευτικά πορνό DVD σε κάποιες εφημερίδες, προκειμένου να αυξήσουν τις πωλήσεις τους.  
Αφού μοίρασαν σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια, εγκυκλοπαίδειες, κάθε είδους ηλεκτρική συσκευή και ότι φαντασθεί ο νους σας, οι εφημερίδες βάλθηκαν να αποκαθηλώσουν και το πορνό.
Η καινούργια μόδα είναι να μοιράζουν απλόχερα ταινίες πορνό. Τέσσαρα συλλεκτικά DVD προσέφερε την περασμένη Κυριακή, αθλητική εφημερίδα στους αναγνώστες της, με πρωταγωνιστές την Τσιτσιολίνα το Γκουσγκούνη την Τίνα Σπάθη και άλλους νεότερους.
Το πορνογραφικό υλικό από αρχαιοτάτων χρόνων ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία και η γοητεία αυτή μεγάλωνε όσο τα μέτρα ασφαλείας περιόριζαν την διακίνησή του.
Στην δεκαετία του 1970 οι εξώστες των πορνό σινεμά, απαιτούσαν εν χορώ την εμβόλιμη «τσόντα». Στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν ευκολότερα, πάντα όμως υπήρχε μια διακριτικότητα για την αδήριτη ανάγκη της οφθαλμολαγνείας.
Δεν διακατέχομαι από σύνδρομα πουριτανισμού, απεναντίας. η ένσταση μου έχει να κάνει με τον εξευτελισμό του Πορνό. Για τις εφημερίδες που βάζουν δολώματα δεν μου πέφτει λόγος, αυτές έτσι κι αλλιώς προ πολλού έχουν χάσει την αξιοπιστία τους αφού το περιεχόμενο τους δεν αποτελεί πλέον ελκυστική πρόταση προς τους αναγνώστες. Το πορνό όμως τι τους έφταιξε και επιχειρούν να το απαξιώσουν;
Είχα στο μυαλό μου πριν ξεκινήσω το σημερινό κείμενο τη γοητεία του γραφτού λόγου, αφορμή ένα παλιό χρονογράφημα του πατριάρχη του είδους Παύλου Παλαιολόγου. Τότε δεν χρειάζονταν η Τσιτσιολίνα, για να ερεθίσει τους αναγνώστες, τα ίδια τα γραφτά, είχαν την δύναμη για να δημιουργήσουν οργασμό του μυαλού μας. Σήμερα, που η εμπορική συμπεριφορά δεν σέβεται πλέον το λόγο, έβαλε χέρι και στην γλυκειά παρανομία του πορνό, ώστε να τα απαξιώσει και τα δύο.
«Στην Κέρκυρα πάλι. Μήπως είναι εκδήλωση αδυναμίας ερωτευμένου ή εξαιρετική αγάπη για το νησί; Μία ερώτηση που απευθύνω στον εαυτό μου κάθε φορά που ξεκινώ για την αρχόντισσα του Ιονίου. Αλλά και κάθε φορά στο πρώτο ακόμα αντίκρισμά της, μόλις αρχίσω να κυκλώνομαι από την γοητεία της, παρηγοριέμαι στη σκέψη ότι δεν μπορεί να είναι αδυναμία ο έρωτας στην ομορφιά. Για να λατρεύεται μήπως δεν πλάστηκε;» ( 1951) Παύλος Παλαιολόγος.

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και χαμογελάς

Η αντοχή αυτής της κοινωνίας δεν έχει προηγούμενο, πέντε  και πλέον χρόνια μέσα στην κρίση κρατάει το ρυθμό,  σε χαμηλές στροφές θα μου πείτε, όμως τον κρατάει . Δεν χάνει τα βήματα και οι χοροί καλά κρατούν με «το ροκ του μέλλοντος μας».  
Και εκεί  που έρχονται στιγμές που ο κόσμος χάνεται. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό,  έρχεται το σημερινό με μεγαλύτερη σφοδρότητα.   Και ξαφνικά  εκεί που διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, -  τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες πριν από λίγο - κάνεις μια προσπάθεια, που δεν είναι η τελευταία, πάνω από την υδρόγειο,  που βρίσκεται στο γραφείο σου, να  χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά.  Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια  τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και  χαμογελάς. Απόψε θα βρέξει αστέρια!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως κοινωνικές  συμπεριφορές της ψευτιάς και κάπως απροσάρμοστα, πορευτήκαμε  χρόνια και χρόνια: με αγαπημένους ποιητές, και συγγραφείς, που μας ταξίδεψαν,  με  έντυπα που εκδίδαμε κατά καιρούς  για να βρούμε τους όμοιους. «Σαν τον παράξενο Τζον του Τζορτζ Στάμπλετον, που εξέπεμπε σήματα ειδικά μέχρι την Κίνα, να συναντήσει τ’ αδέλφια του.
Ναι και το χωριό μας κουβαλήσαμε  στην πόλη,  γιατί στο φινάλε θέλαμε να είμαστε απλώς εμείς.  Χωρίς εικόνα γοητευτική και πρότυπο  της εποχής, για να τους μοιάσουμε. Δίχως μόδες ετικετάκια και ταμπέλες, ρούχων και συμπεριφορών.
Θα με ρωτήσετε που ξέρεις, ότι αυτό που υπερασπίζεσαι είναι ο εαυτός σου! Δεν ξέρω τον αναζητώ.  Και εμπιστεύομαι την εικόνα του και τον αέρα  που αποπνέει. Έτσι, χωρίς βερνίκια και λούστρα. Ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με μια τεράστια ανάγκη να αγαπά και να  αγαπιέται.


Με αυτά και με αυτά πορευτήκαμε με τις παρέες να έχουν τον πρώτο λόγο. Με τις παρέες που ονειρευόμαστε να τις μεγαλώσουμε,  έτσι που να γίνουμε όλοι μια παρέα. Και σήμερα που δεν έχω τι να γράψω  «Ήρθε ένας μάγος που έβγαζε ήλιους απ’ τα μανίκια κι απ’ το καπέλο του έπεφταν νησιά, έκλεισε μες στη χούφτα σου θαλασσινά χαλίκια άνοιξες και πέταξαν πουλιά
Κι έγινα κι εγώ ένα λαμπάκι πάνω απ’ την υδρόγειο φεγγάρι να βουτήξω στη Μεσόγειο…»
Και  ακόμα σήμερα που κρύφτηκαν οι λέξεις.  Και ακόμα σήμερα που φαίνονται όλα χαμένα… ακόμα εκείνο το όνειρο  μας ταξιδεύει.
Γι αυτό σου λέω να εμπιστεύεσαι την εικόνα σου και γίνε ο εαυτό σου.  Και ας λένε οι άλλοι.  Εσύ φόρεσε το κόκκινο καπέλο που σου πάει  και τότε όλα γίνονται εύκολα. Γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, τις βρίσκεις τις λέξεις  και τους ανθρώπους… Βρίσκεις το ρυθμό σου  και αυτόν τα τον χαμένο εαυτό σου.
Γιατί τα σήματα που εκπέμπεις  είναι  τ’ αληθινά και φτάνουν ως τον προορισμό τους… Γιατί οι κραδασμοί που προκαλείς  είναι  οι δικοί σου, τελικά...
« Ύστερα ο μάγος έσπασε δυο γυάλινα ποτήρια κι έφτιαξε από τα θρύψαλα νερό
θα κόβεσαι είπε αν μόνη σου το ακουμπάς στα χείλια θα ξεδιψάς αν πίνετε κι οι δυο».







Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Τα καλοκαίρια θέλουνε το χρόνο τους

Πάλι Δευτέρα. Έχω πολλή δουλειά.  Δεν θα κάνω τίποτα.  Έχετε ακούσει για την τράπεζα χρόνου;   Αυτήν θα επισκεφτώ σήμερα.  Θα δανειστώ χρόνο, τόσο, όσο η μνήμη μου, έχει ανάγκη.  
Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε.. Το έχουμε επιδιώξει.  Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της αληθινής ζωής.
«Στα υπαρξιακά μαθηματικά – γράφει ο κύριος Κούντερα - η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας;» «Που είναι οι παλιοί αργόσχολοι;» Μας ρωτάει ο συγγραφέας «Που είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στην ύπαιθρο; Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση;
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει τη μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα. 
Άλλαξα μουσική, Συνεχίζω με καλοκαιρινές μπαλάντες, που κάνουν τις μέρες μήνες και γιατί όχι και εποχές. «Τα καλοκαίρια είναι ψέματα» ο τίτλος του βιβλίου, ένα απόσπασμα, για μας που μπορούμε να κάνουμε την Δευτέρα Κυριακή και να προχωρήσουμε παραπέρα … «Τα καλοκαίρια είναι σπίρτα που καίγονται ως την άκρη τους κι ύστερα αφήνουν μουντζούρες σε φωτογραφίες θαμπές απ’ την αλμύρα και σε ηλιοβασιλέματα που ριγήσαμε σφιχταγκαλιασμένοι. ....Είναι μυρωδιές τα καλοκαίρια. .... Το άρωμα της θέρμης του μεσημεριού στη σάρκα. ....Ο βρεγμένος καπνός. ....Η αντηλιά στους τοίχους του ενοικιασμένου δωματίου. ....Ο ταξιδιάρικος ιδρώτας στα κορμιά των εραστών. ....Είναι επιθυμίες τα καλοκαίρια. ....Τις περισσότερες τις κουβαλάμε μέσα μας χρόνια ολόκληρα. ....Το μικρό κορίτσι με το ηλιοκαμένο δέρμα και τα φύκια στα πέλματα…
....Τα μάτια της που χωρούσαν όλο τον ορίζοντα… ....Η παρέα των πιτσιρικάδων που δεν σ’ έπαιζε γιατί εσύ ήσουν από την πόλη κι αυτοί ντόπιοι διάβολοι. ....Το αστέρι που δεν έφτανες να αγγίξεις όσο κι αν τεντωνόσουν προς τη νύχτα πάνω σου. ....Είναι μυστικά ανείπωτα τα καλοκαίρια. ....Φιλιά στα κλεφτά στις σκιές του πάρκου. ....Το πρώτο τσιγάρο στα σκαλάκια της πλατείας. ....Λόγια και υποσχέσεις για φιλίες που ξεθώριασαν. ....Είναι ψέματα τα καλοκαίρια. ....Κάστρα στην αμμουδιά. ....Γκρεμίζονται με την παλίρροια. ....Φεύγουν με τα πρώτα μελτέμια. ....Και μένεις σιωπηλός, να αφουγκράζεσαι το μοιρολόι του φθινοπώρου, που θα ‘ρχεται πάντα ντυμένο με τη θλίψη του, μα πάντα κρατώντας σφιχτά στον γκρίζο κόρφο του μια χούφτα βροχής λυτρωτικής. ....Ναι, μπορείς να κοιτάξεις μπροστά, ακόμη κι αν αυτό που άφησες πίσω σου είναι ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, λαμπερό και απρόσιτο.....» Αν μπορείς να κάνεις την Δευτέρα Κυριακή, μπορείς να κανείς και τον χειμώνα καλοκαίρι…


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...