Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες και πάλι



Τι έχω πάθει με τις πορτοκαλιές τουλίπες δε ξέρω.  Κάθε φορά που σκέπτομαι να αποπειραθώ  να γράψω ένα μυθιστόρημα, αυτόματα  πετιέται ο τίτλος  «στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες». Κανένα παιδικό βίωμα δεν συνηγορεί,  σ’ αυτήν την εμμονή χρόνων και την Ολλανδία μόνο από το χάρτη τη γνωρίζω. Μπορεί κάπου να το διάβασα και να έχει κολλήσει σε κάποια γωνία στον εγκέφαλο μου,  επειδή όμως δεν πρόκειται να γράψω μυθιστόρημα  ας κρατήσω τον τίτλο.
Η αναφορά έχει γίνει και σε παλαιότερο κείμενο,   πάλι  Φθινόπωρο, ακριβώς την εποχή που ξεγελάω τον εαυτό μου,  προγραμματίζοντας δήθεν για το επόμενο διάστημα,  σε χαρτιά που σκίζω  κάθε χρόνο, ανανεώνοντας  το ραντεβού  για τον επόμενο Σεπτέμβρη.  Εν τω μεταξύ συνεχίζω κανονικά την διαδρομή, άνευ σημειώσεων. «Στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες».
Οι τουλίπες αποτελούν σημείο αναφοράς Γιατρέ μου. Τις θυμήθηκα αυτές τις μέρες,  μαζί με  τον δρόμο που δεν περπάτησα, το μυθιστόρημα που δεν έγραψα, όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που ποτέ δεν ήμουνα με τους νικητές και εκείνο το κόσμο που ονειρεύτηκα και ποτέ δεν άλλαξε…
 

Τι να πεις… όταν ο άλλος ερωτά και απαντά, όταν, ενώ ακόμα ψάχνει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στη ψυχή του, όταν βαφτίζει με άλλες λέξεις την πραγματικότητα προσπαθώντας να την αποφύγει, σιωπάς… Και ακούς  με ευλάβεια την αξέχαστη φωνή του ραδιοφώνου  και την κυρία που παίζει δημιουργικά με τους τίτλους των τραγουδιών.
«Μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι. Μεγάλη κουβέντα. Και ακόμα μεγαλύτερη εκείνο το πάντα γελαστοί και γελασμένοι οι φίλοι του Χάρου. Αυτός είναι ο ορισμός του ωραίου θανάτου. Γελασμένοι να φύγουμε. Τα έξυπνα πουλιά ας μείνουν να πετούν πάνω από τα χαλάσματα, ας φτιάξουν πάλι εξάδυμους πύργους και σιδερένια χαμόγελα.
Εμείς θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μιας ιδέας, στην αγκαλιά μιας λυτρωτικής ψευδαίσθησης. Γελασμένοι, κοροϊδεμένοι, γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε».
Στο κυνήγι για ακόμα ένα θαύμα, που πάλι δεν θα καταφέρουμε, γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε στα θαύματα, αντίθετα δώσαμε όλο μας το είναι σ’ αυτή την πανέμορφη διαδρομή.
Προχωράμε στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες για να μην φτάσουμε ποτέ. Ωστόσο θα έχουμε να γράψουμε πολλά...

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Λες και έχουν πάρει απαλλαγή από την ιστορία



Κινδυνεύουμε να το πιστέψουμε. Το χειρότερο θεωρούμε το ψέμα στην πολιτική σαν κάτι φυσιολογικό  και δεν μας ενοχλεί.  Οι καταγεγραμμένες   δηλώσεις  πολιτικών, που δείχνουν τις μεταβαλλόμενες θέσεις  τους, δεν έχουν καμία αξία.
Του λες, «θυμάσαι τi έλεγε ο εκλεκτός της καρδιάς σου πριν ένα χρόνο»  και του το δείχνεις.  Του αποκαλύπτεις το ψέμα  και το αυτί του δεν ιδρώνει.  Του λες «Σε γέλασε, σε απάτησε» και η απάντηση, σταθερή «Έτσι είναι η πολιτική».     
Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που πόνεσαν που προκάλεσαν ζημιά στους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. 


Δεν γράφω τίποτα καινούργιο προσπαθώ ξεκινώντας από τα αυτονόητα, να καταλάβω, τι είναι εκείνο που δίνει ασυλία στους πολιτικούς που μας κυβερνούν,  να λειτουργούν με τόση αναξιοπιστία απέναντι στο Λαό, χωρίς να νοιώθει ποτέ κανείς την ανάγκη,  να απολογηθεί για εκείνα που μας έλεγε χθες και για τα αλλά που μας λέει σήμερα.
Βεβαίως και δεν ανακάλυψα την Αμερική, όμως απορώ πως αυτή η παρωδία αντέχει στο χρόνο, όταν είναι πρόδηλο και στον πιο ανυποψίαστο ψηφοφόρο, ότι δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες έλεγε όλα αυτά, ο ίδιος χωρίς να κοκκινίζει με την άνεση που του δίνει η σιωπηρή αποδοχή, να λέει σήμερα ακριβώς τα αντίθετα.
Οι πολιτικοί που μας κυβερνούν λειτουργούν λες και έχουν πάρει απαλλαγή από την ιστορία. Κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, γινόμαστε συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποιεί τη λήθη για ότι εγκληματικό έχει διαπραχθεί.. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο.
Και θα συνεχιστεί όσο η απάντηση απέναντι σε αυτή την διαρκή απάτη είναι  « Έτσι είναι η πολιτική»



Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Τη λύση θα την δώσουν αυτοί που σήμερα δε ξέρουν…

Όχι δεν ανέδειξε η οικονομική κρίση την κοινωνική.  Το αντίθετο.  Η κρίση θεσμών και αξιών είχε προηγηθεί  χρόνια πριν. Και μπορεί η οικονομική κρίση  να ξεπεραστεί , η κρίση όμως που βιώνει η κοινωνία θα πάρει χρόνο πολύ.
Όταν ο εαυτός μου διχάζεται, ανάμεσα στο σάπιο δημόσιο και τις απολύσεις,  στους φοροεισπράκτορες και τους φοροφυγάδες , στη νέα και την παλιά γενιά , στην  εξουσία και την κοινωνία, τρέχει πίσω ολοταχώς.  Και πάλι απ’ την αρχή.  Στράτα στρατούλα, από τα πρώτα βήματα μέχρι το σημερινό μπάχαλο.  Τι έφταιξε;  Και έφταιξαν πολλά και διαφορετικά , τόσα που δεν μου επιτρέπουν σήμερα να βάζω κόκκινους σταυρούς δίπλα σε ό,τι με χαλάει.

Οι διαπιστώσεις , για το τι συμβαίνει, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια φωτογραφία της στιγμής. Έχουν προηγηθεί κεντρικοί σχεδιασμοί, βραχυπρόθεσμοι ,μεσοπρόθεσμοι, μακροπρόθεσμοι . Μαζική πλύση   εγκεφάλου, καμένα μυαλά, πρόθυμα να ανταποκριθούν στις καινούργιες ανάγκες που ανακαλύπτει κάθε τόσο η λογική των αγορών. «Η αγορά» να μια σταθερά αιτία κακού.  Θα που πείτε, οι αγορές κάνουν τη δουλειά τους ,   Εμείς, γιατί , αφήσαμε στην άκρη την θέση του πολίτη  και στρογγυλοκαθίσαμε σ’ αυτήν του πελάτη;
Πελάτες ακόμα και με δανεικά, σε μια χώρα που η υπερκατανάλωση ήταν αντιστρόφως ανάλογη από τις δυνατότητες της.  Δώσαμε γη και ύδωρ. Και τη ψυχή μας πολλές φορές, για  να ανταποκριθούμε στα καλέσματα των αγορών.
Γυρνώντας πίσω ανακαλύπτεις. «Και την ψυχή μας δώσαμε»   και άντε τώρα να την πάρεις πίσω.  
Αυτοί που σήμερα κουνάνε το χέρι και μοιράζουν ευθύνες  εδώ και εκεί,  που   με ελαφρά την καρδία,  δικάζουν και καταδικάζουν,  αποτελούν  σοβαρό μέρος  του προβλήματος και τροχοπέδη σε όποια προσπάθεια για λύση.   Αυτοί πρώτοι πούλησαν τη ψυχή τους στο διάβολο και άντε να τη ξαναβρούν.
Τι έφταιξε;  Πολλά  και  διαφορετικά,   από την Αμερική μέχρι την Ρωσία.  Κάθε αλήθεια που θα ανακαλύπτουμε,  θα κάνει τα πατήματά μας  πιο σταθερά, σ’ αυτή  τη  δύσκολη πορεία,  που έχουμε μπροστά μας .
Γυρνώντας πίσω ανακαλύπτεις.  
Τη λύση πάντως θα την δώσουν αυτοί που σήμερα δε ξέρουν…

  



  

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

"Γιατί μόνο βλέποντάς σε μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου"



Όχι που δεν υπάρχουν νέα, είναι που πάλιωσαν, πριν καν μου φανερωθούν. Ας μην κοροϊδευόμαστε, τίποτα δεν θα μπορούσε ν’  αλλάξει με  μια μικρή απουσία αποτοξίνωσης, από την τοξίνη των λέξεων. Όσο για τις διακοπές, προσπάθησα να τις ζήσω…  και φυσικά δε θα τις γράψω…
Τα νέα, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα. Τόσο φρέσκα όσο η ομιλία του πρωθυπουργού στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης. Για την Συρία; Τα έχω ξαναδιαβάσει, πριν χρόνια… μέσω Ιράκ…
«Αν είχα μια αναπαυμένη, ψυχή, δεν θα ’γραφα  ποτέ»  είπε σε μια παλαιότερη  συνέντευξή του, ο ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης.  «Εάν θέλεις να είσαι κάθε μέρα ζωντανός, πρέπει  να έχεις  τις ιδιότητες που έχει ένα ποτάμι, να επαναστατείς συνεχώς στα πράγματα  που συμβαίνουν γύρω σου και πάνω σου, το ποτάμι εάν το περιορίσεις γίνονται πλημμύρες. Πρέπει να είσαι τόσο επαναστατικός και τόσο ήσυχος συγχρόνως».


Ε!  κάπως έτσι αντέξαμε, χωρίς πλημμύρες.  Με μεγάλη οικονομία δυνάμεων, προσπαθήσαμε να μη ξοδευτούμε λάθος, να μη χάσουμε μέσα στη φασαρία το σημαντικό.
Πάλι εδώ, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη. Με τα άκρως απαραίτητα. Απαλλαγμένοι  από όλα εκείνα τα περιττά μιας χρήσης και εφοδιασμένοι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με όλα εκείνα τα χρήσιμα, για μια ζωή.
Σ’ αυτά θα στηριχτούμε, που δεν ξεβάφουν με την πρώτη σταγόνα της βροχής,  που μας δίνουν, ταυτότητα και στυλ.  Σε αυτά που δεν τ’ ακούμε στις ειδήσεις.  Σ’ αυτά που έρχεται μια σιωπή  και μας τα ψιθυρίζει, όταν ο θόρυβος της τρέχουσας επικαιρότητας, μας καλεί να ακολουθήσουμε το συρμό.
Με αυτόν  το βαρύ  οπλισμό των συναισθημάτων μας πορευόμαστε, που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τον εαυτό μας, όχι  μέσα στον καθρέπτη,  αλλά στα μάτια των άλλων. «Γιατί μόνο βλέποντάς σε μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...