Τελευταία σελίδα αριστερά

Τι έχω πάθει με τις πορτοκαλιές τουλίπες δε ξέρω.   Κάθε φορά που σκέπτομαι να αποπειραθώ   να γράψω ένα μυθιστόρημα, αυτόματα   πετιέται ο τίτλος   «στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες». Κανένα παιδικό βίωμα δεν συνηγορεί,   σ’ αυτήν την εμμονή χρόνων και την Ολλανδία μόνο από το χάρτη τη γνωρίζω. Μπορεί κάπου να το διάβασα και να έχει κολλήσει σε κάποια γωνία στον εγκέφαλο μου,   επειδή όμως δεν πρόκειται να γράψω μυθιστόρημα   ας κρατήσω τον τίτλο. Η αναφορά έχει γίνει και σε παλαιότερο κείμενο,     πάλι   Φθινόπωρο, ακριβώς την εποχή που ξεγελάω τον εαυτό μου,   προγραμματίζοντας δήθεν για το επόμενο διάστημα,   σε χαρτιά που σκίζω   κάθε χρόνο, ανανεώνοντας   το ραντεβού   για τον επόμενο Σεπτέμβρη.   Εν τω μεταξύ συνεχίζω κανονικά την διαδρομή, άνευ σημειώσεων. «Στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες». Οι τουλίπες αποτελούν σημείο αναφοράς Γιατρέ μου. Τις θυμήθηκα αυτές τις μέρες,   μ...

Κινδυνεύουμε να το πιστέψουμε. Το χειρότερο θεωρούμε το ψέμα στην πολιτική σαν κάτι φυσιολογικό   και δεν μας ενοχλεί.   Οι καταγεγραμμένες     δηλώσεις   πολιτικών, που δείχνουν τις μεταβαλλόμενες θέσεις   τους, δεν έχουν καμία αξία. Του λες, «θυμάσαι τi έλεγε ο εκλεκτός της καρδιάς σου πριν ένα χρόνο»   και του το δείχνεις.   Του αποκαλύπτεις το ψέμα   και το αυτί του δεν ιδρώνει.   Του λες «Σε γέλασε, σε απάτησε» και η απάντηση, σταθερή «Έτσι είναι η πολιτική».         Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που πόνεσαν που προκάλεσαν ζημιά στους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό.  Δεν γρ...

Όχι δεν ανέδειξε η οικονομική κρίση την κοινωνική.   Το αντίθετο.   Η κρίση θεσμών και αξιών είχε προηγηθεί   χρόνια πριν. Και μπορεί η οικονομική κρίση   να ξεπεραστεί , η κρίση όμως που βιώνει η κοινωνία θα πάρει χρόνο πολύ. Όταν ο εαυτός μου διχάζεται, ανάμεσα στο σάπιο δημόσιο και τις απολύσεις,   στους φοροεισπράκτορες και τους φοροφυγάδες , στη νέα και την παλιά γενιά , στην   εξουσία και την κοινωνία, τρέχει πίσω ολοταχώς.   Και πάλι απ’ την αρχή.   Στράτα στρατούλα, από τα πρώτα βήματα μέχρι το σημερινό μπάχαλο.   Τι έφταιξε;   Και έφταιξαν πολλά και διαφορετικά , τόσα που δεν μου επιτρέπουν σήμερα να βάζω κόκκινους σταυρούς δίπλα σε ό,τι με χαλάει. Οι διαπιστώσεις , για το τι συμβαίνει, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια φωτογραφία της στιγμής. Έχουν προηγηθεί κεντρικοί σχεδιασμοί, βραχυπρόθεσμοι ,μεσοπρόθεσμοι, μακροπρόθεσμοι . Μαζική πλύση     εγκεφάλου, καμένα μυαλά, πρόθυμα να ανταποκριθούν στις καινούργιες ανά...

Όχι που δεν υπάρχουν νέα, είναι που πάλιωσαν, πριν καν μου φανερωθούν. Ας μην κοροϊδευόμαστε, τίποτα δεν θα μπορούσε ν’  αλλάξει με   μια μικρή απουσία αποτοξίνωσης, από την τοξίνη των λέξεων. Όσο για τις διακοπές, προσπάθησα να τις ζήσω…  και φυσικά δε θα τις γράψω… Τα νέα, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα. Τόσο φρέσκα όσο η ομιλία του πρωθυπουργού στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης. Για την Συρία; Τα έχω ξαναδιαβάσει, πριν χρόνια… μέσω Ιράκ… «Αν είχα μια αναπαυμένη, ψυχή, δεν θα ’γραφα  ποτέ»  είπε σε μια παλαιότερη   συνέντευξή του, ο ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης.  «Εάν θέλεις να είσαι κάθε μέρα ζωντανός, πρέπει  να έχεις  τις ιδιότητες που έχει ένα ποτάμι, να επαναστατείς συνεχώς στα πράγματα  που συμβαίνουν γύρω σου και πάνω σου, το ποτάμι εάν το περιορίσεις γίνονται πλημμύρες. Πρέπει να είσαι τόσο επαναστατικός και τόσο ήσυχος συγχρόνως». Ε!  κάπω...