Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

Η σιωπή είναι πιο δυνατή από το θόρυβο του “τίποτα”

Η σιωπηρή διαμαρτυρία ομάδας πολιτών, ανήμερα της επετείου της “ένωσης”, απέναντι από την εξέδρα των επισήμων, με το σύνθημα “Η Κέρκυρα πεθαίνει”, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις και απέδειξε ότι η εκκωφαντική σιωπή μπορεί να ακουστεί πολύ πιο δυνατά από τον θόρυβο του “τίποτα”. Δεν ήταν ένα μήνυμα μόνο απέναντι στους θεσμικούς φορείς, που έχουν την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης, πιστεύω πως ήταν ένα μήνυμα προς όλους εκείνους που με την στάση τους πεθαίνουν την Κέρκυρα κάθε μέρα.
Η Κέρκυρα Πεθαίνει”. Ποιοι είναι αυτοί που προκαλούν το θάνατο της; Η εύκολη απάντηση βρίσκεται σε εκείνους που έχουν την ευθύνη της διαχείρισης, μόνο αυτοί όμως; Αν σκάψουμε ένα μέτρο κάτω από την επιφάνεια, θα συναντήσουμε πολλές χιλιάδες, μπορεί και εμάς τους ίδιους. Θα συναντήσουμε τους επιχειρηματίες που καταπατούν το δημόσιο χώρο, όλους αυτούς που προκαλούν ηχορύπανση, που καλύπτουν την ομορφιά με πλαστικό, που κερδοσκοπούν. Όλους αυτούς και αυτοί είναι οι περισσότεροι, που έχουν πολεοδομικές παραβάσεις, που παρκάρουν παράνομα, που καταπατούν και ρυπαίνουν τις παραλίες. Που κατεβάζουν τα σκουπίδια ό,τι ώρα γουστάρουν, που πετούν δίπλα στους κάδους κλαδιά, μπάζα, στρώματα μπανιέρες καναπέδες κλπ.
Όλους αυτούς τους πολίτες που δεν κάνουν ανακύκλωση, άλλα και αυτούς που μολύνουν τους κάδους με ανακυκλώσιμα υλικά ρίχνοντας μέσα τα οργανικά. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Η Κέρκυρα πεθαίνει, γιατί “άλλαξε χέρια”, έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μια πόλη γεμάτη μπαρ, καφέ και φαγάδικα, που διώχνουν τους μονίμους κατοίκους και καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή του δημόσιου χώρου; Μια πόλη που κυκλοφορούν τεράστια τουριστικά λεωφορεία ανοιχτού τύπου και κλειστού, που δημιουργούν κυκλοφορικό έμφραγμα. Μια πόλη Λας Βέγκας, που σε λίγο στην καρδιά της θα λειτουργεί Καζίνο.
Μια πόλη που οι τελευταίοι θύλακες καλοκαιρινής αναψυχής , όπως το Μον Ρεπό”, τα “μπάνια του Αλέκου” και το Βίδο αρχίζουν να αποκτούν πριβέ χαρακτήρα, διώχνοντας τους παραδοσιακούς ντόπιους επισκέπτες.
Μια πόλη που αντί για άλσος αναψυχής έχει ένα άλσος, αυλή στα φαγάδικα, γεμάτο τραπεζοκαθίσματα και με το πλαστικό να ξεχειλίζει επικαλύπτοντας ό,τι φυσικό έχει απομείνει. Μια πόλη Γιουσουρούμ. Μια πόλη που ... και άλλα πολλά κακά.
Αλήθεια έχουμε συνειδητοποιήσει που οδηγείται αυτή η πόλη; Πνίγεται, με χαμένη ταυτότητα και χωρίς προσανατολισμό, καταστρέφει ό,τι εδώ και αιώνες έχει κερδίσει.
Δεν έχω τι άλλο να γράψω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει.
Σήμερα μαζί με αυτούς τους πολίτες που διαμαρτύρονται, προσπαθώ να προσθέσω μια σπίθα στην έκρηξη σιωπής τους, που ακούστηκε πέρα από τα στενά των οριζόντων.
Είναι το παραμιλητό της σιωπής τα παραπάνω, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμηλώνουμε τα μάτια για να δούμε το αποτέλεσμα, βλέπουμε ένα κόσμο μπερδεμένο, οι γραμμές γίνονται σχήματα κανονικά, παίρνουν μορφές ανθρώπινες γίνονται θάλασσες και στεριές. Γίνονται παιδικές ιχνογραφίες.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.

Για την πόλη σας έγραφα χθες, η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά. Για την παρέα του γυμνασίου που σήμερα βγάζει τα μάτια της. Για τους φίλους του παλιούς που ξέχασαν, τα καλύτερα τους χρόνια. Ευτυχώς εμείς έχουμε εξοικειωθεί με τη σιωπή και μπορούμε να ζούμε αμίλητοι νοσταλγώντας τους ήχους μιας άλλης ζωής.

Τετάρτη 23 Μαΐου 2018

Η αβάσταχτηελαφρότητα του “φαίνεσθαι”


Η αξία ενός έργου έγκειται στο βαθμό δυσκολίας. Η ιστορία έχει καταγράψει θαύματα, που μένουν για να μας θυμίζουν την ανθρώπινη ικανότητα, τη γνώση, την αγάπη, τη σκληρή δουλειά, την ευρηματικότητα, τη φαντασία, την επιμονή και την υπομονή.
Είναι ανούσιο και άκρως κουραστικό να αναλώνουμε χρόνο στην επικοινωνία του τίποτα, για να δικαιολογήσουμε ότι δεν κάναμε τίποτα.
Όπως είναι ανούσιο, να μιλάμε γι αυτά που θέλουμε να κάνουμε. Ας περιοριστούμε επιτέλους στο αποτέλεσμα, ειλικρινά είναι το μόνο που ενδιαφέρει.
Το έχω διατυπώσει με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Η ουσία είναι ότι σήμερα δεν το προσπερνάω με αδιαφορία. Δεν αντέχω να ζω, μέσα σ’ αυτήν την αβάσταχτη ελαφρότητα του «φαίνεσθαι».
Μέσα από την παθογένεια του μεταπολιτευτικού σκηνικού η πλειονότητα των πολιτικών μας έχει μάθει να προβάλλει «το φαίνεσθαι πάνω στο είναι». Στην πολιτική πάντα υπήρχε η λογική της αγοράς. «Να πουλήσει». Tι; Φρούδες ελπίδες, «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Το κακό σήμερα, παράγινε, οι πολιτικοί συνεπικουρούμενοι από τα ηλεκτρονικά κυρίως μέσα ενημέρωσης, πουλάνε σε απίστευτες δόσεις «αέρα κοπανιστό», να φανεί πως κάτι κάνουν και ας μην κάνουν τίποτα.
Με εννοιολογικά θραύσματα, λαϊκίστικα στερεότυπα, γενικεύσεις αλλά και υπεραπλουστεύσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν μία εικόνα, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Πως λοιπόν να αντέξεις μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ψευτιάς και υποκρισίας; Πώς ν’ αντέξεις, μέσα σε ένα θλιβερό «φαίνεσθαι», όταν γνωρίζεις πολύ καλά το «είναι»;


Το χειρότερο είναι ότι ζώντας οι ίδιοι μέσα στο ψέμα το πιστεύουν, ζουν και αναπνέουν, σε ένα γυάλινο κόσμο, στο κόσμο τους. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σ’ αυτό το σάπιο περιβάλλον αναπτύσσονται και έντονα ναρκισσιστικά φαινόμενα.
Διαβάστε εσείς οι πραγματικοί άνθρωποι τα παρακάτω συμπτώματα και πέστε μου αν σας θυμίζουν κάτι.
Έχουν έντονο αίσθημα υπεροψίας και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.
Έχουν φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, ομορφιάς κ.τ.λ.
Απαιτούν τον θαυμασμό των άλλων.
Αναμένουν ξεχωριστή εξυπηρέτηση από τρίτους και απαιτούν όλοι να συμφωνούν αυτόματα μαζί τους.
Είναι άτομα ιδιαίτερα χειριστικά τα οποία εκμεταλλεύονται τους άλλους με κάθε μέσο, ώστε να επιτύχουν το σκοπό τους.
Δεν έχουν ενσυναίσθηση απέναντι στα συναισθήματα των άλλων και γι’ αυτό αδυνατούν να τα κατανοήσουν.
Είναι πολύ ζηλόφθονα με τους άλλους ή πιστεύουν πως οι άλλοι είναι πολύ ζηλόφθονες απέναντί τους.
Είναι αλαζόνες και έχουν υπεροπτική στάση απέναντι στους άλλους.
«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύ καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δυο είναι το αληθινό», έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας, Ναθάνιελ Χόθορν.















Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...