Τελευταία σελίδα αριστερά

Όσο και να προσαρμόζονται οι άνθρωποι, πάντα υπάρχει κάτι που μένει, από ένα τρόπο ζωής που προηγήθηκε. Θα ήταν ηπιότερη η κρίση σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, αν δεν είχε κολλήσει το μικρόβιο της κατανάλωσης. Μπορεί στις μέρες μας οι αριθμοί να φθίνουν και η κατανάλωση να μην παρουσιάζει την ίδια ένταση, δυστυχώς όχι γιατί δε θέλουμε άλλα γιατί δε μπορούμε. Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στο ξεκίνημα της κρίσης. Χριστούγεννα και πάλι. «Μπορεί η κρίση να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων. Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει αυτές τις μέρες, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς ...

  «Η Γη έτσι κ αλλιώς θα γίνει κόκκινη» , μόνον που δεν φαίνεται να ξέρουμε πια τον τρόπο για να το πετύχουμε. « Κόκκινη από ζωή» κι όχι από « θάνατο ». Διότι τα παίγνια της Αριστεράς με ανήθικες εκδοχές της πολιτικής, μόνον σε τυραννίδες οδήγησαν” γράφει ο Στάθης. Κάποτε παραμονές εορτών είχαμε την πολυτέλεια να μεταθέτουμε για   αργότερα. Υπήρχε μια περίοδος ανακωχής.  Μετά εορτών, σε μέρες καθημερινότητας, η επίλυση των όποιων προβλημάτων. Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλάμε χρόνο. Δεν έχουμε την ακρίβεια της ΔΕΗ αλλά το σκοτάδι, δεν έχουμε το ασφαλιστικό, άλλα την ανασφάλεια, δεν έχουμε την δυσκολία της δουλειάς, αλλά την ανεργία, δεν έχουμε τους επιπλέον φόρους άλλα την εξόντωση των φορολογουμένων.     Κάθε ώρα κάθε μέρα,  και ανήμερα της εορτής στη μάχη, της επιβίωσης και της αντίστασης απέναντι  σ’  αυτήν την λαίλαπα των αγορών που απειλεί να μας αφανίσει. Η διάθεση των ημε...

Από την φίλη μου την Ελένη Γκίκα, που μου το χάρισε πριν έξι χρόνια, κομμάτι της ποιητικής συλλογής «το γράμμα που λείπει». Παραμονές του Αγίου, στην Κέρκυρα έναν Άγιο έχουν και δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμο για να τον προσδιορίσουν. Θα μου πείτε τη σχέση έχει το παρακάτω; Έχει σχέση με τον τόπο αλλά και με το χρόνο, που σήμερα μου επιτρέπει μόνο να επαναλάβω, ότι δεν μοιράστηκα με νέους αναγνώστες αυτής εδώ της στήλης. «το γράμμα που λείπει», για να νικήσουμε το χρόνο… «Δεν γράφουμε επειδή είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε, αλλά για να τον νικήσουμε τον καιρό, εν τέλει» Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα. Θα είχε άρει την θνητότητα, δεν θα βιώναμε την απώλεια στον έρωτα, το απόλυτο θα έβρισκε σχήμα και πρόσωπο και εμείς δεν θα είμαστε μονάχα ένας σβώλος χώμα. «Τ’ απόκρυφο κλειδί των χρόνων που ‘ζησα», «το γράμμα που λείπει» με το τέλειο σχήμα. «Το γράμμα που γνώρ...

Αυτός ο λαός τελικά δείχνει μια αξιοζήλευτη αντίδραση απέναντι στη λογική. Τι πιο λογικό αυτή η βαθιά κρίση να μας ενώσει. Κόντρα εμείς και απέναντι στη κρίση, Πάνω απ΄ όλα το τομάρι μας . Και η κρίση μας διχάζει για να επιβεβαιώσει τη μοναδικότητα. Το παρακάτω από το χθεσινό κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου “ Την είχε διατυπώσει ένας γενναίος Γερμανός λουθηρανός πάστορας, ο Μάρτιν Νίμελερ. Τα λόγια του έχουν παραφρασθεί χιλιάδες φορές. Το πνεύμα τους, όμως, είναι αυτό: Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν φυλάκιζαν ομοφυλόφιλους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.” ...