Τελευταία σελίδα αριστερά

Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ τη στήλη έχω εκφράσει το προβληματισμό μου για πόσο τελικά συμμετέχει ο λαός στην λήψη των αποφάσεων. Για το πόσο η πλειοψηφία επιβάλει τις απόψεις της ή για το πόσο χρησιμοποιείται για να συναινέσουν οι πάντες στους σχεδιασμούς της μειοψηφίας. Δημοσιεύω παρακάτω ένα εξαιρετικό κείμενο του Κωστή Παπαγιώργη, που δίνει καίριες απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω. Παρότι η ψήφος είναι πανάρχαια υπόθεση «όπως η συμβουλή « κυάμων απέχεσθε»), αφότου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες προτάθηκε το εθνοσωτήριο μέτρο της γενικής ψηφοφορίας, νέα εποχή φάνηκε ότι ανατέλλει για τον πολίτη και τα δικαιώματα του. Η ελπίδα ήταν σαφής, η κοινωνία μπορεί κάλλιστα να μην ανήκει σε μια δράκα – οικονομικά και στρατιωτικά - ισχυρών, αλλά η διαχείριση της τουλάχιστον να συναρτάται με την συναίνεση πάντων. Η πολυφωνία και όλα τα συμπαρομαρτούντα της «διαφωνία, ομοφωνία, μονοφωνία και τα λοιπά ) προκαλεί πόλεμο, αλλά με μια σοφή χειραγώγηση της φωνής επιτρέπει τη δυνατότητα ενός πρωτοφανούς συ...

Πολλές φορές γυρίζω πίσω, για να κάνω τις αναγκαίες συγκρίσεις. Λες και δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από αυτά που έγραφα τότε. Τα ίδια κα χειρότερα. Ζούμε ένα μεσαίωνα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Θα τον ζήσουμε. Αλλά τουλάχιστον να τα λέμε, να τα γράφουμε, όχι που θα αλλάξουμε κάτι, αλλά για να αμυνθούμε ατομικά. Για το ΠΑΣΟΚ και πάλι για να είμαστε επίκαιροι σήμερα με αυτά που συνέβαιναν εδώ και δώδεκα χρόνια …………………………………………………………………………………………. Περπατούσα στην έρημη πόλη με σκοπό να γίνω ένα με το δρόμο, με τα σπίτια, με τα δένδρα, να διαλυθώ μέσα στα άλλα και να διαλύσω τους απρόσκλητους επισκέπτες, τους εφιάλτες, που με βασάνιζαν εκείνη τη νύχτα. «Η Ελλάδα επιταχύνει με αποφάσεις για το μέλλον». Σταμάτησα μπροστά στην γιγαντοαφίσα, υπογραφή «ΠΑΣΟΚ», μικρή και υποβαθμισμένη, τα υπαρξιακά άρχισαν να υποχωρούν, το ΠΑΣΟΚ, αυτό το άγνωστο, με γέμισε ελπίδα. Επιτέλους είχα κάτι σοβαρό για να σκεφτώ. Το ΠΑΣΟΚ που υπογράφει, είναι η Ελλάδα που επιταχύνει με αποφάσεις για το Μέλλον. Τ...

Υπάρχει ένα κλίμα αισιοδοξίας, φυσιολογικό θα έλεγα, πάντα ο κόσμος προσδοκά κάτι από το νέο και η νέα κυβέρνηση είναι αλήθεια έχει καλλιεργήσει προσδοκίες. Ένα κείμενο παλιό, με την ελπίδα και στο χώρο της τηλεόρασης να δούμε μια άλλη εικόνα. Αυτό το μεταβαλλόμενο τηλεοπτικό τοπίο, ανάλογα, που φυσάει ο άνεμος και το χρήμα, δεν πρέπει να επιβάλλει την επικυριαρχία του στην κοινωνία. Πρόκειται για ένα φαινόμενα που ξεφεύγει από το συνηθισμένο ρόλο της τηλεόρασης, και οδηγεί στην ανυποληψία των πάντων. Κανένας δεν ωφελείτε, ακόμα και αυτοί που πρόσκαιρα νοιώθουν ικανοποίηση για τα κτυπήματα στους αντιπάλους τους, είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα έρθει και η σειρά τους. Κινούμενη άμμος το τηλεοπτικό τοπίο. Χωρίς πολιτικές αρχές, χωρίς ιδεολογία, χωρίς σταθερές, με απούσα παντελώς την δημοσιογραφική δεοντολογία. Οι τηλεθεατές πολλές φορές τσιμπιούνται, «χθες δεν τον εξυμνούσαν, σήμερα γιατί τον λοιδορούν;» Από τα πολλά τσιμπήματα αρχίζουν να δίνουν την απάντηση τους και πολλές φορές την...