Τελευταία σελίδα αριστερά

Για τις μετακομίσεις έχουμε γράψει. Πολλές σ’   αυτή   τη ζωή. Πολλές απώλειες κάθε φορά και πολλές ελπίδες. Την ίδια στιγμή που συσκευάζεις το παρελθόν σου σε χαρτόκουτα, την ίδια στιγμή, ανοίγεις δρόμους για το μέλλον. Για όλα αυτά κάποια άλλη στιγμή, σήμερα μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, από την ταγκή γεύση της ήττας. Το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων, αφού στο ενεργητικό του, εμπορεύτηκε ελπίδες ,καλλιέργησε τη συναλλαγή, έσπειρε τη διαφθορά, πώς να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο. Η ιστορία όμως του καθενός, που πολλές φορές σ’ αυτή τη διαδρομή την έχει κλείσει σε χαρτόκουτα, για άλλη μια φορά θα εγγυηθεί τη συνέχεια της πορείας και το δικαίωμα στο όνειρο. Καρναβάλι και εκλογές, συνδυασμός που σκοτώνει.     Αυτές τις μέρες, επιτέλους μπορούν να γίνουν όλα αληθινά, γατί οι μάσκες δεν είναι αόρατες, όπως αυτές που φοριούνται όλο το χρόνο. Αυτές που χαμογελούν ψεύτικα, που κλαίνε ψεύτικα, αυτές που κρύ...

Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς. Πάλι πίσω,     για να θυμηθούμε,   τότε που η νέα διοικητική μεταρρύθμιση γεννούσε προσδοκίες και   ο «Καλλικράτης»,   υποσχόταν καλλίτερες μέρες, στην πολύπαθη Περιφέρεια. Ύστερα, ήρθε η οικονομική κρίση,     που εκτός των δεινών αποτέλεσε και μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία, για όλη την ανεπάρκεια που ακολούθησε. «Μπορεί ο «Καλλικράτης» να γεμίζει προσδοκίες για μια σύγχρονη αυτοδιοίκηση, οι δυνάμεις όμως που θα κλιθούν να υλοποιήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα, δείχνουν έντονα σημάδια πολιτικής αν...

Αυτό το τελευταίο δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ξεφεύγει από τα όρια της   χοντρής πλάκας,   που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα και αγγίζει, χωρίς υπερβολή, τις παρυφές της τραγωδίας! Κατά καιρούς, η στήλη, κάνει αναφορά και σε μια άλλη πλευρά,   της κοινωνικής και πολικής ζωής της μικρής μας κοινωνίας, θέλοντας έτσι   να ξεφύγει από τη μίζερη πραγματικότητα και να δώσει ένα τόνο χαράς και αισιοδοξίας. Είπαμε πλάκα,   μέχρι το σημείο, που οι συμμετέχοντες   άτυπα έχουν συμφωνήσει, πέρα από εκεί, τα πράγματα     αρχίζουν να σοβαρεύουν επικίνδυνα. Μου τηλεφώνησε χθες, στέλεχος του κεντρικού πυρήνα   της θρυλικής πλέον «συμμορίας» των εντιμοτάτων, με φωνή που δεν έκρυβε την ανησυχία του και μου είπε επί λέξει «το Μ που λείπει, δεν λείπει πλέον. Η ηχηρή απουσία έγινε   ηχηρή παρουσία, σε αυτοδιοικητικό συνδυασμό, που ξεπερνά κάθε πονηρή σκέψη. Η φαντασία υποκλίνεται».   Ο συγκεκριμένος, που μου τηλεφώνησε,   έχει την ικανότη...

Συνεχίσουμε με κείμενα προθέρμανσης. Γράψε, γράψε, κάτι μπορεί να μείνει.           Στην δίνη των εκλογικών αναμετρήσεων, των προσωπικών φιλοδοξιών, των οικονομικών συμφερόντων, το χάνουμε το σημαντικό. Και δεν το χάνουν οι εμπλεκόμενοι, οι οποίοι συνειδητά λειτουργούν με τα παραπάνω κριτήρια, το χάνει ίδιος ο Λαός, που παρακολουθεί το παιγνίδι, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το αποτέλεσμα τον αφορά. Τι προέχει σήμερα, στη σκέψη ενός πολιτικού; Να αλλάξει την κοινωνία, να προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες, ή να αναρριχηθεί στην εξουσία; Θέλει και ρώτημα; Από την στιγμή που ο πολίτης προσδιορίζεται καλύτερα με τους όρους «πελάτης - καταναλωτής», μην περιμένετε να ξημερώσει. Ο καβγάς στις μέρες μας, γίνεται για το πάπλωμα. Το είχε γράψει ο Καστοριάδης, χωρίς να γνωρίζει τα σημερινά ακραία φαινόμενα. ...Ο τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβελείας... επαναμφισβητείται σήμερα. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί πλήρ...

Είχε γραφτεί πριν πέντε χρόνια πάλι   για εκλογές. Θα προτιμούσα να είναι ανεπίκαιρο σήμερα,   για μια κατάσταση που έχει βελτιωθεί. Απεναντίας είναι ανεπίκαιρο με την ένταση των φαινομένων. «Τα φαινόμενα πολιτικού τυχοδιωκτισμού που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στην μικρή μας κοινωνία, δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογέννησης. Είναι η φυσική συνέπεια, πρόσκαιρων συμμαχιών, εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών, μεγάλων η μικρών συμφερόντων, που αποτελούν ξένα στοιχεία στην προσπάθεια για μια δημιουργική, προοδευτική κατεύθυνση, που έχει ανάγκη ο τόπος. Στοιχεία, ξένα προς την πολιτική πραγματικότητα που επιθυμεί το σύνολο της κοινωνίας. Περιμένοντας την άνοιξη που δεν αποτελεί μόνο περίοδο προσωπικών διεργασιών, αλλά πρωτίστως κοινωνικής ανασύνταξης και αφετηρία ελπίδας για καλύτερες μέρες, μερικές σκέψεις για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απαραίτητο συστατικό στη συλλογική πολιτική λειτουργία. Έχω πεισθεί ότι η πολιτική χωρίς το ερωτικό ...