Τελευταία σελίδα αριστερά

Πρώτη είδηση και πάλι οι αγορές. Οι οίκοι αξιολόγησης υποβάθμισαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και ο αντίκτυπος κτύπησε την Γαλλία και κατ’ επέκταση την Ευρώπη. Που θα πάει αυτή η ιστορία; Να σβήσουμε την Ιστορία του κόσμου; Να αρχίσουμε να μετράμε τις αξίες, βάση των όρων που επιβάλλει η διεθνής μαφία, που έχει μαζέψει όλο το χαρτί; Και λέω το χρήμα, γιατί ο πλούτος είναι αλλού. Έτσι θα ζήσουμε από δω και μπρος; Γι’ αυτό ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο, για να μαζεύουμε λεφτά και να γινόμαστε δυστυχισμένοι, χωρίς αυτά και με αυτά; Για να μην το ξεχνάμε, σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία και δεν εξαρτάται από κανέναν Οίκο αξιολόγησης. Δεκαπενταύγουστος, καμία διάθεση να ξεκινάω, με αυτό, που τα δελτία ειδήσεων αξιολογούν ως πρώτη είδηση. Με παραξενεύει όμως, αυτή η εμμονή, να προβάλλονται ειδήσεις, από Μ.Μ.Ε που το 99,9 του τηλεθεατών δεν καταλαβαίνει και ούτε μπορεί να κάνει κάτι για να σταματήσει το κακό. Εκτός από ένα αόρατο φόβο που σπέρνουν, για χειρότερες μέρες, στην ουσ...

Με έχει απασχολήσει το θέμα, κάθε φορά όμως, όλο και κάτι διαφορικό μου προκύπτει. Μύδρους έχω γράψει για τη γενιά μας, για την γενιά του Πολυτεχνείου, για την γενιά της μεταπολίτευσης, για τη γενιά που βρίσκεται ακόμα μέσα στα πράγματα. Κάποιες φορές έβγαλα και αυθαίρετα συμπεράσματα. «Σταματήσαμε την αλληλεγγύη των γενεών», «Σπάσαμε το κρίκο της αλυσίδας, παραδίδοντας ένα κόσμο καμένο». «Τι κόσμο τους παραδίδουμε;». Καλύτερο! Καμία αμφιβολία. Μπορεί και άθελα μας, αλλά καλύτερο. Η διαδρομή είναι η ίδια, μπορεί στην πορεία να ακολουθούμε και παράδρομους, όλοι όμως μας επαναφέρουν. Η κρίση είναι υπεύθυνη για τα παραπάνω, η κρίση που μας προσγειώνει, που μας ξυπνάει, από τις ατελείωτες τιμολογήσεις των πάντων. Που μας υπενθυμίζει ότι η ζωή δεν είναι χρηματιστήριο. Η κρίση αυτό απομυθοποιεί, αυτό, που τα προηγούμενα χρόνια μας έκανε να καταριόμαστε τους εαυτούς μας, για το κόσμο που παραδίδουμε στα παιδιά μας. «Τους παραδίδουμε έναν κόσμο που το χρήμα απομυθοποιήθηκε» ...

Το κείμενο έχει γραφτεί πριν τα μνημόνια. Είμαστε τότε στην αναμονή της οικονομικής κρίσης. Τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μαζί με την οικονομική κρίση θα είχαμε και την κατοχή, έτσι η ευχή αυτών, που έζησαν την προηγούμενη κατοχή «Μια κατοχή θα μας σώσει», μπορεί να ευοδώθηκε, μπορεί, κατ’ ανάγκη να μας έκοψε τις κακές καταναλωτικές συνήθειες, σίγουρα όμως δεν πρόκειται να μας σώσει. Το έλεγαν και δεν το πίστευαν οι παλαιότεροι, αντιδρώντας στην καταναλωτική μανία, που άρχισε να εκδηλώνεται τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδος, που να έβλεπαν τι θα επακολουθούσε. Μια βαριά οικονομική κρίση, σαν αυτήν που περιμένουμε, ελπίζουμε που θα βάλει επιτέλους κάποιο φρένο στη σχιζοφρένια της κατανάλωσης, που απειλεί να τινάξει ολόκληρο τον πλανήτη στον αέρα. Παραφουσκώσαμε αέρα, τόσο, που το μπουμ ήταν αναπόφευκτο. Την εικονική πραγματικότητα, της τηλεόρασης φροντίσαμε να την μεταφέρουμε και στην ζωή μας. Διάβασα πρόσφατα όπου ένας παραγωγός, χρειάζεται 300 κιλά...

Αν δεν υπήρχαν και αυτά τα ηλίθια συναισθήματα, θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Μου πέφτει βαρύς ο Αύγουστος. Με μπερδεύει. «Το πιο πολύτιμο πράγμα στον άνθρωπο – η μεγάλη πνοή, η μεγάλη δημιουργικότητα, η μέγιστη ανάταση – φαίνεται πως το αποθαρρύνει ο τόπος. Πράγματι, αν εξαιρέσει κανείς, τους πολιτικούς και κάποιους επιχειρηματίες, κανείς άλλος δεν κάνει μεγάλη «καριέρα» στην Ελλάδα. Όποιος το διατείνεται, μάλιστα, δεν αργεί να δεχθεί την χλεύη και να καταλήξει γελοία πλαγκόνα ομότεχνων και ομόσταυβλων. Υποβιβασμένη φύσει και θέσει, η νεοελληνική κοινωνία, μοιάζει βοηθητικό διάζωμα ξένων κοινωνιών, πεδίο δοκιμών, αγορά αντί παραγωγή, πελατεία παρά κατάστημα, μετάφραση και όχι πρωτότυπο, οπότε είναι ευνόητο σε κάθε άτομο, ακόμα και το νοήμον, αυτός ο υποβιβασμός να χρωματίζει με σκούρα χρώματα το σύνολο το φρόνημα του». Αιτία για το παραπάνω συμπέρασμα, αντί επιλόγου, ο Κωστής Παπαγιώργης υποστηρίζει ότι από καταβολής του ελληνικού κράτους απουσίαζε το εθνικό φρόνημα που θα μπορούσ...