Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, το ξέχασες;



Πρώτη είδηση και πάλι οι αγορές. Οι οίκοι αξιολόγησης υποβάθμισαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και ο αντίκτυπος κτύπησε την Γαλλία και κατ’ επέκταση την Ευρώπη. Που θα πάει αυτή η ιστορία; Να σβήσουμε την Ιστορία του κόσμου; Να αρχίσουμε να μετράμε τις αξίες, βάση των όρων που επιβάλλει η διεθνής μαφία, που έχει μαζέψει όλο το χαρτί; Και λέω το χρήμα, γιατί ο πλούτος είναι αλλού.
Έτσι θα ζήσουμε από δω και μπρος; Γι’ αυτό ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο, για να μαζεύουμε λεφτά και να γινόμαστε δυστυχισμένοι, χωρίς αυτά και με αυτά; Για να μην το ξεχνάμε, σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία και δεν εξαρτάται από κανέναν Οίκο αξιολόγησης.
Δεκαπενταύγουστος, καμία διάθεση να ξεκινάω, με αυτό, που τα δελτία ειδήσεων αξιολογούν ως πρώτη είδηση. Με παραξενεύει όμως, αυτή η εμμονή, να προβάλλονται ειδήσεις, από Μ.Μ.Ε που το 99,9 του τηλεθεατών δεν καταλαβαίνει και ούτε μπορεί να κάνει κάτι για να σταματήσει το κακό. Εκτός από ένα αόρατο φόβο που σπέρνουν, για χειρότερες μέρες, στην ουσία εξυπηρετούν, δίνοντας έμφαση στο γεγονός, όλα αυτά τα μαφιόζικα παιγνίδια που παίζονται από τους κερδοσκόπους εις βάρος των λαών του πλανήτη.

Δεκαπενταύγουστος: με την ευκαιρία που μου δίνει η καθημερινή επαφή μαζί σας, αυτές τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού δεν τις σπαταλάω με τίποτα. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, «τα νούμερα των αγορών» που δεν καταλαβαίνουμε και παπαγαλίζουμε. Οι συνομήλικοι το έχουν παρατηρήσει: τρέχει πιο γρήγορα το ρολόι του χρόνου, τώρα που μεγαλώσαμε. Όχι δεν χάλασε, το μυαλό μας χάλασε που αρνείται να ονειρευτεί. Αν γυρίσετε προς τα πίσω οι δεκαετίες της αγίας νεότητας μας, φαντάζουν αιώνες. Ήταν γεμάτες με δράση μα πιο πολύ με όνειρα. Σήμερα μια ευθεία, ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, λίγο πριν φύγει, προσπαθώ να επαναφέρω το ρολόι στην κανονική του λειτουργία, Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω.
Τι ονειρεύομαι;






Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Τι κόσμο τους παραδίδουμε; Καλύτερο



Με έχει απασχολήσει το θέμα, κάθε φορά όμως, όλο και κάτι διαφορικό μου προκύπτει. Μύδρους έχω γράψει για τη γενιά μας, για την γενιά του Πολυτεχνείου, για την γενιά της μεταπολίτευσης, για τη γενιά που βρίσκεται ακόμα μέσα στα πράγματα. Κάποιες φορές έβγαλα και αυθαίρετα συμπεράσματα. «Σταματήσαμε την αλληλεγγύη των γενεών», «Σπάσαμε το κρίκο της αλυσίδας, παραδίδοντας ένα κόσμο καμένο». «Τι κόσμο τους παραδίδουμε;». Καλύτερο! Καμία αμφιβολία. Μπορεί και άθελα μας, αλλά καλύτερο. Η διαδρομή είναι η ίδια, μπορεί στην πορεία να ακολουθούμε και παράδρομους, όλοι όμως μας επαναφέρουν.
Η κρίση είναι υπεύθυνη για τα παραπάνω, η κρίση που μας προσγειώνει, που μας ξυπνάει, από τις ατελείωτες τιμολογήσεις των πάντων. Που μας υπενθυμίζει ότι η ζωή δεν είναι χρηματιστήριο. Η κρίση αυτό απομυθοποιεί, αυτό, που τα προηγούμενα χρόνια μας έκανε να καταριόμαστε τους εαυτούς μας, για το κόσμο που παραδίδουμε στα παιδιά μας.
«Τους παραδίδουμε έναν κόσμο που το χρήμα απομυθοποιήθηκε» υποστηρίζει σε άρθρο της η κ. Ρέα Βιτάλη. Έναν κόσμο που έφτασε στον πάτο καθώς η «ελίτ» του είναι πεινασμένα - πλούσια ανθρωπάκια βουτηγμένα στη διαφθορά που φλερτάρουν με της φυλακής τα κάγκελα…Έρμη ελίτ! Τώρα που το σκέφτομαι…Χρόνια και χρόνια βρώμας και σκόνης...Θα παραδώσουμε έναν κόσμο ξεσκονισμένο. Ναι αυτό κυρίως!

Με δυο κουβέντες…Έγινε ένα πάρτυ στον πλανήτη πουλάκια μου…Πάρτυ και τον κακό του τον καιρό! Έβρεξε χρήμα, σαχλή δήθεν πολυτέλεια, φώτα - κακό- φασαρία, βεγγαλικά, σαματάς, μεγαλεία. Μεγάλο φέσι τελικά. Μεταξύ μας…Τα ποτά όλα μπόμπες. Πολύ κακό για το τίποτα. Για άλλα σπαράζει η ανθρώπινη ψυχή, για άλλα ξεψυχάει…Το μάθαμε αργά…Αρκεί που το μάθαμε. Και τώρα πια η δική μας η γενιά θ΄ ανασκουμπωθούμε, θα ξεβολευφτούμε, θα πλύνουμε τα πιάτα, θα συγυρίσουμε το χώρο…Λευκό χώρο, καθαρό πεντακάθαρο θα σας παραδώσουμε χρυσάφια μου… Οικονομική κληρονομιά τζίφος. Αυτό είναι το καλύτερο! Οι κληρονομιές πάντα σέρνουν βαριές αλυσίδες… Πόσο μακριά να πας με αλυσίδες στα πόδια. Θα σας κληρονομήσουμε γνώση και αγκαλιά. Τη σφιχτή αγκαλιά που δίνει εκείνος που θεώρησε ότι πήγε πολύ μακριά, που κουράστηκε να περπατά και που κάποια στιγμή πονηρεύτηκε ότι μπορεί να μην είχε πάει τόσο μακριά όσο νόμιζε …Την αγκαλιά που δίνει κάποιος που επιτέλους ξεπέζεψε! Τελικά άλλα είναι τα απαραίτητα! Για άλλα λιμοκτονεί η ψυχή του ανθρώπου… Τα αληθινά πλούτη μας τα έφερε η προσγείωση. Ευτυχώς προσγειωθήκαμε ανώμαλα. Το τράνταγμα ήταν όλα τα λεφτά, αγγελούδια μου! Θα σας συναντήσουμε στην πίστα του αεροδρομίου…Στον αεροδιάδρομο. Εσείς για απογείωση. Καλό σας ταξίδι! Προορισμός Ζωή…Δώστε ένα φιλί από μας στον κόσμο και μη κωλώνετε!»
Τελικά πάντα έτσι ήτανε. Κάποιες προηγούμενες γενιές πέθαναν με την απορία, ακόμα και σ’ αυτό η γενιά μας είναι τυχερή, ήρθε μια κρίση για να μην έχει καμιά αμφιβολία για το αύριο.


Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Για το ένα μέρος της ευθύνης



Το κείμενο έχει γραφτεί πριν τα μνημόνια. Είμαστε τότε στην αναμονή της οικονομικής κρίσης. Τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μαζί με την οικονομική κρίση θα είχαμε και την κατοχή, έτσι η ευχή αυτών, που έζησαν την προηγούμενη κατοχή «Μια κατοχή θα μας σώσει», μπορεί να ευοδώθηκε, μπορεί, κατ’ ανάγκη να μας έκοψε τις κακές καταναλωτικές συνήθειες, σίγουρα όμως δεν πρόκειται να μας σώσει.
Το έλεγαν και δεν το πίστευαν οι παλαιότεροι, αντιδρώντας στην καταναλωτική μανία, που άρχισε να εκδηλώνεται τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδος, που να έβλεπαν τι θα επακολουθούσε.
Μια βαριά οικονομική κρίση, σαν αυτήν που περιμένουμε, ελπίζουμε που θα βάλει επιτέλους κάποιο φρένο στη σχιζοφρένια της κατανάλωσης, που απειλεί να τινάξει ολόκληρο τον πλανήτη στον αέρα.
Παραφουσκώσαμε αέρα, τόσο, που το μπουμ ήταν αναπόφευκτο.
Την εικονική πραγματικότητα, της τηλεόρασης φροντίσαμε να την μεταφέρουμε και στην ζωή μας.
Διάβασα πρόσφατα όπου ένας παραγωγός, χρειάζεται 300 κιλά πορτοκάλια για ένα χυμό πορτοκάλι στην καφετερία, που στοιχίζει 4,5 ευρώ!

Το ξεφτιλίσαμε, το μεσοδιάστημα από το πορτοκάλι στο ποτήρι, ο αέρας δηλαδή ο κοπανιστό, καθορίζει τη ζωή μας και εγγυάται την καταστροφή μας.
Τώρα που τα κανόνια σκάνε και ο πόλεμος γενικεύεται, καιρός να αναδιπλωθούμε, να συμμαζευτούμε, να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, στις πραγματικές αξίες και τιμές.
Απορεί κανείς γι’ αυτήν την ομαδική τρέλα, φονιάδες των επόμενων γενεών για ένα καινούργιο μοντέλο κινητού τηλεφώνου, για λίγα λεπτά δωρεάν ομιλίας, για αυτοκίνητα τανκς που παρελαύνουν στην Σπιανάδα εν καιρώ ειρήνης. Πετάμε λένε οι μετρήσεις, τόση ποσότητα τροφίμων, όση χρειαζόμαστε για να φάμε, για την ασφάλεια μας, να μην μας λείψει τίποτα. Για τα παιδιά της Αφρικής που τα θερίζει η πείνα και οι αρρώστιες, θα τα θυμηθούμε τις γιορτές όπως ορίζει το έθιμο, όχι για να τα βοηθήσουμε, αλλά για να απενεργοποιήσουμε τις τύψεις μας.
Μπορεί η κρίση να αποτελεί τρύπα του συστήματος, με ευθύνη των ισχυρών, δεν παύει όμως να υπάρχει συλλογική και ατομική ευθύνη.

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Από το ψέμα στην αλήθεια

Αν δεν υπήρχαν και αυτά τα ηλίθια συναισθήματα, θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Μου πέφτει βαρύς ο Αύγουστος. Με μπερδεύει.
«Το πιο πολύτιμο πράγμα στον άνθρωπο – η μεγάλη πνοή, η μεγάλη δημιουργικότητα, η μέγιστη ανάταση – φαίνεται πως το αποθαρρύνει ο τόπος. Πράγματι, αν εξαιρέσει κανείς, τους πολιτικούς και κάποιους επιχειρηματίες, κανείς άλλος δεν κάνει μεγάλη «καριέρα» στην Ελλάδα. Όποιος το διατείνεται, μάλιστα, δεν αργεί να δεχθεί την χλεύη και να καταλήξει γελοία πλαγκόνα ομότεχνων και ομόσταυβλων. Υποβιβασμένη φύσει και θέσει, η νεοελληνική κοινωνία, μοιάζει βοηθητικό διάζωμα ξένων κοινωνιών, πεδίο δοκιμών, αγορά αντί παραγωγή, πελατεία παρά κατάστημα, μετάφραση και όχι πρωτότυπο, οπότε είναι ευνόητο σε κάθε άτομο, ακόμα και το νοήμον, αυτός ο υποβιβασμός να χρωματίζει με σκούρα χρώματα το σύνολο το φρόνημα του». Αιτία για το παραπάνω συμπέρασμα, αντί επιλόγου, ο Κωστής Παπαγιώργης υποστηρίζει ότι από καταβολής του ελληνικού κράτους απουσίαζε το εθνικό φρόνημα που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ασφαλές υπόστρωμα και να χρησιμεύσει σαν συνεκτικός ιστός στο φέρεσθαι των πολιτών. Το δοκιμασμένο θρησκευτικό φρόνημα της ορθοδοξίας μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς ήταν ανίσχυρο, η χώρα μόνο με δυτικές ιδέες ήλπιζε τότε ότι θα κατακτούσε την εξωτερική και εσωτερική της αυτοδιάθεση. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά από τον Καποδίστρια στους ξενόφερτους βασιλείς και η πραγματικότητα μια κακή αντιγραφή.
Επειδή ούτε πολιτικοί, ούτε επιχειρηματίες είμαστε, για να κάνουμε μεγάλη καριέρα και δυστυχώς σ’ αυτόν τον τόπο της κακής αντιγραφής, όρισε η μοίρα να ζήσουμε, ας βρούμε διαδρομές τέτοιες που θα προστατεύσουν την αξιοπρέπεια μας.

Χθες βρέθηκα σε ένα απίθανο τόπο, κομμάτι αυτού του νησιού. Μόνος, σε ένα μικρό ημικύκλιο, κρυμμένο τόσα χρόνια από τα μάτια μου, κρυμμένο από τις καρποστάλ
Εδώ όλα είναι πραγματικά. Οι κακέκτυπες δυτικές επιρροές δεν έχουν φτάσει ακόμα
Μια μέρα, μακριά από το πολιτικό τοπίο, όπου κανόνας είναι το ψέμα (άντε και καμιά φορά οι μισές αλήθειες).
Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...
Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι;
Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού.
Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος μιας εποχής πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση, χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον...
Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο, χλευάζει ξένα ότι προκύπτει σαν παραλλαγή. Και ο πεθαμένος όρμος της μονοήμερης ήταν μια παραλλαγή. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος σ’ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νοιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής, σε μια πραγματικότητα που η μοναξιά αναδεικνύεται αρνητικά, χιλιάδες μοναξιές γύρω μου, κινούνται σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια και περιμένουν έστω και μια μονοήμερη για να επικοινωνήσουν...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...