Τελευταία σελίδα αριστερά

«Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη έπνιγε κάθε προσδοκία», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μαύρη. Εικόνα από καμένο φιλμ. Η πόλη χορεύει στον ρυθμό μικροσυμφερόντων, που σε τελική ανάλυση είναι εις βάρος και των μικρών και των μεγάλων. Είναι εις βάρος, και αυτών ακόμα που επιδίωξαν το πρόσκαιρο όφελος. Πώς να εξηγήσει κανείς την είσοδο των τουριστικών λεωφορείων σε ώρες αιχμής μέσα στην καρδιά της πόλης με τελικό προορισμό την πλατεία, μπροστά από το μνημείο του παλαιού φρουρίου; Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω το αλαλούμ και όχι τώρα τον Αύγουστο, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Αν νομίζουν οι επαγγελματίες της πόλης ότι θα γλιτώσουν απ’ αυτή την κατευθυνόμενη κατάσταση, είναι γελασμένοι, μέρες μετρούν. …………………………………………………………………………… Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία… …………………………………………………………………………… Η κατήφεια από την οικονομική κρίση είναι έκδηλη στην αγορά της πόλεως μας. Αυτή η λυπηρή εξέλιξη, δεν είναι αποτέλεσμα μιας συγκυρίας αλλά μιας στρ...

Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει, και εκφράζεται με αυτήν την απίστευτη γρίνια της καθημερινότητας μας. Βεβαίως και το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και είναι τόσο μεγάλο το ψάρι που φτάνει μέχρι την χώρα που ανακάλυψε ο Κολόμπο, δεν ξέρω αν πρέπει να τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό, όμως και εμείς εδώ στην ουρά τι κάνουμε; Περιμένουμε στην ουρά, και μουρμουρίζουμε σαν αριστεροί ψαλτές που κρατούν το ίσο. Γκρινιάζουμε με όλα, ακόμα και με αυτά, που η δική μας συμμετοχή είναι καθοριστική. Υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης που με πιάνουν κρίσης σταλινισμού, μου γαργαλάνε το μυαλό φράσεις, όπως «άπαντες στην πλατεία», μου φαίνεται ανίσχυρη η δημοκρατία να βάλει τάξη σ’ αυτό το αλαλούμ. Για λίγο μόνο για λίγο, όσο κρατάει ο εκνευρισμός. Καμία λαμπρή ιδέα δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία αν δεν συμπεριλαμβάνει και κάποιο στοιχείο βλακείας. Η συλλογική σκέψη είναι βλακώδης γιατί είναι συλλογική. Τίποτα δεν περνάει τα σύνορα του συλλογικού δίχως ν’ αφ...

Λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός, γι’ αυτό και κάποιοι χρυσοθήρες το βουλώνουν. Υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές, αυτές που κρύβουν ταπεινότητα, που καταπνίγουν τη οργή, που δεν βρίσκουν λέξεις να απαντήσουν στο παράλογο. Αυτές που αποδυναμώνουνε τις ύβρεις. Αυτές που σκεπάζουν την φασαρία του Αυγούστου. Υπάρχει όμως και η ένοχη σιωπή, αυτή που αποσκοπεί, που υπολογίζει, που κάνει προϋπολογισμούς, απολογισμούς και φανερώνει ισολογισμούς. Η σιωπή των λογιστών, που το κέρδος ή η ζημιά αποτελούν προϋπόθεση για να ενεργοποιηθούν οι φωνητικές χορδές, για να κατηγορήσουν ή να υπερασπίσουν. Είναι η σιωπή που προσπαθεί να κτίσει το ατσαλάκωτο προφίλ. Που κρατάει αποστάσεις από την ομάδα για να μην διακινδυνεύσει τίποτα. Να μην υποστεί τη φθορά του χρόνου. Να μην συγκρουστεί με συμφέροντα. Η σιωπή που κρατά τις πόρτες ανοιχτές. Και δίπορτο και τρίπορτο. Για να εξηγούμαστε δεν έχει σχέση με την σιωπή του Αυγούστου. Η ένοχη σιωπή χαρακτηρίζει ανθρώπους μεθοδικούς που στερούνται ιδανικών. Ανθρώπους, πο...

Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής, γιατί μέσα στην φασαρία το χάνεις το σημαντικό. Συνειδητή η αποχή από την φασαρία του τίποτα, από την πόλη του δήθεν. Όχι δεν θα κρυφτώ… "Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι/ Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή/ φεγγάρια μου παλιά, καινούργια μου πουλιά/ διώξτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό/ για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό». …………………………………………………………………………… Τώρα που το σκέφτομαι, στην καλύτερη περίπτωση ένα πολιτικός αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μαζί με ένα κάρο δικαιολογίες, που ποτέ δεν θα τον αναγκάσουν να παραδεχτεί την αποτυχία. Οι άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή, όσο και αν ο εγωισμός τους εμποδίζει, έρχεται η στιγμή που παραδέχονται την αποτυχία. Απέτυχα σαν πατέρας σαν μάνα, σαν εραστής σαν άνδρας σαν γυναίκα σαν επιχειρηματίας, σαν σύζυγος, σαν οτιδήποτε, εκτός από πολιτικός. Κανέναν δήμαρχο, νομάρχη, βουλευτή, υπουργό ή πρωθυπουργό δεν έχω ακούσει να λέει κάτι τέτοιο. Προκ...