Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία

«Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη έπνιγε κάθε προσδοκία», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μαύρη. Εικόνα από καμένο φιλμ. Η πόλη χορεύει στον ρυθμό μικροσυμφερόντων, που σε τελική ανάλυση είναι εις βάρος και των μικρών και των μεγάλων. Είναι εις βάρος, και αυτών ακόμα που επιδίωξαν το πρόσκαιρο όφελος. Πώς να εξηγήσει κανείς την είσοδο των τουριστικών λεωφορείων σε ώρες αιχμής μέσα στην καρδιά της πόλης με τελικό προορισμό την πλατεία, μπροστά από το μνημείο του παλαιού φρουρίου; Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω το αλαλούμ και όχι τώρα τον Αύγουστο, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Αν νομίζουν οι επαγγελματίες της πόλης ότι θα γλιτώσουν απ’ αυτή την κατευθυνόμενη κατάσταση, είναι γελασμένοι, μέρες μετρούν.
……………………………………………………………………………
Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…
……………………………………………………………………………
Η κατήφεια από την οικονομική κρίση είναι έκδηλη στην αγορά της πόλεως μας. Αυτή η λυπηρή εξέλιξη, δεν είναι αποτέλεσμα μιας συγκυρίας αλλά μιας στρυφνής μακρόχρονης, «αναπτυξιακής» πορείας. Κακό ξεκίνημα, χωρίς βάσεις και υποδομές, χωρίς μυαλό, χωρίς μέλλον. Την πατήσαμε σαν εκείνες τις όμορφες κοπέλες, που δεν αρκούσαν τα σωματικά προσόντα τους για να γίνουν σταρ, έτσι αφού χαράμισαν τα νιάτα τους κάνοντας τις γλάστρες, πέρασαν στα αζήτητα.
…………………………………………………………………………….
Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία
……………………………………………………………………………..
Ελπίζω για την νέα τουριστική περίοδο το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου κερκυραίων να διορθώσει το λάθος. Να κλείσει τ’ αυτιά στις φωνές όλων αυτών που αντιδρούν, κόντρα και στο δικό τους συμφέρον, σε όλους αυτούς που το πάθημα δεν τους έχει γίνει μάθημα και επιμένουν στην λογική της αρπαχτής.



Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία. Όπως γράφει και ο Γιώργος Σταματόπουλος. Θεά της νύχτας, σελήνη. Αναφορά των μύθων, της απορίας, της έκστασης, του ουρανού γλυκιά κόρη, ντροπαλή, πριγκίπισσα του εαυτής κίτρινου. Ολόσωμη κι απείθαρχη στα νοητικά φτερουγίσματα, υπάκουη κι ολόφωτη στα ψυχικά κελεύσματα, στην αγωνία της συνεύρεσης με ένα αόριστο, ηδύ συναίσθημα.
Των μωρών «παραμάνα», θωπεύουσα τα πρώτα τους σκιρτήματα, των μοναχικών οδοιπόρων οδηγός και σύντροφος.
Σελήνη της φρενίτιδας αλλά και της περισυλλογής, καθρέφτης της μικρότητάς μας και της άγνοιάς μας της Απειρικής.

Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης.

Άπαντες στην πλατεία

Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει, και εκφράζεται με αυτήν την απίστευτη γρίνια της καθημερινότητας μας. Βεβαίως και το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και είναι τόσο μεγάλο το ψάρι που φτάνει μέχρι την χώρα που ανακάλυψε ο Κολόμπο, δεν ξέρω αν πρέπει να τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό, όμως και εμείς εδώ στην ουρά τι κάνουμε; Περιμένουμε στην ουρά, και μουρμουρίζουμε σαν αριστεροί ψαλτές που κρατούν το ίσο. Γκρινιάζουμε με όλα, ακόμα και με αυτά, που η δική μας συμμετοχή είναι καθοριστική.
Υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης που με πιάνουν κρίσης σταλινισμού, μου γαργαλάνε το μυαλό φράσεις, όπως «άπαντες στην πλατεία», μου φαίνεται ανίσχυρη η δημοκρατία να βάλει τάξη σ’ αυτό το αλαλούμ. Για λίγο μόνο για λίγο, όσο κρατάει ο εκνευρισμός.

Καμία λαμπρή ιδέα δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία αν δεν συμπεριλαμβάνει και κάποιο στοιχείο βλακείας. Η συλλογική σκέψη είναι βλακώδης γιατί είναι συλλογική. Τίποτα δεν περνάει τα σύνορα του συλλογικού δίχως ν’ αφήσει εκεί ως αντίτιμο το μεγαλύτερο μέρος της ευφυΐας που φέρει μέσα του.
Στη νεότητα μας, γράφει ο Πεσσόα, είμαστε δύο: υπάρχει σ’ εμάς η συνύπαρξη της ευφυΐας μας αυτής καθ’ εαυτής, που μπορεί να είναι μεγάλη, με την ηλιθιότητα της απειρίας μας που συνιστά μια δεύτερη κατώτερη ευφυΐα. Μόνο όταν φτάσουμε σε άλλη ηλικία γίνεται η ενοποίηση. Εξ ου η απογοητευτική δράση πάντα της νεότητας, που οφείλεται όχι στην απειρία, αλλά στη μη ενότητα.
Στον άνθρωπο που είναι ευφυής στον υπερθετικό βαθμό, δεν απομένει σήμερα άλλος δρόμος από την παραίτηση.
……………………………………………………………………………
Είναι ο Αύγουστος της φασαρίας, και η πανσέληνος που με σεληνιάζει και γίνομαι λυκάνθρωπος, για δευτερόλεπτα, στην δεύτερη σκέψη καταφεύγω στη σιωπή. Εντάξει το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι αλλά και τούτη η ουρά είναι εντελώς απαίδευτη…

Η ένοχη σιωπή

Λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός, γι’ αυτό και κάποιοι χρυσοθήρες το βουλώνουν.
Υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές, αυτές που κρύβουν ταπεινότητα, που καταπνίγουν τη οργή, που δεν βρίσκουν λέξεις να απαντήσουν στο παράλογο. Αυτές που αποδυναμώνουνε τις ύβρεις. Αυτές που σκεπάζουν την φασαρία του Αυγούστου. Υπάρχει όμως και η ένοχη σιωπή, αυτή που αποσκοπεί, που υπολογίζει, που κάνει προϋπολογισμούς, απολογισμούς και φανερώνει ισολογισμούς. Η σιωπή των λογιστών, που το κέρδος ή η ζημιά αποτελούν προϋπόθεση για να ενεργοποιηθούν οι φωνητικές χορδές, για να κατηγορήσουν ή να υπερασπίσουν. Είναι η σιωπή που προσπαθεί να κτίσει το ατσαλάκωτο προφίλ. Που κρατάει αποστάσεις από την ομάδα για να μην διακινδυνεύσει τίποτα. Να μην υποστεί τη φθορά του χρόνου. Να μην συγκρουστεί με συμφέροντα. Η σιωπή που κρατά τις πόρτες ανοιχτές. Και δίπορτο και τρίπορτο.
Για να εξηγούμαστε δεν έχει σχέση με την σιωπή του Αυγούστου. Η ένοχη σιωπή χαρακτηρίζει ανθρώπους μεθοδικούς που στερούνται ιδανικών. Ανθρώπους, που προκείμενου να επιτύχουν τον σκοπό τους - δεν αφορά το κοινωνικό, αλλά το προσωπικό - απέχουν διακριτικά, από τα δύσκολα και τρέχουν να πάρουν το μερίδιο τους, από την όποια επιτυχία

Για την ένοχη σιωπή υπάρχουν διευθύνσεις και ονόματα στη διάθεση της στήλης. Δεν γράφονται για να μην υποβαθμίσουν το περιεχόμενο.
Η «ένοχη σιωπή» στην περίπτωση μας, ενέχει θέση ινδιάνικου ονόματος, όπως λέμε, «φαλακρό βουνό», «ατρόχιστο τσεκούρι», «ξανθός αριβίστας», «πουλημένο τομάρι», «τρυπημένη μύτη», «βρώμικη ψυχή», «ένοχη σιωπή»…
Σκοπός μου ήταν να συνεχίσω τα αυγουστιάτικα και η αναφορά που γίνεται ήταν για να υπάρχει σύγκριση. Δεν είναι πάντα η σιωπή χρυσός ψυχής, είναι και τριάντα αργύρια της προδοσίας. Είναι και το φιλί του Ιούδα.
Για να μην χαλάσουμε τη σειρά, μήνας που είναι, θα κλείσουμε ανάποδα.
Ένα ραδιοφωνικό σχόλιο μετά το τραγούδι, και με το φεγγάρι έτοιμο να εκραγεί.
Ζώντας διαμέσου των σιωπών νοσταλγούμε τους ήχους μια άλλης ζωής. Εκεί που η συνείδηση δεν είναι ύβρις και η ύβρις δεν εκτελεί χρέη εξουσίας. Πότε ήταν αυτή η άλλη ζωή; Στο βάθος του χρόνου του μυαλού μας, στο έξω έξω των ονείρων μας πριν μεγαλώσουμε, πριν σκεφτούμε, πριν το σώμα μας, δοκιμάσει τη θλίψη του. Όσοι ξέφυγαν από το κοινωνικό καρμπόν τρέχουν να σωθούν. Ή μένουν εντελώς ακίνητοι, να περάσει δίπλα τους το φίδι της ευτέλειας χωρίς να τους δαγκώσει. Έτσι θα συντηρούμε τον μύθο μας με μικρές, τόσα δα υποχωρήσεις, γιατί τα τσιγάρα είναι πανάκριβα. Και οι φίλοι επίσης.
Ο τίτλος μου δόθηκε στο τέλος μια πρωινής συζήτησης, λίγο πριν το αντίο.

Ένα τραγούδι για τον Αύγουστο

Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής, γιατί μέσα στην φασαρία το χάνεις το σημαντικό. Συνειδητή η αποχή από την φασαρία του τίποτα, από την πόλη του δήθεν. Όχι δεν θα κρυφτώ… "Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι/ Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή/ φεγγάρια μου παλιά, καινούργια μου πουλιά/ διώξτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό/ για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό».
……………………………………………………………………………
Τώρα που το σκέφτομαι, στην καλύτερη περίπτωση ένα πολιτικός αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μαζί με ένα κάρο δικαιολογίες, που ποτέ δεν θα τον αναγκάσουν να παραδεχτεί την αποτυχία. Οι άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή, όσο και αν ο εγωισμός τους εμποδίζει, έρχεται η στιγμή που παραδέχονται την αποτυχία. Απέτυχα σαν πατέρας σαν μάνα, σαν εραστής σαν άνδρας σαν γυναίκα σαν επιχειρηματίας, σαν σύζυγος, σαν οτιδήποτε, εκτός από πολιτικός. Κανέναν δήμαρχο, νομάρχη, βουλευτή, υπουργό ή πρωθυπουργό δεν έχω ακούσει να λέει κάτι τέτοιο. Προκειμένου να υπερασπίσει την πολιτική του τιμή δεν διστάζει να δηλώσει ότι απέτυχε σαν πατέρας ή σαν εραστής η τέλος πάντων, σαν άνθρωπος, όχι όμως σαν πολιτικός. Μιλάμε για τόση εξάρτηση, για τόση βλακεία. Τα επακόλουθα; Τα ζούμε…
……………………………………………………………………………..

Για τον Αύγουστο της σιωπής, ένα τραγούδι αγαπημένο, για να μη χαλάσει η γιορτή, από την φασαρία του τίποτα.

«Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»

Για τον Αύγουστο των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία