Άπαντες στην πλατεία

Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει, και εκφράζεται με αυτήν την απίστευτη γρίνια της καθημερινότητας μας. Βεβαίως και το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και είναι τόσο μεγάλο το ψάρι που φτάνει μέχρι την χώρα που ανακάλυψε ο Κολόμπο, δεν ξέρω αν πρέπει να τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό, όμως και εμείς εδώ στην ουρά τι κάνουμε; Περιμένουμε στην ουρά, και μουρμουρίζουμε σαν αριστεροί ψαλτές που κρατούν το ίσο. Γκρινιάζουμε με όλα, ακόμα και με αυτά, που η δική μας συμμετοχή είναι καθοριστική.
Υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης που με πιάνουν κρίσης σταλινισμού, μου γαργαλάνε το μυαλό φράσεις, όπως «άπαντες στην πλατεία», μου φαίνεται ανίσχυρη η δημοκρατία να βάλει τάξη σ’ αυτό το αλαλούμ. Για λίγο μόνο για λίγο, όσο κρατάει ο εκνευρισμός.

Καμία λαμπρή ιδέα δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία αν δεν συμπεριλαμβάνει και κάποιο στοιχείο βλακείας. Η συλλογική σκέψη είναι βλακώδης γιατί είναι συλλογική. Τίποτα δεν περνάει τα σύνορα του συλλογικού δίχως ν’ αφήσει εκεί ως αντίτιμο το μεγαλύτερο μέρος της ευφυΐας που φέρει μέσα του.
Στη νεότητα μας, γράφει ο Πεσσόα, είμαστε δύο: υπάρχει σ’ εμάς η συνύπαρξη της ευφυΐας μας αυτής καθ’ εαυτής, που μπορεί να είναι μεγάλη, με την ηλιθιότητα της απειρίας μας που συνιστά μια δεύτερη κατώτερη ευφυΐα. Μόνο όταν φτάσουμε σε άλλη ηλικία γίνεται η ενοποίηση. Εξ ου η απογοητευτική δράση πάντα της νεότητας, που οφείλεται όχι στην απειρία, αλλά στη μη ενότητα.
Στον άνθρωπο που είναι ευφυής στον υπερθετικό βαθμό, δεν απομένει σήμερα άλλος δρόμος από την παραίτηση.
……………………………………………………………………………
Είναι ο Αύγουστος της φασαρίας, και η πανσέληνος που με σεληνιάζει και γίνομαι λυκάνθρωπος, για δευτερόλεπτα, στην δεύτερη σκέψη καταφεύγω στη σιωπή. Εντάξει το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι αλλά και τούτη η ουρά είναι εντελώς απαίδευτη…