Τελευταία σελίδα αριστερά

«Είναι γοητευτική αυτή η στιγμή της αμφιβολίας;» Καμία αμφιβολία! Μόνο που αυτή η γοητεία, ελκύει - και αυτό είναι η δυστυχία - λίγους παράταιρους, εξοβελισμένους, από την κυκλική πορεία, ελεύθερους από τα δεσμά της ασφάλειας, γι’ αυτό και ασφαλείς. Στο κυνήγι της ασφάλειας για μια ζωή, που νομίζουμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί, παλεύοντας καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας. Και είναι ο χρόνος μια ευθεία. Και εμείς επιταχύνουμε διαρκώς, για να χαθούμε απ’ τον αληθινό μας εαυτό , τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της πραγματικής ζωής. Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Ολόκληρη ζωή για γέλια και για κλάματα με άγχος όμως και αυτό είναι το τραγικό. Και ύστερα... ο χρόνος όταν βρει ευθεία, χωρίς εκπλήξεις και αδιέξοδα, τρέχει, τρέχει χωρίς σταματημό. Σε νανουρίζει στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας και όταν ξυπ...

Ο καιρός μουντός, να πάμε κόντρα. Στο διάολο. Έως εδώ. Φτάνει πια. Συνήθως έτσι τελειώνει κάτι ανυπόφορο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι άλλο. Είναι στιγμή που ένα μείγμα συναισθημάτων εκρήγνυται. Από την υπερένταση στην ανακούφιση, από την αγωνία στην εκτόνωση. Οι συμπεριφορές διαφορετικές για τον καθένα, όλες όμως συμφωνούν, εμφορούμενες από ένα φορτίο που ξεπέρασε τον αποθηκευτικό χώρο της ψυχής. Νοιώθεις από την αντίθετη πλευρά, ακριβώς τη ζωή εκείνου του δευτερόλεπτου, μετά την εκσπερμάτωση. Σκορπισμένες λέξεις, και καμία προσπάθεια για να μπουν σε μια σειρά. Και τι σειρά να βρουν, που να χωρέσουν; Λέξεις μάνες, μήτρες, κυψέλες τα άπαντα των ποιητών που μας συνάντησαν. Κάθε μία σέρνει πίσω της και μια ζωή. Σε μια περίοδο αποδόμησης, η συγκρότηση πυρήνων άμυνας δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για το αύριο. Πίσω και μπροστά. Συμφωνώ κυρία μου “Να ξαναγίνουμε τρελοί που κάνουνε οχτάρια στην παραλιακή, που ρισκάρουν καριέρες για ένα όνειρο. Στην πατρίδα μας τα άνθη της πέτρα...

Αυτή η μετάλλαξη όμικρον που κονταροχτυπιέται αυτό το διάστημα με τα εμβόλια, φαίνεται πως τα προσπερνάει, ας ελπίσουμε ότι κάτι πιο ισχυρό θα προκύψει για να ησυχάσουμε προσωρινά. Όπως έχουν τα πράγματα μόνο για λύσεις προσωρινές θα μιλάμε από εδώ και πέρα. Το λέγαμε, το κάναμε και κινηματογραφικές ταινίες, το είχαμε στην άκρη του μυαλού μας, όμως η απληστία κυριάρχησε. Δεν έχω καμία αμφιβολία, ο ιός που τα έχει βάλει με ένα ολόκληρο πλανήτη, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, τόση δύναμη, τόση σοφία, τόση τελειότητα, τόση δικαιοσύνη, τόση αποτελεσματικότητα, μόνη η φύση διαθέτει. Η φύση που τις περισσότερες φορές στέκεται στο πλάι, μας αγκαλιάζει, μας προστατεύει. Μπορεί να αντιστέκεται και να λειτουργεί με μια αξιοθαύμαστη αμυντική λειτουργία, μέχρι πότε όμως θα μας συγχωρεί; Εκεί που έρχονται κάποιες στιγμές που ο κόσμος χάνεται. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό, έρχεται το σημερινό με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Και ξαφνικά εκεί που διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, - τις τελευταίες...