Τελευταία σελίδα αριστερά

Φεύγει σιγά σιγά το καλοκαίρι, μαζί του και τα όνειρα της «θερινής νυχτός». Η συνεχιζόμενη κατάρρευση του κυρίαρχου παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, μας εγγυάται ένα Φθινόπωρο, που η απροσδιόριστη μελαγχολία, θα γίνει βάσιμη φοβία. Οι «ανώνυμες» αγορές, κάνουν πόλεμο με τις κοινωνίες. Ανεργία, ύφεση φτώχεια. Τα κράτη αδυνατούν να προβάλλουν αντίσταση, αδυνατούν να προστατεύσουν τους πολίτες. Τα κράτη καταρρέουν γίνονται φτωχά. Ο καπιταλισμός, που εφάρμοσαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν χωράει στα στενά τους όρια, αρχίζει να τους καταβροχθίζει. Σ’ αυτήν την πτωτική πορεία, που αλλού να καταφύγουμε; Πάντα είναι καιρός για ποιητές, λέει σε μια συνέντευξη του ο Γιώργος Χρονάς, πόσο μάλλον σήμερα, που ο χειμώνας μας τρομάζει. Δεν μπορώ να φανταστώ το κόσμο χωρίς τους ποιητές. Τι να γράψω εγώ για τον Τάσο Λειβαδίτη; Μόνο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. “Τώρα μαθαίνουμε την υπομονή, πρόσωπα γεμάτα ρήγματα, όπου χωρούσαν λογιών κατατρεγμοί, κι άλλοτε παλιοί μύθοι έστεκαν στο δ...

Ο χρόνος τελικά είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο. Θύμα του χρόνου και η στήλη που κάποιες μέρες, αναγκάζετε να καλύψει το κενό με επαναλήψεις. Μια δεύτερη ανάγνωση για τους παλαιοτέρους, πρώτη ετεροχρονισμένη, για τους νεότερους. Διάβασα πρόσφατα ότι στην Αμερική δημιουργήθηκε τράπεζα χρόνου σε μια προσπάθεια αντιπερισπασμού στο χρήμα που μας τον έκλεψε. Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε.. Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της όντως ζωής. Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας, τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας. Το υποπτευόμαστε πιθανόν στις διακοπές μας, γι’ αυτό ασκούμε έλεγχο και πρόγραμμα ακόμα και σ΄ αυτές. Ούτε ένα ξάφνιασμα. Όλα υπό κοντρόλ. Έχω γράψει παλαιό...

Ένα γεγονός ήρθε και μου θύμισε ένα παλαιότερο κείμενο. Είναι κάποια πράγματα που δεν τα γράφει η ιστορία. Και όμως χωρίς αυτά, που προηγούνται των γεγονότων, η ιστορία δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε. Μια λέξη στη κατάλληλη στιγμή, μια σπίθα, αρκετή για ν’ ανάψει η φωτιά, και να κάψει ή να εξαγνίσει. Ένας ανώνυμος και ένας επώνυμος, που «συνωμότησαν». Ένας άνθρωπος σε θέση κλειδί, μια συγκυρία. Μια χρονική στιγμή που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, έγραψε μια μικρή ιστορία με άλλους ήρωες. Τις τελευταίες μέρες μέσα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη έχω πολλές συναντήσεις. Άνθρωποι από διαφορετικές κατευθύνσεις, από διαφορετικούς κόσμους, από διαφορετικές ηλικίες, από διαφορετικές ιδεολογίες, από διαφορετικά ερεθίσματα, από διαφορικές ερμηνείες, ήρθαν να μου δώσουν το χέρι. Ύστερα από κάθε μετάγγιση δύναμης, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ξαναδιαβάσω τα κείμενα μου, αυτά που μου υπενθύμιζαν. Όχι δεν ένοιωσα σαν ένας μικρός τοπικός εθνικός ήρωας, ανακάλυψα όμως ότι τελικά, αυτός ο κατακερ...