Ο χρόνος τελικά είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο. Θύμα του χρόνου και η στήλη που κάποιες μέρες, αναγκάζετε να καλύψει το κενό με επαναλήψεις. Μια δεύτερη ανάγνωση για τους παλαιοτέρους, πρώτη ετεροχρονισμένη, για τους νεότερους.
Διάβασα πρόσφατα ότι στην Αμερική δημιουργήθηκε τράπεζα χρόνου σε μια προσπάθεια αντιπερισπασμού στο χρήμα που μας τον έκλεψε.
Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε.. Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της όντως ζωής.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας, τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας. Το υποπτευόμαστε πιθανόν στις διακοπές μας, γι’ αυτό ασκούμε έλεγχο και πρόγραμμα ακόμα και σ΄ αυτές. Ούτε ένα ξάφνιασμα. Όλα υπό κοντρόλ.
Έχω γράψει παλαιότερα για ένα εξαιρετικό βιβλίο του Μίλα Κούντερα «βραδύτητα» ο τίτλος του.
«Στα υπαρξιακά μαθηματικά - επιμένει ο κύριος Κούντερα - η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας;» «Που είναι οι παλιοί αργόσχολοι;» Μας ρωτάει ο συγγραφέας «Που είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στην ύπαιθρο; Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση;
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει την μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου