Τελευταία σελίδα αριστερά

Πολύ βροχή , τόση που διώχνει πάσα αμφιβολία για τον χειμώνα που έρχεται. Τα υπαρξιακά προβλήματα, αναδύονται με περισσότερη ένταση, την ώρα της βροχής. Με τη λατρεία των πραγμάτων, όλοι βρίσκουμε το μπελά μας. Η κατοχή δεν ταυτίζεται με τη χρηστικότητα, η σχέση με την αγορά, ο άσβεστος πόθος γι' αυτά που δεν κατέχουμε, τελικά αποδεικνύονται ισχυρότερα κίνητρα. Αυτό απουσιάζει τελικά από τη ζωή μας; Αυτό αποτελεί την ύψιστη ανάγκη μας; Μας περίσσεψαν οι άνθρωποι και ψάχνουμε αντικείμενα για να καλύψουμε την απουσία; «Απούσα η μορφή σου διαστέλλεται τόσο που γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη ρευστή κατάσταση των φαντασμάτων. Παρούσα, συμπυκνώνεται και αποκτάς το ειδικό βάρος των βαρύτερων μετάλλων, του ιριδίου και του υδράργυρου. Αυτό το βάρος με πεθαίνει καθώς πέφτει στην καρδιά μου», γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Κι όσον για κείνον που ποθεί, όπως παρατηρεί ο Μπαρτ, «το αντικείμενο της αγάπης είναι πάντοτε απόν κι από την ταραχή που φέρνει η απουσία, γεννιέται ο στεναγμός». Σ ΄αυτή τ...

Την ημέρα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής, από τη δικαιοσύνη και λίγες μέρες μετά την επέτειο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, 100 χιλιάδες συμπολίτες μας στηρίζουν το κανάλι του Κασιδιάρη στο YouTube, προκειμένου να παρακολουθούν τις νεοναζιστικές, θεωρίες του. Πόση ντροπή γι’ αυτή τη χώρα . Ο άνθρωπος που έχει στο μπράτσο του τατουάζ, το σύμβολο του ναζισμού, να αποθεώνεται, ένα μόλις χρόνο μετά την καταδίκη του. Έχει δίκιο η μάνα του Φύσσα. Η Χρυσή Αυγή είναι στη φυλακή, αλλά με τους φασίστες δεν ξεμπερδέψαμε. Και δεν θα ξεμπερδέψουμε. Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου. Δεν μπορώ να είμαι διαλλακτικός και να ακούσω οποιοδήποτε επιχείρημα από έναν ναζιστή για τις πολιτικές του θέσεις και την ιδεολογία του. Ποτέ δεν θα είμαι. Δεν θα εξαφανιστούν οι φασίστες. Αλλά πρέπει να βρούμε τους τρόπους, ποινικούς, συνταγματικούς να διαλύσουμε κάθε συλλογική τους έκφραση. Αν το καταφέρουμε, εκείνοι θα ξανακρυφτούν στα κόμματα. Όπως γίνεται χρόνια τώρα. Δυστυχώς, είναι το καλύτερ...

Το παρακάτω γράφτηκε σε παρελθόντα χρόνο με αφορμή άλλα και διάθεση Ενεστώτα. Σήμερα βρέχει, αύριο θα έχει λιακάδα και το βράδυ ξαστεριά. Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές… Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες νύχτες, με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα. Είναι και η βροχή… Και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από μια ζωή, που την κυνηγούν οι μήνες “Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτειά... Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία...Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα". Δε φεύγει το παρελθόν, εγώ προσπαθώ να φύγω. Πουθενά δεν χωράω. Δεν μπορεί και δεν πρέπει, να βιάζουμε τις λέξεις. "Ταλαντώνομαι μέσα στο βράδυ. Επιμηκύνομαι για να φτάσω εκεί που δεν έπρεπε καν να ονειρευτώ. Μπαίνω μέσα μου για να δω τι έχει επιζήσει... Άχρονος ο χρ...

Σαν σήμερα έφυγε ο Αντώνης Σουρούνης, Τι άλλο από κάτι δικό του αγαπημένο εις μνήμην. «Συχνά βλέποντας ένα ζευγάρι γάμπες μου ’ρχεται η επιθυμία να τις πάρω και να φύγω. Μόνο αυτές όμως κι έστω μόνο τη μία…Οι γάμπες μιλάνε συνεχώς κι ενδέχεται όσο πιο σιωπηλή είναι μια γυναίκα, τόσο πιο πολύ εκείνες να μιλάνε για λογαριασμό της. Κι έπειτα έρχονται τα παπούτσια. Το βάθρο που πάνω τους θα στηριχτούν οι γάμπες αυτές, για να σε κάνουν να σταθείς έκθαμβος μπροστά τους και να κάνεις το σταυρό σου. Ακόμη αγνοείς την ύπαρξή τους, όμως αυτές ετοιμάζονται για σένα. Μπορεί να σε σκοτώσουν ή απλώς να σε τραυματίσουν. Πάντως μια στάση δευτερολέπτων κι ένα στρίψιμο του λαιμού παραπάνω στη ζωή σου θα τα κάνεις για χάρη τους. Πιστεύω ότι όπως δεν υπάρχουν πολλές γάμπες που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το φορτίο που σηκώνουν, έτσι κυκλοφορούν και μερικές που θα μπορούσαν να ζήσουν από μόνες τους. Για μένα όμως η βασίλισσα γάμπα εξακολουθεί να είναι η ελεύθερη γάμπα, η ξυπόλυτη. Άσχετα αν αυτή ανήκει στη...

Πολλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους και ο χρόνος σιγά σιγά με έκανε να υποψιαστώ ότι δεν υπάρχει μοναξιά. Μοναξιά είναι μόνο ο τρόμος του εχθρικού εγώ. Η Κατερίνα Γώγου είχε ταυτίσει την μοναξιά με την ελευθερία, το ερημικό προβάδισμα της πρωτοπορίας και το μαρτύριο της ανθρώπινης ανάγκης που αναγκαστικά αφήνεις πίσω σου, «γιατί τους αγαπάς τους ανθρώπους ρε γαμώτο». Εξάλλου όλα για εκείνους γίνονται και οι αγώνες και οι ελευθερίες και οι μοναξιές και οι πρωτοπορίες. Πολλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους τελικά. Και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ, τη γοητεία που μου ασκούσε η μοναξιά. Ένα παράξενο, φλερτ, που μου έδινε την ευκαιρία να επικοινωνήσω, όχι μονάχα με τον εαυτό μου, αλλά με αυτούς κυρίως που θα ήθελα να ήταν δίπλα μου. Τους δικούς μου ήρωες, τους δικούς μου μύθους, που δεν ήταν χάρτινοι, αλλά φτιαγμένοι με τέτοια στέρεα υλικά, που δεν μου έδιναν καμία αφορμή να αποδράσω. Είναι αλήθεια ότι από μόνη της η λέξη «μοναξιά» μας προκαλεί θλίψη. Και αν εμένα με γοητε...