Το παρακάτω γράφτηκε σε παρελθόντα χρόνο με αφορμή άλλα και διάθεση Ενεστώτα.
Σήμερα βρέχει, αύριο θα έχει λιακάδα και το βράδυ ξαστεριά.
Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές…
Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες νύχτες, με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα. Είναι και η βροχή… Και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από μια ζωή, που την κυνηγούν οι μήνες
“Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτειά... Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία...Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα".
Δε φεύγει το παρελθόν, εγώ προσπαθώ να φύγω. Πουθενά δεν χωράω.Δεν μπορεί και δεν πρέπει, να βιάζουμε τις λέξεις. "Ταλαντώνομαι μέσα στο βράδυ. Επιμηκύνομαι για να φτάσω εκεί που δεν έπρεπε καν να ονειρευτώ. Μπαίνω μέσα μου για να δω τι έχει επιζήσει... Άχρονος ο χρόνος από πάντα του με πολεμά. Πήγα ίσως να κλέψω κάποιες του στιγμές, αλλά μ’ έπιασαν".
Ίσα που πρόλαβα κάποια ανεπαίσθητα αρώματα, κάποιες θαμπές αχτίδες, ένα παλιό κονιάκ και λίγο Μότσαρτ. Α! να μην ξεχάσω και εκείνο το άγγιγμα που κουβαλάω ακόμα σφιχτά στο δεξί μου χέρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου