Τελευταία σελίδα αριστερά

Σήμερα ένα κείμενο, που είχε γραφτεί με αφορμή κάποιους, που θεωρούν το σήμερα παντοτινό. Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δε ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Αυτό δεν σας το είχα πει, πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στην ελευθερία και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη. Η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν την χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε… Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρεις τι να πεις, οι λέξεις αρνούνται να μπουν στην σειρά. Και τι να πεις… όταν ο άλλος ερωτά και απαντά, όταν, ενώ ακόμα ψάχνει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στη ψυχή του, όταν βαφτίζει με άλλες λέξεις την πραγματικότητα προσπαθώντας ν...

Αυτή η τοπική ανακύκλωση με έχει κουράσει, τα ίδια και τα ίδια, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουμε την ύπαρξη μας, μέσα από την ανυπαρξία μας. Η συνέχεια και πάλι για τον τόπο, για τον τόπο που μας τέλειωσε τις αλήθειες. Για την «Κέρκυρα μας», «Το καταπράσινο νησί, την ιστορία και τον πολιτισμό μας…», «τη θάλασσα μας». Διαφήμιση που ξέμεινε από προϊόν. Διαφήμιση αναντίστοιχη της πραγματικότητας. Τα στερεότυπα που πάλιωσαν από την κατάχρηση. Όταν μιλάμε για εγωισμό της κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα, της δικής μας τοπικής κοινωνίας, ο συλλογικός χαρακτηρισμός οδηγεί στον κατακερματισμό. Παρακολουθώντας τις προσπάθειες, τοπικών πολιτικών παραγόντων, με ματιά θετική, και διάθεση ερευνητική, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές στον πληθυντικό, διαπνέονται από ένα ακλόνητο εγώ. Ένα εγώ που αποδυναμώνει κάθε κοινό στόχο, αφού ο δρόμος είναι ένας και αυτοί προτιμούν μοναχικές πορείες σε παράδρομους και μονοπάτια. Το κάλεσμα σε συλλογική προσπάθεια, κρύβει τον εγωισμό της πρωτοβο...

Ακολούθησε μετά από ένα κείμενο που είχα γράψει πριν πέντε χρονιά με τίτλο “Μια ζωή πόσα παράπονα αντέχει;” Καμία σχέση με το χθεσινό. Άλλο παράπονο. Και αυτό δεν είναι της στιγμής. Είναι, το γενικότερο ατομικό, που ρωτάει το συλλογικό, μόνο που το συλλογικό δεν υπάρχει, και το παράπονο θα μείνει στη μέση απροσδιόριστο, να χαλάει την διάθεση στην κάθε ευαίσθητη ψυχή. Για αυτό το άλλο παράπονο, υπάρχει λόγος σοβαρός, μόνο που δεν μπορούμε να τον αναζητήσουμε, ούτε στο άτομο ούτε στο σύνολο. Που; Σε εκείνες τις χαμένες πρωτοπορίες! Σ την σκυταλοδρομία που ακολούθησε το λόγο πήρε μια αναγνώστρια της στήλης και ιδού: Τα πρώτα κάστανα γυαλίζουν πεσμένα στη Σπιανάδα δίπλα από παγκάκια - αντίκες νοσταλγίας και βρώμικους πλαστικούς κάδους. Η πόλη φορά πάλι τα κίτρινα και τα καφετιά, τα φθινοπωρινά της, όπως κάθε πόλη τέτοια εποχή. Το ίδιο κάνει και η Νέα Υόρκη, το Τόκυο, η Λάρισα, το Ρέθυμνο, κάθε φθινόπωρο. Χώμα, νερό, αέρας. Ζωή. Άνθρωποι. Κάτοικοι. Κάτοικοι πόλεων. Κάτοικοι σ...

Επιστρέφουμε στην καθημερινότητα, δεν έχω ψευδαισθήσεις, ετούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν. Δυστυχώς ο μικρόκοσμος που ζούμε, φαντάζει οικουμένη, στο μέγεθος των ενδιαφερόντων των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ. Ονόματα θέλουν να διαβάζουν οι αναγνώστες, στην εποχή του ατομισμού, οι ιδέες πάνε περίπατο. Πως λέμε το όνειρο που δεν ακολούθησε το δρόμο των επιθυμιών; - Εφιάλτη! Σε συνέχεια των εσωτερικών διεργασιών, χωρίς την εν κατακλείδι, απαραίτητη δικαιολογία. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου, κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα για τα επόμενα χρόνια… Η πόλις είναι ελεύθερη, και η αέναη προσπάθεια από τους ιθαγενείς της συνεχίζεται. Μπορεί να έχει χάσει το μπούσουλα της, μπορεί να μπέρδεψε τα μπούτια της, μπορεί να κοιμάται αλλά αναπνέει, είναι ακόμα ζωντανή. Το να προτάσσουμε τη συλλογική ευθύνη, α...