Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Να βγούμε στο φως



Είναι καλοκαίρι και είναι κρίμα. Να φύγουμε από το σκοτάδι,  να εκμεταλλευτούμε αυτόν το γρήγορο χρόνο του καλοκαιριού που απομένει, να μαλακώσει η ψυχή μας, να ανακουφίσουμε τα νεύρα μας. Να βγούμε στο φως.  
Τελευταίος μήνας του καλοκαιριού ο Αύγουστος, να μην το χάσουμε. Ο αιώνιος Αύγουστος  ό  μήνας που θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο. Επιστρέφω πάντα και ας μην έχουν οι δρόμοι γυρισμούς. Τώρα πια δεν ψάχνω, βρίσκω. Όσα με ευκολία απέρριψα, όσα εκείνα τα χρόνια της λαιμαργίας δε μπόρεσα, να απορροφήσω, όσα τα δόγματα μου στέρησαν να γνωρίσω, όσα τα μάτια μου δεν είδαν, γιατί κοίταζαν ψηλά, πολύ ψηλά στα αστέρια, στο άπειρο, στο τίποτα.
Τώρα βρίσκω, γιατί όπου και να κοιτάξω μια ηλικία με προσγειώνει, μια υπομονή με φρενάρει, μπορεί να λιγοστεύει ο χρόνος, είναι όμως αρκετός όσος και αν απομένει.
Και είναι οι στιγμές οι ανεπεξέργαστες, σαν τις φωτογραφίες που έχουμε δει και ξαναβλέπουμε μετά από χρόνια.


Αν ήταν μήνας η σιωπή, ποιος λες να ήταν; Ρώτησε το κορίτσι
Ο Αύγουστος για μένα. Απάντησε το αγόρι.
Μπα! Εγώ θα έλεγα πως είναι ο Οκτώβριος. Ο Αύγουστος είναι τίγκα από ήχους
Μα αυτό είναι η σιωπή! Να έχει ο μήνας τόσους ήχους, που να σε κρατάει σιωπηλό! Της γύρισε το αγόρι. Έτσι ε; Ρώτησε εκείνη.
Έτσι! Επέμεινε αυτός. Καλά! Αλλά εγώ τότε που το βουλώνω πραγματικά, είναι τον Οκτώβρη. Ακούω τη βροχή και ξεχνιέμαι! Είπε το κορίτσι. Είσαι σίγουρη; Ρώτησε δύσπιστα ο άλλος.
Σίγουρη! Απάντησε κατηγορηματικά. Και δεν έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να μουρμουρίζει κάτι την ώρα που βρέχει; Το κορίτσι σκέφτηκε λίγο και μετά κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
Έχεις δίκιο! Ενώ τον Αύγουστο, τώρα που το καλοσκέφτομαι δε μου συμβαίνει αυτό.
Ούτε κι εμένα! Πως θα του πούμε το τέλειο τραγούδι όταν το γράψουμε;
Θα το πούμε ο Αιώνιος Αύγουστος!
«Και πόσο ανάγκη την έχουμε την καλοσύνη που σταλάζει στις φλέβες το θέρος…» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης στην «Καθημερινή»  Πρώτα απ’ όλα μήπως και αποσυμπιεστεί η οργή, το μίσος που χύνεται από κάθε πλευρά και έχει θολώσει κρίση, νου και βλέμμα. Με τον καθένα μας να ψάχνει έναν φταίχτη απέναντι, έναν άλλο, να ψάχνει το φταίξιμο, την κύρια και πρώτη αιτία του κακού, και να ’ναι τόσος ο πυρετός που παντού γύρω ν’ αντικρίζεις κακό και φταίχτες. Η μεγαλύτερη ζημιά της κρίσης είναι η πανδημία μίσους· πίσω της φωλιάζει η ήττα, σαν βουβή φλεγμονή.»
Στο καλοκαίρι που απομένει, να τρέξουμε  για δυνάμεις... που θα μας χρειαστούν.


Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Σε χρόνο κενό



Ακόμα και υπό την τουρκική κατοχή η χώρα δεν ένοιωσε τέτοια ταπείνωση. Τόσο συντονισμένη προπαγάνδα, για να νοιώσουμε ένοχοι και να πληρώνουμε στο διηνεκές, ποτέ δεν είχαμε υποστεί. Τόση μεγάλη απαξίωση για εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα,  γι’  αυτούς δηλαδή που υπηρετούν το δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών, δεν έχει παρατηρηθεί σε κανένα μέρος του πλανήτη.  
Αν σε κάτι έφταιξε και φταίει αυτός ο λαός, που υποφέρει χρόνια κάτω από τη σκληρή λιτότητα που του επέβαλαν, είναι η εμμονή του να εμπιστεύεται τα δυο κόμματα, που εναλλάσσονταν  στην εξουσία. Και αυτό  θα μπορούσε να συνεχιστεί αν το επέτρεπαν  οι δυνάμεις τους.  Ευτυχώς δεν  το επέτρεψαν και σήμερα, στην τελευταία  πράξη του δράματος, από κοινού στην κυβέρνηση δίνουν τη χαριστική βολή.    Αν πρέπει  λοιπόν να νοιώθει τύψεις για την κατάντια της χώρας, είναι ακριβώς γι’ αυτήν του την επιλογή, μια επιλογή που οδήγησε σταδιακά τη χώρα σε κατοχή από ξένα οικονομικά κέντρα.


Σήμερα όπως αναφέρει σε ένα απόσπασμα επιστολής της  μια  άνεργη κοπέλα, … «Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη, πετσοκομμένη, σχεδόν αόρατη. Και μαζί της και η εργασία. Στην τηλεόραση βλέπεις τραπεζίτες, μάνατζερ, ειδικούς της αγοράς, μιλάνε όλη την ώρα για ομόλογα και subprimes. Μόνο εργάτες που δουλεύουν δεν βλέπεις. Συμβαίνει κάτι παράξενο. Η λέξη «άνεργος» προκαλεί τρόμο, αλλά ταυτόχρονα η εργασία είναι περιφρονημένη, απαξιωμένη. Ξέρω ότι
το Δημόσιο νοσεί αλλά η γελοιοποίηση του δημοσίου υπαλλήλου είναι και αυτό κομμάτι της γελοιοποίησης της εργασίας. Ο ιδανικός εργάτης είναι αυτός που δεν ακούγεται, δεν συζητά με τους συναδέλφους του. Ο ιδανικός εργάτης είναι εκείνος που ζει βουτηγμένος στη μοναξιά του. Κάποτε μιλούσαμε για «ελεύθερο χρόνο». Σήμερα μιλάμε για «κενό χρόνο»: ο χρόνος που μεσολαβεί από την απόλυση μέχρι την εύρεση εργασίας, που κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί. Εγώ υπάρχω σε αυτόν τον κενό χρόνο»
Δεν θα συνεχίσω άλλο, άλλωστε δεν έχει νόημα, κανένας απ’ αυτούς που έχουν πατήσει με τις βαριές τους μπότες την  χώρα μας,  δεν πρόκειται να το ακούσει...



.

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Αν δεν κόψεις το σπάγκο…



Πριν πολλά χρόνια είχα γράψει, για την «πανικόβλητη, ηρεμία του σχοινοβάτη». Σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες έχει αξία  να το επαναφέρουμε… γιατί αν  δεν κόψεις, το σπάγκο…, δεν γλυτώνεις τελικά απ’ όλα αυτά  που σε βασανίζουν.
Εκείνη την ελευθερία που αναζητούσα, ακόμα, δεν κατάφερα να τη συναντήσω. Κάνω βουτιά στα μαρξιστικά μου ιδεώδη, μήπως και βρω μια εξήγηση. Οι πράξεις των πρώην συντρόφων μου, με απογοήτευσαν. Επιμένω στη θεωρία, ας είναι μακριά από την πράξη, ίσως μου δώσει μια εξήγηση μια αμυδρά ελπίδα ότι μπορεί με άλλες εφαρμογές  κάτι να γίνει. Είχα αρχίσει να βρίσκω επιχειρήματα  (επιχειρήματα, ο λόγος το λέει), κάποιες δικαιολογίες , που θα έφερναν προσωρινή ανακωχή στην μάχη με τον εαυτό μου. Τότε επενέβη,  ο «Ζορμπάς» και  με τραχιά  φωνή  με επανέφερε  στη τάξη.. « Όχι δεν είσαι λεύθερος. Το σκοινί ,  που είσαι δεμένος είναι  πιο μακρύ  από τους άλλους
ανθρώπους , αυτό είναι όλο. Του λόγου σου αφεντικό έχεις μακρύ σπάγκο , πας  κι έρχεσαι, θαρρείς πως είσαι λεύθερος,  μα το σπάγκο   δεν τον κόβεις . Κι άμα δεν κόψεις τον σπάγκο…»     

Στο όνομα του παρόντος όλα σβήνονται  και στο όνομα του μέλλοντος  θ ‘αλλάξουν όλα . εγώ όμως εκεί δεμένος , άμα δεν κόψεις  τον σπάγκο… έντρομος κοίταξα  πίσω, για να δω την άκρη του σχοινιού, μονάχα αγώνες  και αγωνίες αντάμωσα: μοναξιά, φόβους και πανικό. Ορκιζόμουν στην ηρεμία  μου και σε εκείνη την τρελή παράλογη γαλήνη, που με αντάμωνε στην ώρα του πιο τρελού πανικού, ότι είχα νικήσει. Νόμιζα, χωρίς καθόλου να υποπτεύομαι  πως ίσως  και να μην είναι η γαλήνη του πραγματικά ελεύθερου, αλλά η αυτοσυγκεντρωμένη πανικόβλητη ηρεμία του σχοινοβάτη. Σε τεντωμένο σχοινί   διαρκώς.
Υπάρχει τελικά άνθρωπος ελεύθερος ; Ο «Ζορμπάς», μου έδειξε το δρόμο, « άρχισα να αλαφρώνω
αφεντικό, γίνομαι άνθρωπος , γλύτωσα από την πατρίδα, γλύτωσα από τους παπάδες, γλύτωσα από τα λεφτά…»
Υπάρχουν κάποιες άπλες αλήθειες, που μπορεί να σου κόψουν το σχοινί  χωρίς  να χρειαστεί να βουτήξεις  μέσα σε ιδεολογικά πονήματα κρατώντας σημειώσεις.
Έκοψα το σκοινί  τη στιγμή της πιο γλυκιάς εξάρτησης,  είναι μερικές φορές , που η μανία της αυτοκαταστροφής , μου υπαγορεύει βιαστικές κινήσεις. Μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, εκβιάζω καταστάσεις  για να συναντήσω μια ώρα αρχύτερα  την ελευθέρια  που βρίσκεται στο τέρμα.  Τώρα από απόσταση, η γεύση μου τέθηκε  σε λειτουργιά. Είναι η ελευθερία  που με αφήνει να γεύομαι ό, τι εγώ θέλω.

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Αυτή είναι η ευτυχία που μας τάξανε;

Λόγος αφαιρετικός όχι από τσιγκουνιά. Από ανάγκη να πούμε περισσότερα. Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα. Με παλαιότερα κείμενα ξεγελώ απουσία. Και όσο η οθόνη, παίζει παρελθόντα χρόνια, μαζεύω μαζεύω, για ταινίες προσεχώς.
Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια.
Ημέρες επαναπροσδιορισμού,  αυτές  της κρίσης. Της κρίσης μιας κοινωνίας που βρίσκεται αντιμέτωπη με την εξαθλίωση. Επαναπροσδιορισμού της θέσης μας και της στάσης μας, απέναντι στον εαυτό μας πρωτίστως. Να πονέσουμε για να νοιώσουμε. Να εκπαιδεύσουμε τα αισθήματά μας, σε συνθήκες δυσκολίας, γιατί οι ευκολίες που μας μπαστάρδεψαν και μας έβγαλαν από το δρόμο των κατακτήσεων, ανήκουν στον παρελθόν.
 
Νοιώθω μέσα απ’ αυτό το κοκτέιλ συναισθημάτων, ν’ αφαιρώ εγωισμό, να μη με ακολουθούν δικαιολογίες σε κάθε απόπειρα καταλογισμού ευθυνών προς τον εαυτό μου. Να γίνομαι πιο ελεύθερος και ο αέρας της εισπνοής να φτάνει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.
Αυτός ο πόνος είναι και η ελπίδα μας. Και αυτή η δυσκολία, που άνοιξε δρόμους στο αδιαπέραστο χονδρό πετσί μας, να δείτε, που θα μας διώξει πολλά βάρη, από εκείνα που ευκολία μας φόρτωσε.
Αυτή είναι η ευτυχία που μας τάξανε; Χρειάζεται και  ο θυμός για να μη γίνει ο πόνος αβάστακτος. Οι εικόνες των συσσιτίων για ένα πιάτο φαΐ, ή για μια μικρή δόση εργασίας. Οι τραγικές εικόνες της αναζήτησης τροφής στους κάδους απορριμμάτων, δεν περνούν πλέον μέσα από τα τηλεοπτικά φίλτρα, που τις απομυθοποιούν, είναι μπροστά μας, σε απ’ ευθείας σύνδεση με τα μάτια μας, που δεν θέλουν να το πιστέψουν.
Το καλοκαίρι φεύγει και δεν χρειάζεται να προσθέτουμε και άλλο βάρος Ας πάμε μπροστά, ακόμα κι αν ο ορίζοντας είναι θολός και αβέβαιο το μέλλον.

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Οι σφαίρες πρέπει να έχουν προορισμό


Αυτή η εικόνα ξεπεσμού, που προβάλλεται, αν την διαβάσεις από την ανάποδη, τα συμπέρασμα που προκύπτουν, είναι χρήσιμα προς αποφυγήν. Με πρόσχημα το συλλογικό, το ΕΓΩ αυτή την περίοδο παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Ένα ΕΓΩ και άπειρα ΘΕΛΩ, με το ΜΠΟΡΩ να έχει σκοτώσει το ερωτηματικό. Και ύστερα μου λέτε γιατί ζηλεύω τα πουλιά. Να μπορούσα να πετάξω, να δω από ψηλά τα βουνά των ΕΓΩ και των ΘΕΛΩ τους μικρά, γιατί εδώ κάτω κινδυνεύω να πνιγώ.
Θα συνεχίσουμε.  Κάτω από αντίξοες συνθήκες δε λέω… Θα συνεχίσουμε όμως, όχι κτυπώντας γροθιά το μαχαίρι, οι σφαίρες πρέπει να έχουν προορισμό.   Δεν ήταν διάλειμμα η απουσία μου, η παρουσία μου είναι. Η επιστροφή στην εργασία όπως έχουν γίνει τα πράγματα, διάλειμμα είναι.     Στα διαλείμματα άλλωστε, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει. Στα διαλείμματα τελικά, όπως μας έχουν καταντήσει έχουμε λίγο χρόνο να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε να βάλλουμε μια τάξη. Γύρισα από μια μάχη απ’ τον αέναο πόλεμο της επιβίωσης. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όσο πολεμούσα, που χρόνος για τέτοια, αυτές οι μάχες της καθημερινότητας, που δεν έχει την πολυτέλεια να την πλακώσει η πλήξη, μας μεταγγίζουν φρέσκο αίμα, μας θωρακίζουν, διώχνουν εμμονές φοβίες και ανασφάλειες, μας απομακρύνουν το φόβο του θανάτου, κάνουν αχρείαστους τους ψυχιάτρους. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, συνήθως νοιώθουμε νικητές, που αντέξαμε στη μάχη. 
 
Τώρα νοιώθω κουρασμένος όπως συμβαίνει άλλωστε ύστερα από κάθε μάχη, ακόμα και απ’ αυτήν του νικητή. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί και ίσως είναι καλύτερα να κρατήσει μια ζωή.
Πιστεύω ότι αυτοί που δεν τις γνωρίζουν είναι μόνο όσοι αποφεύγουν τις αγωνίες και τους πόνους, και επιδεικνύουν τόση διπλωματία απέναντι στον εαυτό τους, ώστε να γλιτώσουν από την θλίψη τους. Δεν είναι περίεργο που κάποια στιγμή που αποκτούν συνείδηση ξαφνικά τους βαραίνει όλο το βάρος της πανοπλία τους και η ζωή τους γίνεται μια αγωνία από την ανάποδη, ένας χαμένος πόνος. «Αρκεί να πονέσουμε ξανά» για να ξαναθυμηθούμε και τον Οκτάβιο Πας. Αρκεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια ακόμα και αυτές τις δύσκολες μέρες που φαίνεται να έχουν χαθεί όλα. Ακόμα και αυτές τις μέρες που μας γυρίζουν πίσω, άλλωστε και η οπισθοχώρηση μέρος της πολεμικής τακτικής είναι. Θα συνεχίσουμε τον πόλεμο, η προσπάθεια μετράει και αν μη τι άλλο μας δίνει το δικαίωμα στο όνειρο…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...