Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι καλοκαίρι και είναι κρίμα. Να φύγουμε από το σκοτάδι,   να εκμεταλλευτούμε αυτόν το γρήγορο χρόνο του καλοκαιριού που απομένει, να μαλακώσει η ψυχή μας, να ανακουφίσουμε τα νεύρα μας. Να βγούμε στο φως.   Τελευταίος μήνας του καλοκαιριού ο Αύγουστος, να μην το χάσουμε. Ο αιώνιος Αύγουστος   ό   μήνας που θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο. Επιστρέφω πάντα και ας μην έχουν οι δρόμοι γυρισμούς. Τώρα πια δεν ψάχνω, βρίσκω. Όσα με ευκολία απέρριψα, όσα εκείνα τα χρόνια της λαιμαργίας δε μπόρεσα, να απορροφήσω, όσα τα δόγματα μου στέρησαν να γνωρίσω, όσα τα μάτια μου δεν είδαν, γιατί κοίταζαν ψηλά, πολύ ψηλά στα αστέρια, στο άπειρο, στο τίποτα. Τώρα βρίσκω, γιατί όπου και να κοιτάξω μια ηλικία με προσγειώνει, μια υπομονή με φρενάρει, μπορεί να λιγοστεύει ο χρόνος, είναι όμως αρκετός όσος και αν απομένει. Και είναι οι στιγμές οι ανεπεξέργαστες, σαν τις φωτογραφίες που έχουμε δει και ξαναβλέπουμε μετά από χρόνια. Αν ήταν μήνας η σιωπή, ποιος ...

Ακόμα και υπό την τουρκική κατοχή η χώρα δεν ένοιωσε τέτοια ταπείνωση. Τόσο συντονισμένη προπαγάνδα, για να νοιώσουμε ένοχοι και να πληρώνουμε στο διηνεκές, ποτέ δεν είχαμε υποστεί. Τόση μεγάλη απαξίωση για εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα,   γι’   αυτούς δηλαδή που υπηρετούν το δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών, δεν έχει παρατηρηθεί σε κανένα μέρος του πλανήτη.   Αν σε κάτι έφταιξε και φταίει αυτός ο λαός, που υποφέρει χρόνια κάτω από τη σκληρή λιτότητα που του επέβαλαν, είναι η εμμονή του να εμπιστεύεται τα δυο κόμματα, που εναλλάσσονταν   στην εξουσία. Και αυτό   θα μπορούσε να συνεχιστεί αν το επέτρεπαν   οι δυνάμεις τους.   Ευτυχώς δεν   το επέτρεψαν και σήμερα, στην τελευταία   πράξη του δράματος, από κοινού στην κυβέρνηση δίνουν τη χαριστική βολή.     Αν πρέπει   λοιπόν να νοιώθει τύψεις για την κατάντια της χώρας, είναι ακριβώς γι’ αυτήν του την επιλογή, μια επιλογή που οδήγησε σταδιακά τη χώρα σε κατοχή από ξένα οι...

Πριν πολλά χρόνια είχα γράψει, για την «πανικόβλητη, ηρεμία του σχοινοβάτη». Σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες έχει αξία   να το επαναφέρουμε… γιατί αν   δεν κόψεις, το σπάγκο…, δεν γλυτώνεις τελικά απ’ όλα αυτά   που σε βασανίζουν. Εκείνη την ελευθερία που αναζητούσα, ακόμα, δεν κατάφερα να τη συναντήσω. Κάνω βουτιά στα μαρξιστικά μου ιδεώδη, μήπως και βρω μια εξήγηση. Οι πράξεις των πρώην συντρόφων μου, με απογοήτευσαν. Επιμένω στη θεωρία, ας είναι μακριά από την πράξη, ίσως μου δώσει μια εξήγηση μια αμυδρά ελπίδα ότι μπορεί με άλλες εφαρμογές   κάτι να γίνει. Είχα αρχίσει να βρίσκω επιχειρήματα   (επιχειρήματα, ο λόγος το λέει), κάποιες δικαιολογίες , που θα έφερναν προσωρινή ανακωχή στην μάχη με τον εαυτό μου. Τότε επενέβη,   ο «Ζορμπάς» και   με τραχιά   φωνή   με επανέφερε   στη τάξη.. « Όχι δεν είσαι λεύθερος. Το σκοινί ,   που είσαι δεμένος είναι   πιο μακρύ   από τους άλλους ανθρώπους , αυτό είναι όλο. Του λό...

Λόγος αφαιρετικός όχι από τσιγκουνιά. Από ανάγκη να πούμε περισσότερα. Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα. Με παλαιότερα κείμενα ξεγελώ απουσία. Και όσο η οθόνη, παίζει παρελθόντα χρόνια, μαζεύω μαζεύω, για ταινίες προσεχώς. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ημέρες επαναπροσδιορισμού,   αυτές   της κρίσης. Της κρίσης μιας κοινωνίας που βρίσκεται αντιμέτωπη με την εξαθλίωση. Επαναπροσδιορισμού της θέσης μας και της στάσης μας, απέναντι στον εαυτό μας πρωτίστως. Να πονέσουμε για να νοιώσουμε. Να εκπαιδεύσουμε τα αισθήματά μας, σε συνθήκες δυσκολίας, γιατί οι ευκολίες που μας μπαστάρδεψαν και μας έβγαλαν από το δρόμο των κατακτήσεων, ανήκουν στον παρελθόν.   Νοιώθω μέσα απ’ αυτό το κοκτέιλ συναισθημάτων, ν’ αφαιρώ εγωισμό, να μη με ακολουθούν δικαιολογίες σε κάθε απόπειρα καταλογισμού ευθυνών προς τον εαυτό μου. Να γίνομαι πιο ελεύθερος και ο αέρας της εισπνοής να φτάν...

Αυτή η εικόνα ξεπεσμού, που προβάλλεται, αν την διαβάσεις από την ανάποδη, τα συμπέρασμα που προκύπτουν, είναι χρήσιμα προς αποφυγήν. Με πρόσχημα το συλλογικό, το ΕΓΩ αυτή την περίοδο παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Ένα ΕΓΩ και άπειρα ΘΕΛΩ, με το ΜΠΟΡΩ να έχει σκοτώσει το ερωτηματικό. Και ύστερα μου λέτε γιατί ζηλεύω τα πουλιά. Να μπορούσα να πετάξω, να δω από ψηλά τα βουνά των ΕΓΩ και των ΘΕΛΩ τους μικρά, γιατί εδώ κάτω κινδυνεύω να πνιγώ. Θα συνεχίσουμε.   Κάτω από αντίξοες συνθήκες δε λέω… Θα συνεχίσουμε όμως, όχι κτυπώντας γροθιά το μαχαίρι, οι σφαίρες πρέπει να έχουν προορισμό.     Δεν ήταν διάλειμμα η απουσία μου, η παρουσία μου είναι. Η επιστροφή στην εργασία όπως έχουν γίνει τα πράγματα, διάλειμμα είναι.       Στα διαλείμματα άλλωστε, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει. Στα διαλείμματα τελικά, όπως μας έχουν καταντήσει έχουμε λίγο χρόνο να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε να βάλλουμε μια τάξη. Γύρισα από μια μάχη απ’ τον αέναο...