Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019

Τη νύχτα

“Ζήστε τη ζωή σας” έγραφα προχθές και ήταν μέρα μεσημέρι. Εξαιρετικές θεωρίες. Μας χαϊδεύουν τα ωραία μας αυτιά οι κάθε λογής επιστήμονες.
Εύκολα να τις γράφουν, αν μου έλεγαν και τον τρόπο... 
Μπορείτε να μου πείτε πως μπορώ να μείνω ατάραχος όταν το σύμπαν γύρω μου καίγεται; Μπορώ να χοροπηδάω μες την καλή χαρά χωρίς να είμαι αναίσθητος; Αν μπορώ το συζητάμε... Ωραίες οι αμερικανιές εύπεπτες. “Ζήστε τη ζωή σας” στην κοινωνία της μαύρης αγοράς. Πάρε ένα σπίτι για την υποταγή σου και ένα αμάξι για την ανοχή σου. Ένα σούπερ ψυγείο για την άνεση σου, ένα κινητό τηλέφωνο για την παρέα σου και ένα προβιβασμό γιατί είσαι καλό παιδί.



Είναι νύχτα...
“Κάθε νύχτα έχει τη ψυχή που τις δίνουμε” σχολιάζει μια φωνή στο ραδιόφωνο στο τέλος του τραγουδιού “ Τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες.”
“Η νύχτα είναι μια δύσκολη κατάσταση, είναι ένας χρόνος με τον εαυτό σου γυμνό και τις δικαιολογίες σου στα σκουπίδια, είναι ένα ταξίδι στα μακριά από το οποίο δεν ξέρεις ποτέ αν θα γυρίσεις. Θέλει προσοχή και αποφασιστικότητα . Διότι η νύχτα δεν είναι κάτι. Είναι κάποια”
Η νύχτα δεν σ’ αφήνει να γίνεις γαϊδούρι. Η νύχτα ρίχνει φως στον σκοτεινό εαυτό σου. Και από τον εαυτού του πως να κρυφτεί κανείς...

Αισιόδοξο

Mακάρι να έμπαινε κατευθείαν ο χειμώνας, να ξεμπερδεύουμε. Γιατί ως γνωστόν η αναμονή είναι ανθυγιεινή. Και τι άλλο από μια αναμονή είναι το φθινόπωρο.
Δεν είναι εποχή το φθινόπωρο είναι προθάλαμος, είναι το περίμενε για κάτι που θέλεις να το ξεφορτωθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Αυτό είναι τελικά που μας χαλάει τη διάθεση και ανοίγει την πόρτα της μελαγχολίας. 
Αυτή η απροσδιόριστη μουντή εποχή δεν παύει να είναι όμως ένα κομμάτι απ’ την ζωή μας, που αν μην τι άλλο πρέπει να τη ζήσουμε. Και θα τη ζήσουμε μόνο όταν σηκωθούμε απ’ τον προθάλαμο της αναμονής και ανοίξουμε, από αύριο κιόλα το ζεστό σαλόνι του χειμώνα. Τώρα όσο για τη θεραπεία… Μια είναι η καλύτερη, δηλώνει διάσημος Αμερικανός γιατρός. «Ζήστε τη ζωή σας». 
Και τα χάπια, οι ενέσεις, οι επεμβάσεις, οι ειδικές ασκήσεις, η προσοχή, η ανησυχία; Τίποτα απ΄ όλα αυτά. «Ζήστε τη ζωή σας». 
Το καλύτερο φάρμακο, τα θεραπεύει όλα. 
Διότι όσο καθυστερείς, διστάζεις και αναβάλλεις τη ζωή για αργότερα, εκείνη περνά. Μέχρι να μην υπάρχει πλέον τίποτα να θεραπευθεί... Από αύριο κιόλας ν’ αφήσουμε τα ερωτήματα για το νόημα της ζωής, που μας προτρέπει το φθινόπωρο . 
Διότι η ζωή φαίνεται πως είναι το καλύτερο φάρμακο για τη ζωή. 
Ένας έρωτας γιατρεύει έναν έρωτα, μια παρέα θεραπεύει τη μοναξιά, ένας σκοπός απαλύνει τη θλίψη, μία βόλτα στον αέρα τον καθαρό μπορεί να δώσει άλλο αέρα στη ψυχή μας.
Είμαστε όλοι θνητοί και η αθανασία, μέρος της ζωής αυτής εδώ που ζούμε είναι.

Καλά είναι εδώ

Τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και είναι φυσικό να αρχίζει το μέτρημα. Ακόμα στη μέση είμαστε, άντε και λίγο παραπάνω και η επανάληψη σ’ αυτά που λέγαμε παλαιότερα, βρίσκεται μέσα στα όρια του χρόνου.
 
Είναι στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να τον ακινητοποιήσω, όχι για να ζήσω την ευτυχία της στιγμής, αλλά γιατί καμιά ευχή δεν έχει θέση . Ούτε ένα λεπτό πίσω, ούτε είκοσι χρόνια. Ούτε ένα λεπτό μπροστά. Λες και τούτο τελικά είναι το σημείο μηδέν. Κάπου εκεί στη μέση, η για να είμαι απόλυτος, ακριβώς στη μέση. Πόσο πια το μυαλό να ωριμάσει. Αλλά και το πίσω έχει αναθεωρηθεί. Στερημένο από τις μετέπειτα εμπειρίες τι άξια μπορεί να έχει;
«Η ώρα των δακρύων έχει καλύτερη αίσθηση του χρόνου και ως εκ τούτου μεγαλύτερη διάρκεια» μονολογεί η ραδιοφωνική μου φίλη. «Διότι το πηγάδι για να δώσει νερό, πρέπει τα ποτάμια και οι λίμνες να έχουν καταβάλει το ποσοστό τους. Γεμίσεις, γεμίζεις, δημιουργείς μια τεχνητή πλημμύρα για να μην εκτεθείς, φωνάζεις, όλους τους απόκληρους να έρθουν να ξεδιψάσουν, βάζεις στα σκυλιά νερό να μην γαβγίζουν και τρομάξουν τις ώρες που έρχονται, αλλά πάλι κάτι μένει. Δικό σου, για ποτέ και για πάντα, κάτοπτρο των οφειλών σου στη μνήμη, και είναι τα μάτια οι μόνες εκβολές για να στεγνώσει ο ύπνος σου. Έτσι πιστεύαμε εμείς, οι όχι νέοι, οι όχι παλιοί. Οι ανάμεσα, με το διστακτικό βήμα του νικημένου στρατιώτη».

Το να πας στον Άρη φαίνεται πιο εύκολο απ' το να πας στο γείτονά σου...

«Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;» 
(Η παραπάνω ρήση ανήκει στον πορτογάλο ποιητή Αλμέιντα Γκαρέτ (1799-1854)
Ο λόγος όμως σήμερα για το συμπατριώτη του, νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου. Τον γνώρισα με τον «Καιν» και εντυπωσιάστηκα για την φρεσκάδα των ιδεών του, τα παρακάτω τα έγραψε σε σε ηλικία 86 ετών. Ένα μικρό δείγμα:
«Με άλλα λόγια λέω πως οι λαοί δεν εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους ώστε αυτές να τους "οδηγήσουν" στην Αγορά, αλλά είναι η Αγορά που ρυθμίζει με όλους τους τρόπους τις κυβερνήσεις ώστε να "οδηγήσουν" τους λαούς σ' αυτήν. Κι αν μιλώ έτσι για την Αγορά, είναι γιατί αυτή σήμερα, και κάθε μέρα που περνά περισσότερο από ποτέ, είναι το κατεξοχήν όργανο της αυθεντικής, μοναδικής και αναντίρρητης εξουσίας, της παγκόσμιας οικονομικής εξουσίας, που δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν την εξέλεξε ο λαός, που δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν ασκείται από το λαό, και που, τέλος, δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν αποβλέπει στην ευτυχία του λαού.

Ο πρόγονός μας των σπηλαίων θα έλεγε: "Αυτό είναι διάφανο σαν το νερό". Κι εμείς, λίγο πιο σοφοί, θα προειδοποιούσαμε: "Ναι, αλλά είναι μολυσμένο".
Γιατί τόση απαισιοδοξία; «…Δε θα ήταν νέο αν σας έλεγα ότι ο κόσμος μας είναι μια κόλαση για εκατομμύρια ανθρώπους . Οι αδικίες πολλαπλασιάζονται, οι ανισότητες αυξάνονται, η άγνοια μεγαλώνει , η αθλιότητα εξαπλώνεται . Αυτή η ίδια η σχιζοφρενική ανθρωπότητα που έχει την ικανότητα να στέλνει όργανα σε έναν πλανήτη για να μελετήσει τη σύνθεση των πετρωμάτων του, μπορεί με απάθεια να καταγράφει τους θανάτους εκατομμυρίων ανθρώπων από πείνα . Το να πας στον Άρη φαίνεται πιο εύκολο απ' το να πας στο γείτονά σου . Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα ή απλά γιατί δεν τους αφήνουν αυτοί που αληθινά κυβερνούν : οι πολυεθνικές εταιρίες των οποίων η εξουσία έχει μειώσει στο ελάχιστο ό,τι μας έχει απομείνει από την ιδανική δημοκρατία…Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς. Καθώς οι ελευθερίες περιορίζονται , δεν υπάρχει δυνατότητα κριτικής και ο ολοκληρωτισμός - ο ολοκληρωτισμός των πολυεθνικών της αγοράς - δεν έχει καν ανάγκη ιδεολογίας. Το "1984" του Όργουελ είναι κιόλας εδώ .Και για τον Θεό «Ο Θεός είναι η σιωπή του σύμπαντος και ο άνθρωπος η κραυγή που δίνει νόημα σ' αυτή τη σιωπή…»

Η απουσία; Μια παρουσία

Γύρισα με τρεις δρασκελιές, πατώντας πάνω από το γκρεμισμένο μικρόκοσμο, που με ταλαιπωρούσε. Μια στιγμή φτάνει, για να σ' απαλλάξει απ' τα σκουπίδια που μαζεύεις τόσα χρόνια εν αγνοία σου. Μια στιγμή φτάνει, για να σου γκρεμίσει τα παλάτια, και να σου αποδείξει, ότι ήταν λάθος να πιστεύεις ότι δεν τα είχες κτίσει στην άμμο. Είναι η στιγμή που ο γρανίτης, άμμος γίνεται. Τότε ο χρόνος αποκτάει την ορθή του διάσταση. Ο «ορθός χρόνος», όπως επισημαίνουν και οι σοφοί, αλλά εμείς μες στην πολλή σκοτούρα και τη θολούρα, που να το καταλάβουμε. Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε το χαμένο χρόνο. Και την αγάπη. Εκ των υστέρων αποσαφηνίζουμε προθέσεις και συναισθήματα. Όσο για το φινάλε, μόνο στη φαντασία μας αποκτάει πραγματική διάσταση, άλλωστε κανείς δεν μας έδειξε την επομένη μέρα.
 
Δεν είχα πάει κάπου. Κάπου χαμένος στο χρόνο γύριζα. Εκεί στο Άλφα, που σβήνει όλα τα βήματα, που προηγήθηκαν. Σε χρόνο μηδέν, που σε απελευθερώνει από τα περιττά, που σε ελαφρώνει από τα βάρη, που με επιμέλεια απέκτησες. Στην κοιλιά της μάνας μου πήγα, για να μάθω να περπατάω απ’ την αρχή. Όχι να θυμηθώ τα πρώτα βήματα, να γνωρίσω τα καινούργια.
Η καθημερινότητα ωχριά μπροστά στη μεγάλη στιγμή. Η πραγματικότητα, χάνεται κάτω από τα πόδια μας, που δεν πατάνε, δεν περπατάνε… κλωτσάνε. Και αυτό που συμβαίνει, είναι αυτό που λίγο - πολύ συμβαίνει με τα βουρκωμένα μάτια: «η εικόνα του κόσμου εξανθρωπιζόταν μέσα από το σπασμένο τζάμι των δακρύων».
Μπροστά σ’ αυτόν το μικρό απολογισμό μιας στιγμής, που κράτησε μια ζωή, μόνο αισθήματα μπορώ να εκθέσω.
Μπροστά στην έφοδο της πιο μικρής συγκίνησης, όλα τ’ άλλα μοιάζουν χάρτινες αρματωσιές.
Η απουσία; Μια παρουσία, σε μια στιγμή, που ανακαλύπτεις, την ανεκτίμητη αξία της ζωής. Σε ένα κόσμο που βασιλεύουν τα πιο βαθιά συναισθήματα. Εκεί που ο γρανίτης άμμος γίνεται …

Το επαναφέρω κάθε που φεύγει κάποιος αγαπημένος και τον φετινό Αύγουστο είχαμε πολλές αναχωρήσεις...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...