Τελευταία σελίδα αριστερά

“Ζήστε τη ζωή σας” έγραφα προχθές και ήταν μέρα μεσημέρι. Εξαιρετικές θεωρίες. Μας χαϊδεύουν τα ωραία μας αυτιά οι κάθε λογής επιστήμονες. Εύκολα να τις γράφουν, αν μου έλεγαν και τον τρόπο...  Μπορείτε να μου πείτε πως μπορώ να μείνω ατάραχος όταν το σύμπαν γύρω μου καίγεται; Μπορώ να χοροπηδάω μες την καλή χαρά χωρίς να είμαι αναίσθητος; Αν μπορώ το συζητάμε... Ωραίες οι α μερικανιές εύπεπτες. “Ζήστε τη ζωή σας” στην κοινωνία της μαύρης αγοράς. Πάρε ένα σπίτι για την υποταγή σου και ένα αμάξι για την ανοχή σου. Ένα σούπερ ψυγείο για την άνεση σου, ένα κινητό τηλέφωνο για την παρέα σου και ένα προβιβασμό γιατί είσαι καλό παιδί. Είναι νύχτα... “Κάθε νύχτα έχει τη ψυχή που τις δίνουμε” σχολιάζει μια φωνή στο ραδιόφωνο στο τέλος του τραγουδιού “ Τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες.” “Η νύχτα είναι μια δύσκολη κατάσταση, είναι ένας χρόνος με τον εαυτό σου γυμνό και τις δικαιολογίες σου στα σκουπίδια, είναι ένα ταξίδι στα μακριά από το οποίο δεν ξέρεις ποτέ αν θα γυρίσεις. Θέλει πρ...

Mακάρι να έμπαινε κατευθείαν ο χειμώνας, να ξεμπερδεύουμε. Γιατί ως γνωστόν η αναμονή είναι ανθυγιεινή. Και τι άλλο από μια αναμονή είναι το φθινόπωρο. Δεν είναι εποχή το φθινόπωρο είναι προθάλαμος, είναι το περίμενε για κάτι που θέλεις να το ξεφορτωθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτό είναι τελικά που μας χαλάει τη διάθεση και ανοίγει την πόρτα της μελαγχολίας.  Αυτή η απροσδιόριστη μουντή εποχή δεν παύει να είναι όμως ένα κομμάτι απ’ την ζωή μας, που αν μην τι άλλο πρέπει να τη ζήσουμε. Και θα τη ζήσουμε μόνο όταν σηκωθούμε απ’ τον προθάλαμο της αναμονής και ανοίξουμε, από αύριο κιόλα το ζεστό σαλόνι του χειμώνα. Τώρα όσο για τη θεραπεία… Μια είναι η καλύτερη, δηλώνει διάσημος Αμερικανός γιατρός. «Ζήστε τη ζωή σας».   Και τα χάπια, οι ενέσεις, οι επεμβάσεις, οι ειδικές ασκήσεις, η προσοχή, η ανησυχία; Τίποτα απ΄ όλα αυτά. «Ζήστε τη ζωή σας».   Το καλύτερο φάρμακο, τα θεραπεύει όλα.   Διότι όσο καθυστερείς, διστάζεις και αναβάλλεις τη ζωή για αργότερα, εκεί...

Τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και είναι φυσικό να αρχίζει το μέτρημα. Ακόμα στη μέση είμαστε, άντε και λίγο παραπάνω και η επανάληψη σ’ αυτά που λέγαμε παλαιότερα, βρίσκεται μέσα στα όρια του χρόνου.   Είναι στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να τον ακινητοποιήσω, όχι για να ζήσω την ευτυχία της στιγμής, αλλά γιατί καμιά ευχή δεν έχει θέση . Ούτε ένα λεπτό πίσω, ούτε είκοσι χρόνια. Ο ύτε ένα λεπτό μπροστά. Λες και τούτο τελικά είναι το σημείο μηδέν. Κάπου εκεί στη μέση, η για να είμαι απόλυτος, ακριβώς στη μέση. Πόσο πια το μυαλό να ωριμάσει. Αλλά και το πίσω έχει αναθεωρηθεί. Στερημένο από τις μετέπειτα εμπειρίες τι άξια μπορεί να έχει; «Η ώρα των δακρύων έχει καλύτερη αίσθηση του χρόνου και ως εκ τούτου μεγαλύτερη διάρκεια» μονολογεί η ραδιοφωνική μου φίλη. «Διότι το πηγάδι για να δώσει νερό, πρέπει τα ποτάμια και οι λίμνες να έχουν καταβάλει το ποσοστό τους. Γεμίσεις, γεμίζεις, δημιουργείς μια τεχνητή πλημμύρα για να μην εκτεθείς, φωνάζεις, όλους τους απόκληρους να έρθουν...

«Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;»  (Η παραπάνω ρήση ανήκει στον πορτ ογάλο ποιητή Αλμέιντα Γκαρέτ (1799-1854) Ο λόγος όμως σήμερα για το συμπατριώτη του, νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου. Τον γνώρισα με τον «Καιν» και εντυπωσιάστηκα για την φρεσκάδα των ιδεών του, τα παρακάτω τα έγραψε σε σε ηλικία 86 ετών. Ένα μικρό δείγμα: «Με άλλα λόγια λέω πως οι λαοί δεν εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους ώστε αυτές να τους "οδηγήσουν" στην Αγορά, αλλά είναι η Αγορά που ρυθμίζει με όλους τους τρόπους τις κυβερνήσεις ώστε να "οδηγήσουν" τους λαούς σ' αυτήν. Κι αν μιλώ έτσι για την Αγορά, είναι γιατί αυτή σήμερα, και κάθε μέρα που περνά περισσότερο από ποτέ, είναι το κατεξοχήν όργανο της αυθεντικής, μοναδικής και ανα...

Γύρισα με τρεις δρασκελιές, πατώντας πάνω από το γκρεμισμένο μικρόκοσμο, που με ταλαιπωρούσε. Μια στιγμή φτάνει, για να σ' απαλλάξει απ' τα σκουπίδια που μαζεύεις τόσα χρόνια εν αγνοία σου. Μια στιγμή φτάνει, για να σου γκρεμίσει τα παλάτια, και να σου αποδείξει, ότι ήταν λάθος να πιστεύεις ότι δεν τα είχες κτίσει στην άμμο. Είναι η στιγμή που ο γρανίτης, άμμος γίνεται. Τό τε ο χρόνος αποκτάει την ορθή του διάσταση. Ο «ορθός χρόνος», όπως επισημαίνουν και οι σοφοί, αλλά εμείς μες στην πολλή σκοτούρα και τη θολούρα, που να το καταλάβουμε. Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε το χαμένο χρόνο. Και την αγάπη. Εκ των υστέρων αποσαφηνίζουμε προθέσεις και συναισθήματα. Όσο για το φινάλε, μόνο στη φαντασία μας αποκτάει πραγματική διάσταση, άλλωστε κανείς δεν μας έδειξε την επομένη μέρα.   Δεν είχα πάει κάπου. Κάπου χαμένος στο χρόνο γύριζα. Εκεί στο Άλφα, που σβήνει όλα τα βήματα, που προηγήθηκαν. Σε χρόνο μηδέν, που σε απελευθερώνει από ...