Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή (2)

Σε συνεχεία του χθεσινού, με μια απάντηση από ένα παλαιότερο κείμενο «Νοσταλγοί του rock ant roll» Κάθε εποχή έχει τα δικά της πρότυπα. Ποια είναι τα πρότυπα σήμερα των νέων; Αμφιβάλω αν τα παιδιά μπορούν να απαντήσουν. Και δεν μπορούν γιατί απλούστατα η ισοπέδωση, όλα σε μια ευθεία, δεν τους δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουν.
Από τα επαγγέλματα που μπορούσαν να αποτελέσουν πρότυπα στην εποχή μας, σχεδόν κανένα δεν έχει σήμερα κύρος και αίγλη. Οι πλούσιοι, δεν είναι πια οι αυτοδημιούργητοι, Οι πολιτικοί είναι πρόσωπα εντελώς αναξιόπιστα. Οι στρατιωτικοί έχασαν τη λάμψη τους και οι καθηγητές πανεπιστήμιου υποαμειβόμενοι δίνουν αγώνα για να επιβιώσουν. Τι ισχύει στη σημερινή μας κοινωνία; Τι πρότυπα μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά μας; Γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, τα πρότυπα είναι απαραίτητα. Όταν ξεκινάμε μια πορεία, κάπου θέλουμε να φτάσουμε.
Σε άρθρο του ο Νίκος Δήμου με Τίτλο « Η παρακμή των προτύπων, μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Ποιους ζηλεύει ο σύγχρονος Έλληνας; Σε ποιων τη θέση θα ήθελε να είναι; Ποιους, ενδόμυχα η φανερά, θαυμάζει; Σίγουρα εποφθαλμιά τον πλούτο — αλλά τα ΕΤΟΙΜΑ λεφτά. Να τα κληρονομήσει, όχι να τα φτιάξει. (Ο παλιός αυτοδημιούργητος χαιρόταν τη δημιουργία — τον πλούτο δεν προλάβαινε να τον ζήσει!). Άλλοι θέλουν αξιώματα και εξουσία και δόξα, αλλά κι αυτά απ' έξω, έτοιμα. Δι' απονομής!

Γι αυτό, όταν επιθυμούν το χρήμα, πρότυπο δεν είναι πια ο επιχειρηματίας, αλλά ο κομπιναδόρος, ο απατεών που πλουτίζει γρήγορα και άκοπα. Όταν σκέπτονται, αξίωμα, πρότυπο είναι ο δημόσιος υπάλληλος που προάγεται αυτόματα, χωρίς να διακινδυνεύει,. Ή, ακόμα περισσότερο, ο κομματικός παράγων, που γίνεται σύμβουλος, γενικός διευθυντής οργανισμού, ακόμα και υπουργός, με μια απλή απόφαση.
Αλλά, βέβαια, ούτε ο κομπιναδόρος, ούτε το κομματόσκυλο μπορούνε να αποτελέσουν πραγματικά πρότυπα. Δεν έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν, να γεμίσουν μια νεανική ψυχή, να εμψυχώσουν. Είναι μοντέλα βολέματος, και όχι ιδανικά. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς μερικούς ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές (εφήμερα είδωλα), οι νέοι μας σήμερα ζούνε χωρίς πρότυπα. Δεν πιστεύουν, δεν θαυμάζουν, δεν αξιολογούν. Όλα είναι λίγο-πολύ ίδια, αδιάφορα.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς σαφείς προσανατολισμούς, έχουν πια μόνον οδηγό τις επιθυμίες, τους φόβους, τα ένστικτα τους. Αντιδρούν παρορμητικά και άτσαλα. Άγονται και φέρονται από τους δημαγωγούς που καθησυχάζουν και κολακεύουν τη μετριότητα».Γι αυτό μιλάω για νοσταλγία του παρελθόντος, ακόμα και για πράγματα, που χαρακτηρίζονταν από υποκρισία, που ήταν αποτέλεσμα ανάγκης και συμβιβασμών, που είχαν πολλά σκάρτα. Και όταν μιλάμε για νοσταλγία μιας εποχής που αγωνιστήκαμε για να αλλάξουμε, κάτι δεν κάναμε σωστά στη διαδικασία της αλλαγής. Να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή…

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή;

Είναι μέρες που κουράζονται οι λέξεις. Δεν θέλουν να γεννηθούν ξέρουν τι τις περιμένει και αρνούνται να βγουν στο φως.
Ένα απροσδιόριστο βάρος, με συνοδεύει αυτό το διάστημα, δεν είναι τα χρόνια πλέον, που κάθε άνοιξη για μένα, αποκτούν υπόσταση. Τη φρίκη των πενήντα την περάσαμε. Το μεσοδιάστημα της δεκαετίας που μόλις τώρα αρχίζει, μας επαναφέρει στην αφετηρία, όπως τότε που είμαστε παιδιά στην εφηβεία του ’70.
Είμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Το ήπιαμε το κρασί μας. Το κάψαμε το λάδι μας. Μπορεί να ξοδευτήκαμε λάθος, αυτό όμως αφαίρεσε, η πρόσθεση έρχεται από το βάρος των άλλων και σ’ αυτά τα χρόνια οι ανησυχίες για τους δικούς μας, έγιναν εαυτό μας. Δεν είναι τα χρόνια μου, που με βαραίνουν, είναι τα χρόνια μου, που κέρδισαν παρέες, παιδιά δικά τους, γυναίκες συντρόφους και φίλους. Είναι τα χρόνια μου, που απέκτησαν απώλειες δικών μου, απώλειες, που δεν μπαίνουν στην αφαίρεση.

Το «λάθος ξοδεμένοι», που λέει και το τραγούδι, δεν είναι ήττα για μας που ήρθαμε στη ζωή να σπάσουμε τα πρότυπα. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έδωσαν όμως το δικαίωμα στο όνειρο, μας έβαλαν στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά, αυτό είναι αλήθεια. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά που δεν ονειρεύονται, που βαριούνται ξενυχτώντας άσκοπα. Τα παιδιά που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα.
Πώς να προχωρήσουμε με αυτές τις διαπιστώσεις, γίνεται να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γυρνώντας πίσω;

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Και η αγορά ;

Από τη θέση του μισθωτού, με μεγάλη προϋπηρεσία συμβασιούχου θα υπερασπιστώ σήμερα αυτούς, που κρίση δεν τους αγγίζει τους μισθούς, τους εξανεμίζει ολοσχερώς το εισόδημα και καταχρεωμένους τους οδηγεί στο μαρασμό και σε κάποιες περιπτώσεις στην αυτοκτονία.
Φαινομενικά τα πρώτα μέτρα έπληξαν τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Σε ενα βαθμό έτσι είναι, τους μείωσαν την αγοραστική τους δύναμη, αυτήν που δεν θα έχουν πλέον για να στηρίξουν την αγορά. Και η αγορά; Σ’ αυτόν τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει, εκείνοι που θα την πληρώσουν πρώτοι είναι ελεύθεροι επαγγελματίας.
Οι επαγγελματίες, που δεν έχουν δημόσια φωνή, δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν απεργία, αυτοί που δεν έχουν πουν να πουν το πόνο τους. Ακόμα και λίγο πριν την αυτοκτονία είναι υποχρεωμένοι να χαμογελούν. Όταν απολύονται οι εργαζόμενοι σε μια επιχείρηση, πάνε στο Ταμείο ανεργίας, για ένα χρόνο κάπως τα βολεύουν, ακόμα και όταν χρωστάνε κάρτες και μικροδάνεια. Όταν όμως κλείνει το μαγαζί του ο μικρομεσαίος, ούτε σε Ταμείο ανεργίας πάει, ούτε περίθαλψη έχει, άσε που δεν ξέρει που χρωστάει

Το περίφημο «αμερικάνικο όνειρο» έβαζε μια ιδέα στο μυαλό να γίνει ο καθένας πλούσιος. Και για να γίνει πλούσιος, γινόταν έμπορος ή επιχειρηματίας. Το «Ελληνικό όνειρο» κάθε νέου ήταν και είναι να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Όποιος αποφασίσει να γίνει επιχειρηματίας ή απλά ελεύθερος επαγγελματίας, είναι κλέφτης κι απατεώνας. Έχουμε δημιουργήσει μια ολόκληρη φιλοσοφία υπονόμευσης γι’ αυτούς που επιχειρούν να δημιουργήσουν μια μικρή επιχείρηση.
Το έχουμε ξαναγράψει, αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κρίση πολιτισμική. Είναι κρίση Αξιών.
Σήμερα κάνουμε αναφορά στο αποτέλεσμα, για το πώς φτάσαμε έως εδώ έχει να κάνει με πρωτογενείς παράγοντες.
Η πορεία είναι προδιαγραμμένη πίσω ολοταχώς στις ρίζες που ευτυχώς ακόμα υπάρχουν. Όσο για τα «μαγαζάκια» μη χάνεται χρόνο, λουκέτο χωρίς χρονοτριβή.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Μην προσδοκούμε Παρθενώνες

Με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, ακόμα και ο Ικτίνος να έρθει, δεν πρόκειται να προχωρήσει ο Καλλικράτης.
Καλές οι ασκήσεις επί χαρτού, αρκεί να υπάρχει και το υλικό που θα τους δώσει οντότητα. Και με το υπάρχον υλικό μην προσδοκούμε Παρθενώνες.
Τι φταίει, που πάμε από το κακό στο χειρότερο; Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες και δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες της κοινωνίας σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που έρχονται και επανέρχονται σε αυτήν την ατέρμονη συζήτηση ανάλογα με τις αφορμές που δίνει η επικαιρότητα.
Το νησί φυλλορροεί! Δεν είναι υπερβολή. Έχω την αίσθηση, ότι μπροστά στα αδιέξοδα, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια. Η εικόνα σε όλα τα επίπεδα, βγάζει μια τραγικότητα και ενώ θα περίμενε κανείς η λύπη που προκαλεί η ημιθανούσα, να παραμερίσει τα μικρά και ασήμαντα, επιμένουμε να χάνουμε το σημαντικό.
Θα ξεκινήσω από την πολιτική, που έχει και τον πρωτεύοντα ρόλο των ευθυνών. Έτσι είναι πολιτική. Ακούγεται πλέον σαν θεώρημα και κινδυνεύουμε να το χωνέψουμε με την μοιρολατρία που μας διακρίνει.
Με όλη αυτή φασαρία το χάνουμε το σημαντικό και το σημαντικό, είναι η αγάπη και φροντίδα γι’ αυτό το νησί γι’ αυτή την πόλη για το κάθε νησί για την κάθε πόλη για τον κάθε τόπο.
Δεν σας το κρύβω, η χθεσινή μου περιήγηση στο νησί, μου προκάλεσε πόνο, τόσο, που μ’ έκανε να ξεχάσω πρόσωπα και γεγονότα, υπεύθυνους και ανεύθυνους και να επικεντρωθώ στο δια ταύτα. Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε;
Σε παλαιότερο κείμενο αναρωτιόμουνα για τον αν είναι έτσι η πολιτική. Και απάντηση ήταν ασφαλώς άλλη, Όχι δεν μπορεί να είναι έτσι η πολιτική.

«Εδώ ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση της εξουσίας δεν έχει κανένα στοιχείο, άμιλλας για ευγενική ούτε λόγος. Ένα ατέλειωτο στριμωξίδι με αγκωνιές, πισώπλατες μαχαιριές, χτυπήματα κάτω από την ζώνη, ίντριγκες, λάσπες, ρουσφέτια, πολλά «Θα», παλινδρομήσεις ανακολουθίες, τα ρέστα μας όλα στο τραπέζι ενός πολιτικού παιγνιδιού, που μόνο στις διακηρύξεις, που μένουν διακηρύξεις, διαβάζεις για τα προβλήματα και την λύση τους, που ωστόσο, παραμένουν προβλήματα και άλυτα.
Προς τι αυτό το έντονο ενδιαφέρον αυτή τη περίοδο; Δεν το βλέπω στην καθημερινότητα σας. Δεν το βλέπω στη στάση σας την προσωπική, δεν το βλέπω στην προσφορά σας την αφιλοκερδή, δεν το βλέπω στα μάτια σας, που κρυφοκοιτάζουν πονηρά τους θρόνους.
Προσπαθείτε με πλατιές έννοιες να δικαιολογήσετε τις ενέργειές σας. «Έτσι είναι η πολιτική». Έτσι σας βολεύει να είναι. Να νομιμοποιεί το ψέμα, την αχαριστία, την διαπλοκή την συναλλαγή. Να είναι ξένη με τα συναισθήματα, τη φιλία και το λόγο τον ανδρικό. Έτσι σας βολεύει να αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα εγκλήματα, για τον απώτερο σκοπό και ναι, αν ήταν η αγάπη και η φροντίδα γι’ αυτόν τον τόπο θα χωρούσε και συζήτηση, για την πάρτη σας όμως είναι, για την άκρατη φιλοδοξία σας, για τα συμφέροντα σας, για την βλακεία σας.»
Και επειδή δεν είναι έτσι η πολιτική, ελατέ να δούμε τι κάνουμε, γι’ αυτόν τόπο το δικό μου και δικό σας.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...