Τελευταία σελίδα αριστερά

Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες. Νοιώθω την αγωνία σας γι αυτήν την πόλη. Δυστυχώς για μ εγάλα διαστήματα της ζωής μας, περπατάμε απροβλημάτιστα σε μια πορεία ρουτίνας, μέχρι κάποιος δυνατός κρότος να μας ξυπνήσει και να βλαστημήσουμε. Ε! φτάνει πια, δεν μπορούμε να τους αφήσουμε άλλο να παίζουν με τη ζωή μας. Το κακό είναι, ότι στα πρώτα κιόλας βήματα, ο θυμός εξατμίζεται και επιστρέφουμε στη διαδρομή της ευκολίας. Αυτοί οι δύο δρόμοι που διχάζουν, εξασφαλίζουν το απαραίτητο χρόνο σε όλους αυτούς που κάνουν σήμερα παιγνίδι. Αισθάνομαι πως αν δεν ανακεφαλαιώνουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η οσία απάθεια. Τι άλλο περιμένουμε να μας συμβεί; Ανακεφαλαιώνω κάθε τόσο γιατί η απάθεια είναι κολλητική. Τα ξαναγράφω για να τα διαβάζω, φωναχτά, για να πετάγομαι εκείνη την κατάλληλη στιγμή που θέλει να με πάρει ο ύπνος. Είναι ανάγκη να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστ...

Εκείνη η κραυγή απόγνωσης από τον διαδικτυακό μου φίλο, με έκανε να δω με επιείκεια, όλα αυτά που διαδραματίζονται στον μαγικό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. “ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ” φώναξε σε ένα μεγάλο χωνί, με την ελπίδα κάποιοι να τον ακούσουν. Αυτή η ανάγκη κάπου να τα πει και που δεν είχε, αφού τους παραδοσιακούς του δέκτες, τους κατάπιε η τεχνολογία, έκανε την υπέρβαση. Διάβασα πάλι τα παλιά μου κείμενα για το διαδίκτυο. Επικριτικά, σκληρά θα έλεγα. Ναι είχα επιχειρήματα, δ εν έδειξα όμως καμία επιείκεια. Μπορεί να τα φωνάζει στον αέρα, όμως πολύ θα ήθελε να εκμηδενίσ ει την αδιάβατη απόσταση του διαδικτύου και να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους φίλους του, να τους κοιτάξει στα μάτια. Η ανάγκη για επικοινωνία έχει δημιουργήσει αυτήν την εικόνα και η ευκολία βεβαίως του μέσου, έχει οδηγήσει στην υπερβολή. Τα παρακάτω με επιείκεια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Διαδίκτυο είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο, το οποίο πέρα από...

Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Δ ιαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει. Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μην νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω. Αν αποφασίσεις να μην ανήκεις πουθενά, δεν υπάρχεις. Το παρακάτω γ ια αυτούς που δεν υπάρχουν,  αυτοί που ανήκουν δεν τους ενδιαφέρει... Με την“πρώτη φορά   αριστερά”   ήλπιζα   να ξεκινήσει   μια νέα εποχή   για τη χώρα.   Η πτώση των μεγάλων   κομμάτων   του πάλαι ποτέ   δικομματισμού, πίστευα   ότι   θα διαμόρφωνε ένα   καινούργιο σκηνικό ...