Τελευταία σελίδα αριστερά

Μπήκα στο θάλαμο προσομοίωσης και βγήκα με την εμπειρία να βάζει φωτιά σε ό,τι προσπάθησε να με χαλάσει, γιατί η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει. Μπορεί να είναι και τ’ απογεύματα της Κυριακής, αυτά που σε κάνουν δίχως καρδιά. Τις Κυριακές σε μια επαρχιακή πόλη είναι όλα τόσο σιωπηλά. Θέλεις δεν θέλεις ακούς τους χτύπους της καρδιάς, πως γίνεται τις Κυριακές να μη σε σκέφτομαι; Οι υπόλοιπες μέρες τα κρύβουν, τα κρύβει η κίνηση τα καταπίνει ο θόρυβος της πόλης. Τις Κυριακές όμως είναι όλα σιωπηλά σ’ αδειάζει η πόλη που άδειασε. Είναι η ώρα που μπορείς να πεθάνεις αν δεν κτυπήσει το τηλέφωνο, η ώρα που το καταφύγιο σου γίνεται φυλακή. Πολλοί είναι εκείνοι που ενδεχομένως αγαπιούνται για εκείνη την ώρα. Που αντέχουν χρόνια και χρόνια την έρημο μιας αγάπης μονάχα για αυτές τις Κυριακές. Και τώρα, απόψε, μια νύχτα γεμάτη θύελλες , να ' μαι εδώ στο μεταίχμιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πρόθυμος, σαν έτοιμος από καιρό. «Γράφω για να νικήσω την απώλεια, κορόιδευα . Τον εαυ...

Το μεγάλο ερωτηματικό για ποια αριστερά μιλάμε, θα πάψει να μας απασχολεί όταν επιτέλους σταματήσουμε να κτίζουμε στην άμμο παλάτια και μάλιστα με υλικά που ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να ανακυκλώσουμε. Ποια αριστερά; Η ορθόδοξη, η δογματική, η ανανεωτική, η ριζοσπαστική, η επαναστατική, η δημοκρατική, η έτσι ή αλλιώς, η αριστερά της αριστερές, η μέσα δεξιά, η έξω αριστερά. Επιτέλους! Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η διάβρωση του πολιτικού και κοινωνικού ιστού, έχει προκαλέσει ανήκεστη βλάβη, στην πατρίδα μας. Η κηλίδα έχει καλύψει, όλη την πολιτική και κοινωνική διαστρωμάτωση, ξεπερνώντας και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης, που εκ παραδόσεως κρατούσαν και έδιναν τις μάχες για την τιμή των όπλων. Ήταν πολλά τα λεφτά, και μεγάλο βάρος, να κουβαλήσουν τόσα χρόνια κάποιοι στην πλάτη τους τη σημαία του αγώνα. Μεγαλώσανε, βαρύνανε, δεν είδανε και προκοπή, καταθέσανε τα όπλα και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως. «Όταν η αναφορά μου στην αριστερά, θα πάψει να είναι ένα μεγάλο π...

Με τόσο σκάρτα υλικά, τι να σου κάνει και ο σεφ. Το τελικό αποτελέσματα, μια άνοστη σούπα. Την ίδια δυσκολία με την ποιότητα των πρώτων   υλών,  έχει και αυτός που γράφει. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής. Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνομαι ότι μας περισσεύουν   τα λόγια και μας λιγοστεύει η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα. Σε “δήθεν” καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα. Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου. Το μικροκλίμα, υπήρξε καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τ...

Χθες ήταν η πιο μελαγχολική ημέρα του χρόνου σύμφωνα με τη μαθηματική εξίσωση, που συνδύασε παράγοντες όπως ο καιρός, τα χρέη, τις γιορτές των Χριστουγέννων , τους στόχους που δεν επιτεύχθηκαν τη νέα χρονιά, το χαμηλό επίπεδο κινητοποίησης. Μακάρι να μπορούσαν τα μαθηματικά να δώσουν απαντήσεις στις μέρες που μας βαραίνουν. Δυστυχώς η μαθηματική εξίσωση δε λέει την αλήθεια. Γι' αυτό ας λαδώσουμε σιγά – σιγά τις μηχανές να ξεκινήσουμε. Η μελαγχολία δεν γνωρίζει εποχές, πηγάζει μέσα από δυσκολίες, όχι απ’ αυτές που ζούμε, αλλά απ’ αυτές που περιμένουμε. Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθουμε ήδη κουρασμένοι. Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Πεσσόα τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής, φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι, ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πρα...

Ν α τες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. «Κυριακή απόγευμα. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. «Είναι γοητευτική αυτή η στιγμή της αμφιβολίας;» Καμία αμφιβολία! Μόνο που αυτή η γοητεία, ελκύει - και αυτό είναι η δυστυχία - λίγους παράταιρους, εξοβελισμένους, από την κυκλική πορεία, ελεύθερους από τα δεσμά της ασφάλειας, γι’ αυτό και ασφαλείς. Στο κυνήγι της ασφάλειας για μια ζωή, που νομίζουμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί, παλεύοντας καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας. Και είναι ο χρόνος μια ευθεία. Και εμείς επιταχύνουμε διαρκώς, για να χαθούμε απ’ τον αληθινό μας εαυτό, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της πραγματικής ζωής. Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Ολόκληρη ζωή για γέλια και για κλάματα με άγχος όμως και αυτό είναι τ...