Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Στο χρώμα της ώχρας


Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν σβήνουν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης.
Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τότε, τι έκανε τότε, τι υποστήριζε τότε, ποιοι ήταν οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι, δεν έχει καμιά  αξία,
βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, άλλους.
Χωρίς αιδώ, αυτοδιαψεύδονται, αυτοαναιρούνται, αυτόξεφτιλίζονται και μόνο τα πρόσωπα μένουν ίδια, στο χρώμα της ώχρας, το κόκκινο δεν τους πλησιάζει. Το δυστύχημα είναι, ότι δεν μας προκαλεί πλέον καμία εντύπωση, λες και ο βομβαρδισμός συγκεχυμένων πληροφοριών μας έχει σβήσει τη μνήμη. Όσο για τις αξίες, που καθόριζαν το επίπεδο του πολιτισμού μας, αυτές έχουν εκποιηθεί προ πολλού. 

 

«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή του ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς πού θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στη τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία;

Πάντα έχω διάθεση όταν ξεκινάω ένα κείμενο, είναι ο ενθουσιασμός της αρχής και κυρίως της προσδοκίας, η απογοήτευση έρχεται αργότερα. Επειδή σε όλη αυτή τη μεγάλη διαδρομή, κυρίως απογοήτευση εισέπραξα, θα πρέπει να δικαιολογήσω αυτήν μου την εμμονή.
Εγώ θα συνεχίζω να γράφω, για πράγματα, σε μια εποχή που κλείνει μάτια και αυτιά. Θα συνεχίζω να γράφω για μια άλλη εποχή, που δεν θα προκύψει ουρανοκατέβατη.
Γράφω για την δικτατορία της τηλεόρασης, για την εμπορευματοποίηση της είδησης, για την επικοινωνία, που αποτελεί πλέον πανάκριβο αγαθό.
Γράφω γιατί οι γραφικοί του σήμερα δικαιώνονται στο μέλλον.
Γράφω, για να δείξω τους πολιτικούς, που συμβιβάζονται σ΄ αυτούς τους εκβιασμούς και νομιμοποιούν ένα καθεστώς που παραπλανεί το λαό και τους στερεί το αγαθό της ενημέρωσης. Όταν θα σκεπάσει στάχτη,  όλο αυτό το σκουπιδαριό, να μην θέλουν να βγουν και από πάνω.
Γράφω, για να μην ξεχάσω και αν κάνω λάθος, να μην έχω το δικαίωμα αργότερα να βρω φτηνές δικαιολογίες για τον εαυτό μου.
Γράφω και για έναν άλλο λόγο, άλλα αυτός έχει να κάνει με μένα και με σας. Αυτός είναι και  ο πιο  ισχυρός


Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Και η σιωπή σε άλλη γλώσσα γίνεται άλλη σιωπή


Ένα ποίημα. Δυο διαφορετικές μεταφράσεις. Ίδιο νόημα. Άλλο ποίημα. 
Για τη γλώσσα ο λόγος.  Για τη γλώσσα μας, που μπορεί να περιορίζεται η διδασκαλία της,  ανά την υφήλιο,  εμείς   εδώ όμως χωρίς αυτήν, πώς να ζήσουμε πραγματική ζωή. Γιατί η γλώσσα όπως έγραφε σε ένα παλαιότερο κείμενο  η φίλη μου η Ελένη,  «Η γλώσσα είναι ο Θεός»,  αφορμή ένα βιβλίο του Θοδωρή Καλλιφατίδη, που μετά από τριάντα πέντε  χρόνια στη Σουηδία και τριάντα βιβλία στα Σουηδικά,  επέστρεψε στην Ελλάδα. «Τα ελληνικά  του έδωσαν πίσω την αυθεντική του φωνή. Η ζωή ξανάγινε αυτονόητη.
Μονάχα στη γλώσσα μας, άλλωστε, μπορεί να μας συμβούν τα πιο βαθιά και αληθινά μας: να ερωτευθούμε, να σταθούμε απέναντι στη γέννηση και το θάνατο, να τραγουδήσουμε τον καημό μας και τη χαρά μας, να κάνουμε τέχνη αναζητώντας το απόλυτο. Νανουρίσματα, μοιρολόγια, δημοτικό τραγούδι και αμανέδες, ραβασάκια, προσευχές και ποίηση μονάχα στη γλώσσα μας μπορούμε να κάνουμε.

Και αν η γλώσσα μας δεν είναι τα γαλλικά, τα γερμανικά ή τα πανταχού παρόντα κι επιβληθέντα αγγλικά, εμείς δεν γίνεται παρά να υπεραμυνθούμε,  του δικαιώματός μας να γεννιόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ελπίζουμε, να διεκδικούμε και να πεθαίνουμε μονάχα στη γλώσσα μας.
Γιατί και τα τραγούδια διαμαρτυρίας δεν γίνεται παρά να είναι στη γλώσσα μας.
Γιατί ακόμα και η σιωπή σε άλλη γλώσσα γίνεται, εν τέλει, άλλη σιωπή. Και η αλήθεια, ξέρετε, καμία φορά κρύβεται εκεί, στη σιωπή. Η ψυχή μας στο ρυθμό και η άδηλη αλήθεια στη σιωπή και στην αθέατη πλευρά της ζωής μας. 
Κι η γλώσσα, το παντοτινό λιμανάκι μας, εμπεριέχοντας την εσαεί επιστροφή μας: «Ήταν ώρα να ξαναγυρίσω στο γραφείο μου και να ξαναπιάσω το σκάψιμο στο μόνο χωράφι που είχα ποτέ στην Ελλάδα: τα ελληνικά μου».Διότι σε ένα χωράφι μπορεί ν’ ανθίσει κανείς.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Δεν είναι άνθρωποι


Δεν ξέρω πως την έχουνε δει. Αυτοί και εμείς. Για ποιους σκίζουν κάθε βράδυ τα ιμάτια τους. Σε ποιους απευθύνονται από τηλεοράσεως. Έκπληκτοι οι τηλεθεατές, παρακολουθούν το μικρόκοσμο της παλαιάς πολιτικής σκηνής, στην προσπάθεια του να κερδίσει χρόνο στην εξουσία, να μετέρχεται ακραίες μεθόδους κινδυνολογίας. Ακόμα και πιτσιρικάδες όταν παίζαμε κρυφτό, είχαμε, προνοήσει να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σήμερα κουνιστοί και λυγιστοί, περιτριγυρίζουν τα τηλεοπτικά κανάλια με την μάσκα του διχασμού στα πρόσωπά τους, προκαλώντας τον Λαό με την αλλοπρόσαλλη στάση του. Γιατί βεβαίως η αντίθεση είναι θεμιτή, η σύγκρουση είναι μέρος του παιγνιδιού, η θέση είναι δικαίωμα του καθένα να την υποστηρίζει, η επιλογή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας. Η σημερινή τους συμπεριφορά όμως, καθοδηγούμενη από μισαλλοδοξία, μόνο με βαρείς χαρακτηρισμούς μπορεί να αποδοθεί.
Η πολιτική χρειάζεται άνδρες να την υπηρετήσουν και αυτό βεβαίως ως έκφραση, γιατί και οι γυναίκες την υπηρετούν. Αυτοί  οι τύποι όμως, που την προσβάλουν βάναυσα,  δεν χωρούν σε καμία κατηγορία, δεν είναι ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες. Δεν είναι άνθρωποι.
Ξεκίνησα με νεύρα. Ανθρώπινο. Αυτοί οι τύποι δεν νευριάζουν. Τσακώνονται ψεύτικα, γελάνε ψεύτικα, κλαίνε ψεύτικα. Το μόνο αληθινό που κάνουν είναι να καταστρέφουν  τη χώρα και το Λαό της. Ναι θα μου πείτε τώρα ο Λαός τους εκλέγει. Καλά…. Ας σταματήσουμε αυτή τη συζήτηση είναι αμαρτία, για τους  ανθρώπους που πεινάνε  και στριμώχνονται στην  ουρά των συσσιτίων, για τα εκατομμύρια ανέργους νέους και όχι μόνο,   για τους επαγγελματίες που έβαλαν λουκέτο  και γέμισε η αγορά από ενοικιαστήρια - πωλητήρια  αγγελτήρια θανάτου. Για τις πολλές ελληνικές οικογένειες, που πίσω από τα κλειστά παράθυρα ζουν καθημερινές τραγωδίες.
Αφού λοιπόν κατέστρεψαν μια ολόκληρη κοινωνία, επί των ερειπίων αναγάγουν  σε μείζον ζήτημα την τρομοκρατία. Αυτοί που  διαχρονικά  την εκτρέφουν   σήμερα την διαφημίζουν,  προσπαθώντας να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον. Η πείνα όμως δεν ξεχνιέται, ούτε η φτώχια, ούτε η ανεργία.  Είναι επικίνδυνα αυτά τα παιγνίδια με τα σπίρτα  στην πυριτιδαποθήκη.           


Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Άσε με να κάνω λάθος


Είναι κάποια παλαιότερα  κείμενα που με επαναφέρουνε στην τάξη.  Μόνο αν γυρίζαμε πίσω,  όλα όσα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει, θα ήταν χρήσιμα.
Αν μπορούσες να ακούσεις αυτά που έμαθες  μέσα στο χρόνο, είμαι βέβαιος πως, στη συνέχεια οι συγνώμες σου θα λιγόστευαν. Λιγότερα λάθη,  για τα οποία θα κληθείς να μετανιώσεις. Τι το θέλεις, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτά που ξέρω και επειδή δυστυχώς δεν γυρίζουμε πίσω και για μένα άχρηστα είναι.
«Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους»
Μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα λάθη μας, ξεχνάμε ακόμα και τη δικαίωση των γονιών μας. Σήμερα, στη θέση τους πια, επιδιώκουμε να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνουν.
Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν ολέθριο να προλαβαίναμε τα λάθη.
 
Θα πορευτούμε λοιπόν σε μια αέναη πορεία, εμείς με την προσδοκία να μας ακούσουν τα παιδιά μας, και ας μην ακούσαμε εμείς τους γονείς μας. Τα παιδιά με την αυτοπεποίθηση της ηλικίας, που τους δίνει φτερά στα πόδια και αέρα στα μυαλά να ακολουθούν πιστά το παράδειγμα μας, όταν είμαστε στην ηλικία τους. Τα παρακολουθούμε να σχεδιάζουν τα επόμενα λάθη τους, χωρίς καμία δυνατότητα να τα αποτρέψουμε.
Λιγότερα λάθη, λιγότερο συναίσθημα. Οι ηλικίες είναι το πρόβλημα.
Και μείς οι παλιοί των ημερών θα πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο λόγος που δώσαμε, να προστατεύσουμε τα νήπια βήματα τους, όταν πάρουν τα πατήματα δεν ισχύει.
Η σχέση θα συνεχιστεί αμφίδρομη, μπορεί να κάνουν το λάθος το ένα πίσω απ’ το άλλο, μας επαναφέρουν όμως  στην τάξη των συναισθημάτων, που μπερδεύτηκαν με τα χρόνια, χλόμιασαν και παραιτήθηκαν.
«Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους»

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Άνθρωποι μονάχοι


«Μοναξιά είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι να επικοινωνείς μαζί τους σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μοναχικότητα είναι να μην υπάρχει κάποιος να επικοινωνήσεις μαζί του στο δικό σου επίπεδο γνωστικής ικανότητας και συναισθηματικής αντίληψης.» (Συμφώνως  προς τον δρ. Μ. Σκοτ Πεκ)
Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν ξέραμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι.  Θα ήταν διαφορετικές οι κοινωνίες,  αν οι  λέξεις συγγένευαν με το νόημα τους. Δεν χρειάζεται τεκμηρίωση για να στηρίξουμε το αυτονόητο.    
Το παραπάνω γενικώς.   Από εδώ αρχίσει ο προσωπικός Γολγοθάς του καθένα μας. Οι μοναχικές πορείες, με φτερά ή με σιδερόμπαλες στα πόδια.  Γιατί τελικά όλα στο μυαλό μας είναι, αν θέλουμε να ζήσουμε στη ζέστη και στην υγρασία, θα το κατορθώσουμε και ας φυσάει έξω ο βοριάς…
Σ’  αυτήν την προσπάθεια κάποιοι, μεγαλώνουν την απόσταση, απομακρύνονται από το πλήθος,   πετούν και χάνονται…  Διάβασα κάπου ότι μερικοί άνθρωποι, πνίγονται από τα πολλά χαρίσματα τους, γιατί είναι παράταιροι και παράκαιροι και μέσα  και  έξω. Έξω γιατί δεν συμβαδίζουν με την εποχή τους. Μέσα, γιατί δεν ξέρουν να διαχειριστούν όλη αυτή τη δύναμη που διαθέτουν και  δεν την αναγνωρίζουν, διότι δεν τη διαβάζουν στα μάτια των άλλων. Των άλλων τη μίζερη ζωή.
Εξάλλου αυτό που μετράει εν τέλει τις αντοχές μας και τις προκοπές μας, είναι η συναισθηματική μας νοημοσύνη και η πειθαρχημένη της δύναμη. Πειθαρχία που οι έχοντες τα χαρίσματα, ούτε που θέλουν ν΄ ακούν στα αυτιά  τους. Έτσι πολλά αντικρίζουν και τυφλώνονται. Δικές τους  αλήθειες καθιερώνουν και προσκρούουν στα κοινωνικά στεγανά.
Η ιστορία, μας έχει διδάξει ότι όλοι αυτοί στην εποχή τους έμειναν καταραμένοι, περιθωριακοί, οριακές προσωπικότητες, μόνοι, δυσβάσταχτοι για όλους τους άλλους. Κατόπιν βέβαια γίνανε αθάνατοι.
Γιατί όλοι αγαπούν την όπερα, κανείς την πριμαντόνα. Όλοι αγαπούν την ποίηση κανείς τον ποιητή. Όλοι αγαπούν την μουσική, αλλά ο συνθέτης τις νύχτες ουρλιάζει μόνος. Γιατί είναι η μοναχικότητα πιο πέρα  κι απ’  τη μοναξιά.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...