Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Στο χρώμα της ώχρας


Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν σβήνουν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης.
Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τότε, τι έκανε τότε, τι υποστήριζε τότε, ποιοι ήταν οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι, δεν έχει καμιά  αξία,
βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, άλλους.
Χωρίς αιδώ, αυτοδιαψεύδονται, αυτοαναιρούνται, αυτόξεφτιλίζονται και μόνο τα πρόσωπα μένουν ίδια, στο χρώμα της ώχρας, το κόκκινο δεν τους πλησιάζει. Το δυστύχημα είναι, ότι δεν μας προκαλεί πλέον καμία εντύπωση, λες και ο βομβαρδισμός συγκεχυμένων πληροφοριών μας έχει σβήσει τη μνήμη. Όσο για τις αξίες, που καθόριζαν το επίπεδο του πολιτισμού μας, αυτές έχουν εκποιηθεί προ πολλού. 

 

«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή του ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς πού θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στη τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία;

Πάντα έχω διάθεση όταν ξεκινάω ένα κείμενο, είναι ο ενθουσιασμός της αρχής και κυρίως της προσδοκίας, η απογοήτευση έρχεται αργότερα. Επειδή σε όλη αυτή τη μεγάλη διαδρομή, κυρίως απογοήτευση εισέπραξα, θα πρέπει να δικαιολογήσω αυτήν μου την εμμονή.
Εγώ θα συνεχίζω να γράφω, για πράγματα, σε μια εποχή που κλείνει μάτια και αυτιά. Θα συνεχίζω να γράφω για μια άλλη εποχή, που δεν θα προκύψει ουρανοκατέβατη.
Γράφω για την δικτατορία της τηλεόρασης, για την εμπορευματοποίηση της είδησης, για την επικοινωνία, που αποτελεί πλέον πανάκριβο αγαθό.
Γράφω γιατί οι γραφικοί του σήμερα δικαιώνονται στο μέλλον.
Γράφω, για να δείξω τους πολιτικούς, που συμβιβάζονται σ΄ αυτούς τους εκβιασμούς και νομιμοποιούν ένα καθεστώς που παραπλανεί το λαό και τους στερεί το αγαθό της ενημέρωσης. Όταν θα σκεπάσει στάχτη,  όλο αυτό το σκουπιδαριό, να μην θέλουν να βγουν και από πάνω.
Γράφω, για να μην ξεχάσω και αν κάνω λάθος, να μην έχω το δικαίωμα αργότερα να βρω φτηνές δικαιολογίες για τον εαυτό μου.
Γράφω και για έναν άλλο λόγο, άλλα αυτός έχει να κάνει με μένα και με σας. Αυτός είναι και  ο πιο  ισχυρός


2 σχόλια:

yannidakis είπε...

"βράβευση τσι μέρας" για το Σάββατο σύμφωνα με την ομώνυμη ενότητα του yannidakis, η παρούσα καταχώρηση του ιστολογίου.

Το ιστολόγιο είναι πλέον υποψήφιο για την μηνιαία βράβευση "ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ".

Καληνωρίσματα :[

Benedictus είπε...

Ξέρετε κύριε Αρμένη μετά από μια δύσκολη και ζοφερή εποχή συνήθως προβάλλει μια καλύτερη εποχή. Μετά το σκοτάδι της νύχτας έρχεται το φως της νέας ημέρας. Τον παγερό χειμώνα διαδέχεται η λουλουδιασμένη άνοιξη. Τον Μεσαίωνα ακολουθεί η Αναγέννηση του πνεύματος! Δεν μπορεί όλο και κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο και θα λάμψει μέσα από την σκοτεινιά που όλοι βιώνουμε σήμερα. Όταν όλα έχουν πάει τόσο άσχημα η μόνη κατάληξη είναι προοδευτικά να αρχίσει η πορεία προς τα πάνω. Θέλω να πιστεύω πως οι άνθρωποι, ατομικά και συλλογικά, στο τέλος μαθαίνουν από τα λάθη τους. Πως η κρίση δεν τους αποκτηνώνει αλλά τους κάνει να ζούνε μονοιασμένοι και αρμονικότερα! Τους μετατρέπει από εσωστρεφείς εγωιστές σε εξωστρεφείς αλτρουιστές. Όχι όλοι βέβαια αλλά ένας ικανός αριθμός τουλάχιστον. Έτσι θέλω να ελπίζω κι ας ακούγονται όλα αυτά ρομαντικές ανοησίες...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...