Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Στη στεριά δε ζει το ψαρί…

Αυτά τα τερατουργήματα του καπιταλισμού, ανέκαθεν μου προξενούσαν τρόμο. Γίγαντες ανώνυμες εταιρίες, εργοστάσια ολόκληρες πόλεις, καραβιά σαν τον Τιτανικό, αυτοκινητοβιομηχανίες ρομπότ. Πλωτά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Ακόμα και οι δρόμοι τύπου Εγνατίας με ζαλίζουν. Τεράστιες αγορές, πολυκαταστήματα σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας ουρανοξύστες δίδυμοι. Χρηματιστήρια τράπεζες σούπερ μάρκετ. Η τελευταία φωτογραφία που πρόσφατα αντίκρισα μου δημιουργεί εφιάλτες, μια θάλασσα κοντεινερς κάπου στη Κίνα. Ο τρόμος είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν βλέπεις αυτούς τους γίγαντες να καταρρέουν. Ποτέ αναίμακτα. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή να λιώσουν οι πάγοι να μολυνθεί εντελώς αέρας, να τρελαθούμε στις μεγαλουπόλεις, να χάσουν την αξία τα αντικείμενα από την υπερπαραγωγή, να γίνουν οι ντομάτες καρπούζια, τα ψάρια κοτόπουλα, η θάλασσα στεριά και η στεριά θάλασσα. Τα δάση πεδιάδες οι ποταμοί ξεροπόταμοι, οι δρόμοι ακίνητα αυτοκίνητα. Να μεταλλάξει τον πλανήτη από παράδεισο σε κόλαση, για να αποφασίσουμε ότι αυτό το σύστημα δεν έχει τίποτα άλλο να καταβροχθίσει; Τι πρέπει να γίνει, να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου πιασμένοι χέρι, χέρι και να πηδήξουμε στο γκρεμό τραγουδώντας «στην στεριά δε ζει το ψαρί ούτε ανθός στην αμμουδιά» για να επιβεβαιώσουμε με τον αφανισμό μας και το τέλος του δράκου που μας καταβροχθίζει;
Ούτε σε ένα τόσο δα μυστήριο, γράφει ο Στάθης δεν μπορεί να απαντήσει ο καπιταλισμός.
«Πεισματάρικο μυστήριο, άλυτο! Γεννιέται με τον ιδρώτα του γεωργού πάνω απ' το σπαρτό κι εξαερώνεται πάνω απ' όλην την επικράτεια καγχάζοντας με το δούλεμα που ρίχνουμε ο ένας στον άλλον χρόνια τώρα. Από παιδάκι ακούω για αυτό το μυστήριο και, ως φαίνεται, θα πεθάνω και το μυστήριο θα παραμένει άλυτο: γιατί στον αγρό το σπαρτό πληρώνεται φέρ' ειπείν 0,5 ευρώ και στην αγορά φθάνει 1,5 ευρώ; Έλα ντε; Μυστήριο σύστημα ο καπιταλισμός, ούτε ένα τόσο δα μυστήριο μπορεί να λύσει...
……………………………………………………………………………..
Πριν πέσουμε στο γκρεμό μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε την στάση μας απέναντι στην ευκολία… στην ευκολία , στάχτη στα ήδη θολωμένα μάτια μας

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Οι ευεργετικές ιδιότητες της πρεσβυωπίας

Το κείμενο γράφτηκε με 2, 5 βαθμούς πρεσβυωπίας, το ανακαλώ από τότε και ας έχει αυξηθεί προοδευτικά, φτάνοντας τους 3 και πλέον.
Τα πάντα εν σοφία εποίησε και ας διαμαρτύρομαι για τους 2, 5 βαθμούς πρεσβυωπίας, που μου δυσκολεύουν τη ζωή.
Γυαλιά, στο μπάνιο, στην κουζίνα, στο γραφείο, στη κρεβατοκάμαρα. Γυαλιά παντού. Γυαλιά που φοριούνται περιστασιακά και ανάλογα με την απόσταση, επιλεγούμε το βαθμό τους. Εγώ κινούμαι από τον 1 έως το 2, 5 βαθμούς με γεωμετρική πρόοδο
Εσχάτως ανακάλυψα ότι η αύξηση της πρεσβυωπίας είναι απολύτως απαραίτητη με την αύξηση της ηλικίας. Θα ήμουν δυστυχής αν είχα την εικόνα μου, χωρίς την πρεσβυωπία μου.
Κοιτάζομαι στον καθρέπτη, φυσικά χωρίς τα βοηθητικά γυαλιά και δεν υπάρχει ίχνος άσπρης τρίχας και ρυτίδας, είμαι όπως πριν από δεκαπέντε χρονιά. Τότε που δεν υπήρχαν άσπρες τρίχες και ρυτίδες, ούτε όμως και πρεσβυωπία.
Το ίδιο ισχύει και για τους διπλανούς μου.
Τους βλέπω στο ημίφως απηλλαγμένους από όλα τα σημάδια του χρόνου.
Της ηλικίας μου τους άνδρες, όταν ήμουν νεαρός τους έβλεπα μεσήλικες, όπως δηλαδή ήταν στην πραγματικότητα. Τώρα, έχω την ψευδαίσθηση, ότι είμαι ακόμα νεαρός.
Οι ευεργετικές συνέπειες, της κατά τα άλλα ενοχλητικής πρεσβυωπίας.
Αγαπητοί συνάδελφοι, πρεσβύωπες θα πορευτούμε με την ψευδαίσθηση που μας παρέχει απλόχερα η ηλικιακή μας πάθηση. Θα βλέπουμε την εικόνα μας, με το απαραίτητο νεφέλωμα, όπως θα θέλαμε δηλαδή να είναι και θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι ο χρόνος δεν μπορεί να μας αγγίξει
Όσο για την πραγματική εικόνα, ας την αφήσουμε για τους νέους. Αυτοί μπορούν να δουν και στο σκοτάδι…

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Αντισταθείτε

Πάλι με τους ποιητές συντροφιά σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Με τους ποιητές συντροφιά, για να μπορέσουμε να σφίξουμε τα χέρια, να ενώσουμε τα χέρια και να αντισταθούμε έστω και αμυνόμενοι. Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, που τα σημάδια του μας προϊδεάζουν, ότι οι τυπικές ευχές δεν θα έχουν ανταπόκριση, ξαναθυμήθηκα τη διαθήκη του Μιχάλη Κατσαρού. Τη διαθήκη παρακαταθήκη, για όλους εμάς, που ξεκινάμε και τελειώνουμε τις προσδοκίες μας με μια και μοναδική λέξη, ελευθερία.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ. Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός. Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών στον κοντό άνθρωπο του γραφείου στην εταιρεία εισαγωγαι-εξαγωγαι στην κρατική εκπαίδευση στο φόρο σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ 'την εξέδρα ώρες ατελείωτες τις παρελάσεις σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ 'όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε, στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες σ' όλα τ 'ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλάτοροι σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα στις κολακείες, τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία στα εργοστάσια πολεμικών υλών σ' αυτούς
που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια στα θούρια στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους στους θεατές στον άνεμο σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Λιγότερα λάθη, λιγότερα αισθήματα

Μόνο αν γυρίζαμε πίσω, όλα, όσα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει, θα ήταν χρήσιμα.
Αν μπορούσες να ακούσεις αυτά που έμαθα μέσα στο χρόνο, είμαι βέβαιος πως, στην συνέχεια οι συγνώμες σου θα λιγόστευαν. Λιγότερα λάθη για τα οποία θα κληθείς να μετανιώσεις. Τι το θέλεις, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτά που ξέρω και επειδή δυστυχώς δεν γυρίζουμε πίσω και για μένα άχρηστα είναι.
«Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους»
Μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα λάθη μας, ξεχνάμε ακόμα και τη δικαίωση των γονιών μας, σήμερα, στη θέση τους πια, επιδιώκουμε να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνουν.
Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν ολέθριο να προλαβαίναμε τα λάθη.
Θα πορευτούμε λοιπόν σε μια αέναη πορεία, εμείς με την προσδοκία να μας ακούσουν τα παιδιά μας, και ας μην ακούσαμε εμείς τους γονείς μας. Τα παιδιά με την αυτοπεποίθηση της ηλικίας, που τους δίνει φτερά στα πόδια και αέρα στα μυαλά να ακολουθούν πιστά το παράδειγμα μας, όταν είμαστε στην ηλικία τους. Τα παρακολουθούμε να σχεδιάζουν τα επόμενα λάθη τους, χωρίς καμία δυνατότητα να τα αποτρέψουμε.
Λιγότερα λάθη, λιγότερο συναίσθημα. Οι ηλικίες είναι το προβλήμα.
Και μείς οι παλιοί των ημερών θα πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο λόγος που δώσαμε, να προστατεύσουμε τα νήπια βήματα τους, όταν πάρουν τα πατήματα δεν ισχύει.
Η σχέση θα συνεχιστεί αμφίδρομη, μπορεί να κάνουν το λάθος το ένα πίσω απ’το άλλο, άλλα μας επαναφέρουν στην τάξη των συναισθημάτων, που μπερδεύτηκαν με τα χρόνια, χλόμιασα και παραιτήθηκαν.
«Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους»

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Τη Γάζα δεν την παίζει το Χόλιγουντ

Το Ισραήλ φαίνεται, πως δεν μπορούσε να αντέξει την μοναξιά του ολοκαυτώματος, γι’ αυτό φρόντισε να δημιουργήσει ένα καινούργιο ολοκαύτωμα, με θύματα αυτή τη φορά αμάχους Παλαιστίνιους. Η Γάζα δίπλα στο Άουσβιτς, θα έχει να μας διηγείται για χρόνια, τραγικές ανθρώπινες ιστορίες, αποτρόπαια εγκλήματα, που όμως δεν θα έχουν τύχη να γίνουν κινηματογραφικές ταινίες, όπως αυτές των Εβραίων, γιατί τα παιδιά της Γάζας, για αυτούς που ελέγχουν την αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Πρόκειται για μια γενοκτονία με αριθμητικές αναλογίες, σε σχέση με τα παιδιά που σκοτώνονται, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. «Κατά χίλιες τριακόσιες ψυχές μειώθηκε ο συνωστισμός των Παλαιστινίων στη Γάζα» γραφεί ο Στάθης, αριθμός που αυξάνεται, όσον ανασύρονται κι άλλοι νεκροί απ' τα ερείπια. Απ' αυτά τα θύματα τα πεντακόσια περίπου είναι σκοτωμένα παιδάκια».
Η καταστροφική και εγκληματική πολιτική του Ισραήλ δεν θα σταματήσει αν δεν υπάρξει μια μαζική κινητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητας. Ωστόσο, αν εξαιρέσουμε ορισμένες αχνές φωνές επίσημης αποδοκιμασίας, η διεθνής κοινότητα είναι απρόθυμη να παρέμβει.
Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του εγκλήματος είναι η ένοχη σιωπή. Αν δεν υπήρχαν κάποιοι ηρωικοί δημοσιογράφοι, με κίνδυνο της ζωής τους να βγάλουν προς τον έξω κόσμο αυτή την φρίκη, μια γενοκτονία θα περνούσε στο ντούκου και το Ισραήλ θα συνέχιζε την άθλια προπαγάνδα του, για άλλη μια φορά το αιώνιο ψέμα, του Δαβίδ ενάντιον του Γολιάθ.
Το καμένο χώμα μυρίζει ανθρώπινη σάρκα και σύμφωνα με τους νόμους της αυθαιρεσίας των αισθημάτων η επόμενη φορά είναι των άλλων να πάρουν εκδίκηση. Έτσι πάει ο κόσμος, θύτης - θύμα σε εναλλαγή, οι φόνοι απαραίτητοι. Αυτός ο πόλεμος δεν βγάζει νικητή. Μίσος, αδιέξοδα και χαμένος χρόνος τα κέρδη του, για να συνεχιστεί…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...