Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτά τα τερατουργήματα του καπιταλισμού, ανέκαθεν μου προξενούσαν τρόμο. Γίγαντες ανώνυμες εταιρίες, εργοστάσια ολόκληρες πόλεις, καραβιά σαν τον Τιτανικό, αυτοκινητοβιομηχανίες ρομπότ. Πλωτά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Ακόμα και οι δρόμοι τύπου Εγνατίας με ζαλίζουν. Τεράστιες αγορές, πολυκαταστήματα σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας ουρανοξύστες δίδυμοι. Χρηματιστήρια τράπεζες σούπερ μάρκετ. Η τελευταία φωτογραφία που πρόσφατα αντίκρισα μου δημιουργεί εφιάλτες, μια θάλασσα κοντεινερς κάπου στη Κίνα. Ο τρόμος είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν βλέπεις αυτούς τους γίγαντες να καταρρέουν. Ποτέ αναίμακτα. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή να λιώσουν οι πάγοι να μολυνθεί εντελώς αέρας, να τρελαθούμε στις μεγαλουπόλεις, να χάσουν την αξία τα αντικείμενα από την υπερπαραγωγή, να γίνουν οι ντομάτες καρπούζια, τα ψάρια κοτόπουλα, η θάλασσα στεριά και η στεριά θάλασσα. Τα δάση πεδιάδες οι ποταμοί ξεροπόταμοι, οι δρόμοι ακίνητα αυτοκίνητα. Να μεταλλάξει τον πλανήτη από παράδεισο σε κόλαση, για να αποφασ...

Το κείμενο γράφτηκε με 2, 5 βαθμούς πρεσβυωπίας, το ανακαλώ από τότε και ας έχει αυξηθεί προοδευτικά, φτάνοντας τους 3 και πλέον. Τα πάντα εν σοφία εποίησε και ας διαμαρτύρομαι για τους 2, 5 βαθμούς πρεσβυωπίας, που μου δυσκολεύουν τη ζωή. Γυαλιά, στο μπάνιο, στην κουζίνα, στο γραφείο, στη κρεβατοκάμαρα. Γυαλιά παντού. Γυαλιά που φοριούνται περιστασιακά και ανάλογα με την απόσταση, επιλεγούμε το βαθμό τους. Εγώ κινούμαι από τον 1 έως το 2, 5 βαθμούς με γεωμετρική πρόοδο Εσχάτως ανακάλυψα ότι η αύξηση της πρεσβυωπίας είναι απολύτως απαραίτητη με την αύξηση της ηλικίας. Θα ήμουν δυστυχής αν είχα την εικόνα μου, χωρίς την πρεσβυωπία μου. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη, φυσικά χωρίς τα βοηθητικά γυαλιά και δεν υπάρχει ίχνος άσπρης τρίχας και ρυτίδας, είμαι όπως πριν από δεκαπέντε χρονιά. Τότε που δεν υπήρχαν άσπρες τρίχες και ρυτίδες, ούτε όμως και πρεσβυωπία. Το ίδιο ισχύει και για τους διπλανούς μου. Τους βλέπω στο ημίφως απηλλαγμένους από όλα τα σημάδια του χρόνου. Της ηλικίας μου το...

Πάλι με τους ποιητές συντροφιά σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Με τους ποιητές συντροφιά, για να μπορέσουμε να σφίξουμε τα χέρια, να ενώσουμε τα χέρια και να αντισταθούμε έστω και αμυνόμενοι. Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, που τα σημάδια του μας προϊδεάζουν, ότι οι τυπικές ευχές δεν θα έχουν ανταπόκριση, ξαναθυμήθηκα τη διαθήκη του Μιχάλη Κατσαρού. Τη διαθήκη παρακαταθήκη, για όλους εμάς, που ξεκινάμε και τελειώνουμε τις προσδοκίες μας με μια και μοναδική λέξη, ελευθερία. Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ. Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός. Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών στον κοντό άνθρωπο του γραφείου στην εταιρεία εισαγωγαι-εξαγωγαι στην κρατική εκπαίδευση στο φόρο σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. Αντισταθείτε σ' αυτόν που χαιρετάει απ 'την εξέδρα ώρες ατελείωτες τις παρελάσεις σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν σε μένα ακόμ...

Μόνο αν γυρίζαμε πίσω, όλα, όσα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει, θα ήταν χρήσιμα. Αν μπορούσες να ακούσεις αυτά που έμαθα μέσα στο χρόνο, είμαι βέβαιος πως, στην συνέχεια οι συγνώμες σου θα λιγόστευαν. Λιγότερα λάθη για τα οποία θα κληθείς να μετανιώσεις. Τι το θέλεις, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτά που ξέρω και επειδή δυστυχώς δεν γυρίζουμε πίσω και για μένα άχρηστα είναι. «Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους» Μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα λάθη μας, ξεχνάμε ακόμα και τη δικαίωση των γονιών μας, σήμερα, στη θέση τους πια, επιδιώκουμε να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνουν. Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν ολέθριο να προλαβαίναμε τα λάθη. Θα πορευτούμε λοιπόν σε μια αέναη πορεία, εμείς με την προσδοκία να μας ακούσουν τα παιδιά μας, και ας μην ακούσαμε εμείς τους γονείς μας. Τα παιδιά με την αυτοπεποίθηση της ηλικίας, που τους δίνει φτερά στα πόδια και αέρ...

Το Ισραήλ φαίνεται, πως δεν μπορούσε να αντέξει την μοναξιά του ολοκαυτώματος, γι’ αυτό φρόντισε να δημιουργήσει ένα καινούργιο ολοκαύτωμα, με θύματα αυτή τη φορά αμάχους Παλαιστίνιους. Η Γάζα δίπλα στο Άουσβιτς, θα έχει να μας διηγείται για χρόνια, τραγικές ανθρώπινες ιστορίες, αποτρόπαια εγκλήματα, που όμως δεν θα έχουν τύχη να γίνουν κινηματογραφικές ταινίες, όπως αυτές των Εβραίων, γιατί τα παιδιά της Γάζας, για αυτούς που ελέγχουν την αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Πρόκειται για μια γενοκτονία με αριθμητικές αναλογίες, σε σχέση με τα παιδιά που σκοτώνονται, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. «Κατά χίλιες τριακόσιες ψυχές μειώθηκε ο συνωστισμός των Παλαιστινίων στη Γάζα» γραφεί ο Στάθης, αριθμός που αυξάνεται, όσον ανασύρονται κι άλλοι νεκροί απ' τα ερείπια. Απ' αυτά τα θύματα τα πεντακόσια περίπου είναι σκοτωμένα παιδάκια». Η καταστροφική και εγκληματική πολιτική του Ισραήλ δεν θα σταματήσει αν δεν υπάρξει μια μαζική κινητοποίηση τη...