Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Υπάρχει λόγος σοβαρός


Ένα διάλειμμα. Η επικαιρότητα  και μάλιστα η τοπική, μας  επιβάλει να ενώσουμε και τη δική μας φωνή,  με το σύνολο της κερκυραϊκής κοινωνίας και να καταδικάσουμε αυτή την άθλια επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα»!!!  από τα ΜΑΤ,  που έλαβε χώρα,  μέσα στο ιστορικό κτήριο της Ιονίου Ακαδημίας.
Να συζητήσουν ήθελαν οι φοιτητές με την πρύτανη του Ιονίου Πανεπιστήμιου  και αυτή τους «έδωσε». Μια διμοιρία ΜΑΤ εισέβαλε το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης στο κτήριο  της Πρυτανείας  και συνέβαλε 28 φοιτητές στην πλειοψηφία τους κοπέλες.
Χωρίς λόγο και αιτία. Τα παιδιά  από το Τμήμα Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας,  ήθελαν να έρθουν σε επαφή με τις πρυτανικές αρχές,  προκείμενου να συζητήσουν  για το εξάμηνο  εξωτερικού, το οποίο με υπουργική  απόφαση  από υποχρεωτικό  έγινε  προαιρετικό.
Ούτε βία, ούτε απειλές, ούτε ζημιές, στο χώρο που περίμεναν τα παιδιά. Η κυρία  πρύτανης όμως, Σαλή  - Παπασαλή τη λένε,  αντί να συζητήσει,  οδήγησε τους φοιτητές της,  στην αστυνομική κλούβα και από εκεί στην ασφάλεια, κατηγορώντας τους  για διατάραξη «οικιακής ειρήνης!!!»
Πίσω από το γεγονός, το οποίο είναι πρωτόγνωρο για την κερκυραϊκή κοινωνία, θα πρέπει να δούμε την επόμενη μέρα, τις μέρες που έρχονται.
Το ομόθυμο αίτημα του ελληνικού Λαού  «Ποτέ πια φασισμός»,   έρχεται μια κυβέρνηση, υπηρέτης ξένων συμφερόντων,  όχι μόνο να το αμφισβητήσει,  αλλά μετέρχεται  και η ίδια φασιστικές μεθόδους, προκείμενου  να καταλύσει  κάθε μορφή  διεκδίκησης, κάθε μορφή δημοκρατίας και ελευθερίας. Ο συμπατριώτης μας Υπουργός Δημόσιας Τάξης, έχει αναλάβει τη «βρώμικη δουλειά»,  να επιβάλει την τάξη… και αυτό δεν περιποιεί τιμή για το νησί μας.
Τέτοιου είδους γεγονότα  μας θυμίζουν άλλες εποχές, η ελευθερία κατακτήθηκε  με πολύ αίμα, ο  ελληνικός λαός ποτέ δεν θα  ξεχάσει τι σημαίνει φασισμός. Τον πλήρωσε με  θύματα πολλά παιδιά του.   
Χωρίς λόγο και αιτία η απρόκλητη  επέμβαση των ΜΑΤ;  Ακόμα και σαν άσκηση ετοιμότητας γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν να  το δούμε… Υπάρχει λόγος σοβαρός. Μόνο που λογαριάζουν χωρίς τα παιδιά…
«Όχι δεν είναι καλλίτερες οι μέρες, «από εκείνες, που έκαναν σύναξη τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν, να βγουν έξω σε δρόμους και πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος και εξουσία η Άνοιξη…». Δεν ξέρω τι θα έγραφε σήμερα ο Ελύτης, που τα μαντάτα, δεν είναι μαντάτα αλλά μια πραγματικότητα.
«…Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβία σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Ο αδιαμφισβήτητος χάρτης της ψυχής… το σώμα!

Όσοι μεγαλώνουν γυρνάνε πίσω. Εκεί που ακουμπούν. Κοιτάζουν τους δρόμους που  περπάτησαν. Τα βήματα που έκαναν και οι περισσότεροι  με όση βεβαιότητα κρύβει ένα ψέμα, δεν «μετανιώνουν για τίποτα».
Και όμως όσα είναι πια «έτσι», θα μπορούσανε να είναι κάλλιστα κι αλλιώς. Επιλογές, δόξα τω Θεώ, μας δίνει η ζωή ακόμα και στον ύπνο μας: θα κοιμηθούμε μπρούμυτα ή ανάσκελα; Το δεξί μας πλευρό είναι το πιο καλό ή  το αριστερό; Θα ονειρευτούμε απόψε η θα φοβηθούμε τ’ όνειρο, επιλέγοντας – τελικά – να βυθιστούμε σε λήθαργο; Η βασική επιλογή, άλλωστε, είναι «το όνειρο» ή «η προσγείωση.»  Κατόπιν καθορίζει χαρακτήρες και σκιαγραφεί ζωές, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα συνειδήσεις. Στο φινάλε μετράει τα κέρδη και τις ζημιές: τόσα για τα όνειρα άλλα τόσα για το θαύμα. Βάλε και την αυτοθυσία, γράψε για τον συμβιβασμό, μέτρησε  και τον φόβο, αφαίρεσε την ελπίδα, πολλαπλασίασε την με τ’ απογεύματα που ζήσαμε διαίρεσε τα με το ταξίδι… μια η άλλη! Ο εαυτός  μας ξανά. Σε μια ισορροπία  εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι. Να  ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. Που δεν τα μετρήσαμε και τα κάναμε. Που όλα τα λογαριάσαμε, φοβηθήκαμε  τελικά και δεν τα κάναμε. Μια η άλλη! Κι η ανεκπλήρωτη εκδοχή που χρονίζει και εκείνη στο χαρτί, πράξη εν δυνάμει γιατί είναι η θεωρία  συμπυκνωμένη  πράξη... 
Όμως όσο η ψυχή να θέλει να το κρύψει,  «Το σώμα, είναι που, εντέλει, διαθέτει μπέσα κι ειλικρίνεια. Μου το έγραψε η Λίλιαν πριν πολλά χρόνια και ύστερα το έκανε βιβλίο,  «Χαίρε παραμύθι μου» ο τίτλος.

«Τουλάχιστον, εγώ, το σώμα είναι αυτό που ακούω κι εμπιστεύομαι και όχι τη ψυχή, την άκρως παραπλανητική και ψεύτρα. Κι ας την φορτώνουμε μια ζωή ιδεαλισμούς και γενναιότητες, μεγαλοθυμίες και άκρως ωφελιμιστικές καλοσύνες, δικαιοσύνες και ευγένειες. Διότι όλα αυτά μπορεί κάλλιστα και να είναι υποκριτικά το αντίθετό τους». Το κορμί όμως; Το κορμί κιτρινίζει και κοκκινίζει, πετσί και κόκαλο ή μπαλόνι γίνεται, βγάζει φουσκάλες, σπυράκια, μπλαβιάζει και μελανιάζει και κάποια στιγμή και μετά, ο χάρτης της ψυχής μας γίνεται. Ο αδιαμφισβήτητος χάρτης της ψυχής.
Δεν έχεις προσέξει, αλήθεια ότι ο άνθρωπος μετά τα τριάντα ομορφαίνει ή ασκημαίνει;
Πόσα ολόφρεσκα κοριτσάκια και αγόρια όταν τριανταρίσουν βλακεύουν και για τούτο και ασχημαίνουν ξαφνικά; Πριν τα τριάντα, άγραφος χάρτης το πρόσωπο, έχει μονάχα τη φρεσκάδα της νιότης. Κι αυτό το ωραίο «απέξω απέξω». Που δεν αρκεί να χρωματίσει, να δώσει ατμόσφαιρα, να σμιλέψει ή και να σφραγίσει..
Γι’ αυτό - και ολότελα ξαφνικά - ο όμορφος γίνεται ασήμαντος κι εκείνος ο μέχρι χθες «άνευ σημασίας», αποκτά εντελώς ξαφνικά γοητεία, ενδιαφέρον και όλη την σαγήνη του κόσμου. Διότι ο χάρτης του κορμιού κάνει τη δουλειά του κι εμείς τίποτε άλλο, από το να ακολουθούμε.
«Δεν μετανιώνω  για τίποτα»  λέμε, όμως το αντίθετο με μεγάλα γράμματα στο μέτωπο μας, μας  διαψεύδει.    


Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Για σας ποιος θα ξεσηκωθεί;


Βήμα βήμα,  όλο και πιο πίσω. Σιγά σιγά τον συνηθίσαμε τον πόνο. Σπασμωδικές αντιδράσεις χωρίς συνέχεια. Ο καθένας περιμένει τους άλλους.  «Για σας ποιος θα ξεσηκωθεί;», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, και ήταν αποτέλεσμα της αγίας απάθειας, και της αδιαφορίας μπροστά στα καυτά προβλήματα που μας μαστίζουν.
Φυσάει και η υγρασία πέρα των ορίων. Συνηθισμένος καιρός για τα κόκαλά μας. Θα έλεγα και για το μυαλό μας,  σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσω τα πράγματα. Η υγρασία φταίει και όχι η μαλακία. Αμφιβάλω αν υπάρχει άλλο μέρος  στην Ελλάδα με τέτοιο οδικό δίκτυο. Τώρα τι φταίει είναι μεγάλη κουβέντα και ανώφελη.
Δεν έχω τι γράψω σήμερα. Η αγανάκτηση με οδηγεί στη σιωπή. Τα έχουμε πει χίλιες φορές. Τι να λέμε τώρα.

Έγραφα χθες για τον τόπο, που έχει να διηγηθεί άπειρες ιστορίες. Για τα στενά σοκάκια και τις γειτονιές, που περιέθαλψαν τις ανήλικες αγάπες μας. Πώς να τ’ ακούσουμε  έτσι κακοποιημένα;.
«Κιτρινίζω, μου φαίνεται, απόψε. Βαριά τα ναρκωτικά της πληροφόρησης. Η λεπτομέρεια της λεπτομέρειας υπό το φως επιφανών αναλυτών του τίποτα. Πλανοδίων τσιρκολάνων της άποψης και της παρέμβασης. Ευτελισμένες λέξεις, κακοποιημένες έννοιες.»
Για σας ποιος θα ξεσηκωθεί.  Σε σας το λέω,  που σας έχει σκεπάσει η υγρασία. Δεν βαρεθήκατε να εντοπίζετε προβλήματα; Δεν βαρεθήκατε τη γκρίνια; Αν έχετε αποφασίσει να πεθάνετε παρακολουθώντας, επιφανείς αναλυτές του τίποτα που «όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν» τουλάχιστον μη φωνασκείτε…»
Σήμερα  ήθελα να γράψω, για το μεγαλείο της σύγκρουσης, για την ελπίδα της αντίδρασης,  για τον μονόδρομο του αγώνα. Και όλα αυτά  χωρίς να περιμένουμε τους άλλους.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Άλλως, τι; Τίποτα άλλο


Ένα παλιό και ένα καινούργιο. Ένας  αέρας που φυσά και γίνονται ένα. Τόπος κοινός. «Εκτός τόπου και χρόνου»,  συνηθίζουμε να λέμε  θέλοντας να δείξουμε την  αοριστία των φαινόμενων, «τα έχει χαμένα, είναι αλλού», αλλά που αλλού και πότε άγνωστο. Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω  θα προτιμούσα  καλύτερη να  ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία.
Κοιτώ γύρω μου σαν τρελός. Τίποτα, ούτε ψυχή, μόνο σκουπίδια και κίτρινα φύλλα.
«Η πόλη μας μοιάζει να εγκληματεί πρωτόγνωρα: Μας ενθαρρύνει τα μέγιστα να θαφτούμε στη σκόνη της. Απλανείς μας χρειάζεται «με τα χέρια μας να βουλιάζουν στις τσέπες  και να παίζουν τα κλειδιά των δικαιωμάτων μας.»    
«Η ελευθερία της σκέψης μόνο μας έμεινε για τη λύτρωση μας. Άλλως, τι;» Τίποτε άλλο, αγαπητή ανταγωνίστρια. Μονόδρομος. Μόνο η ελευθερία. Συνέχισε…

«Βγήκα στην πλατεία. Δεν είχε κρύο. Μόνο φύσαγε πολύ. Τα μαλλιά μου, το σακάκι μου, τα έσπρωχνε επίμονα ο αέρας. Θέλησα να μείνω εκεί, με χέρια και σακάκι ανοιχτά να με χτυπά ο αέρας και να διώχνει τις λύπες. Να με περάσει ολόκληρη ένας αέρας που θα πάρει μαζί του θυμούς και πίκρες, χρωστούμενα και αδιέξοδα. Όλα να τα πάρει μακριά. Κι εγώ να μείνω εκεί, στη μέση μιας πλατείας φαρδιάς, ανοιχτής, και να ανασαίνω μια καινούργια πνοή. Να γεμίζω τα πνευμόνια μου με καθαρό αέρα, το μυαλό μου με καινούργιες ιδέες. Να μη λερώνεται τίποτα απ’ τους λεκέδες του χτες. Να ζήσω μια ελευθερία και να χορέψω γι’ αυτήν. Τη δική μου ελευθερία, της πόλης μου την ελευθερία, της χώρας μου, του κόσμου όλου. Σκαλοπάτι-σκαλοπάτι κουράστηκα. Δε θέλω άλλο να τ’ ανεβαίνω. Θέλω να βρεθώ εκεί που όλα είναι καθαρά, γιατί δεν υπάρχει από κάτω τίποτα, κρυμμένο ουδέν.
Εκεί που η σκέψη είναι ελεύθερη, απαλλαγμένη από συμβάσεις συμφερόντων, κοινωνική υποχρέωση και συγκατάβαση εξ ανάγκης.
Εκεί που η έκφραση δεν τρακάρει σε φράγματα, που η άποψη δεν έχει δόλο, που η ιδέα γεννιέται και μεγαλώνει σαν καλοαναθρεμμένο παιδί.
Εκεί που η πόλη μου ντύνεται τα καλά της και μιλά για τους ανθρώπους της, παλιούς και καινούργιους και τα έργα τους.
Εκεί που η χώρα μου αποφασίζει ποιοι θα την πάνε μπροστά και σε ποιους θα βγάλει γλώσσα.
Εκεί που ο κόσμος δεν έχει αναπτυγμένους και αναπτυσσόμενους, γιατί είναι όλοι άνθρωποι, με δυο πόδια και δικαίωμα στα ίδια βήματα.
Μα τι λέω η τρελή; Ένας αέρας ήταν, και κράτησε λίγο, όσο κρατούν τα όνειρα στη χώρα των λεπρών. Λερωμένα τα πάντα κι η πλατεία κι η πόλη κι η χώρα κι ο κόσμος.
Μόνο η σκέψη, ίσως καθαρίσει αν μπορεί κανείς να ψηλώσει, για να συναντήσει καθαρό αέρα.
Έτσι με τη σκέψη ελεύθερη μόνο γλιτώνεις, γιατί για όλα τα άλλα,  μάταιες αναμονές, σε ξεγελούν για να μη φτάσεις ποτέ.
Η ελευθερία της σκέψης μόνο μας έμεινε για τη λύτρωση μας. Άλλως, τι;»Τι να κάνουμε;   Ανοίγουμε λογαριασμό με τον ουρανό, η πραγματικότητα μας πληγώνει. «Εκεί ψηλά να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους.  Προς τα πάνω…» 

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Αηδία


Εδώ  και κάποια χρόνια,  μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν.  Ίσως και  να  μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό  το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και  το πλάτος του  σκηνικού, που έχει στηθεί   για την κάθε είδους τελετή.
Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Και είναι τέτοια η αποστροφή, που φτάνει από την «τελετή έναρξη των ολυμπιακών αγώνων», μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας.
Για να είμαστε ειλικρινείς, από την αδιαφορία μέχρι την  αηδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αντιδράει κάποια στιγμή  ο οργανισμός από την επανάληψη της επανάληψης.  Ανακατεύεται το στομάχι.  Φτάνει πια  σου λέει, με  τις προκάτ ομιλίες των «επισήμων».  Τις προσφωνήσεις «μη γίνει λάθος στη σειρά και τον τίτλο». «Την πρώτη σειρά  και τα μάτια σας».
Όλα αυτά που λερώνουν τις όποιες αγαθές προθέσεις.
Συνειδητοποιώ με τα χρόνια, ότι αυτή η γενική αποστροφή μου  σε κάθε είδους τελετή, θρησκευτική, εθνική,  κοινωνική, αθλητική, από γάμο μέχρι κηδεία που λέει ο λόγος, δημιουργήθηκε  από την απόρριψη πλέον  σε ότι έχει να κάνει με το «φαίνεσθαι».
Για να είμαι πιο ακριβής: «από γάμο μέχρι κηδεία», Κυριολεκτώ! Καμία σχέση με πόνο ή χαρά. Δημόσιες σχέσεις.  Παρουσία ανταποδοτική.  Αηδία!   
Η κάθε τελετή από μόνη της  εμπεριέχει μια σκοπιμότητα, μια καπηλεία.  Η ίδια και η  ίδια  εικόνα. Επίσημοι γραβατωμένοι, δεκάρικοι πανηγυρικοί,  αγήματα και μπάντες, στεφάνια του σκοτωμού,  δοξολογίες  και αγιασμοί. Ψεύτικα τα χειροκροτήματα. Και  η έπαρση  να περισσεύει.
Η τελετή είναι επιφάνεια,  χρήσιμη για να προβάλλονται οι άρχοντες  και να χορταίνουν το λαό με λόγια και παράτες, γιατί η ουσιαστική του ένδεια  δεν μπορεί να καλυφθεί εθιμοτυπικά.

ΥΓ.Από εκμετάλλευση νεκρού, από «επίσημους» ζωντανούς πεθαμένους,  η αηδία…





Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Στα όνειρα έχω περισσότερες απαιτήσεις


Σήμερα  τίποτα  δεν ήθελα  να με αποσπάσει, απ’ αυτά που ζούσα μόνος μου. Μέθυσα μαζί σου. Μόνος μου.  Είναι κάποιες μέρες που τις δικαιούμαστε. Είναι δικές μας.  Τσιγκουνευόμαστε και το κλάσμα του δευτερολέπτου, χαράς ή  πίκρας. Είμαστε συγκεντρωμένοι στην εικόνα, που επαναλαμβάνεται για να περάσει στο υποσυνείδητο μας σε περίοπτη θέση . Για να μη γίνει λήθη.
Για να εξηγούμαστε! Δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Για να μη ρωτάτε τι μου συμβαίνει, θέλω να σας διαβεβαιώσω: ποτέ δεν έχω εξομολογηθεί με την εκκλησιαστική έννοια του όρου. Έχω εξομολογηθεί σε φίλες και φίλους. Aποσπασματικά, ανάλογα πως ο καθένας είναι διαθέσιμος, τι θέλει και τι μπορεί να ακούσει. Για να γίνω πιο κατανοητός. Τι άλλο από ένα χέρι συγκατάβασης περιμένει κανείς από μια κατάθεση ψυχής; Για να το έχεις όμως πρέπει να μπορεί να σε καταλάβει ο άλλος. Υπάρχουν φίλοι αγαπημένοι που δεν μπορούν να καταλάβουν για την ερωτική απογοήτευση, γιατί απλούστατα ποτέ τους δεν βίωσαν κάτι τέτοιο. Ούτε όμως και για τη χαρά... τι χαρά. Την τρέλα του έρωτα.  Πώς να μεταφέρεις την πίκρα για την ήττα της ομάδος σου στη γυναίκα  που χασκογελάει, όχι για την ήττα αλλά γιατί ποτέ δεν έχει καταλάβει γιατί μαζεύονται εκατό χιλιάδες άνθρωποι σε ένα γήπεδο για να δουν 22 μαντραχαλάδες να τρέχουν πάνω κάτω επί ενενήντα λεπτά και να κλωτσάνε μια μπάλα. Πώς να σε καταλάβει ο πλούσιος φίλος σου που δεν ξέρει τι σημαίνει τα είσαι επτά μήνες απλήρωτος; Συμπέρασμα δεν υπάρχει εξομολόγηση εφ’ όλης της ύλης και αυτή που γίνεται στους παπάδες για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας ενώπιον του Θεού, δεν έχει νόημα. Το βάρος θα συνεχίσουμε να το κουβαλάμε ενώπιον των ανθρώπων και πρωτίστως ενώπιον του εαυτού μας. Μέρες σαν την σημερινή δεν μοιράζονται. Συνεχίζονται  και μετά το γεγονός για να σε ψηλώσουν ή να σε ρίξουν ακόμα πιο βαθιά. Στον πάτο.

Για να εξηγούμαστε: δεν βγάζω τα απωθημένα μου, απ’ αυτήν εδώ την στήλη. Με όσο επαγγελματισμό διαθέτω, προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις λέξεις, τέτοια που το προσωπικό να εισχωρεί βαθιά στο κοινωνικό, σαν μια μετάγγιση αίματος. Δεν με αφορούν μόνο, μας αφορούν.Σε έναν επίλογο παλαιοτέρου κειμένου, είχα δώσει μια εξήγηση, φαίνεται, όμως πως η περιέργεια κάποιων αναγνωστών επιβάλλει να ξαναδώσουμε εξηγήσεις.  
«Δεν ξέρω τι με έπιασε, θέλω να γράψω για τη μοναξιά του έρωτα. Την ερημιά του πλήθους και την παρηγοριά της γραφής. Το βάσανο που γίνεται βάλσαμο αλλά όμως δεν μεταβάλλει την ζωή. Μονάχα εκείνο το δηλητήριο στο αίμα μας το μετατρέπει σε τοξίνη των γραμμάτων. Κι αυτό το αντιλαμβάνεται ο τυχαίος παραλήπτης, ο ευαίσθητος. Ενώνει τα δικά του βιώματα κι είναι κι αυτό, ξέρετε, μια δύναμη, μια ζεστασιά…» Να συνεχίσω από εκεί που έμεινα. Αυτό κάνω  σήμερα, γιατί στα όνειρα έχουμε περισσότερες   απαιτήσεις.   


 

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...