Τελευταία σελίδα αριστερά

Ένα διάλειμμα. Η επικαιρότητα   και μάλιστα η τοπική, μας   επιβάλει να ενώσουμε και τη δική μας φωνή,   με το σύνολο της κερκυραϊκής κοινωνίας και να καταδικάσουμε αυτή την άθλια επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα»!!!   από τα ΜΑΤ,   που έλαβε χώρα,   μέσα στο ιστορικό κτήριο της Ιονίου Ακαδημίας. Να συζητήσουν ήθελαν οι φοιτητές με την πρύτανη του Ιονίου Πανεπιστήμιου   και αυτή τους «έδωσε». Μια διμοιρία ΜΑΤ εισέβαλε το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης στο κτήριο   της Πρυτανείας   και συνέβαλε 28 φοιτητές στην πλειοψηφία τους κοπέλες. Χωρίς λόγο και αιτία. Τα παιδιά   από το Τμήμα Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας,   ήθελαν να έρθουν σε επαφή με τις πρυτανικές αρχές,   προκείμενου να συζητήσουν   για το εξάμηνο   εξωτερικού, το οποίο με υπουργική   απόφαση   από υποχρεωτικό   έγινε   προαιρετικό. Ούτε βία, ούτε απειλές, ούτε ζημιές, στο χώρο που περίμεναν τα παιδιά. Η κυρία   πρύτανη...

Όσοι μεγαλώνουν γυρνάνε πίσω. Εκεί που ακουμπούν. Κοιτάζουν τους δρόμους που   περπάτησαν. Τα βήματα που έκαναν και οι περισσότεροι   με όση βεβαιότητα κρύβει ένα ψέμα, δεν «μετανιώνουν για τίποτα». Και όμως όσα είναι πια «έτσι», θα μπορούσανε να είναι κάλλιστα κι αλλιώς. Επιλογές, δόξα τω Θεώ, μας δίνει η ζωή ακόμα και στον ύπνο μας: θα κοιμηθούμε μπρούμυτα ή ανάσκελα; Το δεξί μας πλευρό είναι το πιο καλό ή   το αριστερό; Θα ονειρευτούμε απόψε η θα φοβηθούμε τ’ όνειρο, επιλέγοντας – τελικά – να βυθιστούμε σε λήθαργο; Η βασική επιλογή, άλλωστε, είναι «το όνειρο» ή «η προσγείωση.»   Κατόπιν καθορίζει χαρακτήρες και σκιαγραφεί ζωές, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα συνειδήσεις. Στο φινάλε μετράει τα κέρδη και τις ζημιές: τόσα για τα όνειρα άλλα τόσα για το θαύμα. Βάλε και την αυτοθυσία, γράψε για τον συμβιβασμό, μέτρησε   και τον φόβο, αφαίρεσε την ελπίδα, πολλαπλασίασε την με τ’ απογεύματα που ζήσαμε διαίρεσε τα με το ταξίδι… μια η άλλη! Ο εαυτός   μας ξανά. Σε...

Βήμα βήμα,   όλο και πιο πίσω. Σιγά σιγά τον συνηθίσαμε τον πόνο. Σπασμωδικές αντιδράσεις χωρίς συνέχεια. Ο καθένας περιμένει τους άλλους.   « Για σας ποιος θα ξεσηκωθεί;», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, και ήταν αποτέλεσμα της αγίας απάθειας, και της αδιαφορίας μπροστά στα καυτά προβλήματα που μας μαστίζουν. Φυσάει και η υγρασία πέρα των ορίων. Συνηθισμένος καιρός για τα κόκαλά μας. Θα έλεγα και για το μυαλό μας,   σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσω τα πράγματα. Η υγρασία φταίει και όχι η μαλακία. Αμφιβάλω αν υπάρχει άλλο μέρος  στην Ελλάδα με τέτοιο οδικό δίκτυο. Τώρα τι φταίει είναι μεγάλη κουβέντα και ανώφελη. Δεν έχω τι γράψω σήμερα. Η αγανάκτηση με οδηγεί στη σιωπή. Τα έχουμε πει χίλιες φορές. Τι να λέμε τώρα. Έγραφα χθες για τον τόπο, που έχει να διηγηθεί άπειρες ιστορίες. Για τα στενά σοκάκια και τις γειτονιές, που περιέθαλψαν τις ανήλικες αγάπες μας. Πώς να τ’ ακούσουμε   έτσι κακοποιημένα;. «Κιτρινίζω, μου φαίνεται, απόψε. Βαριά τα ν...

Ένα παλιό και ένα καινούργιο. Ένας   αέρας που φυσά και γίνονται ένα. Τόπος κοινός. «Εκτός τόπου και χρόνου»,  συνηθίζουμε να λέμε  θέλοντας να δείξουμε την  αοριστία των φαινόμενων, «τα έχει χαμένα, είναι αλλού», αλλά που αλλού και πότε άγνωστο. Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω  θα προτιμούσα  καλύτερη να  ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Κοιτώ γύρω μου σαν τρελός. Τίποτα, ούτε ψυχή, μόνο σκουπίδια και κίτρινα φύλλα. «Η πόλη μας μοιάζει να εγκληματεί πρωτόγνωρα: Μας ενθαρρύνει τα μέγιστα να θαφτούμε στη σκόνη της. Απλανείς μας χρειάζεται «με τα χέρια μας να βουλιάζουν στις τσέπες   και να παίζουν τα κλειδιά των δικαιωμάτων μας.»       «Η ελευθερία της σκέψης μόνο μας έμεινε για τη λύτρωση μας. Άλλως, τι;» Τίποτε άλλο, αγαπητή ανταγωνίστρια. Μο...

Εδώ  και κάποια χρόνια,  μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν.  Ίσως και  να  μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό  το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και  το πλάτος του  σκηνικού, που έχει στηθεί   για την κάθε είδους τελετή. Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Και είναι τέτοια η αποστροφή, που φτάνει από την «τελετή έναρξη των ολυμπιακών αγώνων», μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας. Για να είμαστε ειλικρινείς, από την αδιαφορία μέχρι την  αηδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αντιδράει κάποια στιγμή  ο οργανισμός από την επανάληψη της επανάληψης.  Ανακατεύεται το στομάχι.  Φτάνει πια  σου λέει, με  τις προκάτ ομιλίες των «επισήμων».  Τις προσφωνήσεις «μη γίνει λάθος στη σειρά και τον τί...

Σήμερα  τίποτα  δεν ήθελα  να με αποσπάσει, απ’ αυτά που ζούσα μόνος μου. Μέθυσα μαζί σου. Μόνος μου.  Είναι κάποιες μέρες που τις δικαιούμαστε. Είναι δικές μας.  Τσιγκουνευόμαστε και το κλάσμα του δευτερολέπτου, χαράς ή  πίκρας. Είμαστε συγκεντρωμένοι στην εικόνα, που επαναλαμβάνεται για να περάσει στο υποσυνείδητο μας σε περίοπτη θέση . Για να μη γίνει λήθη. Για να εξηγούμαστε! Δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Για να μη ρωτάτε τι μου συμβαίνει, θέλω να σας διαβεβαιώσω: ποτέ δεν έχω εξομολογηθεί με την εκκλησιαστική έννοια του όρου. Έχω εξομολογηθεί σε φίλες και φίλους. Aποσπασματικά, ανάλογα πως ο καθένας είναι διαθέσιμος, τι θέλει και τι μπορεί να ακούσει. Για να γίνω πιο κατανοητός. Τι άλλο από ένα χέρι συγκατάβασης περιμένει κανείς από μια κατάθεση ψυχής; Για να το έχεις όμως πρέπει να μπορεί να σε καταλάβει ο άλλος. Υπάρχουν φίλοι αγαπημένοι που δεν μπορούν να καταλάβουν για την ερωτική απογοήτευση, γιατί απλούστατα ποτέ τους δεν βίωσαν κάτι...