Τελευταία σελίδα αριστερά

  Όσα χώρεσαν στις τρεις τελείες Υπάρχουν στιγμές που δε λέγονται. Μένουν μετέωρες, σαν ανάσες που δεν πρόλαβαν να γίνουν λέξεις. Εκεί, ανάμεσα στις τρεις τελείες, φωλιάζουν όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, οι εξομολογήσεις που πνίγηκαν από ευγένεια, οι έρωτες που τελείωσαν χωρίς τελεία, οι αποχαιρετισμοί που έγιναν ψίθυρος. Είναι η αναπνοή πριν το «σ’ αγαπώ», η παύση πριν το «αντίο». Είναι ένας μικρός δρόμος που συνεχίζεται χωρίς να φαίνεται. Η Βασιλική είπε κάποτε «για μια βαλίτσα ή για μια ζωή». Και μέσα στο ερωτηματικό της έκρυψε μια ήπειρο. Ίσως γιατί τα πιο βαριά πράγματα είναι αόρατα. Στις ραφές της φυλάσσονται φωνήεντα ξεφτισμένα, ρήματα κουρασμένα, βλέμματα που δεν τέθηκαν ποτέ σε ερώτηση. Μια βαλίτσα γεμάτη αποσιωπητικά, ό,τι δεν ειπώθηκε, ταξιδεύει. Η γραφή είναι ένας τρόπος να μην πεθάνεις από την απουσία. Κάθε λέξη μια προσπάθεια διάσωσης, κάθε τελεία μια παραίτηση. Μα οι τρεις τελείες... αυτές είναι η ελπίδα. Εκεί κατοικεί το «ίσως», το «ακόμα», το «θα δούμε». Κάποτε όλα γ...

Το παρακάτω , ένα μικρό σημείωμα για την εποχή των ανέσεων και της αναισθησίας Κάποτε η προσαρμογή λεγόταν αρετή. Τώρα λέγεται εφαρμογή. Κρατάμε στα χέρια μας ένα κινητό που χωράει τον κόσμο, όχι όμως και την ψυχή μας. Οι καιροί σφίγγουν, οι τιμές ανεβαίνουν, κι εμείς, αντί να σφίγγουμε τα δόντια, αλλάζουμε οθόνη. Θα μου πείτε, ο άνθρωπος πάντα βρίσκει τρόπο να επιβιώσει. Ναι , αλλά ύστερα απ’ όσα περάσαμε, αρχίζω να αμφιβάλλω. Όχι για τη δύναμή μας, για τη ζεστασιά μας. Για το αν μας έμεινε σταγόνα ενσυναίσθησης να ποτίσει αυτή την εύφορη, αλλά πια άδεια, κοιλάδα. Ό,τι μας πλήγωσε δεν χάνεται. Απλώς σιωπά ώσπου να ξαναπονέσει. Κι ο πόνος, όσο κι αν τον φοβόμαστε, είναι το μόνο αληθινό μέτρο του ανθρώπου. Ο πόνος ξεχωρίζει το ζωντανό από το μηχάνημα. «Η μόνη ελπίδα είναι να βγάλουμε την ψυχή απ’ το μπαούλο», έγραψε ο Οκτάβιο Πας. Γιατί το μυαλό, αν δεν το δέσεις από την ψυχή, τρέχει σαν σκυλί πίσω από τις επιθυμίες του. Και μας επιστρέφει, με ταχύτητα, στα ένστικτα. Ίσως χρειάζεται να ...