Όσα χώρεσαν στις τρεις τελείες

 Όσα χώρεσαν στις τρεις τελείες

Υπάρχουν στιγμές που δε λέγονται. Μένουν μετέωρες, σαν ανάσες που δεν πρόλαβαν να γίνουν λέξεις. Εκεί, ανάμεσα στις τρεις τελείες, φωλιάζουν όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, οι εξομολογήσεις που πνίγηκαν από ευγένεια, οι έρωτες που τελείωσαν χωρίς τελεία, οι αποχαιρετισμοί που έγιναν ψίθυρος. Είναι η αναπνοή πριν το «σ’ αγαπώ», η παύση πριν το «αντίο». Είναι ένας μικρός δρόμος που συνεχίζεται χωρίς να φαίνεται.

Η Βασιλική είπε κάποτε «για μια βαλίτσα ή για μια ζωή». Και μέσα στο ερωτηματικό της έκρυψε μια ήπειρο. Ίσως γιατί τα πιο βαριά πράγματα είναι αόρατα. Στις ραφές της φυλάσσονται φωνήεντα ξεφτισμένα, ρήματα κουρασμένα, βλέμματα που δεν τέθηκαν ποτέ σε ερώτηση. Μια βαλίτσα γεμάτη αποσιωπητικά, ό,τι δεν ειπώθηκε, ταξιδεύει.

Η γραφή είναι ένας τρόπος να μην πεθάνεις από την απουσία. Κάθε λέξη μια προσπάθεια διάσωσης, κάθε τελεία μια παραίτηση. Μα οι τρεις τελείες... αυτές είναι η ελπίδα. Εκεί κατοικεί το «ίσως», το «ακόμα», το «θα δούμε».

Κάποτε όλα γίνονται αποσιωπητικό, πρόσωπα, φωνές, μυρωδιές. Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το τρίπτυχο της σιωπής, κάτι επιμένει να ανασαίνει. Ίσως η μνήμη, ίσως η αγάπη, ίσως το πείσμα να ξαναρχίσει η πρόταση.

Όσα χώρεσαν στις τρεις τελείες δεν χάθηκαν. Περιμένουν τη συνέχεια, σαν χειρόγραφο που αρνείται να τελειώσει. Κι αν κάποτε τις συναντήσεις, μη βιαστείς να τις προσπεράσεις. Στάσου λίγο. Εκεί ίσως ακούσεις το μόνο αληθινό τέλος, το πιο ειλικρινές «σ’ αγαπώ», αυτό που δεν γράφεται ποτέ.