Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Να πας εκεί που αγαπάς



Τα λέει όλα η λέξη, δεν έχω τίποτα να προσθέσω στο κείμενο της αναγνώστριας  και φίλης. 

Η ετυμολογία των λέξεων κρύβει μεγάλες εκπλήξεις. Μόλις χθες το βράδυ προσπαθώντας να ορίσουμε την έννοια ελευθερία, ανακαλύψαμε ότι την περιγράφουμε πάντα σε σχέση με τη δουλεία και τη σκλαβιά. Από δω το φέρναμε από εκεί το φέρναμε, το συσχετισμό με την αντίθετη κατάσταση της φυλάκισης, του περιορισμού, της εξάρτησης, δεν τον αποφεύγαμε.
Επιστρατεύσαμε παραδείγματα και εικόνες. Παραπέμψαμε εαυτούς σε ιδεατές καταστάσεις. Εις μάτην. Και τότε πέφτει στο τραπέζι ένα ετυμολογικό λεξικό. Και… γίνεται η αποκάλυψη. Η καλή μου φίλη το διάβασε, και το δωμάτιο έλαμψε: «παρά το ελεύθειν όπου έρα τις» σε νέα ελληνική «να πηγαίνει κάποιος εκεί που αγαπάει/επιθυμεί».
Έτσι απλά και καθαρά. Όσο απλό είναι να καταλάβεις ότι το να μην είσαι δούλος δε σε καθιστά ελεύθερο. Ελεύθερος είσαι όταν βαδίζεις σύμφωνα με ό, τι σου προκαλεί έρωτα, ενθουσιασμό. Με ό, τι σε ταράζει, με ό, τι σε σπρώχνει στην υπέρβαση. Με ό, τι σε συγκλονίζει και ταυτόχρονα σε οδηγεί στη δημιουργία.

Ζώντας μια ζωή ημιμέτρων συμβιβασμένος με έναν σερβιρισμένο modum vivendi, δε συστήνεσαι ποτέ με την ελευθερία. Σκλάβος μπορεί να μην είσαι αλλά ούτε και ελεύθερος.
Μια καλόγρια είναι πολύ πιθανά πιο ελεύθερη από μια γυναίκα καριέρας και ένας αστροναύτης για μήνες στο διαστημικό πλοίο, πιο ελεύθερος από έναν πλούσιο κληρονόμο. Γιατί η καλόγρια και ο αστροναύτης ακολούθησαν το τρελό τους όνειρο, πραγματώνοντας εαυτούς μέσα από εκείνο.
Νομίζω τελικά ότι και το μανιώδες κυνήγι της ύλης, αρχικό κίνητρο και κύριο σκοπό την ελευθερία θα είχε. Πιστέψαμε ότι με τα πολλά χρήματα θα φτάσουμε εκεί που επιθυμούμε. Τι ψευδαίσθηση! Όμως εάν αυτό που επιθυμούμε πιο πολύ είναι τα πολλά χρήματα και το πετυχαίνουμε, τότε ναι, είμαστε ελεύθεροι γιατί φτάσαμε εκεί που αγαπάμε.
Η σχέση πάντως εκάστου ενός μ’ αυτό που ελευθερία ονομάζουμε, αλλά να ορίσουμε δυσκολευόμαστε, μάλλον φαίνεται με το καλημέρα.




Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Οι αετοί δεν χαιρετάτε φασιστικά



Για την απαράδεκτη ενέργεια του νεαρού ποδοσφαιριστή Κατίδη της ΑΕΚ, να  προκαλέσει με φασιστικό χαιρετισμό τους φιλάθλους, γράφτηκαν πολλά. Δεν θέλω να προσθέσω ένα ακόμα κατηγορώ για ένα εικοσάχρονο παιδί,   που έχει όλο το χρόνο μπροστά του  να μάθει.  Ο προπονητής της ομάδας Εβαν Λίνεν προέτρεψε χθες  τους νεαρούς ποδοσφαιριστές να διαβάσουν την ιστορία του Συλλόγου, για να μάθουν  τι πρεσβεύει το έμβλημα που έχει η φανέλα  της ομάδας που φορούν. Να μάθουν  πόσοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές έχουν περάσει από  την ΑΕΚ και πώς συμπεριφερόντουσαν αυτοί οι τεράστιοι παίκτες. Με τι σεβασμό.  Να μάθουν   όλοι ότι αυτή η ομάδα είναι αντιφασιστική και κινήσεις, όπως αυτή που έκανε ο συμπαίκτης τους,  προσβάλουν την Ιστορία.
Για την ιστορία  λοιπόν ας προσθέσουν στην υλη που πρέπει να διδαχτούν ένα εξαιρετικό κείμενο  του Σωτήρη Κακίτση,  που υμνεί την λυρική πλευρά του ποδοσφαίρου, με την ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Δεν Θυμάμαι: Δεν ξέρω γιατί είχα συμπαθήσει την ΑΕΚ. Έλεγα κι εγώ μικρός: «ΑΕΚ είμαι. Ενωσις!». Ύστερα, έχανε 3-0 στο ημίχρονο η ΑΕΚ από τον Απόλλωνα, από την και πολύ πάντα Ελαφρά Ταξιαρχία. Τ’ άκουγα, όχι στο ραδιόφωνο, στη ραδιοφωνάρα που είχαν τα σπίτια τότε, στο κέντρο της τραπεζαρίας. Κι ο πατέρας μου έφευγε: «Ωραία ομάδα διάλεξες Σωτηράκη!», μου είπε γελώντας, χαμογελώντας!Στη σιωπή μου απάντησε ο Νεστορίδης: Τέσσερα έβαλε στην επανάληψη στη Ριζούπολη (θυμάμαι καλά;), κερδίσαμε, του ακυρώσανε άλλο ένα νομίζω. Περίμενα τον πατέρα μου στην κορυφή της σκάλας, αργά τη νύχτα, θριαμβευτής, Νέστορας κι εγώ, Παπαϊωάννου πριν τον Παπαϊωάννου.

Παίζοντας ένα φεγγάρι πόλο στον Ολυμπιακό, μετά τη Γλυφάδα και την άλλη πολυαγαπημένη μου μετά, τη Βουλιαγμένη, πηγαίναμε στη Νέα Φιλαδέλφεια με τα φοράκια του Θρύλου. Κι εγώ ξαφνικά, κατακόκκινος, πήγαινα να πανηγυρίσω τα γκολ της ΑΕΚ στο ντέρμπυ. Ας είναι. Έτσι έμαθα από πρώτο χέρι τι θα πει Ολυμπιακός, γιατί μας συνδέουν με τους Πειραιώτες πολλά, ας είναι εξουσία πια τώρα, ας μην είναι πια εξαίσιο αμπέλι ξέφραγο, με τον Κελεσίδη να πιάνει πέντε πέναλτι στο Λονδίνο, αλλά να χάνουμε 5-1 τελικά παρ’ όλο τον Δεληκάρη.
Αγαπημένοι μου πιο πολύ: ο Μίμης. Γίναμε και φίλοι λίγο μετά. Παίξαμε και μια μέρα συνεντευξιακή μπάλα, στην Άνοιξη. Δεν έπιανα τίποτα, τι διάολο, πως πηγαίνανε αυτές οι σέντρες - σουτ του συνέχεια στο γάμα! Ύστερα, πήγα με πέντε άλλους, μόλις είχε γυρίσει από την Αμερική ο Μάγος, για το αποχαιρετιστήριο με τους Εγγλέζους, την επόμενη ακριβώς της απόλυσης του γλύκα Τσικ, του Τσαϊκόφσκι. Μια σέντρα έκανε πάλι ο Μίμης, κι η εξέδρα μαζευτήκαμε εν ριπή οφθαλμού, φωνάξαμε: «Παπαγιάννη παικταρά, μάθε μπάλα τα φρικιά!”.Πηγαίναμε και με τον ποιητή, τον Γιωργάκη τον Μαρκόπουλο, χαμηλά, στα κάγκελα, σαν άρρωστοι πάλι ένα φεγγάρι. Χαμηλά, αλλά από πάνω πάντα, πάντα συγκινημένοι. Ο Σεραφείδης: Ξανάπαιξε στο ντέρμπυ με τον Παναθηναϊκό σαραντάρης, βούτηξε στις λάσπες και μας κράτησε, τη μάζεψε τη μπάλα σαν Γάτος που ήταν μέσα από τα πόδια του Δομάζου.Το ‘68 ήμουνα στο μπάσκετ από τους απέξω. Του Βασίλη Γεωργίου δηλαδή πιο πολύ οπαδός. Τον ξανακούω ακόμα καμιά φορά μες στ’ αυτοκίνητο, «Ωξοχα!» να ωρύεται στον αιώνα τον άπαντα στ’ άστοχα σουτ των Τσέχων. Γιατί το πήραμε από το ‘68 εμείς το κύπελλο, κι ας μην έχουμε ξαναπάρει από τότε κύπελλο για κύπελλο, πλην εντός, με τον Ηρακλή, με Ραμπίδη και Γκούμα, πάλι είκοσι χρόνια πριν .Ο Νικολούδης: Έπαιρνε το τόπι στο ‘70, και τέλειωνε το ματς χωρίς να την ξαναχάσει! Ιδίως στην Αγγλία, στο Μπέιζμπολ Γκράουντ μέσα, με τη Ντέρμπυ 3-2, αυτή κι αν ήταν νίκη. Κι ο Αρδίζογλου: από παντού ως πάντα! Να μουντζώνει τον επόπτη στο 89, στο 6-1, και ν’ αποβάλλεται ενώ τους είχαμε λιώσει, για ένα κόρνερ, για ένα τίποτα. Ύστερα, η ΥΕΝΕΔ άργησε να συνδεθεί με το γήπεδο, κι είχαμε χάσει ήδη δυο γκολ, στο άλλο Μέγα 6-1 επί της Πόρτο. Μαύρος πια και Μπάγεβιτς, κι ο Δομάζος μαζί μας, Ιππίας, Δημάρατος, Αλκιβιάδης, Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Παυσανίας, κανονικά.Ο Μαρκόπουλος τον Ντούσαν δεν τον συγχωρεί. Εγώ, που τον είδα κι εκεί και τα είπαμε, λέω: Ωραίο κι αυτό είναι. Κι ο Ολιβάρες έκλαιγε φέτος για ένα παλιό-Κάπα που του κόψανε, αετός κι αυτός πια χωρίς φτερά. Αλλά, μην ξεχνάτε, κι η Λεωφόρος την είχε, μια φορά κι έναν καιρό, τη γοητεία της, με Βερόν και Ντεμέλλο, Λουκανίδη, που ο μεγαλύτερος, για την Ευρώπη αλλά και για μένα Έλληνας ποδοσφαιριστής του αιώνα, ο Μίμης μόνο γι’ αυτόν έχει να λέει.Κι εμείς Δικέφαλοι γι’ αυτό είμαστε, λέω: Για τον Πομώνη, αλλά και για τον Μποτίνο. Για τον Σοφιανίδη, αλλά και για τον Ανδρέου. Για τον Χρηστίδη, αλλά και για τον Κούδα. Για τον παλιό Νικολαϊδη αλλά και για τον νέο. Για τον Σκευοφύλακα, αλλά και για τον Γραμμό, στις γραμμές κι αυτόν πάντα πάνω. Για τον Βιέρα.Για όλα τα ωραία. Και για τις ήττες, προπαντός. Για τα κλάματα παντού. Και στη Ρωσία, που πρόπερσι δεν πήγα. Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε. Μπλε της Ελλάδας, με το Θεό της από πάνω να ορίζει και να χωρίζει. Μ’ όλα τα ντέρμπυ από Γιάμαλη σε Δελαβίνια, από Γραμματικόπουλο ως Βουτσαρά. Ως Οικονομόπουλους. Γιατί πήραμε κι εμείς πρωτάθλημα μ’ αυτό το όνομα. κι ας μην ξανάπαιξε το παιδί μετά.Αλλά, θα μου πεις, εδώ οι άλλοι με τον Σκούνα μια χρονιά δεν το πήρανε; Μήπως είναι καλύτερα χωρίς; Χωρίς εξουσία εννοώ. Με Ερρέα, εννοώ, Σαμουράι, στα τέλεια μαύρα μέσα, όρθιοι σ’ όλες τις εξόδους, ατάραχοι, περήφανοι, το ίδιο και καλύτερα αποτελεσματικοί; Μαυραετοί, χρυσαετοί, εννοώ, αετοί πάντα θα’ ναι. Θα ‘μαστε.

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Διπλό διαμπερές το τραύμα




Θα μπορούσα  να γράφω, όταν η διάθεση θα ήθελε,  όμως για να απαντήσω και στο σχόλιο του αναγνώστη,  θα έχανα την πολύτιμη καθημερινή άσκηση  πειθαρχίας. Μέσα σ’ αυτή την ρευστότητα του ημερήσιου χρόνου, αποτελεί μια  απαραίτητη σταθερά.  
Είναι κάποια λάθη, που δεν σου δίνουν τη δυνατότητα να απολογηθείς. Χθες ένα χιλιοστό μιας μεγάλης αλήθειας,  με έβγαλε ψεύτη. Ίσως αν έλεγα όλη την αλήθεια συνοδευομένη και με οδηγίες χρήσης, σήμερα να μη ζητούσα σιωπές. Η όλη αλήθεια όμως για τον ένα, θα ήταν το μεγάλο ψέμα για τον άλλο. 
Επιτέλους ξημέρωσε. «Σκορπίζομαι αλλά δεν βαριέσαι. Δεν είναι απλά αργά, είναι πια χθες…» Και πώς να καταλάβει ο άλλος ότι από σένα δεν πέρασε ξώφαλτσα, δεν σε γρατζούνησε. Το τραύμα είναι διαμπερές.  Δεν κτίζονται τα όνειρα με συνοπτικές διαδικασίες. Και οι καταδίκες χρειάζονται δίκες. Οι χαρακτηρισμοί  της ευκολίας, ποτέ δεν απέδωσαν δικαιοσύνη. Από την τελευταία αλήθεια έχει μεσολαβήσει χρόνος ικανός, για έγκλημα και τιμωρία.  Με το κενό του χρόνου, και με ένα όνειρο κτισμένο εγωκεντρικά, η σφαίρα περνάει απέναντι. "Χθες έβρεχε στη νύχτα μου".  
Ρώτησα για να έχω το λόγο  μου και  ύστερα καταδίκασα με αιώνιο αποκλεισμό. Εμένα δεν με ρώτησε  κανείς. Εκ των υστέρων, θέλεις να μιλήσουμε; Όχι προς το παρόν.  «Εφημερεύει και σήμερα η έλλειψη», όμως θα ήταν ψέμα  ένα χιλιοστό της αλήθειας να κλονίσει τη δική μου  μεγάλη αλήθεια. Θα ήταν  επίσης ψέμα αν έλεγα ότι  θα συμφωνούσα με το «ότι έγινε, έγινε». 
Οι αναγνώστες που δεν θα καταλάβουν, ας το δουν σαν μια άσκηση  χρόνου,  που δεν μετρήθηκε,   γιατί αυτό που μπορεί να σου φέρει μια στιγμή,  δεν μπορεί να στο φέρει ένας αιώνας.  Είναι αυτός ο χρόνος από την τελευταία, επικοινωνία, τότε που η αλήθεια ήταν βέβαιη και ξεκάθαρη, μέχρι την απορία, που δεν εκφράστηκε με ερωτηματικό  και έγινε αυτομάτως κατάφαση.  
Εγώ πάντως έχω μείνει με την απορία.



            





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...