Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα λέει όλα η λέξη, δεν έχω τίποτα να προσθέσω στο κείμενο της αναγνώστριας  και φίλης.  Η ετυμολογία των λέξεων κρύβει μεγάλες εκπλήξεις. Μόλις χθες το βράδυ προσπαθώντας να ορίσουμε την έννοια ελευθερία, ανακαλύψαμε ότι την περιγράφουμε πάντα σε σχέση με τη δουλεία και τη σκλαβιά. Από δω το φέρναμε από εκεί το φέρναμε, το συσχετισμό με την αντίθετη κατάσταση της φυλάκισης, του περιορισμού, της εξάρτησης, δεν τον αποφεύγαμε. Επιστρατεύσαμε παραδείγματα και εικόνες. Παραπέμψαμε εαυτούς σε ιδεατές καταστάσεις. Εις μάτην. Και τότε πέφτει στο τραπέζι ένα ετυμολογικό λεξικό. Και… γίνεται η αποκάλυψη. Η καλή μου φίλη το διάβασε, και το δωμάτιο έλαμψε: «παρά το ελεύθειν όπου έρα τις» σε νέα ελληνική «να πηγαίνει κάποιος εκεί που αγαπάει/επιθυμεί». Έτσι απλά και καθαρά. Όσο απλό είναι να καταλάβεις ότι το να μην είσαι δούλος δε σε καθιστά ελεύθερο. Ελεύθερος είσαι όταν βαδίζεις σύμφωνα με ό, τι σου προκαλεί έρωτα, ενθουσιασμό. Με ό, τι σε ταράζει, με ό, τι σε σπρώχνει ...

Για την απαράδεκτη ενέργεια του νεαρού ποδοσφαιριστή Κατίδη της ΑΕΚ, να   προκαλέσει με φασιστικό χαιρετισμό τους φιλάθλους, γράφτηκαν πολλά. Δεν θέλω να προσθέσω ένα ακόμα κατηγορώ για ένα εικοσάχρονο παιδί,   που έχει όλο το χρόνο μπροστά του   να μάθει.   Ο προπονητής της ομάδας Εβαν Λίνεν προέτρεψε χθες   τους νεαρούς ποδοσφαιριστές να διαβάσουν την ιστορία του Συλλόγου, για να μάθουν   τι πρεσβεύει το έμβλημα που έχει η φανέλα   της ομάδας που φορούν. Να μάθουν   πόσοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές έχουν περάσει από   την ΑΕΚ και πώς συμπεριφερόντουσαν αυτοί οι τεράστιοι παίκτες. Με τι σεβασμό.   Να μάθουν     όλοι ότι αυτή η ομάδα είναι αντιφασιστική και κινήσεις, όπως αυτή που έκανε ο συμπαίκτης τους,   προσβάλουν την Ιστορία. Για την ιστορία   λοιπόν ας προσθέσουν στην υλη που πρέπει να διδαχτούν ένα εξαιρετικό κείμενο   του Σωτήρη Κακίτση,   που υμνεί την λυρική πλευρά του ποδοσφαίρου, με την ελπίδα ...

Θα μπορούσα   να γράφω, όταν η διάθεση θα ήθελε,   όμως για να απαντήσω και στο σχόλιο του αναγνώστη,   θα έχανα την πολύτιμη καθημερινή άσκηση   πειθαρχίας. Μέσα σ’ αυτή την ρευστότητα του ημερήσιου χρόνου, αποτελεί μια   απαραίτητη σταθερά.   Είναι κάποια λάθη, που δεν σου δίνουν τη δυνατότητα να απολογηθείς. Χθες ένα χιλιοστό μιας μεγάλης αλήθειας,   με έβγαλε ψεύτη. Ίσως αν έλεγα όλη την αλήθεια συνοδευομένη και με οδηγίες χρήσης, σήμερα να μη ζητούσα σιωπές. Η όλη αλήθεια όμως για τον ένα, θα ήταν το μεγάλο ψέμα για τον άλλο.   Επιτέλους ξημέρωσε. «Σκορπίζομαι αλλά δεν βαριέσαι. Δεν είναι απλά αργά, είναι πια χθες…» Και πώς να καταλάβει ο άλλος ότι από σένα δεν πέρασε ξώφαλτσα, δεν σε γρατζούνησε. Το τραύμα είναι διαμπερές.   Δεν κτίζονται τα όνειρα με συνοπτικές διαδικασίες. Και οι καταδίκες χρειάζονται δίκες. Οι χαρακτηρισμοί   της ευκολίας, ποτέ δεν απέδωσαν δικαιοσύνη. Από την τελευταία αλήθεια έχει μεσολαβήσει χρόν...