Μια επανάληψη. Μια θλίψη
Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης, μας έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο περιθώριο της συζήτησης στην Βουλή, συμπεριφορές που δικαιολογούν γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ. «Ο Νίτσε, ο Μπαλζάκ, ο Φλομπέρ πρόλαβαν να μιλήσουν για την απειλή μιας εξαθλίωσης που επιτελείτε με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού. Τι νόημα έχει να ζητάμε τη ψήφο ενός ανθρώπου που δεν του δώσαμε τη δυνατότητα να έχει γνώμη; Τούτο σημαίνει ότι αν γνωμοδοτώ παρότι δεν έχω γνώμη, το πιθανότερο είναι ότι εκφράζω μια γνώμη που μου επιβάλλεται…» Ο λόγος για τους κυβερνητικούς βουλευτές, άλλωστε αυτοί σήκωσαν το βάρος της σύγκρουσης με τον εαυτό τους. Στις πεντάλεπτες ομιλίες τους , συνοδευόμενες από οδηγίες χρήσεως , διαπίστωνε κανείς την αγωνία τους, να απαλλαγούν όσο πιο σύντομα από τις ξένες λέξεις, που τους δόθηκαν από ανώτερα κλιμάκια για να τις απαγγείλουν. Ανάγνωση μονορούφι, χωρίς χρώμα, χωρίς ψυχή...