Τελευταία σελίδα αριστερά

Συνήθως   η έναρξη της προεκλογικής περιόδου, με βρίσκει στην αφετηρία. Σχεδόν   πάντα μια παροπλισμένη ελπίδα, έβγαινε στο προσκήνιο   για να μου καλλιεργήσει   εξαίσιες ψευδαισθήσεις. «Κάτι θα γίνει θα δεις» έλεγα. Και τίποτα δεν έγινε. Γύρισα πίσω από περιέργεια να δω τι έγραφα πριν 8 μήνες,   τότε που η ΕΛΠΙΔΑ με κεφαλαία,   είχε γίνει το κεντρικό σύνθημα ενός Λαού βασανισμένου. Ενός Λάου, που εκείνη τη φορά, για πρώτη φορά, δεν ξέχασε τον «Ωρωπό». Τι ωραία παραμύθια,   που δυστυχώς έμειναν ημιτελή. Και ημιτελή θα μείνουν, μια και ότι ακολούθησε, μου αφαιρεί κάθε δυνατότητα να συνεχίσω.   Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή.  Αυτή τη φορά βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου, λίγο κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος.   Γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία, ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου, ένα ανάθεμα στον πληθυντικό, με έβγαζε από τα δύσκολα και με ...

Δεν είναι η ήττα της πρώτης «Αριστερής» Κυβέρνησης, που με έχει καθηλώσει σε χαμηλό βαρομετρικό, άλλωστε η Αριστερά, όλο ήττες έχει να επιδείξει.   Ήττες όμως που μας ψήλωναν, ήττες με το κεφάλι ψηλά. Ήταν   άνισες οι μάχες που δίναμε όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν πάντα από μειονεκτική θέση και με την κοινωνία να μας έχει γυρίσει την πλάτη. Το αποτέλεσμα προδιαγραμμένο.   Το ξέραμε, ποτέ όμως δεν σταματήσαμε να κρατάμε μια σπίθα ελπίδας, που θα μπορούσε σε μια δεδομένη στιγμή να ανάψει το φυτίλι και να γίνει το μεγάλο μπουμ.   Και ήρθε η στιγμή που μας αγκάλιασε η κοινωνία, που επιβράβευσε τους αγώνες μας   και μας έβαλε στη θέση του οδηγού. Από εδώ και πέρα δεν ξέρω τι να πω.  Η τελευταία  ήττα δεν έχει κανένα γνώρισμα από ότι προηγήθηκε, μας έκοψε το χαμόγελο στη μέση,  μας  έβαλε μπροστά από τεράστια ερωτηματικά.  Άξιζε τον κόπο τελικά; Προφανώς και δεν θα βιαστούμε να απαντήσουμε. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Οι εύκολοι αφορ...