Τελευταία σελίδα αριστερά

A ν η πολιτική έχει χάσει την αξιοπιστία της και η διάβρωση έχει εισχωρήσει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, είναι γιατί δεν υπάρχει ομοιογένεια. Δεν υπάρχουν θέσεις που να υποστηρίζονται με συνέπεια απ’ αυτούς που κρύβονται πίσω από τις ταμπέλες. Υπάρχει διχόνοια στην ομάδα. Και πώς να μην υπάρχει μ’ αυτή την πανσπερμία τάσεων ρευμάτων και του «τίποτα» μέσα στον ίδιο χώρο; Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι ότι πέθαναν οι ιδεολογίες, είναι που τις κουβαλάει ο καθένας μόνος του και δεν μπορεί να βρεθεί με του ομοϊδεάτες του, ώστε να σχηματισθεί μια καθαρή πρωτοπορία. Και επειδή όλα τα παραπάνω είναι στη σφαίρα του ιδεατού, καλό είναι να στραφούμε στις μονάδες. Θα συνεχίσουμε με ποικίλο μουσικό πρόγραμμα, ανώδυνα κείμενα που μας κρατούν συντροφιά τις ώρες της υπομονής, είναι προτιμότερα από όλα αυτά που μας έχουν κιτρινίσει την ζωή. Τουλάχιστο αυτά τα γενικά όλο και κάποια ψυχή θα αγγίξουν ειδικά. Όλο και κάποιο μυαλό θα ξυπνήσουν, να ξεκουμπιστεί από τον ύπνο του δικαίου. Τα άλλα τ...

Ελπίζω μετά απ' αυτές τις εκλογές, να τελειώσει και η ταμπέλα μνημόνιο αντιμνημόνιο. Επρόκειτο για μεγάλη Πλάνη. Γενικοί χαρακτηρισμοί που δίχασαν την κοινωνία και επικάλυπταν πολιτικούς σχηματισμούς ομαδοποιώντας πράγματα που καμία σχέση δεν είχαν μεταξύ τους. Δεν χρειάζονται παραδείγματα, αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι η “Χρυσή Αυγή” ήταν στην “ίδια ομάδα” με τον ΚΚΕ. Το μνημόνιο αντιμνημόνιο, δεν μπορεί να σταθεί στην ουσία της πολιτικής και δεν μπορεί να προσδώσει και τις προθέσεις του κάθε πολιτικού σχηματισμού. Μετά απ΄ όλα αυτά που έχουμε ζήσει, το κάθε κόμμα θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, κάνοντας γνωστή την ταυτότητα του ώστε να επανακαθωριστούν τα όρια, ανάλογα με τις πολιτικές θέσεις και την ιδεολογία που το καθένα πρεσβεύει. Αυτό σαν μια γενική παρατήρηση γιατί κινδυνεύουμε να θεωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ ένα κόμμα ελέω μνημονίου. Επαναφέρω ένα παλαιότερο κείμενο. Μπορεί να υπάρξουν χειρότερα γι’ αυτή τη χώρα; Η επιβολή του μνημ...

Μπορεί να καταγράφομαι, στο ποσοστό των αναποφάσιστων, όμως δεν είμαι. Ποτέ δεν ήμουνα αναποφάσιστος. Την αριστερή μελαγχολία μου εκφράζω, όλο αυτό το διάστημα και τη σιωπή μου. Αυτή η σιωπή η δική μου και χιλιάδων άλλων σαν και μένα, είναι που δυσκολεύει τη ζωή των εταιρειών δημοσκοπήσεων και αποδυναμώνει τα ποσοστά συσπείρωσης, ώστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές να καταγράφουν ιστορικό χαμηλό. Ποτέ δεν θυμάμαι το εαυτό μου, προεκλογική περίοδο με τέτοια διάθεση. Ποτέ δεν θυμάμαι να βγαίνουν οι λέξεις με τόση δυσκολία. Είναι και αυτή η ευκολία, των συνοπτικών διαδικασιών και των καταδικαστικών αποφάσεων, των μεν για τους δε και αντίστροφα, που προσθέτει, και άλλο βάρος στην επιβαρυμένη κατάσταση. Από μια άποψη, όπως γράφει ο Θανάσης Καρτερός “μπορεί κανείς και να είναι περήφανος ως αριστερός για όλα αυτά. Το 'χουμε, πώς να το κάνουμε. Είμαστε με τα ιδανικά κι όχι με τα δανεικά. Ενώ οι μπαγάσηδες οι προηγούμενοι -σαράντα χρόνια κλέφτης...- και οι από πάν...