Τελευταία σελίδα αριστερά

Μέρες πολέμου, και στη Λευκίμμη, ΜΑΤ δακρυγόνα, συμπλοκές, τραυματισμοί, οργή και αγανάκτηση των κατοίκων της Νότιας Κέρκυρας για να αποτρέψουν την δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Μαζί τους είμαι, ακόμα και στο άδικο. Η ιστορία δεν τους δίνει καμία εγγύηση, η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο «Τεμπλόνι» αρκεί, για να τους ξεσηκώσει. Γνωρίζω τις ενστάσεις τους για τον χώρο, όπως γνωρίζω και τα επιχείρημα των αρμοδίων, η αναφορά όμως γίνεται, σήμερα μόνο για την αντίδραση, γι’ αυτές τις εικόνες του ξεσηκωμού, για την ζωή, για την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία. «Για σας ποιος θα ξεσηκωθεί;», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, και ήταν αποτέλεσμα της αγίας απάθειας, και της αδιαφορίας μπροστά στα καυτά προβλήματα που μας μαστίζουν.
«Φυσάει και η υγρασία πέρα των ορίων. Συνηθισμένος καιρός για τα κόκαλά μας. Θα έλεγα και για το μυαλό μας, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσω τα πράγματα. Η υγρασία φταίει και όχι η μαλακία
Αμφιβάλω αν υπάρχει άλλο μέρος στην Ελλάδα με τέτοιο οδικό δίκτυο. Τώ…

Σε λίγο τα αυτοκίνητα θα ξεπεράσουν τον πραγματικό πληθυσμό αυτής της πόλης, αν προσθέσουμε και τα μηχανάκια, τότε αποτελούμε μια μικρή μειοψηφία. Μια μειοψηφία που αρχίζει πλέον να βρίσκεται αντιμέτωποι με τους όγκους των σκουπιδιών, την ζούγκλα των κλιματιστικών, το χάος το κυκλοφοριακό.
Μέρες πόλεμου. Όχι δεν είμαστε, μοναδικοί και άλλες πόλεις στενάζουν, από την βαρβαρότητα του σύγχρονου πολιτισμού και οι μεγάλες ακόμα περισσότερο.
«Η πόλη έγινε ντροπή μας» φωνάζει μια αγανακτισμένη αθηναία.
«Η κυκλοφορία είναι μαρτυρική, για εποχούμενους και πεζούς. Τα στενά πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα και ρημαγμένα. Οι δρόμοι αδιάβατοι. Και στις παρυφές επικρατεί βρωμιά. Είναι ντροπή. Αυτή η ασυδοσία, η βαριά δυσλειτουργία, η τόση νοσηρότητα, είναι ντροπή για όλους. Αυτό το χάλι είναι εικόνα του πολιτισμού μας. Ας απαγορευτεί καθολικά η κυκλοφορία ΙΧ στον ιστορικό δακτύλιο· ας εφαρμοστούν διόδια· ας γενικευτεί η ελεγχόμενη στάθμευση, ας κατάσχονται οι άδειας κυκλοφορίας των παρανομούντων. Ας γίνο…

Εκεί που προσπαθείς να ξεχάσεις έρχονται κάποιες στιγμές που σου ξαναθυμίζουνε και σε υποχρεώνουνε να επαναλάβεις, αυτά που έλεγες παλαιοτέρα. Στην περίπτωση μου αυτά που έγραφα παλιότερα. Σκληρά λόγια, χρέος όμως, στην προσπάθεια αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών
«Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους, που με τη ζωή ή το έργο τους ανέθρεψαν τη ψυχή και το μυαλό μας και μας οδήγησαν σε μια επιλογή ζωής που αλλιώς μπορεί να μην είχαμε κάνει, να μην ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.
Τους βλέπουμε στα δυσμάς του βίου τους να βγάζουνε στο σφυρί ο,τι μας δίδαξαν, να ρίχνουν τις τιμές στα πολύτιμα των πολυτίμων που με τόση ευγένεια κάποτε μας πρόσφεραν για να έχουμε ένα μέτρο αξιών, να λερώνουν με τα βήματα του τέλους τους, τις λεωφόρους που άνοιξαν στην ακμή τους»
Σας έρχεται στο μυαλό τίποτα με όλα τα παραπάνω; Μιλάμε για τους πνευματικούς μας πατέρες και μητέρες, αυτούς που η νεότητα μας, τους είχε δώσει παραπανίσιο μπόι και τώρα κόντυναν και μας στεναχωρεί.
Δεν αναφέρομαι, σ’ εκείνους, που τα παιγνίδια της ζω…

Συνέχεια του χθεσινού…Τι άλλο από αγάπη μπορεί, να σταθεί απέναντι στο πρόβλημα και δεν υπάρχει άλλος από την μάνα που το ζει για να μας το θυμίζει. Και η άλλη Κύρια που παρεμβαίνει ανάμεσα από στίχους σπαθιά εκεί εναποθέτει τις ελπίδες της…
«Αν δεν μας αφήσει η αγάπη, αν δεν μείνουμε από λάστιχο, από δάκρυα, από αντοχή δηλαδή, θα συνεχίσουμε το ταξίδι. Αν δεν μας αφήσει η αγάπη! Μα εμείς την αφήνουμε: ακάλυπτη, απροστάτευτη, αδέσποτη. Εμείς την αφήνουμε να προσπεράσουν όλα τα άλλα δίλιτρα με τους πανίσχυρους κινητήρες, αντί να προτάξουμε την αγάπη. Κι ας την πατήσουν, ρε γαμώτο. Ας βγει αλοιφή από τις ρόδες των υποχρεώσεων και των κλεισμένων επαγγελματικών ραντεβού. Ξέρεις αυτός ο χώρος που διαθέτεις για να έχουν τα αισθήματα σου πρόσωπο δεν κατακτιέται. Προσφέρεται».
Δεν κλείνει το θέμα. Να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά όσο μπορούμε. Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ο Αντώνης Σαμαράκης συμβουλεύει… «Ναι, ναι στα μάτια όσο μπορώ γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να κοιτάμε στα μάτια…