Τελευταία σελίδα αριστερά

Μια ίωση με ταλαιπωρεί και μου αφαιρεί τον τελευταίο θυμό. Σαν αντιβίωση να δείτε το παρακάτω. Συνταγή παλαιά, δοκιμασμένη, με κείμενα που επανέρχονται σε τέτοιες στιγμές, που η σωματική κατάπτωση, μας κάνει πιο ανεκτικούς. Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Λυμένα πράγματα από καιρό, τα επαναφέρουμε στο τραπέζι των ατερμόνων συζητήσεων, για να τα μπερδέψουμε και ράβε ξήλωνε δουλειά να μην μας λείπει.   Η τελευταία πρόταση συνήθως παραπέμπει σε μια επιτροπή. Η τελευταία ελπίδα, σχεδόν πάντα σε μια επιτροπή πνίγεται. Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι τέλους, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η επόμενη ερώτηση είναι για το τέλος. Ποιο θα είναι το τέλος και πότε; Εδώ δεν έχει απάντηση. Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μ...

Είχα γράψει παλαιότερα για την αδυναμία του τόπου να διαχειριστεί τα σκουπίδια του. Ήταν τέτοια η απογοήτευση μου, που ακόμα και σήμερα αδυνατώ να βρω λέξεις για ένα θέμα που εδώ και χρόνια απασχολεί καθημερινά την επικαιρότητα. Και τι άλλο να πεις, άδικος κόπος, σαν να σπρώχνεις με τα χέρια το σκοτάδι. Είπα δεν θα ξαναγράψω. Το θέμα θεωρείται λήξαν, όχι το πρόβλημα δεν έληξε, να είμαστε καλά να το ξαναζήσουμε. “Δεν μπορείς να  ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι, πρέπει να μάθεις να προσπερνάς” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου. “Ακούγεται φυγομαχία, μπορεί και να είναι, όμως το ξόδεμά σου σε διαλόγους που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζεις, είναι σπαταλημένο νερό. Και το νερό δεν είναι ανεξάντλητο. Τρέχει εκεί από όπου πίνει το κουράγιο σου, εκεί που ποτίζονται οι γλάστρες στο μπαλκόνι σου, που γεμίζει η μικρή το νεροπίστολο, εκεί που ξεπλένεις τον ιδρώτα σου από τον έρωτα με την γυναίκα της ζωής σου. Αυτά που αν τα χάσεις από δίψα, δεν θα έχει μείνει για σένα κόσμος να αλλάξ...

Όνειρο ήταν και έσβησε. Πέρα από την συγκεχυμένη εικόνα, που έστω με κάποιο τρόπο μπορεί να μεταφερθεί, τα έντονα συναισθήματα πώς να τα μεταφέρεις; Απόψε ταξίδεψα σε άγνωστο χρόνο και τόπο, στην κόλαση ή στον παράδεισο, δύο προορισμοί για τους οποίους ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Ήταν από εκείνα τα όνειρα, που νομίζεις ότι τα έχεις ξαναδεί, απ’ αυτά που θέλεις να ξαναδείς, και με  κάποιο τρόπο μαγικό το υποσυνείδητο, σου κάνει το χατίρι και τα προβάλλει όταν η ψυχή τα έχει ανάγκη. Οι αισθήσεις έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ακόμα και η όραση που ταλαιπωρείτε, από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό πρεσβυωπίας, τα κατάφερε. Όλα δυνατά. Όλα έντονα. Με την πραγματικότητα να σκάει στη ζήλια . «Μην τον ξυπνάτε θα λαχταρήσει όταν γυρίσει ξανά στη γη», λέει ένα τραγούδι. «Τώρα το που υπνοβατεί και πως περνάει ο καθένας που κλείνει τα μάτια του, είναι μεγάλη ιστορία. Άλλοι καλοπερνούν περιδιαβάζοντας ήσυχους ωκεανούς, ωραία νερά, καλοτάξιδα καράβια, φωτεινές αγκαλιές. Άλλοι μπαίνουν στα μνήματ...

Το θυμήθηκα με τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αυστραλία. Όλη η Φρίκη σε ένα καμένο καγκουρό σε ένα μικρο Κοάλα, σε έναν πυροσβέστη που έπεσε στη μάχη με τις φλόγες. Η Αυστραλία καίγεται . Τίποτα δε ξέρετε. Θυμάμαι τις φωτιές στην Αττική εδώ και δυο χρόνια. Να έχουμε να θυμόμαστε. Και η ελληνική τηλεόραση, δείχνοντας για μια ακόμη φορά υπερβάλλοντα ζ ήλο, φρόντισε να σβήσει από τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, το πραγματικό μέγεθος της καταστροφικής πυρκαγιάς, εστιάζοντας κατά συρροήν σε προσωπικές ιστορίες. Οι «προσωπικές ιστορίες», γράφει ο Δημοσιογράφος Κώστας Αργυρός, "σύμφωνα με μια σχολή δημοσιογραφίας, είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να μπορέσουν να δείξουν το «μεγάλο» μέσα από το «μικρό», να βοηθήσουν να καταλάβουμε το δάσος με παράδειγμα το δέντρο. Στην ελληνική τηλεόραση οι «ανθρώπινες ιστορίες» πολύ γρήγορα έγιναν θέσφατο, ανέδειξαν αρχισυντάκτες, γαλούχησαν γενιές δημοσιογράφων, που μετά τις θεωρητικές σχολές πέταγαν μαζί με τα εγχειρίδια όλες τους τις ψευδαισθήσεις και ...

«Ψάξε στ’ όνειρό σου, μήπως και βρεις πουθενά τον εαυτό σου, ίσως το λάθος να μην ήτανε δικό σου. Ψάξε στ’ όνειρό σου, μήπως έχεις πια ξεχάσει, αυτό που απέναντι μπορεί να σε περάσει…» Βάλε λίγο μουσική και σταματά να τα δραματοποιείς όλα σε τούτη τη ζωή.Σήκω και πάρε δυο στροφές, δίωξε τους ίσκιους, που σε ακολουθούν κατά πόδας. Κόψ' τους το θάρρος, που τους έχεις δώσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, που νόμιζες ότι η ζωή είναι ένας ωραίος φιόγκος. Κόμπος ήτανε, που λίγο έλειψε να σε πνίξει. Δίωξε τους πόνους και τους φόβους, που φτιάχνεις στο μυαλό σου. Η ζωή είναι αλλού, με πόνους και φόβους και χαρές πολλές. Από αλήθειες όμως. Δεν είναι οι καλλίτερες μέρες ας μην τις κάνουμε χειρότερες. Γιατί πόνος χωρίς πόνο; Που να βρεις δάκρυα όταν τα ξοδεύεις για το παραμικρό; Ένα χιλιοστό το μυαλό ν’ αλλάξει θέση, και να το φως. Όταν μας παρέσερναν οι αέρηδες, σε άγνωστες χαράδρες, πάντα μια αλήθεια τους έκοβε τη φόρα. Πως νομίζεις φτάσαμε μέχρι εδώ; Πως αντέξαμε τις μπόρες; Μ...