Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι με τις βαλίτσες στο χέρι, περιμένοντας τη στιγμή που θα εξοστρακιστώ απ’ αυτή την βαρετή κυκλική πορεία, αλλά το τρένο δεν φαίνεται. Στην ομαλή πορεία για άλλη μια μέρα. Πόσους γύρους θα κάνω βρε αδελφέ; Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα αυτό που δεν μπορώ να κάνω. Είναι μαρτύριο να ονειρεύομαι τις διαδρομές ανάμεσα από μεγάλες κοιλάδες και να επιστρέφω με σιδερόμπαλα στο πόδι, στα ίδια πατήματα  της καθημερινότητας. Αν δεν είχε καθιερωθεί ο τίτλος, λόγω θέσης και πεποιθήσεων, «περί ανέμων και υδάτων» θα ήθελα να είχε τίτλο αυτή εδώ η στήλη. Η αναρχία που τη χαρακτηρίζει δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαρακτήρα, που δεν μπορεί να σταθεί ούτε για λίγο στο ίδιο σημείο. Όταν λοιπόν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος, εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός;» Η   κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων». Η αμυντ...

Ξεκινώντας να γράψω το σημερινό κείμενο, η πρώτη φράση, που δεν έχει σχέση με το παρακάτω, έμεινε να περιμένει τη συνέχεια… τη γράφω   και την κάνω τίτλο,   γιατί φοβάμαι, μην τη ξεχάσω: «είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών». Γιατί ζήτησα την βοήθεια των αριθμών, που ποτέ μου δεν χώνεψα; Είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Όταν καταφέρει το μυαλό μου να μπει στην ψυχή μου, τα ξανάλεμε. Παροδικό θα είναι ελπίζω. Κλείνομαι μέσα. Ακόμη κι όταν είμαι έξω.   Ακολουθώ   με πίστη πλέον, ότι μπορεί να με απομακρύνει. Ό, τι   μεγαλώνει την απόσταση από την κεντρική σκηνή, από τα φώτα, που φωτίζουν ετερόφωτους   μαλάκες. Ανασαίνω λίγο πιο εκεί.   Πάλι από την αρχή. Στα ίδια πατήματα που μπορεί να μας έφεραν μέχρι εδώ,   ξέρουν καλά όμως να κόβουν δρόμο και να προσπερνάνε.   Μια ίωση με ταλαιπωρεί και μου αφαιρεί τον τελευταίο θυμό. Σαν αντιβίωση να δείτε το παρακάτω. Συνταγή παλαιά δοκιμασμένη, με κείμενα που επανέρχονται σε τέτο...

Τι καλύτερο από μια σιωπή μπορεί να συνοδεύσει ένα αντίο;   Και είναι μέρες, που με   ακολουθεί. Ίσως   να θέλει να με προστατεύσει.   Ίσως και να μην έχουν μπει στη σειρά,  οι λέξεις που θα ήθελα. Μπορεί να υπολογίστηκαν στο «Πριν», στο «Μετά» όμως στριμώχνονται βιαστικές σε ένα στόμα και αν τις   αφήσεις, μπορεί να βγάλουνε κραυγές. Και όμως   ο επίλογος γράφτηκε μαζί με τον πρόλογο.   Όμως και πάλι πλήγωσε.   Αυτά τα «Πριν» και τα «Μετά» κείμενα, με αφορμή το χρόνο, ζέσταμα είναι για να μη πιάσει κράμπα τη ψυχή και τα φτύσει στο πρώτο κατοστάρι.   Είναι μεγάλη η απόσταση βλέπεις…   Σε αυτό το διάστημα της προθέρμανσης λοιπόν, λίγο πριν δοθεί το σήμα του αφέτη, βυθίζομαι σε μια επιλεγμένη σιωπή. Παλεύω     με τις λέξεις,   με τις φωνές τους,   με την εφηβεία τους, που βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη.   Διαδικασία επώδυνη.    Ό,τι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμω...