Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Η ίδια ιστορία σε διαφορετική γλώσσα

Συνεχίζονται οι συσκέψεις των τριών, μέχρι να «καταλήξουν», στα προαποφασισμένα.  Τι είπε ο κ. Κουβέλης βγαίνοντας από  τη σύσκεψη; Προσοχή βάλτε τις λέξεις στη σωστή σειρά, μετρήστε και το ύφος και τον πόνο που βγάζει  η  χροιά της φωνής του.   Τι είπε ο ποιητής;   Πολύ μπέρδεμα. Έχουμε βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες και εκατοντάδες είδωλα, που όλα λένε την ίδια ιστορία αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα.
Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία  χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μας, να δούμε τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση.
Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού ο καπιταλισμός έχασε τα δολοφονικά του χαρακτηριστικά. Έχασε την εξυπνάδα, που προϋποθέτει το έγκλημα κι έγινε ένας αυτοκαταστροφικός ηλίθιος δολοφόνος κι αυτόχειρ ταυτοχρόνως. Δηλαδή άχρηστος. Ποιος θα χαρεί τα κέρδη που παράγει, νεκρός;
 


 Έχουμε περάσει σε ένα καπιταλισμό της μιας χρήσης, όπως τα προϊόντα που παράγει, ένα ασαφές πλέον οικονομικά σύστημα, με βραχυπρόθεσμους προγραμματισμούς και κέρδη άντε το πολύ για μια γενιά. Ένα καπιταλισμό μην έχοντας πλέον αντίπαλο σαπίζει στο θρόνο του, για να θυμηθούμε και την ταινία του Παναγιωτόπουλου «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας).
«Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, ή θα μπορούσε να είναι άλλη μία κίνηση πανικού ενός καπιταλισμού που έχει απολέσει τη μπάλα εδώ και καιρό» γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου «Ο καπιταλισμός αρχίζει να χτυπά έναν από τους βασικούς πυρήνες της ηθικής του - την ατομική μικροϊδιοκτησία. Το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… Αυτά που μας έταζε για να τον αγαπήσουμε. Δεν του βγαίνει πια. Το ιδανικό τώρα για αυτόν θα ήταν να ανήκουν όλα σε ελάχιστες μεγάλες εταιρίες και να τα νοικιάζουμε όλα από αυτές. Οι μικροϊδιοκτησίες, μάς έκαναν «ανυπάκουους» και «αυθάδεις».
Δεν παραγνωρίζω βέβαια και το παράδοξο ότι μας έκαναν ταυτόχρονα και περισσότερο πειθήνιους απέναντι σε ένα σύστημα που μας ντάντευε με έντοκα όνειρα. Οι «ιδιοκτήτες» δεν αντιμιλάνε γιατί έχουν πια να χάσουν κεκτημένα. Έχοντας όμως ο καθένας την μικροκαβάντζα του, μπορούσε να μείνει ακόμη κι εκτός του κύκλου παραγωγής. Άρα και εκτός ελέγχου.
Ό,τι μοίρασαν τα προηγούμενα χρόνια για να μας ξεγελάσουν, τα θέλουν όλα πίσω Δεν λέγεται βέβαια αυτό, γιατί όταν πριονίζεις θεμελιώδεις αρχές του παραμυθιού σου, το παραμύθι σου κινδυνεύει να ξεγυμνωθεί και από νεράιδες και από δράκους…»


Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Άλλαξε τα βαριά του πόνου τα τραγούδια

Θα μου πείτε, εν μέσω καταιγίδας, εσύ ντύθηκες με ασπρόρουχα του καλοκαιριού, άλλαξες τα βαριά του πόνου τα τραγούδια και έβαλες στο πικάπ τραγούδια της ψυχής; Για να αντέξει που τόσα έχει υποστεί απ’ όλα αυτά. Για να απαιτήσει το χρόνο της. Για να επιστρέψει εκεί που επιθυμούμε. Χθες μετά από μια πολύωρη συζήτηση, ένας φίλος ένοιωσε την ανάγκη να εξομολογήσει τα αδιέξοδα του, προσπάθησε να βρει τον προσανατολισμό του, ύστερα από μια πρόσκρουση στο σύστημα, που δεν την δέχτηκε ο οργανισμός του, επέστρεψε στις σταθερές, στην κοιλιά της μάνα του, για να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Ας μην ανοίξουμε πάλι τη συζήτηση «πουτάνα κοινωνία» και τα συναφή. Είναι η κούραση, η ατελέσφορη προσπάθεια και το αποτέλεσμα μια τρύπα στο νερό. Κόντρα στην καταιγίδα με ασκήσεις αποσυμπίεσης. Με μουσικές ταξίδια με βιβλία με αφιέρωση στο αληθινό. «Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια πετυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και μεγάλος συγκρατημός. Ανταλλαγές λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμός. Το συναίσθημα της ελευθερίας του άλλου. Της αξιοπρέπειάς του. Την παραδοχή. Θυμάμαι πάντα το κοριτσάκι στο βιβλίο του Μοντερλάν που δεν έχει δώσει όνομα στη γάτα του. "Και πώς τη φωνάζεις;" την ρωτούν. "Δεν τη φωνάζω, έρχεται όποτε θέλει". Έτσι είναι οι φίλοι».Στο βιβλίο «Μια ευλαβική ανάμνηση». Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ παραδίδει μαθήματα Ζωής κι Ελευθερίας. Ακόμα κι όταν αναφέρεται στον έρωτα:«Όταν αγαπάς, όταν είσαι ερωτευμένος, όλα γίνονται από μόνα τους. Δε χρειάζονται θυμοί, φόβοι, αντάρες.
Έρωτας σημαίνει να τα δίνεις όλα στον άλλον, αλλά να σέβεσαι την ατομικότητά του. Σημαίνει να μη χάνεται ο κόσμος γύρω σου όταν απομακρύνεσαι, γιατί τότε γίνεται εξάρτηση. Η ερωτική πράξη είναι μυσταγωγία, είναι ιερή και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Ο έρωτας είναι έρωτας όταν δεν προσθέτει, ούτε αφαιρεί. Είναι η βάση για όλα».Όσο για την αγάπη: «Η Αγάπη είναι δράση, είναι προσπάθεια να βοηθήσεις τον άλλον να αναπτυχθεί. Ακούμε τακτικά να λένε ότι μας αγαπούν. Τα κριτήρια όμως είναι υποκειμενικά, όπως και το κίνητρο. Οτιδήποτε κάνουμε για τον άλλο γίνεται γιατί το θέλουμε εμείς, γιατί καλύπτει μια δική μας εσωτερική ανάγκη, είναι επιλογή μας. Η αγάπη αλλάζει τον εαυτό μας, τον μεγαλώνει». Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς για το μεγαλείο της: «Δεν θέλω να μου δίνουν διαστάσεις ή να μου προσδίδουν ιδιότητες που δεν έχω. Είμαι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος, που ζυμώνει το ψωμί του για να φάει, που λατρεύει τα ζώα, τα φυτά, τους φίλους και νιώθει ευτυχισμένος όταν τ’ αγαπάει όλα αυτά, χωρίς να περιμένει να τον αγαπήσουν».Κι έτσι έζησε μια ζωή. Έτσι έγραψε. Αριστουργήματα.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Κάποτε θα μας πούνε την αλήθεια



«Αυτά είναι τα τελευταία μετρά», μας διαβεβαιώνει ρητά και κατηγορηματικά, όπως άλλωστε έχει συμβεί και στο παρελθόν, η κυβέρνηση των τριών. Κάποτε θα μας πούνε την αλήθεια. Θα μας πούνε την αλήθεια, όταν οι τεθλασμένες γίνουν ευθείες, όταν οι δείκτες μηδενιστούν, σταματήσουν οι χτύποι της καρδιάς και δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα να αρπάξουν. Από στόματα, που μόνο ψέματα ξέρουν να λένε για να ξεγελούν τον Λαό, είναι βέβαιο, ότι στην παραπάνω διαβεβαίωση, το «Δεν» της αλήθειας, τους σκάλωσε στο λαιμό. Δεν θα ανατρέξουμε στο παρελθόν. «Μας είπαν ψέματα πολλά», τόσα, που μας οδήγησαν να ψάχνουμε την αλήθεια, στις απέναντι όχθες, να κάνουμε την κατάφαση άρνηση και αντιθέτως. Μας γελάσανε πλειστάκις. Όλη η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν ένα μεγάλο ψέμα, από τον αείμνηστο Ανδρέα, μετρ του είδους, μέχρι τους τελευταίους επιγόνους, Βενιζέλο και Σαμαρά. Οι όποιες αναφορές, στα ψέματα που προηγήθηκαν, καταντούν κουραστικές. Ακόμα και αυτές, πριν λίγους μήνες, σε χρόνο προεκλογικό, δεν είναι άξιες υπενθύμισης, για δυο κόμματα που το ψέμα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής τους. Αυτά για τον δικομματισμό, για εκείνο όμως το τρίτο, που προστέθηκε στην παρούσα κυβέρνηση, χωρίς λόγο και αιτία, τι να πεις! Και η αριστερά; Και η αριστερά! Ορθά επιχειρηματολογεί σε παλαιότερο άρθρο του, στην «Αυγή» ο Θανάσης Καρτερός για τη στάση της ΔΗΜΑΡ και την επιλογή της να συγκυβερνήσει με την δεξιά.

«Ανακαλύπτει κανείς ότι η υποκρισία στην πολιτική δεν προκαλεί μόνο απέχθεια ή θυμό, αλλά και θλίψη, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο ο Φώτης Κουβέλης προσπαθεί να προσδώσει ηθική-αριστερή διάσταση στη στάση της ΔΗΜΑΡ. Θα κάνουμε οτιδήποτε για να προωθηθεί το κυβερνητικό έργο με την κοινωνία όρθια, λέει σε ένα σημείο της τελευταίας ομιλίας στους βουλευτές του. Στόχος είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ με το μικρότερο δυνατό κόστος, σε άλλο. Η ΔΗΜ.ΑΡ. αποτελεί εγγύηση για τις κατά το δυνατόν μικρότερες επιπτώσεις στην κοινωνία από τα μέτρα προσαρμογής, σε τρίτο.
Υποδηλώνει εμπάθεια αν σκεφτεί κανείς: Τα πιστεύει αυτά που λέει, ή είναι εν πλήρη συνειδήσει Φαρισαίος; Πιστεύει δηλαδή ότι είναι δυνατό η κοινωνία να σταθεί όρθια, αν σκύψει για να της περάσουν το ζυγό των μνημονίων, τα οποία ο ίδιος έχει καταγγείλει ως καταστροφικά και ισοπεδωτικά; Ακόμα χειρότερα, πιστεύει ότι βοηθώντας να επιβληθούν αυτά τα οποία έχει καταγγείλει, βοηθά την κοινωνία να σταθεί όρθια; Δίνει δηλαδή αυτή τη στιγμή ένα σήμα αγωνιστικότητας, αξιοπρέπειας, αριστερής συνέπειας στην κοινωνία για την οποία μιλάει;
…Ο Φώτης Κουβέλης αλέθει δηλαδή σαν καλός μύλος την πολιτική για να την κάνει κατάπλασμα για πληγωμένους…»
«Αυτά είναι τα τελευταία μετρά;» κ. Σαμαρά; κ. Βενιζέλο; κ. Κουβέλη; Ας βάλουμε εκείνο το «Δεν» που ξεχάσατε, για να έχουμε την φράση ολοκληρωμένη και την αλήθεια, που φοβόσαστε.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Και πάλι άνεργοι




Σε λίγο σ’ αυτή τη χώρα δεν θα δουλεύει κάνεις. Να το πω καλύτερα. δεν θα υπάρχει δουλειά για να δουλέψει. 15% περισσότεροι άνεργοι το φωτεινό Αύγουστο από τον περσινό . Πάνω από 50% το ποσοστό ανεργίας, οι πρώτοι στην Ευρώπη, στους νέους μέχρι 24χρονων. Και σαφώς το συνολικό ποσοστό τρέχει και από ότι όλα δείχνουν θα σταματήσει πολύ σύντομα, εκεί που δεν θα έχει πλέον νόημα να συνεχίσει.
Κάθε δέσμη νέων μέτρων, δίνει και μια κλωτσιά προς τα πάνω, στα ποσοστά ανεργίας, επιβεβαιώνοντας όχι την αναποτελεσματικότητα τους, αλλά την αποτελεσματικότητα να καταστήσουν πολύ σύντομα την Ελλάδα, μια χώρα ανέργων.
Οι συμβάσεις των λίγων μηνών, πεντάμηνες τρίμηνες οκτάμηνες, προκαλούν θλίψη. Μπροστά στην πρόσκαιρη ανακούφιση των συσσιτίων της ανεργίας, έρχεται ο χειμώνας, να τους βρει από εκεί που ξεκίνησαν. Και πάλι άνεργοι .
Μπορεί οι αριθμοί, να αποτυπώνουν επακριβώς τα μεγέθη, το βλέμμα όμως της αγωνίας, της απελπισίας, της αγανάκτησης, του πόνου και του φόβου, πως;
Πίσω από τις στατιστικές και τους ψυχρούς υπολογισμούς, υπάρχει ένας αγνοούμενος, ένα άνθρωπος, μια οικογένεια, μια μικρή τραγωδία.

Ο Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητά του. Έχει χάσει το χρόνο και τον τόπο, την οικογένειά του, τη ζωή, τον εαυτό του. Έχει χάσει την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπειά του.
Ένας άνεργος δεν είναι κάποιος που ψάχνει για δουλειά, είναι κάποιος που ψάχνει για στηρίγματα επιβίωσης. Γι αυτό λοιπόν, αυτές τις ώρες που γινόμαστε μάρτυρες τραγικών καταστάσεων, που βλέπουμε σκυμμένα κεφάλια, να σκύψουμε πιο κάτω τα δικά μας. Σιγά σιγά και ταπεινά, απέναντι σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, βοηθώντας με όποιο τρόπο μπορούμε, και χωρίς να το πούμε σε κανέναν.
Είναι μέρες χωρίς λόγια, με σιωπή και πόνο σε μάτια που λένε αλήθειες.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Έτσι αξίζει, μόνον όταν εκτιμάς, αξίζει…



Και γερά πνευμόνια και φρέσκα μυαλά, χωρίς καμία αμφιβολία «Μόλις διάβασα την …άποψη σου, μόλις τελείωσα την δική μου, στη στέλνω…». Η ίδια φράση για να ξεκινήσει η σκυταλοδρομία των λέξεων, για να πάμε παραπέρα με αλληλεγγύη και συνεργασία, αλληλοσυμπληρώνοντας τις σκέψεις, εμπλουτίζονταν τις ιδέες, χωρίς εξυπνάδες και έπαρση, αλλά με διάθεση, με πολλή διάθεση για προσφορά. Η σκυτάλη λοιπόν στην αναγνώστρια και φίλη:
Η σκυταλοδρομία ήταν πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει επειδή έχει να κάνει με την ανταλλαγή. Όχι αγαθών, προς θεού. Ανταλλαγή απόψεων, γνώσεων, συναισθημάτων, βλεμμάτων. Ανταλλαγή ατάκας, το καλύτερο μου.
Τη σφίγγω λοιπόν τη σκυτάλη που μου δόθηκε αλλά πολύ αμφιβάλλω για το ‘φρέσκα μυαλά’ και ‘γερά πνευμόνια’ της Παρασκευής. Η διαφωνία δε στηρίζεται στο ότι κάπνισα πολύ για χρόνια, αλλά στο ότι έχω συνειδητοποιήσει πλέον για τα καλά πως άλλοι αποφασίζουν για μένα, γεγονός που μάλλον αφαιρεί το χαρακτηρισμό ‘φρέσκο’ για το δικό μου το μυαλό. Κρατώντας λοιπόν την πολύτιμη σκυτάλη, στο όχι πια φρέσκο μυαλό μου τριγυρνά κάτι που με απασχολεί καιρό, η λέξη εκτίμηση. Ακούγεται λέξη συντηρητική, συμβατική, κι όμως έχει μεγάλο βάθος. Η εκτίμηση είναι η πεμπτουσία των ανθρώπινων σχέσεων.

Το καθημερινό δούναι και λαβείν εμπεριέχει την έννοια της εκτίμησης. Να δίνεις και να παίρνεις εκτίμηση. Όχι του σεβασμού που ταιριάζει στους δασκάλους. Ούτε της ευγνωμοσύνη, που ταιριάζει στους ευεργέτες.
Αλλά της μεταξύ μας εκτίμησης. Όχι για τα κερδισμένα Όσκαρ, Πούλιτζερ, βραβεία, εκατομμύρια. Αυτά είναι άλλου είδους απόχτια.
Για το κομμάτι του ψητού που μου αρέσει και το βάζεις στο πιάτο μου.
Για το ότι μου μιλούσες στο τηλέφωνο μισή ώρα, κι ας πνιγόσουν, επειδή έκλαιγα.
Για το ότι έψαξες τρία φαρμακεία, νύχτα για να βρεις τα χάπια μου.
Για το ότι ένιωσες την επιτυχία μου σαν δική σου.
Για το ότι έκλαψες το θάνατο των δικών μου σαν δικών σου.
Γιατί με τράβηξες με δύναμη την ώρα που κόντευα να γκρεμιστώ.
Γιατί είσαι ειλικρινής.
Γιατί δεν είσαι πονηρός και δε θέλεις να γίνεις.
Για όλα τα μικρά και τα μεγάλα που κάνεις για μένα, αλλά κυρίως για εκείνα που κάνεις για τους άλλους, για τον κόσμο που μας περιβάλλει, για το σύνολο.
Γιατί νοιάζεσαι για τον τόπο σου, ανώνυμα.
Γιατί το δίκαιο είναι η σημαία σου.
Γιατί πονάς για το καναρίνι, για το σκύλο, για το φίλο.
Κι όλα τούτα έχουν αξία επειδή εκτιμώνται από μένα, από άλλους, από λίγους ή πολλούς, κι όσα σου γυρνάνε πίσω, αξίζουν επειδή μπορείς και τα εκτιμάς.
Αμφίδρομα, αλληλέγγυα, αβίαστα συνεχίζεται η ανταλλαγή, επειδή υπάρχει η εκτίμηση. Έτσι, σαν αγώνας σκυταλοδρομίας, απόλαυση της ζωής μεγάλη είναι τα μικρά και τα μεγάλα της κάθε μέρας να παίρνουν θέση στις καρδιές των αγαπημένων, να μην περνάνε σαν τη βροχή που ζωντανεύει τη φύση και μόλις στεγνώσει, κανείς δε θυμάται ότι έβρεξε.
Έτσι αξίζει, μόνον όταν εκτιμάς, αξίζει…


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...