Η επικαιρότητα του παρελθόντος με γεμίζει τρόμο

Για πράγματα που γράψαμε πριν ένα χρόνο πριν δυο χρόνια πριν δεκαπέντε χρόνια, δεν χρειάζεται, να ξαναμπούμπε στον κόπο. Σας ρωτάω τι έχει αλλάξει από τότε; Είναι δράμα, μέσα από μια καθημερινή στήλη, σε μια επαρχιακή εφημερίδα, σε μια μικρή πόλη, να γράφεις και να ξαναγράφεις για προβλήματα που γνωρίζουν όλοι, που βιώνουν όλοι, που ταλαιπωρούν όλους.
«Για νέο μας το λες;» Είναι η λογική απάντηση των αναγνωστών. Όταν ο δημοσιογράφος δεν έχει νέα τι άλλο πρέπει να κάνει από το να καταθέσει τα όπλα του.
Έχω σκεφτεί ότι είναι προτιμότερο, να προσπαθήσω να κλείσω, εκείνο το λάκκο, που οδήγησε το αυτοκίνητο μου στο συνεργείο, παρά να κάθομαι να εξιστορώ την περιπέτεια μου. Φαντάζομαι ότι εκατοντάδες συμπολίτες μου θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε και σωματείο, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, και με ότι μέσα διαθέτουμε να βάλουμε ένα χεράκι .
Δεν αστειεύομαι. Από το 1993 που γράφω καθημερινά, έχω πέσει σε χίλιους λάκκους. Έχω βρει απέναντι μου μπετόν αρμέ αδιαφορίας, για την υγεία, για την παιδεία, για την κοινωνία, που στριφογυρίζει στα ίδια προβλήματα. Και αυτό είναι το δράμα «τα ίδια προβλήματα», που καλείσαι να επαναλαμβάνεις σε τακτά χρονικά διαστήματα και όταν έρθει η ώρα του απολογισμού μαζεύεις τα στατιστικά στοιχεία της στήλης και ξαφνιάζεσαι από την επανάληψη. Εκατό φορές για το νέο νοσοκομείο, διακόσιες για το κυκλοφοριακό και για τους χώρους στάθμευσης διακόσιες πενήντα για την καθαριότητα, τριακόσιες για τους λάκκους, τις συγκοινωνίες την τουριστική κρίση και όλα τα γνωστά.

Βεβαίως θα μου πείτε, ότι τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ, όχι όμως τα ίδια. Ολόκληρες πόλεις που ισοπεδώνονται από πολεμικές καταστροφές ξανακτίζονται σε λιγότερο χρόνο από ότι χρειάζεται να κτισθεί ένα Νοσοκομείο, η ένα Δικαστικό μέγαρο. Ήμουν νεαρός δημοσιογράφος όταν εγκαινιάστηκε η ανέγερση του νέου Νοσοκομείου και ετοιμάζομαι να συνταξιοδοτηθώ. Πάει πολύ.

Ε! Και

Για την αναξιοπιστία της πολιτικής ούτε λόγος να γίνεται. Και ο χθεσινός λόγος ήταν απλώς η αφορμή για να δείξουμε την αντίδραση της κοινωνίας. «Ε! Και», η συνήθης ατάκα που προσδιορίζει τη σοβαρότητα του προβλήματος και δείχνει, το μέγεθος της αναισθησίας.
Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν και οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική των αμερικάνων, τους πολέμους και το ματοκύλισμα των Λαών, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένας θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, οι λόγοι που δόθηκαν και δεν τηρήθηκαν, τα ομόλογα, η Siemens, το Βατοπαίδι, «η εκπαιδευτική τηλεόραση», μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά.
Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 30 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς. Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν.

Σιγά για νέο μας το λες; Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Όσο για τους ονειροπόλους, φαντάζουν πλέον είδος μουσειακό. Ακινητοποιημένοι στο χρόνο σαν να πέρασε από πάνω τους η λάβα. Παρείσακτοι της σύγχρονης κοινωνίας, που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει στο βωμό του κέρδους.
Όταν τα απολιθώματα ξαναζωντανέψουν τότε μπορεί να απαιτήσουν ένα καινούργιο νόημα για τη ζωή.

Ζούμε μέσα σε ένα ψέμα

«Ο Γιώργος είναι πονηρός και αυτά που λέει μη τα τρως». Η προτροπή του λαϊκού άσματος, δεν βρήκε ανταπόκριση στην περίπτωση μας. Ο Λαός για πολλοστή φορά, όχι μόνο έχαψε προεκλογικά τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αλλά και σήμερα δημοσκοπικά επικροτεί την αναγκαιότατα των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, που επιβλήθηκαν στην κυβέρνηση, για να τα επιβάλλει.
«Υπάρχουν τα λεφτά», διατυμπάνιζε, λίγους μήνες πριν ο σημερινός πρωθυπουργός, σήμερα προβάλλει την δικαιολογία ότι δεν γνώριζε την πραγματική κατάσταση. Υποσχέθηκε όχι στο πάγωμα μισθών και τους πάγωσε. Είπε όχι στους έμμεσους φόρους και τους επέβαλε. Έλεγε ότι δεν θα αυξήσει τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, τα αύξησε. Αυτά ενδεικτικώς. Θα συμφωνήσω ότι προεκλογικά έχει παγιωθεί το ψέμα, τόσο πολύ πια, που δεν χρειάζονται οι αναφορές, μετεκλογικά, όμως ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που συνηγορούν στην λευκή επιταγή του λαού προς την υπάρχουσα κυβέρνηση; Οι ανακολουθίες, οι προχειρότητες, οι γκάφες ως κυβερνητική πρακτική δηλώνουν ηλιθιότητα, όπως τα τέλη κυκλοφορίας, τα ηλεκτρονικά βιογραφικά, η Cosco, το γεωργικό ζήτημα και αυτά ενδεικτικώς.

Πολύ εύστοχα ο Στάθης στο « Ναυτίλο» επισημαίνει «Μια ομάδα παρακοιμωμένων, από τον κ. Παμπούκη έως τον κ. Γερουλάνο, μια ομάδα Συμβούλων, ξένων ή ντόπιων «σοφών», στέφουν τη λειτουργία ενός συστήματος που συσκοτίζει τη διάκριση των Εξουσιών, βασίζεται στους Δυνατούς και δίνει την ευκαιρία τον τόνο στα κοινωνικά πράγματα να τον δίνουν τα ΜΜΕ, οι ΜΚΟ, οι Ανεξάρτητες Αρχές, οι Επιτροπές Παντού, οι Χορηγοί, τα Ιδρύματα και η Κρατική Διαφήμιση».
Δυστυχώς ο λαός έχοντας βιώσει μια άθλια διακυβέρνηση από την Ν.Δ, ακόμα δεν έχει τη δύναμη να αντιδράσει στην καινούργια κοροϊδία.

Πάμε να φύγουμε από δω…

Η εξάρτηση είναι ολοκληρωτική, όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην χώρα μας, δειχτούν, ότι η εθνική ανεξαρτησία, αποτελεί πλέον ουτοπία.
Ο πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης ανθεί. Όλα ένα μέσος όρος, όλα μια θρησκεία. Να σβήσουμε την ιστορία, ακόμα και αν χρειασθεί να ισοπεδώσουμε τον πλανήτη. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι.
Η Ευρώπη με μια «ευαίσθητη μειοψηφία» να σκοτώνεται παντού στον κόσμο υπέρ της δημοκρατίας του καναπέ στην οποία ζει η πλειοψηφία.
Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι που ακόμα αυτοεξυπηρετείται ανάβει και σβήνει από μόνο του. Ακόμα δεν το βάλαμε στο χέρι, ίσως όταν τελειώσουμε με ότι ακόμα αντιστέκεται να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία εκδημοκρατισμού και της σελήνης, για την ώρα αναβοσβήνει με δική του πρωτοβουλία

Γιατί τόση φασαρία για τις παράπλευρες απώλειες; Τι αξία έχουν τα παιδιά που θυσιάζονται; Ακόμα δεν έχουν βγάλει πιστωτική κάρτα, ούτε χρωστάνε πουθενά. Τι αξία έχουν τα μνημεία που ισοπεδώνονται; Το περιβάλλον που δηλητηριάζεται, τα καραβάνια των προσφύγων; Σε λίγο θα γίνουμε όλοι ένα, εύπεπτοι για την εξουσία, χωρίς θρησκευτικά κολλήματα χωρίς ιστορικές αναφορές, χωρίς ήθη και έθιμα. Θα μας περιβάλει η αστερόεσσα, θα μασάμε τσίκλα και θα τρώμε μεταλλαγμένο φαγητό που για τις ανάγκες της κατανάλωσης είναι πολύ πιο υγιεινό, το τρως στο πόδι και το χωνεύεις με κόλα που πάει με όλα.
Ευτυχώς που υπάρχει και το φεγγάρι, που ακόμα ανάβει και σβήνει από μόνο του.