Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Ποιον ρώτησαν οι δήμαρχοι;

Τα πρώτα δείγματα από τις πολιτικές ζυμώσεις, εν όψη των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, προϊδεάζουν για το θέατρο του παράλογου που θα παρακολουθήσουμε στη συνέχεια.
«Αυτοδιοικητικοί παράγοντες» ετοιμάζουν το κίνημα των δημάρχων. 5 έως 10 δήμαρχοι της Κέρκυρας – ο αριθμός προκύπτει ανάλογα τους αέρηδες - συσκέπτονται, συνεδριάζουν καιρό τώρα, για να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να σώσουν το νησί. Και ποιον ρώτησαν. Συμφωνούν οι τοπικές κοινωνίες, ο δήμαρχος που εξέλεξαν, για τον ένα η τον άλλο λόγο να διαπραγματεύεται την πολιτική του επιβίωση με ξένα κόλλυβα; Γιατί ξένα είναι τα κόλλυβα, αφού η δύναμη του καθένα προέκυψε, όταν προέκυψε, από πολλούς παράγοντες, που αφορούν την κάθε τοπική κοινωνία και έχουν να κάνουν με πολιτικές θέσεις, με προγραμματικές θέσεις, με δυνάμεις που απέκτησαν οντότητα εκείνη τη δεδομένη στιγμή, στην κάθε περιοχή.
Ποιον ρώτησαν οι αυτοδιοικητικοί σωτήρες;
Με ρώτησε ο δήμαρχος παρελίων ( εκεί ψηφίζω), αν θέλω να συνεργαστώ με τον δήμαρχο Λευκιμμαίων ή το δήμαρχο Φαιάκων;
Το επιχείρημα να ενωθούν αυτοδιοικητικές δυνάμεις, είναι σαθρό από την στιγμή που γίνεται εν άγνοια των τοπικών κοινωνιών, που αποτελούν και τις πραγματικές δυνάμεις.
Μήπως έγιναν λαϊκές συνελεύσεις και τους εξουσιοδότησαν για ένα τέτοιο εγχείρημα και δεν το γνωρίζω; Οι περισσότεροι απ’ αυτούς αν όχι όλοι, λειτούργησαν παρακάμπτοντας κάθε δημοκρατική διαδικασία, είμαι βέβαιος ότι ακόμα και οι δημοτικές τους παρατάξεις, έχουν άγνοια για το εγχείρημα. Θα μου πείτε ποιες δημοτικές παρατάξεις, αφού αυτές που δημιουργούνται προεκλογικά κατά κανόνα μετά τις εκλογές δεν υφίστανται.

Δεν έχω τίποτα με τα πρόσωπα, μπορεί κάποιος απ’ αυτούς ή και όλοι, να έχουν την δυνατότητα να κυβερνήσουν τον μεγάλο Δήμο κερκυραίων, ο τρόπος όμως που επέλεξαν ερήμην του λαού ξεπερνάει κάθε όριο δημοκρατικής διαδικασίας.
Για να μην πολυλογώ, δυο τρόποι υπάρχουν ή μέσα από την κομματική διαδικασία, ή μέσα από πλατιά ψηφοδέλτια που θα σχηματιστούν, με δεδομένη όμως την παρουσία του υποψήφιου δημάρχου. Στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να υπάρξει και κομματική υποστήριξη από την στιγμή που δεν έχει προηγηθεί κάποια διαδικασία μέσα στο κόμμα.
Το εγχείρημα των δημάρχων, όπως τουλάχιστον βγήκε προς τα έξω, είναι από την αρχή του θνησιγενές.

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Αργούν οι υγιείς δυνάμεις

Εμπεριστατωμένα, ο Νομάρχης Στέφανος Πουλημένος, παρουσιάζει σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο, τις δυσκολίες που δημιουργούνται από τον διοικητική μεταρρύθμιση στο νησί μας, με την δημιουργία του μεγάλου Δήμου Κερκυραίων. Ο κ. Πουλημένος επικεντρώνεται στις δυσκολίες, χωρίς να κάνει λόγο για οφέλη και πλεονεκτήματα που θα προκύψουν. Το μήνυμα για συστράτευση των «υγιών δυνάμεων» - που αποτελεί τον επίλογο και την αφορμή του άρθρου - προκειμένου να ξεπεραστεί η «χαώδης κατάσταση», που θα προκύψει όπως αναφέρει, δικαιολογεί το δυσανάλογο μέγεθος του προλόγου.
Εκείνο το οποίο δεν εξηγεί ο κ. Πουλημένος, είναι ποιες είναι αυτές οι υγιείς δυνάμεις, μέσα στο σαθρό πολιτικό περιβάλλον και τοπικά και πανελλαδικά. Και γνωρίζει καλά ο κ. Πουλημένος, πίσω από τις όμορφες λέξεις και τις προσδοκίες εν προκειμένω, ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Αυτοί που θα ανταποκριθούν στον κάλεσμα του, δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογέννησης, αλλά ενός ανακυκλούμενου υλικού, που έχει εξαντλήσει όλα τα όρια της ανοχής μας και της αντοχής μας. Είναι αυτοί που τον στήριξαν, είναι άλλοι που δεν το στήριξαν. Είναι οι πρώην φίλοι που έγιναν εχθροί, οι εχθροί, που έγιναν φίλοι. Είναι οι ίδιοι για να μη μακρηγορούμε, που όταν θα ακολουθήσουν, θα βαφτιστούν υγιείς δυνάμεις.


Παρακωλουθωντας τελευταία την επικαιρότητα, γύρω από τις επικείμενες εκλογές είχα ανασύρει ένα παλαιότερο κείμενο, που δεν αφορά φυσικά το Στέφανο Πουλημένο, προκειμένου να μπω στο κλίμα που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται. Στην πορεία, που θα σκάσουν μύτη, αυτοί που αναφέρω παρακάτω, θα συμφωνήσουμε πιστεύω με τον Στέφανο ότι οι υγιείς δυνάμεις αργούνε ακόμα.
Στη συνέχεια του ψυχογραφήματος ο ψυχίατρος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά
Το αμερικάνικο μοντέλο, κατ’ εξοχήν εύπεπτο κυριαρχεί. Η εικόνα που παρουσιάζεται είναι τραγική. Η γελοιότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο.
Ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτών που έχουν μπει στη ζωή μας, πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι της πολιτικής σκηνής; Χωρίς αιδώ προβάλουν την φιλοδοξία, προσθέτοντας πάντα ότι είναι θεμιτή. Βεβαίως υπάρχουν και κίνητρα μικροσυμφερόντων, ανασφάλειας, αδυναμίας επιβεβαίωσης, τακτοποίησης εκκρεμών οικογενειακών υποθέσεων, επίδειξης.
Στην περίπτωση που διαπραγματευόμαστε, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η τρέλα. Η τρελά, που αναδεικνύεται από την υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι τρελοί φορούν καπέλο Ναπολέοντα.
Ασκεί τελικά τόση γοητεία η εξουσία που τρελαίνει τους ανθρώπους; Για χάρη της πουλάνε την ψυχή τους διάολο. Αλλάζουν θέσεις από την μια μέρα στην άλλη. Γίνονται υποστηρικτές σήμερα πράσινου, αύριο του γαλάζιου . Τι είναι τελικά αυτή η εξουσία, γκόμενα δύμετρη που κλέβει τις ψυχές και τις καρδιές κάποιων που έχουν βάλει αυτοσκοπό της ζωής τους να την κατακτήσουν;
Δυστυχώς αυτή η εμμονή οδηγεί και σε μεθόδους, που δεν έχουν σχέση με την αισθητική μας, με τον πολιτισμό μας με την νοοτροπία μας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ας είναι και αμερικάνικα.

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Τ’ αυτιά μου αυτενεργούν

Από παλιά είχα αυτό το ελάττωμα ή το προτέρημα. Δεν ακούω. Για να είμαι πιο σαφής η ακοή μου είναι επιλεκτική. Θυμάμαι η πρώην γυναίκα μου, είχε κλείσει εδώ και πολλά χρόνια ραντεβού με κάποιο καθηγητή γιατρό στη Θεσσαλονίκη, για να κοιτάξει τ’ αυτιά μου, η διάγνωση ήταν αρνητική, «μια χαρά είναι η ακοή σου», μου είπε. Τ’ αυτιά μου όμως συνέχισαν να ακούν ελάχιστα, πολλές φορές ρωτήθηκα από διπλανούς μου, « δεν ακούς;» Η αλήθεια είναι ότι πέρα από ένα μακρόσυρτο βούισμα, σαν αυτό που κάνουν οι μαμουζέλες, τίποτε δεν ξεχώριζα. Αυτή η επιλεκτική στάση απέναντι στους ήχους παρεξηγείται, δείχνει ας πούμε εγωισμό, αδιαφορία αγένεια σνομπισμό, όμως δεν εξαρτάται από μένα. Τα αυτιά μου αυτενεργούν, επιλέγουν ήχους, λέξεις φράσεις ή και μακρόσυρτες αφηγήσεις, και για τα υπόλοιπα με έναν μαγικό τρόπο, όσο δυνατά και αν ακούγονται αυτά, δεν παίρνουνε χαμπάρι.
Με αυτόν τρόπο κατάφερα να περάσουν στη σιωπή όλα τα προεκλογικά ψέματα, τόνοι χάρτινων προγραμμάτων και υποσχέσεων, αγνοήθηκαν. Κατάφερα να μην επηρεασθώ από τις πολεμικές κραυγές, από την κινδυνολογία της τηλεόρασης, από τις γυναικείες γρίνιες, γιατί απλά δεν άκουγα τίποτα. Τα φτηνά τραγουδά ποτέ δεν έφτασαν μέχρι τ’ αυτιά μου, δεν ξέρω κανένα. Αντίθετα όχι μόνο άκουσα τους ποιητές, αλλά κράτησα και τα λόγια τους ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Και τις σιωπές άκουσα που έλεγαν πολλά και τα βλέμματα άκουσα, από την αυτόματη μετάφραση, που σημάδευε στο κέντρο της ψυχή μου.

Και όταν ο θόρυβος από τις μαμουζέλες, δεν εννοώ αυτές τις καραμούζες των αφρικανών στο Μουντιάλ, γίνεται ανυπόφορος, ακούω κάποιον που έχει να μου πει με λίγα λόγια πολλά, όπως σήμερα το Μάνο Χατζηδάκη, που φέτος κλίνουν 16 χρόνια από τον θάνατο του, πάντα νέος και επίκαιρος.

“Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα…….τους εφησυχασμένους συνομήλικους……..και την κάθε λογής χυδαιότητα”
“Είμαι ο Λαχειοπώλης του Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά και αγγέλους”
“Καμία πολιτική σκοπιμότητα δεν θα με κάνει να πω το μαύρο-άσπρο και το άσπρο-μαύρο, συνεπώς δεν είμαι το κατάλληλο στοιχείο για συμπαράσταση σε οργανωμένες καταστάσεις”
“Αν ξαναρχόμουνα στον κόσμο θα ήταν για να κάνω έρωτα και για το μόνο που θα λυπηθώ όταν θα φύγω, θα ΄ναι για τον έρωτα που θα χάσω”
“H εξουσία είναι μια εγωπαθής και ανεγκέφαλη κυρία που αγαπάει τους εραστές της και καταδιώκει όσους την αντιπαθούν και την εχθρεύονται”
“Οι ρίζες μου βρίσκονται στην άνυνδρη γη, για να μην ξεδιψάνε ποτέ και να μην ησυχάζουν”
Στη τόση φασαρία των ημερών το χάνουμε το σημαντικό γι’ αυτό ύστερα από τόσα χρόνια κουφαμάρας, μάλλον πρέπει να νοιώθω ευτυχής…

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Εσωτερική υπόθεση

Η εσωστρέφεια υπήρξε πάντα για την αριστερά νόσος ανίατη. Ακόμα και όταν τα ποσοστά της εκτινάχτηκαν και ελπίσαμε στο τέλος του δικομματικού συστήματος, ακόμα και τότε, έδειχνε τα πρώτα σημάδια φαγούρας.
Η διάσπαση που συνέβη στο πρόσφατο συνέδριο του Συνασπισμού, δείχνει καταρχάς την κρίση ταυτότητας, ενός κόμματος που μοιάζει περισσότερο με ρωσική μπαμπούσκα, μόνο που τα κομμάτια που ανακαλύπτεις, το ένα μέσα στο άλλο, από καιρό δείχνουν να μην βολεύονται κάτω από την σκεπή του πιο ευρύχωρου σχήματος και αναζητούν συνεχώς μοναχικούς δρόμους. Διάσπαση στη διάσπαση, μέχρι και στη διάσπαση του ατόμου είναι ικανοί να φτάσουν.
Δυστυχώς η ελπίδα για την κοινωνία, η άνοιξη στην πολιτική που περιμέναμε, μέσα από την ενίσχυση της αριστεράς, έσβησε πρόωρα, αφού ο πολιτικός σχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατάφερε ούτε για μια στιγμή να αφουγκραστεί την κοινωνία αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τα ίδια του τα μέλη. Όπως αποδείχτηκε, η ηγεσία και τα στελέχη του, φάνηκαν κατώτερα των περιστάσεων, αφού οι όποιες επιλογές κινήθηκαν από λογικές εσωστρέφειας, λες και ότι συνέβαινε αποτελούσε εσωτερική υπόθεση.
Στην αδυναμία του να έχει μια, σαφή φυσιογνωμία και μια σταθερή θέση απέναντι στα ερωτήματα της ελληνικής κοινωνίας, έφτασε να θεσμοθετήσει τις τάσεις στο εσωτερικό του, εν ονόματι του θεμιτού πλουραλισμού και να προβάλει την αδυναμία σύνθεσης ως δημοκρατική αρετή.
Αυτή ακριβώς η αδυναμία, στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν πηγάζει από ιδεολογικές διαφορές, άλλωστε αυτές οι διαφορές έχουν θυσιαστεί προ πολλού στο βωμό της επικράτησης ομάδων και προσώπων, που όλα αυτά τα χρόνια έδιναν μάχες για πολιτική επιβίωση.
Όπως αναφέρει σε άρθρο του Νίκος Ξυδάκης «Οι στιγμές κρίσης επέδρασαν καταλυτικά πάνω στον εύθραυστο Συνασπισμό, έδειξαν ακριβώς το έλλειμμα ιδεολογίας και πολιτικής μεθόδου, έδειξαν την παθολογική εσωστρέφειά του και την απώλεια αίσθησης του πραγματικού. Το πρώτο ρήγμα το προκάλεσε ο Δεκέμβρης ’08, αλλά τη θραύση την έφερε η μεγάλη οικονομική κρίση. Και στις δύο στιγμές ο πολυτασικός, εσωστρεφής, ενδοανταγωνιστικός ΣΥΝ δεν βρέθηκε σε θέση να απαντήσει στις προκλήσεις, να απευθυνθεί στην κοινωνία συνολικά και να προτείνει μια καθολική αφήγηση. Φυσικό: ο πολυκερματισμένος και απήρυνος αδυνατεί να αξιώσει τη σύνθεση και την καθολικότητα».

Δυστυχώς έτσι συνέβη, όταν έφτασε κρίση του καπιταλισμού, η αριστερά βρέθηκε ανέτοιμη και ομφαλοσκοπούσα, χωρίς εργαλεία, χωρίς αντανακλαστικά. Δεν μπόρεσε καν να καρπωθεί τη διάχυτη αμυντική ριζοσπαστικοποίηση σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού.
Σήμερα οι τάσεις του ΣΥΝ, υπό την πίεση των γεγονότων συσπειρώνονται με βάση την καταγωγή τους. Οι ανανεωτές θυμήθηκαν τον ευρωπαϊσμό τους, οι άλλοι θυμήθηκαν τον αντικαπιταλισμό τους. Και οι δύο όμως, όταν εξερράγη η μεγάλη κρίση, δεν είχαν να πουν τίποτε.
Η πορεία είναι πλέον προδιαγραμμένη, οι ανανεωτικοί ή θα απορροφηθούν από το ΠΑΣΟΚ ή θα εξατμιστούν, άλλωστε, ένα νέο πολιτικό σχηματισμό, η αριστερά δεν αντέχει. Ο ΣΥΝ αν συνεχίσει αυτή τη λογική της εσωστρέφειας, στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, για άλλη μια φορά θα μας καθηλώσει, μέχρι αργά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες για να δούμε αν θα τα καταφέρει να ξεπεράσει το όριο του 3% και να μείνει ζωντανός – νεκρός.

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Και κάνει ζέστη

Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη, ούτε να γράψω, όπως παλιά, μαθητής, τις κοπάνες, την πρώτη μέρα της εβδομάδος τις έκανα. Με αυτό τον τρόπο έδιωχνα την μελαγχολία της Κυριακής το βράδυ και ξεκινούσα από Τρίτη. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και όλα αυτά που συμβαίνουν, επιβαρύνουν περισσότερο την κατάσταση.
Ανατρέχω σε ένα παλαιότερο κείμενο, που με βγάζει από την δύσκολη θέση να κουράσω το μυαλό μου, με την τοπική επικαιρότητα. Το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους εδώ στη μικρή μας πόλη.
Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές.
Τις πρώτες πρωινές ώρες πέρασα μια βόλτα από τα μπαράκια της πλατείας, «Χαμός» στην καθομιλούμενη. Εκατοντάδες νέοι και νέες σε μια ειρηνική συνύπαρξη, έδειχναν ξένοι με όλη αυτή την γρίνια. Αν τους ρωτούσα γι’ αυτά που πριν λίγη ώρα κυριαρχούσαν στην τοπική επικαιρότητα και δίχαζαν τους εμπλεκόμενους, είμαι βέβαιος που θα εισέπραττα μόνο μια λέξη και μάλιστα εν χορώ «Μαλακίες».
Χάρηκα, ένοιωσα σαν να βρίσκομαι σε άλλη πόλη, με ανθρώπους υγιείς, φαίνεται πως το μικρόβιο που κουβαλάμε στον μικρόκοσμο μας δεν κατάφερε να τους μολύνει.
Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη.

«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς επιμένουμε να σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για να μας χωρέσει. Δε μας αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολευόμαστε με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνουμε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζουμε τα σοκάκια λεωφόρους.
«Σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για μας χωρέσει. Πόσα χρόνια περάσαμε επιχρωματίζοντας το σώμα μας, να μην φαίνονται ουλές και τραύματα; Φορέσαμε στη καρδιά μας αθλητικά παπούτσια για να φαντάζει δρομέας μακρινών αποστάσεων και ας τα έχει φτύσει στο πρώτο κατοστάρι»
Σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε την βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...