Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα πρώτα δείγματα από τις πολιτικές ζυμώσεις, εν όψη των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, προϊδεάζουν για το θέατρο του παράλογου που θα παρακολουθήσουμε στη συνέχεια. «Αυτοδιοικητικοί παράγοντες» ετοιμάζουν το κίνημα των δημάρχων. 5 έως 10 δήμαρχοι της Κέρκυρας – ο αριθμός προκύπτει ανάλογα τους αέρηδες - συσκέπτονται, συνεδριάζουν καιρό τώρα, για να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να σώσουν το νησί. Και ποιον ρώτησαν. Συμφωνούν οι τοπικές κοινωνίες, ο δήμαρχος που εξέλεξαν, για τον ένα η τον άλλο λόγο να διαπραγματεύεται την πολιτική του επιβίωση με ξένα κόλλυβα; Γιατί ξένα είναι τα κόλλυβα, αφού η δύναμη του καθένα προέκυψε, όταν προέκυψε, από πολλούς παράγοντες, που αφορούν την κάθε τοπική κοινωνία και έχουν να κάνουν με πολιτικές θέσεις, με προγραμματικές θέσεις, με δυνάμεις που απέκτησαν οντότητα εκείνη τη δεδομένη στιγμή, στην κάθε περιοχή. Ποιον ρώτησαν οι αυτοδιοικητικοί σωτήρες; Με ρώτησε ο δήμαρχος παρελίων ( εκεί ψηφίζω), αν θέλω να συνεργαστώ με τον ...

Εμπεριστατωμένα, ο Νομάρχης Στέφανος Πουλημένος, παρουσιάζει σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο, τις δυσκολίες που δημιουργούνται από τον διοικητική μεταρρύθμιση στο νησί μας, με την δημιουργία του μεγάλου Δήμου Κερκυραίων. Ο κ. Πουλημένος επικεντρώνεται στις δυσκολίες, χωρίς να κάνει λόγο για οφέλη και πλεονεκτήματα που θα προκύψουν. Το μήνυμα για συστράτευση των «υγιών δυνάμεων» - που αποτελεί τον επίλογο και την αφορμή του άρθρου - προκειμένου να ξεπεραστεί η «χαώδης κατάσταση», που θα προκύψει όπως αναφέρει, δικαιολογεί το δυσανάλογο μέγεθος του προλόγου. Εκείνο το οποίο δεν εξηγεί ο κ. Πουλημένος, είναι ποιες είναι αυτές οι υγιείς δυνάμεις, μέσα στο σαθρό πολιτικό περιβάλλον και τοπικά και πανελλαδικά. Και γνωρίζει καλά ο κ. Πουλημένος, πίσω από τις όμορφες λέξεις και τις προσδοκίες εν προκειμένω, ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Αυτοί που θα ανταποκριθούν στον κάλεσμα του, δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογέννησης, αλλά ενός ανακυκ...

Από παλιά είχα αυτό το ελάττωμα ή το προτέρημα. Δεν ακούω. Για να είμαι πιο σαφής η ακοή μου είναι επιλεκτική. Θυμάμαι η πρώην γυναίκα μου, είχε κλείσει εδώ και πολλά χρόνια ραντεβού με κάποιο καθηγητή γιατρό στη Θεσσαλονίκη, για να κοιτάξει τ’ αυτιά μου, η διάγνωση ήταν αρνητική, «μια χαρά είναι η ακοή σου», μου είπε. Τ’ αυτιά μου όμως συνέχισαν να ακούν ελάχιστα, πολλές φορές ρωτήθηκα από διπλανούς μου, « δεν ακούς;» Η αλήθεια είναι ότι πέρα από ένα μακρόσυρτο βούισμα, σαν αυτό που κάνουν οι μαμουζέλες, τίποτε δεν ξεχώριζα. Αυτή η επιλεκτική στάση απέναντι στους ήχους παρεξηγείται, δείχνει ας πούμε εγωισμό, αδιαφορία αγένεια σνομπισμό, όμως δεν εξαρτάται από μένα. Τα αυτιά μου αυτενεργούν, επιλέγουν ήχους, λέξεις φράσεις ή και μακρόσυρτες αφηγήσεις, και για τα υπόλοιπα με έναν μαγικό τρόπο, όσο δυνατά και αν ακούγονται αυτά, δεν παίρνουνε χαμπάρι. Με αυτόν τρόπο κατάφερα να περάσουν στη σιωπή όλα τα προεκλογικά ψέματα, τόνοι χάρτινων προγραμμάτων και υποσχέσεων, αγνοήθηκ...

Η εσωστρέφεια υπήρξε πάντα για την αριστερά νόσος ανίατη. Ακόμα και όταν τα ποσοστά της εκτινάχτηκαν και ελπίσαμε στο τέλος του δικομματικού συστήματος, ακόμα και τότε, έδειχνε τα πρώτα σημάδια φαγούρας. Η διάσπαση που συνέβη στο πρόσφατο συνέδριο του Συνασπισμού, δείχνει καταρχάς την κρίση ταυτότητας, ενός κόμματος που μοιάζει περισσότερο με ρωσική μπαμπούσκα, μόνο που τα κομμάτια που ανακαλύπτεις, το ένα μέσα στο άλλο, από καιρό δείχνουν να μην βολεύονται κάτω από την σκεπή του πιο ευρύχωρου σχήματος και αναζητούν συνεχώς μοναχικούς δρόμους. Διάσπαση στη διάσπαση, μέχρι και στη διάσπαση του ατόμου είναι ικανοί να φτάσουν. Δυστυχώς η ελπίδα για την κοινωνία, η άνοιξη στην πολιτική που περιμέναμε, μέσα από την ενίσχυση της αριστεράς, έσβησε πρόωρα, αφού ο πολιτικός σχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατάφερε ούτε για μια στιγμή να αφουγκραστεί την κοινωνία αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τα ίδια του τα μέλη. Όπως αποδείχτηκε, η ηγεσία και τα στελέχη του, φάνηκαν κατώτερα ...

Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη, ούτε να γράψω, όπως παλιά, μαθητής, τις κοπάνες, την πρώτη μέρα της εβδομάδος τις έκανα. Με αυτό τον τρόπο έδιωχνα την μελαγχολία της Κυριακής το βράδυ και ξεκινούσα από Τρίτη. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και όλα αυτά που συμβαίνουν, επιβαρύνουν περισσότερο την κατάσταση. Ανατρέχω σε ένα παλαιότερο κείμενο, που με βγάζει από την δύσκολη θέση να κουράσω το μυαλό μου, με την τοπική επικαιρότητα. Το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους εδώ στη μικρή μας πόλη. Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές. Τις πρώτες πρωινές ώρες πέρασα μια βόλτα από τα μπαράκια της πλατείας, «Χαμός» στην καθομιλούμενη. Εκατοντάδες νέοι και νέες σε μια ειρηνική συνύπαρξη, έδειχναν ξένοι με όλη αυτή την γρίνια. Αν τους ρωτούσα γι’ αυτά που πριν λίγη ώρα κυριαρχούσαν στην τοπική επικαιρότητα και δίχαζαν τους εμπλεκόμενους, ε...