Τελευταία σελίδα αριστερά

Σιγά σιγά τελειώνει ο Ιούλιος . Να τελειώσει, άλλωστε υποθηκευμένος ήταν και αυτός, όπως όλη η χώρα .   Τον παραχωρήσαμε έναντι του χρέους,   μη χάσουμε όμως   και τον Αύγουστο, περιμένοντας την καταστροφή.  Τον Αύγουστο δεν τον Χρωστάμε! Έκτισα τοίχο απ’ αυτούς που δεν έχουν αυτιά, να μην ακούω τα νέα τα παλιά. Ταξίδεψα εκεί που ξεκουράζεται η ψυχή. Για να αντέξει. Κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά σου. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς, αν δεν φτιάξεις τον δικό σου Μύθο. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; «Το καλοκαίρι θα μας σώσει» ενθυμούμενοι άλλα καλοκαίρια, έγραφε παλαιοτέρα  ο Νίκος Ξυδάκης. «Το καλοκαίρι θα μας σώσει. Όχι με ευρωομόλογα, κουρέματα και ενέσεις. Το καλοκαίρι υπόσχεται να μας σώσει από τους μαυρισμένους εαυτούς μας, να μας φωτίσει, να μας κάψει λυτρωτικά με το φως του, να μας αγκαλιάσει στα νερά του, να μας...

Ένα παλαιότερο με άφορη την λάσπη που ρίχνει στο ανεμιστήρα μερίδα των Μ.Μ.Ε. προκειμένου να σπιλώσει την πρώην Υπουργό  Νάντια Βαλαβάνη .  Τις περισσότερες φορές το καταφέρνουν.  Για την Νάντια  όμως  βιάστηκαν. Η συνταγή της Λάσπης που συνήθως βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε μια μεγάλη  μερίδα της κοινής γνώμης, δεν τους βγαίνει. Η λάσπη δεν κολλάει στο καθαρό πρόσωπο της Νάντιας  με τίποτα. Γιατί… όπως γραφεί κα Θανάσης Καρτερός    « Η Νάντια και κάθε Νάντια, αρουραίοι της ενημέρωσης, έρχεται από πολύ μακριά, για να μπορείτε να τη ροκανίσετε. Έχει πιστοποιητικά με υπογραφές θάρρους, αίματος, επιμονής και συνέπειας. Κι όσοι από τα δίσεκτα χρόνια μέχρι σήμερα πορευτήκαμε μαζί της, συμφωνήσαμε μαζί της, διαφωνήσαμε μαζί της, τρέξαμε μαζί της, σταθήκαμε μαζί της, ξέρουμε κάτι που δεν σας το έχουν μάθει στην ανωτάτη σχολή υπονομευτών και υπονόμων. Ότι υπάρχουν -ευτυχώς- άνθρωποι ακόμα που μπορούν να κουβαλούν στις πλάτες τους όχι μόνο το αύρι...

Όχι δεν τα έχω με τον Τσίπρα. Την αγωνία μου εκφράζω για την αριστερά, που για πρώτη φορά ο Λαός την εμπιστεύτηκε να κυβερνήσει.   Για την αριστερά, που αποτελεί σήμερα τη μόνη ελπίδα για τη χώρα.     Αυτά που προηγήθηκαν στην σαραντάχρονη πορεία του δικομματισμού,   με αποκορύφωμα την καταστροφή της χώρας μας,   δεν μας επιτρέπουν σήμερα   να επανέλθουμε στην προσφιλή   μας συνήθεια   της εσωστρέφειας.   Την αγωνία μου εκφράζω, από θέση ενός ανέντακτου αριστερού μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι ούτε με την «Αριστερή πλατφόρμα», ούτε με τους «προεδρικούς», ούτε με καμία συνιστώσα. Την αγωνία μου και το φόβο μου για μια επερχόμενη διάσπαση, που θα προστεθεί στο πλούσιο ρεπερτόριο της ιστορίας μας  και εκ των υστέρων   θα μιλάμε με τα κεφάλια σκυφτά, για μια ακόμα χαμένη ευκαιρία.     Δεν αντέχει η αριστερά άλλη μια διάσπαση. Να κάνουμε κριτική, να εκφράσουμε τους φόβους και τις ανησυχίες μας, να προβληματι...

Ο ακραίος ιδεαλισμός μου, δεν μου προσφέρει καλές   υπηρεσίες. Το ξέρω, αλλά δε μπορώ με όρους τρέχουσας πολιτικής, να συντονιστώ. Είμαι από τους τελευταίους όμως, που υποστηρίζει ότι αυτό που υποσχεθήκαμε όταν κτίζαμε τα όνειρα μας, πρέπει απαρεγκλίτως   να το υλοποιήσουμε. Πρέπει, αλλά ενώ   στους σχεδιασμούς τα μολύβια επί χάρτου δεν συναντούν κανένα εμπόδιο, ύστερα που θα κληθούμε να   κάνουμε τη μακέτα με μπετό και σίδηρο,   κάτι το υπέδαφος που είναι σαθρό, κάτι οι καιρικές συνθήκες,   κάτι οι γείτονες που αντιδρούν, κάτι οι Γερμανοί (για το τελευταίο πάντα θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη), τα   μολύβια σταματούν να γράφουν λες και έπεσε λάδι   στο χαρτί και η μακέτα των ονείρων μας… γίνεται μια μουτζούρα. Δεν λέω, να σχεδιάζουμε, να ονειρευόμαστε, άλλωστε ζωή δίχως όνειρα είναι ζωή χαμένη.   Εκείνο που λέω είναι   την περίοδο των ονείρων και πριν αυτά γίνουν προγραμματικές δεσμεύσεις, να φερόμαστε σεμνά και ταπεινά. Δεν μας ...