Τελευταία σελίδα αριστερά

«Και αυτή η κοινωνία δεν αντιδράει…». Η κοινωνία είναι οι άλλοι, όλος ο κόσμος εκτός από εμάς. Εντελώς ασυνείδητα, κάνουμε ένα βήμα πίσω, εξαιρώντας τον εαυτό μας από το σύνολο. Το αποτέλεσμα, ένα σύνολο χωρίς μονάδες, μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους. Ένα μηδέν. Πως ν’ αντιδράσει. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες. Σε δεύτερη σκέψη, οι περισσότεροι δείχνουν διάθεση για συμμετοχή και τότε έρχεται η άλλη φράση για να αποκαταστήσει τα πράγματα. «εγώ μόνος μου τι να κάνω …» Και τι να κάνει πράγματι ο καθένας, μόνος του, όταν τη στιγμή που νοιώθει την ανάγκη να αντιδράσει, έχει ξεχάσει ότι είναι μέλος αυτής της κοινωνίας; Τι κάνουν όλοι μαζί μόνοι τους; Τίποτα δε κάνουν και τίποτα δεν μπορούν να κάνουν, άλλα και τίποτα διαφορετικό δεν μπορούν να σκεφτούν, αν δεν βρεθεί μια παρέα να τους τραβήξει απ’ το χέρι. Φυσικά και δεν φταίει η κοινωνία...

Αφιερωμένο στους νέους μονομάχους που έχουν αυτές τις μέρες την τιμητική τους. Από τα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα, παρακολουθούμε τις επικές μάχες των δυο αρχηγών των κομμάτων εξουσίας, των δυο εκπροσώπων του δικομματισμού. Καραμανλής – Παπανδρέου, Παπανδρέου - Μητσοτάκης, Κωστάκης Καραμανλής - Γιωργάκης Παπανδρέου και άλλοι ενδιάμεσα, σε περιόδους που οι γόνοι ήταν πολιτικά ανήλικοι. Προς στιγμή πιστέψαμε ότι αυτό το δίδυμο της καταστροφής θα μπορούσε να σπάσει με την πρώτη φορά αριστερά. Γελαστήκαμε... Τσίπρας - Μητσοτάκης υιός, η συνέχεια μόνο τη σειρά μπορεί να αλλάξει. “ Τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει, άντε ξανά τα ίδια, τα ίδια απ’ την αρχή” Είναι ο εύκολος δρόμος. Δυο μοίρες αριστερά εσύ, δέκα μοίρες προς τα δεξιά εγώ, και νάτος “ πάλι πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει.” Για το δικομματισμό ο λόγος που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ήρθε το τέλος του. Η κεντροδεξιά από τη μια η κεντροαριστερά από την άλλη και: Ολαρί α, ο λα ρ...

Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, νοιώθω μια ανυπέρβλητη επιθυμία να γυρίσω σε ' κείνη την εποχή της αταξίας, τότε που η νιότη ξεπερνούσε τους κανόνες, αγνοούσε τα “πρέπει” και τα “μη”, οι λέξεις είχαν την απόλυτη αντιστοιχία με τη ζωή και μοναδικό σύννεφο στον ουρανό ήταν ο ήλιος. Σήμερα με ένα θαμπό ουρανό να με σκεπάζει και λέξεις που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνομαι ότι μα ς περισσεύουν τα λόγια και μας λιγοστεύει η ζωή. Με τόσο σκάρτα υλικά, τι να σου κάνει και ο σεφ. Το τελικό αποτελέσματα, μια άνοστη σούπα. Την ίδια δυσκολία με την ποιότητα των πρ ώ τω ν υλών, έχει και αυτός που γράφει. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής. Επικίνδυνα πράγματα. Σε “δήθεν” καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμ...