Τελευταία σελίδα αριστερά

Κρίση κρίση, οι διαφημίσεις όμως για τα νέα μοντέλα κινητών τηλεφώνων και αυτοκίνητων, επιμένουν προκλητικά. Μα έχουμε όλοι κινητά περισσότερα του ενός και τα αυτοκίνητα μας έχουν πνίξει. Έτσι θα ξεπεράσουμε την κρίση. Αυτοί είναι οι κανόνες της νέας οικονομίας. Όσο για την πραγματική… Αυτό απουσιάζει τελικά απ’ την ζωή μας; Αυτό αποτελεί την ύψιστη ανάγκη μας; Μας περισσέψανε οι άνθρωποι και ψάχνουμε αντικείμενα για να καλύψουμε την απουσία; «Απούσα η μορφή σου διαστέλλεται τόσο που γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη ρευστή κατάσταση των φαντασμάτων. Παρούσα, συμπυκνώνεται και αποκτάς το ειδικό βάρος των βαρύτερων μετάλλων, του ιριδίου και του υδράργυρου. Αυτό το βάρος με πεθαίνει καθώς πέφτει στην καρδιά μου», γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Κι όσον για κείνον που ποθεί, όπως παρατηρεί ο Μπαρτ, «το αντικείμενο της αγάπης είναι πάντοτε απόν κι από την ταραχή που φέρνει η απουσία, γεννιέται ο στεναγμός». Γιατί είναι έρωτας αρπακτικό: και δεν κατανοεί, και δεν οικτίρει. Γιατί είναι ...

Εδώ σ’ αυτό το μικρό χώρο της στήλης κατοικώ. Εδώ ζω χωρίς τις προσωπίδες, που αναγκάζομαι κάθε μέρα να φοράω. Εδώ αναπνέω τον καθαρό αέρα, απαραίτητη προϋπόθεση, για να αντέξω τη μπόχα εκεί στον έξω κόσμο. Κάθε φορά, που με επισκέπτονται καινούργιοι φίλοι, νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί τους, κάποιες από τις στάσεις αυτής της υπέροχης διαδρομής. Ένα παλαιότερο κείμενο, διαπιστευτήριο αυτής της στήλης, που γράφτηκε εδώ και πολλά χρόνια, για σήμερα. Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που με θέλει μετρημένο. Κομμένο και ραμμένο σε μέτρα πυγμαίου για ν’ αναλάβει εκείνη ως γίγαντας να με προστατεύσει. Μια κοινωνία που προσπαθεί να μου προσάψει ενοχές και αμαρτίες. Αλήθεια, τι θα πει αμαρτία; Ερώτηση, με κάθε δικαίωμα πονηριάς, που μου έδινε η παρορμητική ηλικία. Μαζί της έφτιαχνα παραμύθια. Στο τέλος της διήγησης είχε καταλήξει στο συμπέρασμα. Σημασία έχει η πρόθεση... «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζ...

Με ροζ η επικαιρότητα, επιχειρεί να καλύψει το μαύρο. το μαύρο που έχει σκεπάσει ολόκληρη την επικράτεια σπέρνοντας φόβο και πανικό. Δεν είναι τα νέα μέτρα, δεν είναι η αναμονή των χειρότερων, είναι η εξαφάνιση κάθε χρονικού ορίζοντα. Δεν υπάρχει τελειωμός, ούτε στάση, ατέλειωτη ανηφόρα. Όταν συναντιούνται οι άνθρωποι κουνούν το κεφάλι, κανείς δεν αρθρώνει λέξη. Οι περισσότεροι δεν έχουν τι να πουν. Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να ζήσουν. Τι κάνουμε; Τι άλλο από μοναχικές πτήσεις. Αφού τόσα χρόνια δεν καταφέραμε, να συνεννοηθούμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε ατομικά, όχι για να επιβιώσουμε, αλλά για να κερδίσουμε τη ζωή. Σε τέτοιες ιδικές καταστάσεις, χρειάζεται κάποιες φορές να υπερβούμε τα εσκαμμένα. Αν κάποιοι καταφέρουν να ξυπνήσουν τον Γλάρο Ιωνάθαν, που κρύβουν μέσα τους, μαθαίνοντας να ιππεύον τους ανέμους … τότε… ο ορίζοντας δεν μπορεί να κρυφτεί. «Ο Γλάρος Ιωνάθαν, πέρασε την υπόλοιπη ζωή του μόνος, αλλά πέταξε πολύ μακριά, πέρα κι από τους μακρινούς βράχους. ...

Σανδάλια μου χάρισε η φίλη μου η άλεφ στα γενέθλια μου. «Τα σανδάλια» του Χόρκε Σεμπρούν. Ένα απόσπασμα που το κοινωνώ, γιατί όπως μου γράφει και η ίδια στο υστερόγραφο… «ευτυχώς που υπάρχει και η φιλία, αυτή η φιλία, και η ποίηση που δεν σ' αφήνει να πεθάνεις από αηδία! Ξεγυμνωτική εποχή! Θα τα δούμε όλα και όλους στις πραγματικές τους διαστάσεις και με το πραγματικό τους πρόσωπο, τελικά, θέλοντας και μη! Γιατί όχι; Από την τυφλότητα, καλύτερο το ξάφνιασμα, στο φινάλε το περάσμά τους το επέτρεψε από τη ζωή μας και ο αφελής εαυτός μας και η ζωή!» «… τυχαίο, ακόμη μια φορά, και το ταλέντο δύο υπάρξεων υποφερτά φρικαλέων σημαδεύουν το πεδίο όπου παίζονται η κωμωδία, η ιλαροτραγωδία του ερωτισμού. Καληνύχτα, miss F. Θα διαλέξεις τη σειρά αύριο: talk or sex». Β. Και καταλήγοντας κατ’ αυτό τον τρόπο το φαξ που στέλνει ο άγνωστος για την ώρα εραστής που μονογράφει ως Β. στην άρτι αφιχθείσα σε εκείνο το πολυτελές ξενοδοχείο στη Βενετία άγνωστη, είναι σαν να οροθετεί το αίνιγμα αλλά και...