Τελευταία σελίδα αριστερά

Προσπάθησα να ξεφύγω κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου. Κακή επιλογή. Αυτά που γράφω, δεν είναι αυτά. Αυτά είναι λόγια της σιωπής, που θέλει να με προστατεύσει. Εδώ και κάποια χρόνια, μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν. Ίσως και να μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και το πλάτος του σκηνικού, που έχει στηθεί για να μας ξεγελάσει. Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Και είναι τέτοια η αποστροφή, που φτάνει από την «τελετή έναρξη των ολυμπιακών αγώνων», μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας. Όταν επαναλαμβάνω κείμενα περασμένα, είναι γιατί ο χρόνος σπρώχνει το χώρο και με εκτινάσσει σε καταστάσεις πυκνότητας, Επαναλαμβάνουμε για να βρεθούμε στην αρχή. Το μεσοδιάστημα μια τρύπα στο νερό. Να γράψω κάτι επιπλέον, δε μπορώ. Θα κρυφτώ σ’ αυτές τι...

Να ξεκαθαρίσω… Ανήκω στην φυλή των ψηφοφόρων, η άλλη των υποψηφίων δεν μου ταιριάζει. Από τη θέση του ψηφοφόρου λοιπόν, που αύριο θα κληθεί να αποφασίσει για Δήμαρχο, για Περιφερειάρχη, αλλά και υποψηφίων συμβούλων, που θα τους πλαισιώσουν, θα σας πω τι θα ήθελα να ψηφίσω… Θα ήθελα να ψηφίσω κάποιον, που να μην κάνει κάτι, που δεν πιστεύει, που να μην ακολουθεί πάντα το πρωτόκολλο. Να πετάει τη γραβάτα όταν τον σφίγγει. Να θέλει οι συνεργάτες του, να είναι φίλοι πιστοί και όχι λαμόγια. Να μην τον ενδιαφέρει η εξουσία, που λειτουργεί εντός εκλογικού χρόνου. Να μην επιδιώκει συγκέντρωση εξουσιών, που δεν ξέρει τι να τις κάνει. Να μην έχει τόση υπομονή, που να φτάνει στα όρια της αναισθησίας. Να μην χαμογελά όταν δεν του βγαίνει. Να μην χορεύει και να τραγουδά όταν δεν έχει κέφι. Να μην υπόσχεται όταν ξέρει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Το αυτί του να ιδρώνει στην κριτική της κοινωνίας. Να μην συμμαχεί με πρώην εχθρούς του και να είναι αντίθετος με το «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Να λειτ...

Είναι κάποιοι αναγκαίοι, συμβιβασμοί που εκμεταλλεύονται το θολό τοπίο που κυριαρχεί, και γίνονται επιλογή μας. Με τα ίδια στενά παπούτσια, θα συνεχίσουμε τη διαδρομή, μέχρι να ξεκαθαρίσει μέσα μας, ότι η τελική ετυμηγορία, δεν θα μετατραπεί σε βραχνά, εκείνες κυρίως τις ώρες, που είμαστε έτοιμοι να ονειρευτούμε. “Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;” Ρωτάμε και απάντηση δεν έχουμε. Στην ίδια οικεία διαδρομή, με τα στενά παπούτσια να μας πρήζουν τα πόδια. Μέχρι η κατάφαση να μας χαρίσει ελευθερία, θα πορευόμαστε εξαντλώντας κάθε όριο της υπομονής μας και της ανοχής, πρωτίστως στον εαυτό μας. Ο κόσμος μου έχει αρχίσει να ξηλώνεται. Τα προσωπικά μου αντίβαρα χαρταετοί, η μαρξιστική θεωρία χάρτινη πανοπλία. Τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να μην μας καταπιεί η λάσπη; “Πολέμα τον εχθρό σου δια μέσου του εχθρού σου”, χωρίς δεύτερη σκέψη η απάντηση, από τους όψιμους συντρόφους της αριστεράς. Όλες οι μεγάλες κουβέντες αλήθεια είναι, μόνο που επιβεβαιώνονται κατά περίπτωση, και στη δική μας την περί...

Τελειώνουμε σήμερα και με τις εκλογές. Η αριστερά βρίσκεται στο δίλημμα αν θα ψηφήσει τους επίσημους υποψηφίους της δεξιάς ή τους αντάρτες. Για να μη γράψω «γαμώ την αριστερά μου», που αυθόρμητα μου ήρθε στα χείλη, αγανακτώντας για την πολιτική πτώχευση, που είναι περισσότερο επώδυνη από την οικονομική που βιώνει σήμερα ο τόπος, γράφω περί ανέμων και υδάτων. Μας κέρδισαν οι ποσότητες και μείναμε να μετράμε ήττες. Μείναμε να σχολιάζουμε, ποιος από τους φελλούς είναι πιο ικανός για την εξουσία. Κάποια πράγματα, που συμβαίνουν στην πολιτική ζωή του τόπου, αποτελούν αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας. “Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι” φώναζε πριν πιάσει καρεκλά εξουσίας και πετούσε πέτρες στους “μπάτσους”, που τότε ήταν “ γουρούνια δολοφόνοι. Σήμερα έχει αρχίσει τα γλωσσόφιλα. Σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί που βρίσκονταν απέναντί του, όταν φορούσε τον επαναστατικό του μανδύα - από την εξουσία μέχρι την εκκλησία - σήμερα που βρίσκεται αυτός στην εξουσία, χαίρεται που τους έχει δίπλα του . Αυτούς που α...

Πόλεμος και πάλι. Σφαγές αμάχων, καταστροφές. Οι Ισραηλινοί το χειρότερο κακό που έπαθαν, από ότι δείχνουν με τις εγκληματικές πράξεις τους, δεν είναι τα δεινά που υπέστησαν από τις θηριωδίες του Χίτλερ στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, είναι που ταυτίστηκαν με την λογική των δημίων τους και σήμερα προβαίνουν σε κτηνωδίες. Ούτε ο Χίτλερ δεν βομβάρδισε Νοσοκομείο. Καμία χώρα στον κόσμο δεν συμπεριφέρεται όπως το Ισραήλ. Γεμάτες οι φυλακές του από Παλαιστινίους, ατέλειωτος ο κατάλογος με δολοφονημένα στελέχη Παλαιστινιακών Οργανώσεων, ανήκουστες οι σφαγές, αμέτρητες οι βαρβαρότητες, κραυγαλέες οι κοροϊδίες, ευθεία η περιφρόνηση προς διεθνείς οργανισμούς, πρωτοφανής - και μόνιμη - επίδειξη θράσους. Τα παραπάνω είναι αυτονόητο ότι αφορούν την ηγεσία του Ισραήλ, γιατί υπάρχουν και Εβραίοι εντός και εκτός, όπως ο πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ, που υποστηρίζει: «Εμείς οι Εβραίοι θα έπρεπε να γνωρίζουμε περισσότερο από κάθε άλλο λαό ότι ο φόνος αθώων αμάχων είναι απάνθρωπος κα...

Το συνειδητοποιώ τώρα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα πίσω. Πόσες φορές το έχουμε πει: “Τι μαλακίες έκανα, ή τι δεν έκανα”. Είναι τα χρόνια, αυτά τα πολύτιμα χρόνια που ωριμάζουν τη σκέψη και μαλακώνουν την ψυχή. Είναι τα χρόνια που ανοίγουν τα μάτια για να βλέπουν πέρα από τον ίσκιο μας, πέρα από τον μικρόκοσμό μας. Είναι τα χρόνια που μπορεί να μας βαραίνουν μας δίνουν όμως και την δυνατότητα να βλέπουμε καθαρά την μεγάλη εικόνα. Παρηγοριά τα παραπάνω. «Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία», είπα. «Σιγά μη σε πιστέψουμε», ήρθε η αντήχηση. Θα που πείτε η αντήχηση επαναλαμβάνει, έτσι γίνεται συνήθως, αυτή τη φορά όμως δεν άντεξε το ψέμα. Η γνώση τελικά επιβάλει την ανάγκη, να μείνουμε εδώ που ξέρουμε πια ότι δεν ξέραμε. Μπορεί η ανηφόρα να μας κούρασε αλλά μας έδωσε την δυνατότητα να βλέπουμε από ψηλά και τις δυο κατηφόρες και αυτήν που μόλις ανεβήκαμε και αυτήν που έχουμε μπροστά μας και κατεβαίνουμε . «Η ώρα των δακρύων έχει καλύτερη αίσθηση του χρόνου και ως εκ τούτου μεγαλύτερη διάρκει...

Το Βατερλό αναπόφευκτο. Λίγο καιρό στην εξουσία και έγιναν, Ναπολέοντες. Κάποτε που λέτε, ήταν μια μικρή παρέα, βαρκούλα στον ωκεανό. Έλεγαν πως είναι αριστεροί και κάπου κάπου, το έδειχναν. Πήγαιναν σε διαδηλώσεις συμμετείχαν σε πορείες, έκαναν συμμαχίες. Τα βράδια μαζεύονταν σε ταβέρνες και στα διαλείμματα των τραγουδιών έκαναν βαθυστόχαστες αναλύσεις. Εκείνες τις όμορφες μέρες, ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό τους, ότι κάποτε θα ήταν εξουσία. Οι πολιτικές φιλοδοξίες, έφταναν μέχρι το 3% να μπούνε στην βουλή, που τα λένε ωραία. Κάποτε ήταν μια καλή παρέα. Η παρέα μεγάλωσε έγινε εξουσία, δεν την χωρούσε στη ταβέρνα, δεν την χωρούσε ο τόπος. Τέλειωσε εκείνη η εποχή, τέλειωσε το παραμύθι. Η παρέα διαλύθηκε, και δεν την τέλειωσαν οι ιδεολογικές διαφωνίες, την τέλειωσε η εξουσία, την τέλειωσε η δόξα και το χρήμα. Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα, έχω χάσει το μπούσουλα, όλοι εναντίων όλων, ο ένας “δίνει” τον άλλο, ο ένα βρίζει τον άλλο, οι χθεσινοί φίλοι, σήμερα άσπονδοι εχθροί. Αν μπορ...

Πήγα και ψήφισα χθες για την αριστερά που σας έλεγα. Όχι δεν είμαι με το Κασελάκη , ούτε και με κανέναν υποψήφιο. Επέλεξα τον Τσακαλώτο, κρίνοντας ό,τι αντιπροσωπεύει ότι αριστερό έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επέλεξα πρόσωπο, επέλεξα πολιτική. Δυστυχώς στην μεταπολιτική εποχή μας, μια τέτοια επιλογή δεν είχε καμία τύχη. Σε ένα πρόσφατο κείμενο, είχα αναφερθεί στο φαινόμενο «Κασελάκης», στον άνθρωπο που μας συστήθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν λίγες μέρες και έγινε γνωστός με απίστευτη ταχύτητα στο ευρύ κοινό. Δεν έγινε γνωστός για την πορεία και την προσφορά του μέσα στην κοινωνία, δε μάγεψε ένα πολύ μεγάλο τμήμα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ που τον ψήφισε για αρχηγό, για τις θέσεις του, την πολιτική του ταυτότητα, την ιδεολογία του, το μάγεψε γιατί είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να παρηγορήσει έναν ηττημένο πολιτικό χώρο. Νέος, λαμπερός, επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος, μορφωμένος, που γίνεται ανάρπαστος στην αγορά. Είναι ο άνθρωπος, που ήρθε από το πουθενά με κεντρικό σύν...

Εκλογές σήμερα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πάντα υπάρχει μια ελπίδα για το τι θα ακολουθήσει. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Όλα μαζί τα χρώματα ένα γκρίζο σύννεφο κάνουν και εμείς θέλουμε να τα βλέπουμε στο τόξο του ουρανού σε μια σειρά, ξάστερα και καθαρά. Για το κόκκινο της φωτιάς λέγαμε, δεν πρόκειται για πάθος, αλλά για την ίδια τη ζωή, όπως την ονειρεύτηκα. Γιατί το κόκκινο δεν είναι χρώμα, είναι επιθυμία και ανεκπλήρωτο. Τελικά το κόκκινο δε φορέθηκε ποτέ. Και όσοι το έκαναν σημαία, και τραγούδι, ( Avanti o popolo, alla riscossa, Bandiera rossa…), πολύ γρήγορα το μουντζούρωσαν. Είτε το σκέπασαν με μαύρο, είτε το ξέβαψαν τόσο, που να αποκλείει κάθε δικαίωμα στο όνειρο. Όμως οι αγάπες και αυτές που τις σκεπάζει δέκα μέτρα χιόνι, δε φεύγουν. Που πάει κανείς όταν φεύγει; Θα με ρωτήσετε. Θα σας παρηγορήσω και πάλι. Η αγάπη μας δεν χάνεται, όπως δεν χάνεται το φως και ας βασιλεύει κάποιες ώρες παριστάνοντας την νύχτα. Πώς να χαθεί λοιπόν εκείν...

Κυριακή σήμερα, θα ξεκινήσουμε από εκείνη την έξυπνη πόλη, που είχε έναν φωτισμένο Δήμαρχο, παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους Δήμους της Χώρας. Για τις επιδόσεις του ανταμείφτηκε από το κόμμα της Ν.Δ στο οποίο ανήκει, πρώτα με την προεδρεία της ΚΕΔΕ και εν συνεχεία με τη θέση του Υπουργού ψηφιακής διακυβέρνησης. Για τα Τρίκαλα ο λόγος και για τον επιτυχημένο Δήμαρχο Δημήτρη Παπαστεργίου, που μεταξύ άλλων άνοιξε το δρόμο για το ελεύθερο ασύρματο δίκτυο wifi, κάτι που πολύ αργότερα έκαναν δεκάδες άλλοι δήμοι. Η κακοκαιρία των τελευταίων ημερών επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το άσμα, «είναι κακό στην άμμο να κτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια…» Όπως και τα έκανε στη Θεσσαλία στην Αττική και σε όποιο μέρος της χώρας χτύπησε. Αναφέρομαι στα Τρίκαλα, επειδή έχει χαρακτηρισθεί έξυπνη πόλη, μόνο που η εξυπνάδα της, δεν την προφύλαξε από την κακοκαιρία. Γιατί δεν είναι εξυπνάδα να λειτουργείς με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και στην πρώτη ισχυρή βροχόπτωση να χρε...

Άντε να γράψεις Αύγουστο και να ξημερώνει Σεπτέμβρης… Δεν θα γράψω για τον Στέφανο Κασελάκη. Ποιος είναι ο κ. Κασελάκης; Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δώσει προοπτική, σε έναν ηττημένο πολιτικό χώρο. Έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, νέος, λαμπερός, επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος, μορφωμένος, που γίνεται ανάρπαστος στην αγορά. Είναι ο άνθρωπος, που ήρθε από το πουθενά για να προκαλέσει αναστάτωση, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Θα γράψω για το φαινόμενο που κυριαρχεί στην εποχή μας, την εμπορευματοποίηση των πάντων. Δυστυχώς η παθογένεια της πολιτικής και της ιδεολογίας, μας μεταφέρει σε μια μεταπολιτική εποχή, εκεί, που οι επιλογές προσώπων δεν γίνονται με πολιτικά κριτήρια. Μόλις πριν λίγες μέρες, ο κ. Κασελάκης έγινε γνωστός και όμως πολλοί είναι αυτοί, που έχουν εκφράσει τον θαυμασμό και την συμπάθεια τους. Δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αηδιασμένο από την πολιτική πραγματικότητα, συντάσσεται με ό,τι του δίνει κάποια ελπίδα, ακόμα και άσχετο με την πολιτική...

Τα ψηφοδέλτια των συνδυασμών, για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, έχουν γεμίσει , από κανονικούς ηλίθιους. Δημοκρατία έχουμε θα μου πείτε. Συμφωνώ, μέτρο δεν έχουμε, άλλωστε ο αριθμός που απαιτείται για να συμπληρωθεί ένα ψηφοδέλτιο από κανονικούς ανθρώπους, είναι απαγορευτικός για τους περισσότερους υποψηφίους Δημάρχους. Να μην παραβλέψουμε και το γεγονός, ότι εδώ και πολλά χρόνια, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών απέχει από αυτήν την διαδικασία. Το γιατί, αποτελεί αντικείμενο άλλης συζήτησης. Πάντα είχαμε κάποια ευτράπελα που χαρακτήριζαν τις αυτοδιοικητικές εκλογές, φέτος αυτό που με εντυπωσιάζει, είναι ότι οι επικεφαλής, αντί να κρύβουν όλα αυτά τα νούμερα, αναγκάζονται, πιεζόμενοι από τις νέες επικοινωνιακές λογικές, να φωτογραφίζονται μαζί τους και να τους πλέκουν το εγκώμιο. Για να μην παρεξηγηθώ , δεν είναι όλοι νούμερα, υπάρχουν και αξιόλογοι συμπολίτες μας που συμμετέχουν. Όσο όμως πλησιάζει η ημερομηνία κατάθεσης των ψηφοδελτίων, οι ηλίθιοι πολλαπλασιάζονται και οι ελπίδες για κ...

«Μπορεί η ακρίβεια να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί τη δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, με προμετωπίδα την παράφραση του όρου «ΑΝΑΠΤΥΞΗ», επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων. Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης, περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου. Και έτσι όπως πάμε θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Με τη λατρεία των πραγμάτων, όλοι βρίσκουμε τον μπελά μας. “Η κατοχή δεν ταυτίζεται με τη χρηστικότητα, γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, “με την αντικειμενική αξία του πράγματος, κάθε εξορθολογισμός απορρίπτεται• απεναντίας του προσδίδει αξία προ, έμψυχου, σάμπως ο εαυτός του να έχει μοιραστεί σε όλα τα κτήματά του συγκροτώντας μαζί τους όμαιμη οικογένεια. Είναι δυνατόν ένα υλικό πρ...

  Μιχάλης 29, νεκρός από το φασιστικό μένος. “Ακόμη κι ένας άνθρωπος που «χτίστηκε» με όλες τις προδιαγραφές για να είναι άνθρωπος, μπορεί να προβεί σε θηριωδίες, όταν κλονιστούν οι παράμετροι που τον κρατάνε στην ευθεία του. Στόχος της κοινωνίας, είναι να δημιουργεί το περιβάλλον που θα κρατάει εν υπνώσει το τέρας μέσα μας. Δεν είμαστε γεννημένοι μόνο για το κακό, αυτό όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να σβηστεί από τα κύτταρά μας. Ο φασίστας δεν γεννιέται φασίστας. Γεννιέται άνθρωπος. Που σημαίνει, πως εμπεριέχει και τον φασίστα. Το σκοτεινό κομμάτι δεν το έχει η κοινωνία, το έχει ο άνθρωπος. Και είναι αυτοάνοσο. Και ύπουλο. Όταν όμως εμφανιστεί στο σώμα σου, οφείλεις να το απομονώσεις ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να ακρωτηριάσεις το δεξί σου χέρι...”

Πόλεμος έχει ξεσπάσει στο μικρόκοσμό μας, ύστερα από την εφαρμογή των προσωρινών περιοριστικών κυκλοφοριακών μέτρων στο Ιστορικό Κέντρο της Κέρκυρας. Δυστυχώς εδώ στην μικρή μας πόλη ό,τι συμβαίνει, καλό η κακό, κρίνεται με μια απίστευτη προχειρότητα. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους. Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές. Δυστυχώς μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός. Δεν θα ενταχθώ σε καμία από τις αντιμαχόμενες πλευρές. Για τον τρόπο που εφαρμόστηκαν αυτά τα μέτρα έχω τις ενστάσεις μου, αν περιοριστώ όμως σε αυτές, θα χάσω το δάσος, άλλωστε η πόλη δεν χρειάζεται προσωρινά κυκλοφοριακά ημίμετρα, που θα αντιμετωπίσουν την πίεση μιας συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Μια πόλη που πνίγεται χρειάζεται ριζοσπαστικά μέτρα. Αυτό που θέλουμε είναι μια πόλη, χωρίς Ι.Χ χωρίς δίκυκλα, και πρωτίστως χωρίς τουριστικά ...

Υποθέτω, πως για τον καθένα χωριστά, κάποιες στιγμές ράβονται στα μέτρα του, ποτέ δε ξεπερνούν το ένα αντίτυπο. Πρόκειται για ένα συνδυασμό, που όσοι προσπάθησαν να τον αποκρυπτογραφήσουν για να ξανανιώνουν τη μαγεία που κουβαλούν από τις μονοψήφιες ηλικίες, απέτυχαν. Είναι η οπτική γωνία, πως φωτίζεται σε κείνο το χρόνο, σε κείνο τον τόπο, εκείνη την εποχή. Είναι το άρωμα που ποτέ δεν θα μπορέσουν οι διακεκριμένοι Γάλλοι αρωματοποιοί να αντιγράψουν. Και ευτυχώς! “Δεν υπάρχει χρόνος περασμένος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το τώρα και από ό,τι υπόλοιπο μένει. Κάθε στιγμή αθάνατος, κάθε λεπτό περιέχει το «για πάντα”. Μια έμμετρη ανάσα. Με επισκέφτηκε, όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στον Έβρο, από τότε έρχεται κάθε φορά που τη χρειάζομαι. «Ανάσκελα προσκέφαλο η άμμος /τα μάτια όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο /χίλια χρώματα ο Ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/Απαλή μουσική των κυμάτων ήχος/ και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται» Είχα αποπειραθεί να γράψω ένα «ποίημα», ξέρετε, από ε...

Θα έλεγε κανείς, ότι έχει απορριφτεί κάθε εύκολη ιδέα. Στις μέρες που προηγήθηκαν, ό,τι δοκιμάστηκε απέτυχε. Σε αυτές τις περιπτώσεις αρχίζει πλέον ο καθένας να συνειδητοποιεί, ότι θα υπάρξουν δύσκολες ώρες, οδυνηρές πριν την λυτρωτική ανακοπή. Έχοντας μόνο κακές ειδήσεις για το αύριο, περιμένοντας τα χειρότερα, κάνεις ό,τι δυνατόν για να μειώσεις το χρόνο της αναμονής, να προκαλέσεις το τέλος, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες. Να φτάσεις μια ώρα αρχύτερα στον πάτο, γιατί αυτό το αργό βύθισμα δεν υποφέρεται. Όχι δεν είναι ξεκάθαρο το μήνυμα, όμως δημιουργεί την αίσθηση ότι η παρούσα κατάσταση , όπως αργά και βασανιστικά την βιώνουμε φτάνει στο αποκορύφωμα της. Βεβαίως και δεν υπάρχει εικόνα για την επόμενη μέρα, κανείς δεν περιμένει το θαύμα, φαντάζεται τα χειρότερα, καλύτερα όμως σε κάθε περίπτωση απ’ αυτό το ατέρμονο δράμα. Από την άλλη 41% τι να πεις. Όσο μπορούμε να αναθεωρούμε τις απόψεις μας είμαστε εγκεφαλικά καλά. Εκεί που ήρθε το παράπονο , είπα τι κάνεις, μεγάλωσες ακόμα παραπο...

«Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν», για άλλη μια φορά τραγουδάμε και μάλιστα παράφωνα όταν οι φλόγες καίνε τα πάντα . Πόσο δικαιώνεται ο Θουκυδίδης σήμερα βλέποντας την Ελλάδα να καίγεται και κάποιους δυστυχώς πολλούς να επιχειρούν ξεκαθάρισμα λογαριασμών πάνω στις στάχτες. Η προσπάθεια ορισμένων “Να βρούνε κάτι να γκρινιάξουνε” έχει ξεπεράσει τα όρια της διαστροφής. Γιατί η γκρίνια είναι τρόπος ζωής, δεν γκρινιάζουμε με τα κακά που μας συμβαίνουν, αν κολλήσεις στην άρνηση, γκρινιάζεις και για τη μάνα που σε γέννησε. Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό. Είναι πιο εύκολο το κακό θα μου πείτε. Με μια άρνηση φεύγεις απ’ την ευθύνη και δε στοιχίζει τίποτα. Το Όχι σε βγάζει από τα φρέσκα, σε χρίζει εισαγγελέα και σου δίνει το δικαίωμα να δικάζεις και να καταδικάζεις. Ενώ το Ναι... Το Ναι σε καλεί να βάλεις και συ το χεράκι σου. Σε καλεί να βάλεις έστω και ένα λιθαράκι στη διαδικασία της κοινής προσπάθειας και σε ανταμείβει με ένα κομματάκι ευθύνης. Αν μπορούσα να χρωματίσω αυτ...

Ο μεγαλύτερος όγκος των θεμάτων, των τοπικών Μ.Μ.Ε, δεν ενδιαφέρει κανένα, ή μάλλον ενδιαφέρει αυτούς που προβάλλουν το τίποτα. Δεν πρόκειται για προσπάθεια επικοινωνίας με τον Λαό, πρόκειται για μια εσωτερική υπόθεση, ενός στενού κύκλου, που πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή, συνεπικουρούμενου από την πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε. Πάντα είχαμε τέτοια φαινόμενα, σήμερα όμως με την ευκολία που παρέχει η τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχει αγγίξει τα επίπεδα της μαλακίας. Κρίμα. Το παρακάτω γράφτηκε καταχειροκροτούμενο απ' αυτούς που είχαν την ψευδαίσθηση ότι δεν είχαν καμία σχέση με τους αποδέκτες. Σήμερα δυστυχώς αποδέκτες είναι οι τότε χειροκροτητές. Όταν μιλάμε για εγωισμό της κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα, της δικής μας τοπικής κοινωνίας, ο συλλογικός χαρακτηρισμός οδηγεί στον κατακερματισμό. Παρακολουθώντας τις προσπάθειες, τοπικών πολιτικών παραγόντων, με ματιά θετική, και διάθεση ερευνητική, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές στον πληθυντικό, διαπνέονται από ένα ακλόν...