Υποθέτω, πως για τον καθένα χωριστά, κάποιες στιγμές ράβονται στα μέτρα του, ποτέ δε ξεπερνούν το ένα αντίτυπο. Πρόκειται για ένα συνδυασμό, που όσοι προσπάθησαν να τον αποκρυπτογραφήσουν για να ξανανιώνουν τη μαγεία που κουβαλούν από τις μονοψήφιες ηλικίες, απέτυχαν. Είναι η οπτική γωνία, πως φωτίζεται σε κείνο το χρόνο, σε κείνο τον τόπο, εκείνη την εποχή. Είναι το άρωμα που ποτέ δεν θα μπορέσουν οι διακεκριμένοι Γάλλοι αρωματοποιοί να αντιγράψουν. Και ευτυχώς! “Δεν υπάρχει χρόνος περασμένος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το τώρα και από ό,τι υπόλοιπο μένει. Κάθε στιγμή αθάνατος, κάθε λεπτό περιέχει το «για πάντα”.
Μια έμμετρη ανάσα. Με επισκέφτηκε, όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στον Έβρο, από τότε έρχεται κάθε φορά που τη χρειάζομαι.
«Ανάσκελα προσκέφαλο η άμμος /τα μάτια όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο /χίλια χρώματα ο Ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/Απαλή μουσική των κυμάτων ήχος/ και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται»
Είχα αποπειραθεί να γράψω ένα «ποίημα», ξέρετε, από εκείνες τις γλυκές κουταμάρες, που επιχειρούμε στα χρόνια της νεότητάς μας. Έτσι το ξεκίνησα και εκεί το άφησα. Αυτό δεν με άφησε ποτέ. Με κάποιο τρόπο μαγικό έρχεται, όταν είμαι κουρασμένος, όταν είμαι πικραμένος, όταν είμαι θυμωμένος και καταφατικά επιβεβαιώνει: «Χάρτινο είναι το Καράβι». Τότε όλα γίνονται αθώα και μεταφέρονται χρόνια πίσω, στο μυαλό ενός παιδιού.
Ό,τι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου