Τελευταία σελίδα αριστερά

Εμμέσως πλην σαφώς με το τελευταίο του άρθρο, «Μεγάλο στοίχημα, τελευταία εύκαιρια», ο Μιμής Ανδρουλάκης εκφράζει την υποστήριξη του στο σημερινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιο Παπανδρέου. Χρειάστηκε να γράψει πολλά ο Μίμης για να δικαιολογήσει την θέση του. Για μας που είμαστε έξω από τον εμφύλιο, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ζορίστηκε. Αυτό το «ζόρι» το έχω διακρίνει και σε άλλους σκεπτόμενους υποστηρικτές του Γ. Παπανδρέου, πράγμα που σημαίνει «το μη χείρον βέλτιστον» Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «στροφή προς τα αριστερά» ο κ. Ανδρουλάκης» επιχειρεί να διασκεδάσει την εικόνα που έχουν δημιουργήσει οι αντιμαχόμενες πτέρυγες και να επενδύσει με όρους πολιτικής, την προοπτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Η νέα αριστερά με το άρωμα του 21ου αιώνα προς την οποία πρέπει να μετακινηθούμε δεν υπάρχει έτοιμη. Καλούμαστε να την αναδημιουργήσουμε. Ο Νέος Καπιταλισμός επιβάλλει ένα νέο ιστορικό σχέδιο για την Αριστερά στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο. Η άγνοια είναι ο χειρότερ...

Και σ’ αυτήν την εσωτερική εκλογική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ, η λέξη που δεσπόζει είναι ο «Εκσυγχρονισμός». Είναι από τις περιπτώσεις που ο Μπαμπινιώτης αναγκάζεται να προσθέσει στο λεξικό την καινούργια έννοια που προέκυψε από τα έργα και τις ημέρες των συντρόφων που κυβέρνησαν την προηγούμενη οκταετία. Έχει άξια να γυρίσουμε δέκα χρόνια πίσω τέτοια εποχή περίπου, όταν από την θέση του παρατηρητή έγραφα γι’ αυτό το καινούργιο φρούτο. «Φορτωμένος με την νοσταλγία των ημερών έκανα μια βόλτα στην πόλη. Κυριακή απόγευμα. Τα πάντα έφεγγαν και γυάλιζαν ευτυχισμένα. Οι βιτρίνες στο πνεύμα του εκσυγχρονισμού, τόσο ελκυστικές που σε απωθούσαν, ένοιωσα την ανάγκη να γυρίσω σπίτι. Να οχυρωθώ. Γύρισα στα σχολικά βιβλία, στις παραστάσεις, που μου άφησε ο Παπαδιαμάντης, στις πλούσιες παραδώσεις του Λαού μας, στην αυθεντικότητα, που δεν χρειάζεται λαμπιόνια για να λάμψει. Καθισμένος εδώ και αρκετά χρόνια στη θέση του επισκέπτη, απαλλαγμένος, από εσωτερικές διαμάχες, και πάθη που δημιουργεί η ίδια η συμμ...

Τι αμαρτίες πληρώνουμε σ’ αυτό τον ιστορικό τόπο που ζούμε. Έχω την εντύπωση ότι η πιο αγαπημένη λέξη των ελλήνων είναι η Ιστορία, πιθανόν και η περισσότερο χρησιμοποιημένη. Ακουμπάμε στην ιστορία μας και δεν διστάζουμε να την κολλάμε μπροστά από κάθε γεγονός, για να του προσθέτουμε βαρύτητα. «Ιστορικό χωριό», «ιστορική συμφωνία», «ιστορικό σωματείο», «ιστορικό καφενείο», «ιστορική στιγμή», «ιστορική νίκη, «Ιστορική ήττα», «ιστορία μου αμαρτία μου». Βαρυφορτωμένο ιστορία είναι και το τελευταίο λιθαράκι στο τόπο μας. Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που εξαντλεί τα όρια της. Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει. Διαφημίζουμε την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας, όχι για να δείξουμε την καταγωγή μας, αλλά γι να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε άξιοι να προβάλουμε τον δικό μας πολιτισμό. Η Ελλάδα είναι ιστορική χώρα, άρα και η περιφρόνηση των νόμων και ο λαϊκισμός και ...

Στη συνέχεια του ψυχογραφήματος ο ψυχίατρος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά Το αμερικάνικο μοντέλο, κατ’ εξοχήν εύπεπτο κυριαρχεί. Η εικόνα που παρουσιάζεται είναι τραγική. Η γελοιότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτων που έχουν μπει στη ζωή μας, πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι της πολιτικής σκηνής; Χωρίς αιδώ προβάλουν την φιλοδοξία, προσθέτοντας πάντα ότι είναι θεμιτή. Βεβαίως υπάρχουν και κίνητρα μικροσυμφερόντων, ανασφάλειας, αδυναμίας επιβεβαίωσης, τακτοποίησης εκκρεμών οικογενειακών υποθέσεων, επίδειξης στο άλλο φύλλο. Στην περίπτωση που διαπραγματευόμαστε, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η τρέλα. Η τρελά, που αναδεικνύεται από την υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι τρελοί φορούν καπέλο Ναπολέοντα. Ασκεί τελικά τόση γοητεία η εξουσία που τρελαίνει τους ανθρώπους; Για χάρη της πουλάνε την ψυχή τους διάολο. Αλλάζουν θέσεις από την μια μέρα στην άλλη. Γίνονται υποστηρικτές σήμερα του Παπανδρέου αύριο του Βενιζέλου. Τι είναι τελικά αυτή η ε...

Παρακολουθώντας το κόσμο της πολιτικής, δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς ότι δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Κάτι τα μικροσυμφέροντα, οι μικροφιλοδοξίες, οι ανασφάλειες η αδυναμία η ανάγκη, η βλακεία έχουν απαξίωση την πολιτική. «Ευάγγελος Βενιζέλος Γεώργιος Παπανδρέου Κωνσταντίνος Σκανδαλίδης, τρεις λαμπρές πολιτικές προσωπικότητες Ποιος είναι ο πιο Δημοκρατικός; Ποιος είναι πιος Ικανός;. Ποιος μπορεί να κερδίσει τον Καραμανλή;» Υπογραφή: επιτροπή στήριξης του Ευάγγελου Βενιζέλου στη Κέρκυρα Πρόκειται για μια αφίσα που μας θέτει τα παραπάνω ερωτήματα. Προφανώς αυτοί που υπογράφουν έχουν δώσει την απάντηση. Το τεστ, απευθύνεται στα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ, που πρέπει με το αμερικάνικο σύστημα να απαντήσουν. Συνήθως σε παρόμοια τεστ για να αποκτήσουν βαθμό δυσκολίας παίζουν και τα τρία πρόσωπα εδώ παίζει μόνο ένα για την επιτροπή στήριξης. Το αναφέρω σαν παράδειγμα για να προχωρήσω ακόμα παραπέρα για την απαξίωση της πολιτικής. Για την συγκεκριμένη αφίσ...