Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Της πουτάνας της ευκολίας

Αυτοί οι δύο δρόμοι που διχάζουν, εξασφαλίζουν το απαραίτητο χρόνο σε όλους αυτούς που κάνουν σήμερα παιγνίδι. Όχι της Αρετής και της Κακίας, της πουτάνας της ευκολίας και της άμυνας, για επίθεση δεν μπορεί να γίνεται λόγος.
Το λάθος είναι ότι δεν έχουμε αποκλείσει την πρώτη διαδρομή. Μεγάλα διαστήματα της ζωής μας, περπατάμε στην ανιαρή διαδρομή, μέχρι κάποιος δυνατός κρότος να μας ξυπνήσει και να βλαστημήσουμε. Ε! φτάνει πια, δεν μπορούμε να τους αφήσουμε άλλο να παίζουν με τη ζωή μας. Το κακό είναι, ότι στα πρώτα κιόλας βήματα, ο θυμός εξατμίζεται και επιστρέφουμε στη διαδρομή της ευκολίας.

Παρατηρώντας χθες την αγωνία ενός νέου, για τα σημερινά αδιέξοδα, γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου, ένα ανάθεμα στην γενική με έβγαζε από τα δύσκολα και με περνούσε ασυναίσθητα στην απραξία. «Τι θέλω ανακατεύομαι αφού δεν καταλαβαίνουν» πέρασαν αρκετά χρόνια για να στραφώ στο εαυτό μου, και να προσπαθήσω όχι πλέον να αλλάξω τον κόσμο αλλά να μην με αλλάξει εκείνος.
«Κι αν ο κόσμος πήγε πάσο, εγώ συνεχίζω να ποντάρω, ό,τι έχω και κυρίως ό,τι δεν έχω: δηλαδή την υπομονή, την ψυχραιμία, το θάρρος, την πίστη σε μικρούς θεούς – αξίες που καμία κοινωνία στους αιώνες των αιώνων δεν εξάλειψε».
Κι αν το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες για να χωρέσει κάπου το σαρκίο του, δεν είναι το πάσο του κόσμου που με πείραξε, είναι για να ασκούμε πρώτα εγώ και πέντε άλλοι στην αμυντική τακτική που επιλέξαμε ως σύστημα επιβίωσης του μυαλού μας.
Αισθάνομαι πως αν δεν ανακεφαλαιώνουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η Όσια απάθεια. Τι άλλο περιμένουμε να μας συμβεί; Εργαζόμενοι, που κοντεύουν να συνταξιοδοτηθούν απολύονται. Τι άλλο περιμένουμε για να βγούμε στους δρόμους απέναντι σε ένα άδικο κράτος, που σφίγγει ακόμα περισσότερο το σκοινί στην ήδη απαγχονισμένη περιφέρεια; Σε ένα κράτος που εξαντλεί όλη την αυστηρότητα του στους αδύνατους και όλη την παθητικότητα του στους δυνατούς. Σε ένα κράτος που έχει το δικαίωμα να χρωστά και απειλεί με κάθε μέσο όσους δεν μπορούν να πληρώσουν το χαράτσι.
Ανακεφαλαιώνω κάθε τόσο γιατί η απάθεια είναι κολλητική. Τα ξαναγράφω για να τα διαβάζω, φωναχτά, για να πετάγομαι εκείνη την κατάλληλη στιγμή που θέλει να με πάρει ο ύπνος.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Δεν μπορούμε ν' ανταμώσουμε

Είναι δύσκολα να ερμηνεύσει κανείς, με παλαιό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, αυτά που συμβαίνουν και αυτά κυρίως που θα ακολουθήσουν, στο χώρο της νεολαίας.
Η αλήθεια είναι, που έρχονται κάτι παλαιότερα κείμενα στην επιφάνεια και μου θυμίζουν ότι το κοινωνικό είναι και προσωπικό. Το παρακάτω κείμενο δεν θα μπορούσε να γραφτεί σήμερα και ας είναι για σήμερα.
Από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στις πορείες με βασικό αίτημα την ελευθέρια και την δημοκρατία, από εκείνες τις πορείες μέχρι τις σημερινές των νέων παιδιών, υπάρχει χάσμα αξεπέραστο.
Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στο διάολο και τώρα ο δρόμος, εκεί που γίνονται οι συναντήσεις, των παιδιών, φαντάζει γκρεμός. Δεν μπορούμε πλέον να μπούμε στην παρέα. Δεν μπορούμε να ανταμώσουμε…

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η ανικανότητα να καταλάβουμε τη νεολαία. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο σήμερα, γιατί αλλιώς οι σχεδιασμοί για το μέλλον είναι στην άμμο παλάτια, ή καλλίτερα προσάναμμα σε μια φωτιά που θα μας κάψει. Τίποτα δεν έχουμε διδαχτεί τελικά, ο εμφύλιος σ’ αυτή τη χώρα φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Αυτή γενιά η γενιά μας, δεν ξέρω ακόμα πόσες ήττες θα βιώσει.
Λέτε να γεμίσαμε κουκουλοφόρους έτσι ξαφνικά; Λέτε να γεμίσαμε χιλιάδες «γνωστούς αγνώστους» σε όλη την Ελλάδα;
Τα παιδιά μας είναι. Τα παιδιά μας που βγαίνουν στους δρόμους με θυμό μεγάλο. Τα παιδιά μας που βγαίνουν έξω από τα άθλια σχολεία. Τα παιδιά των ντιλίβερι, της μειωμένης απασχόλησης των άχρηστων πτυχίων. Τα παιδιά που σιχάθηκαν το σύστημα, που σιχάθηκαν την διαπλοκή, τα παιδιά που δεν θέλουν να μας μοιάσουν, σπαταλώντας το χρόνο τους, κυνηγώντας το βόλεμα και την διασφάλιση του πλαισίου. Τα παιδιά μας που είναι «τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής»

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Μια μουτζούρα

Το μέγεθος της καταστροφής ήταν αδύνατο να αποτυπωθεί στις λίγες λέξεις του χθεσινού κειμένου, ίσως μια φωτογραφία από το κτήριο της «Παλλάδας» της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών, να αποτυπώσει, χωρίς σχόλια, την εικόνα των ερειπίων. Κατακερματισμένο, πλέον, πολύχρωμο από τις αλλαγές χρήσης, αλλού ανακαινισμένο, αλλού ερειπωμένο, αποτελεί σήμα κατατεθέν για ένα κόμμα, που κυριάρχησε και ακόμα κυριαρχεί, οδηγώντας την Κέρκυρα στον μαρασμό.
Το «ξεκατίνιασμα» των στελεχών του, συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Μαγική εικόνα.
Εύλογα θα ρωτήσουν οι αναγνώστες. Θα τα έκανε καλλίτερα η Ν. Δ; Να διευκρινίσω: όταν γράφω για το ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνω και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ εδώ και πολλά χρόνια έχει προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ, είναι η μικρότερη μπάμπουσκα που αν ανοίξουμε το καπάκι θα την βρούμε από κάτω,
Εύλογα κάποιοι που πίστεψαν, αγωνίστηκαν και ονειρεύτηκαν καλλίτερες μέρες, να έχουν αντιρρήσεις με την ισοπεδωτική και υπερβολική χροιά των παραπάνω. Είναι γιατί δεν ξέρω να ζωγραφίσω μια μουτζούρα και τέλος πάντων για τον κανόνα ο λόγος.
Νομίζω ότι τα περιθώρια της ανακύκλωσης έχουν εξαντληθεί, το χωράφι κάηκε ούτε αγκάθια δεν φυτρώνουν πια. Δυστυχώς αυτό το μεσοδιάστημα, από το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου στην επόμενη μέρα δεν ξέρουμε πόσο μεγάλη θα είναι η νύχτα. Υπομονή.

Αυτοί που μιλάνε σήμερα για ανασυγκρότηση είναι βαθιά νυχτωμένοι. Θυμάμαι κάποιους, στρογγυλοκαθισμένους πριν λίγα χρόνια στην βολική καρέκλα της εξουσίας. Τότε δεν είχε ανάγκη το κίνημα από ανασυγκρότηση, προείχε η ανασυγκρότηση της περιουσίας των συντρόφων.
Για το Πάγκαλο γράφει όλη η Ελλάδα, εγώ θα περιοριστώ στα χωρικά μας ύδατα. Άλλωστε η Κέρκυρα έχει όλες τις προϋπόθεσες να μπει πρώτη στο χορό. Η καλπάζουσα σχιζοφρένια, που παρακολουθούμε αυτά τα χρόνια δεν έχει περιθώρια για επιδείνωση. Ας ελπίσουμε η ραδιοφωνική κατάρα που έχω ξανακάνει απ’ αυτήν εδώ τη στήλη να τους πιάσει, να ησυχάσουνε και αυτοί και μαζί με αυτούς και ο τόπος
«Το μόνο χάσιμο που υπολήπτομαι και με τρομάζει είναι να χαθεί κανείς μέσα στον εγκέφαλο του. Να βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες κι εκατοντάδες είδωλα που όλα θα λένε την ίδια ιστορία, αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα. Οι ματαιωμένοι διάλογοι να γίνουν σκοινί από λέξεις στο λαιμό σας, η χρόνια σιωπή να εκραγεί, να σκάσει το δέρμα να ανοίξουν τα χέρια, τα πόδια σε πληγές από το ανείπωτο. Η ιατρική έχει τις μεθόδους και τις ορολογίες της γι’ αυτές τις καταστάσεις. Εμείς το λέμε απόσυρση. Και κοιτάμε ποια μάρκα προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για να πάρουμε καινούργιο. Σαρκίο…»

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Μασκαράδες

Παρακολουθώντας χθες το βράδυ δυο κορυφαία στελέχη του τοπικού ΠΑΣΟΚ, να βγάζουν τα λερωμένα τ’ άπλυτα στον τηλεοπτικό δέκτη, πέρασα σε ένα δεύτερο επίπεδο εξειδίκευσης, περί καταμερισμού ευθυνών. Πράγματι υπάρχουν συλλογικές και ατομικές ευθύνες. Τη μεγάλη όμως ευθύνη γι’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση που βιώνει το νησί μας, την έχει το κόμμα που κυβερνάει αυτήν την τετραετία τη χώρα και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για 36 χρόνια την Κέρκυρα.
Το ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα είναι καθεστώς, κυβέρνησε και κυβερνάει το νησί με όλους τους τρόπους, με όλα τα μέσα. Ακόμα και όταν δεν ήταν στην εξουσία, διέθετε όλους εκείνους τους μηχανισμούς, υποστήριξης που επέτρεψαν στην ηγεσία του να επιβιώνει παντός καιρού. Σε καμία εσωτερική διαμάχη δεν χύθηκε αίμα, τα σπαθιά ήταν χάρτινα και τα μαχαίρια ακολουθούσαν αντίστροφη πορεία, όπως στον σινεμά.
Με ένα αξιοζήλευτο τρόπο, ανακάτευε την τράπουλα της εξουσίας για να είναι πάντα εξουσία, απηλλαγμένο από ιδεολογίες, έκανε σημαία του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και ο σκοπός εν προκειμένω κάθε άλλος παρά ιερός ήταν.
«Τα αντίπαλα στρατόπεδα» χορεύοντας χορούς αντικριστούς, άλλαζαν εικόνα και βηματισμούς, παρέμεναν όμως σταθερά στην κεντρική σκηνή. Με μαγικές κινήσεις «οι εχθροί» γίνονταν φίλοι» και οι φίλοι «εχθροί», αποδεικνύοντας στην διάρκεια του χρόνου, ό,τι αυτό που τους ενώνει, δεν ήταν η φιλία και αυτό που τους χωρίζει δεν ήταν η έχθρα, γιατί και στα δύο προέχει το συναίσθημα, που δυστυχώς δεν το έχουν νοιώσει. Αυτό που τους κράτησε ήταν η φιλοδοξία με την κακή την έννοια και σε πολλές περιπτώσεις το συμφέρον, για να μην ξεχάσουμε και την περίοδο της διαπλοκής που άνθισε επί Σημίτη και ακόμα καλεί κρατεί.

Αυτό το κόμμα με την λειτουργία του σε τοπικό επίπεδο, ευθύνεται στο μεγαλύτερο βαθμό για τη διάβρωση του κοινωνικού ιστού. Μεταχειρίσθηκε μεθόδους που απαξίωσαν την πολιτική και οδήγησε την νεολαία στην άρνηση και την απάθεια.
Πλείστα τα παραδείγματα τοπικών ηγετίσκων που η καρταρόμπα τους ήταν γεμάτη από καρναβαλίτικες φορεσιές. Χθες πιγκουΐνοι σήμερα καουμπόηδες, αύριο αθώες περιστερές μεθαύριο μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Μασκαράδες!









.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Φιλί χαιρετισμού

Τώρα στις αρχές του χρόνου, στις αρχές της πρώτης αιρετής περιφέρειας και του πρώτου μεγάλου Καλλικράτιου δήμου της Κέρκυρας, ας θυμηθούμε ένα παλαιότερο κείμενο, προτροπή και συμβουλή σε όσους έχουν αναλάβει την ευθύνη να διοικήσουν και στον καθένα από μας ξεχωριστά, «σεμνά και ταπεινά» ο τίτλος.
Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα.
Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Μας βαρέθηκε. Κουράστηκε και είπε να πάει να κοιμηθεί. Μας γέννησε και μας ξέρει. Σε γάμους και κηδείες αυτοί μαζεύονται και αφού όλη αυτή η ομορφιά στάθηκε αδύνατον να μας γοητεύσει. Και αφού τίποτα πια δεν μας ευχαριστεί το πήρε απόφαση να πεθάνει μπας και τον κλάψουμε ενωμένοι, μονιασμένοι επιτέλους, από την ανασφάλεια που μας προκαλεί η απώλεια.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πάνω από τα κατεστραμμένα μνημεία, από τα υπεραιωνόβια δέντρα της άγιας ελιάς, που για χρόνια στήριξαν την τρελή πορεία μας. Πάνω από την απαράμιλλου κάλλους ομορφιά, που ακόμα και με τα μάτια κλειστά δεν αμφισβητείτε, ελπίζει να μας δει πιασμένους από το χέρι μεταμελημένους, έστω και την ύστατη στιγμή. Ελπίζει ότι αυτό το φιλί του αποχαιρετισμού από ένα στόμα μπορεί να είναι φιλί χαιρετισμού, φιλί ζωής, συνέχειας και νέας πορείας...
Έχουν μαζευτεί πολλά, όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.
Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...