Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτοί οι δύο δρόμοι που διχάζουν, εξασφαλίζουν το απαραίτητο χρόνο σε όλους αυτούς που κάνουν σήμερα παιγνίδι. Όχι της Αρετής και της Κακίας, της πουτάνας της ευκολίας και της άμυνας, για επίθεση δεν μπορεί να γίνεται λόγος. Το λάθος είναι ότι δεν έχουμε αποκλείσει την πρώτη διαδρομή. Μεγάλα διαστήματα της ζωής μας, περπατάμε στην ανιαρή διαδρομή, μέχρι κάποιος δυνατός κρότος να μας ξυπνήσει και να βλαστημήσουμε. Ε! φτάνει πια, δεν μπορούμε να τους αφήσουμε άλλο να παίζουν με τη ζωή μας. Το κακό είναι, ότι στα πρώτα κιόλας βήματα, ο θυμός εξατμίζεται και επιστρέφουμε στη διαδρομή της ευκολίας. Παρατηρώντας χθες την αγωνία ενός νέου, για τα σημερινά αδιέξοδα, γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου, ένα ανάθεμα στην γενική με έβγαζε από τα δύσκολα και με περνούσε ασυναίσθητα στην απραξία. «Τι θέλω ανακατεύομαι αφού δεν καταλαβαίνουν» πέρασαν αρκετά χρόνια γι...

Είναι δύσκολα να ερμηνεύσει κανείς, με παλαιό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, αυτά που συμβαίνουν και αυτά κυρίως που θα ακολουθήσουν, στο χώρο της νεολαίας. Η αλήθεια είναι, που έρχονται κάτι παλαιότερα κείμενα στην επιφάνεια και μου θυμίζουν ότι το κοινωνικό είναι και προσωπικό. Το παρακάτω κείμενο δεν θα μπορούσε να γραφτεί σήμερα και ας είναι για σήμερα. Από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στις πορείες με βασικό αίτημα την ελευθέρια και την δημοκρατία, από εκείνες τις πορείες μέχρι τις σημερινές των νέων παιδιών, υπάρχει χάσμα αξεπέραστο. Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στο διάολο και τώρα ο δρόμος, εκεί που γίνονται οι συν...

Το μέγεθος της καταστροφής ήταν αδύνατο να αποτυπωθεί στις λίγες λέξεις του χθεσινού κειμένου, ίσως μια φωτογραφία από το κτήριο της «Παλλάδας» της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών, να αποτυπώσει, χωρίς σχόλια, την εικόνα των ερειπίων. Κατακερματισμένο, πλέον, πολύχρωμο από τις αλλαγές χρήσης, αλλού ανακαινισμένο, αλλού ερειπωμένο, αποτελεί σήμα κατατεθέν για ένα κόμμα, που κυριάρχησε και ακόμα κυριαρχεί, οδηγώντας την Κέρκυρα στον μαρασμό. Το «ξεκατίνιασμα» των στελεχών του, συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Μαγική εικόνα. Εύλογα θα ρωτήσουν οι αναγνώστες. Θα τα έκανε καλλίτερα η Ν. Δ; Να διευκρινίσω: όταν γράφω για το ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνω και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ εδώ και πολλά χρόνια έχει προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ, είναι η μικρότερη μπάμπουσκα που αν ανοίξουμε το καπάκι θα την βρούμε από κάτω, Εύλογα κάποιοι που πίστεψαν, αγωνίστηκαν και ονειρεύτηκαν καλλίτερες μέρες, να έχουν αντιρρήσεις με την ισοπεδωτική και υπερβολική χροιά των παραπάνω. Είναι γιατί δεν ξέρω ...

Παρακολουθώντας χθες το βράδυ δυο κορυφαία στελέχη του τοπικού ΠΑΣΟΚ, να βγάζουν τα λερωμένα τ’ άπλυτα στον τηλεοπτικό δέκτη, πέρασα σε ένα δεύτερο επίπεδο εξειδίκευσης, περί καταμερισμού ευθυνών. Πράγματι υπάρχουν συλλογικές και ατομικές ευθύνες. Τη μεγάλη όμως ευθύνη γι’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση που βιώνει το νησί μας, την έχει το κόμμα που κυβερνάει αυτήν την τετραετία τη χώρα και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για 36 χρόνια την Κέρκυρα. Το ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα είναι καθεστώς, κυβέρνησε και κυβερνάει το νησί με όλους τους τρόπους, με όλα τα μέσα. Ακόμα και όταν δεν ήταν στην εξουσία, διέθετε όλους εκείνους τους μηχανισμούς, υποστήριξης που επέτρεψαν στην ηγεσία του να επιβιώνει παντός καιρού. Σε καμία εσωτερική διαμάχη δεν χύθηκε αίμα, τα σπαθιά ήταν χάρτινα και τα μαχαίρια ακολουθούσαν αντίστροφη πορεία, όπως στον σινεμά. Με ένα αξιοζήλευτο τρόπο, ανακάτευε την τράπουλα της εξουσίας για να είναι πάντα εξουσία, απηλλαγμένο από ιδεολογίες, έκανε σημαία του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» κα...

Τώρα στις αρχές του χρόνου, στις αρχές της πρώτης αιρετής περιφέρειας και του πρώτου μεγάλου Καλλικράτιου δήμου της Κέρκυρας, ας θυμηθούμε ένα παλαιότερο κείμενο, προτροπή και συμβουλή σε όσους έχουν αναλάβει την ευθύνη να διοικήσουν και στον καθένα από μας ξεχωριστά, «σεμνά και ταπεινά» ο τίτλος. Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα. Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Μας βαρέθηκε. Κουράστηκε και είπε να πάει να κοιμηθεί. Μας γέννησε και μας ξέρει. Σε γάμους και κηδείες αυτοί μαζεύονται και αφ...