Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα ίδια πρόσωπα της καταστροφής, σε μια άνευ προηγουμένου ανακύκλωση, μας ζητούν επιτακτικά μια ακόμα ευκαιρία… Για να μας σώσουν. Να τη δώσουμε, άλλωστε δεν έμεινε και τίποτα να καταστρέψουν. Ο καθένας απ' όλους αυτούς, προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό του, αποποιείται τις ευθύνες και επανέρχεται στο προσκήνιο άσπιλος και αμόλυντος. Απύθμενο θράσος, που επιβεβαιώνει, ότι ο κόσμος της πολιτικής, είναι ξεχωριστός, με δικές του αξίες και αρχές, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτές των ανθρώπων. Τους βλέπω καμαρωτούς στους τηλεοπτικούς δέκτες, να διορθώνουν το ψέμα με άλλο ψέμα. Να σβήνουν την ιστορία και να μιλούν εξ’ ονόματος του Λαού. Να δεχτώ ότι δεν είχαν κακές προθέσεις. Να δεχτώ ότι έκαναν λάθος υπολογισμούς. Να επικαλεστώ και τους αστάθμητους παράγοντες, τη διεθνή συγκυρία, τη σοδειά που την έφαγε ο δάκος και ό,τι άλλο ακόμα που θα τους απαλλάξει απ’ την κρεμάλα. Μέχρι εδώ όμως. Είναι πρόκληση να εμφανίζονται ενώπιον μας. Είναι θράσος οι αρχιτέκτονες της καταστ...

Η υπομονή εξαντλείται τις τελευταίες μέρες,. Πάντα συμβαίνει αυτό. Να φύγει! Να έρθει το νέο, το ελπιδοφόρο, το γεμάτο προσδοκίες και όνειρα. Πάλι από την αρχή, με την ψευδαίσθηση ότι και αυτή η στάση είναι αφετηρία. Με τις βαλίτσες γεμάτες μέχρι την επόμενη στάση που θα διαπιστώσουμε ότι το περιεχόμενο δεν είναι τίποτα άλλο από αέρα κοπανιστό. Με αυτόν το αέρα πορευόμαστε χρόνια τώρα, προσποιούμενοι ότι κουβαλάμε το μεγάλο θησαυρό. Στο τέλος που αντικρίζουμε τον άνθρακα το γιορτάζουμε. «Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» με την ψευδαίσθηση ότι θα ξαναγεμίζουν οι βαλίτσες μας με τα “θέλω” μας . Είναι το παιγνίδι του χρόνου που μάθαμε να το παίζουμε, βαφτίζοντας τις στάσεις αφετηρίες και αντί για απογοήτευση στις ήττες, μας πλημμυρίζει πάντα ένα χαμόγελο αισιοδοξίας . Όμως: «Η ώρα των δακρύων έχει καλύτερη αίσθηση του χρόνου και ως εκ τούτου μεγαλύτερη διάρκεια. Διότι το πηγάδι για να δώσει νερό, πρέπει τα ποτάμια και οι λίμνες να έχουν καταβάλει το ποσοστ...

Κάποτε παραμονές εορτών είχαμε την πολυτέλεια να μεταθέτουμε για αργότερα. Υπήρχε μια περίοδος ανακωχής. Μετά εορτών, σε μέρες καθημερινότητας, η επίλυση των όποιων προβλημάτων.Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλάμε χρόνο. Δεν έχουμε την ακρίβεια της ΔΕΗ΄, αλλά το σκοτάδι, δεν έχουμε το ασφαλιστικό, άλλα την ανασφάλεια, δεν έχουμε την δυσκολία της δουλειάς, αλλά την ανεργία, δεν έχουμε τους επιπλέον φόρους αλλά την εξόντωση των φορολογουμένων. Κάθε ώρα κάθε μέρα, και ανήμερα της εορτής στη μάχη, της επιβίωσης και της αντίστασης απέναντι σ’ αυτήν την λαίλαπα των αγορών που απειλεί να μας αφανίσει.  Δεκέμβρης. Χειμώνας. Χριστούγεννα. Αν δεν υπήρχαν τα περασμένα, όχι τα περσινά, αλλά όλα αυτά που έχουμε ζήσει και κυρίως τα παιδικά, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η γιορτή. Γιορτή σημαίνει ανάμνηση, για όλους εμάς που έχουμε παρελθόν. Για τα παιδιά είναι διαφορετικά, ζουν το παρόν το μέλλον ευτυχώς δεν το γνωρίζουν. Για το παρελθόν ο λόγος, που θα φορτωθεί ακόμα ένα χρόνο....