Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Ένας δεύτερος «εκσυγχρονισμός» μας χρειάζεται!

Με αφορμή την επανεμφάνιση του  «σοσιαλιστή», πρώην πρωθυπουργού  Κώστα Σημίτη, με την κίνηση των  58,  που επιχειρεί  να ενώσει  την «κεντροαριστερά»   και να ανακόψει  την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία,   ένα παλαιότερο κείμενο,  όταν τίποτα δεν προδίκαζε τη σημερινή κατάσταση.       «Εκσυγχρονισμός». Είναι από τις περιπτώσεις που ο Μπαμπινιώτης αναγκάζεται να προσθέσει στο λεξικό την καινούργια έννοια,  που προέκυψε από τα έργα και τις ημέρες των συντρόφων που κυβέρνησαν την δεκαετία του ΄90.
Έχει αξία να γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω τέτοια εποχή περίπου, όταν από την θέση του παρατηρητή έγραφα γι’ αυτό το καινούργιο φρούτο.
«Φορτωμένος με την νοσταλγία των ημερών έκανα μια βόλτα στην πόλη. Κυριακή απόγευμα. Τα πάντα έφεγγαν και γυάλιζαν ευτυχισμένα. Οι βιτρίνες στο πνεύμα του εκσυγχρονισμού, τόσο ελκυστικές που σε απωθούσαν, ένοιωσα την ανάγκη να γυρίσω σπίτι. Να οχυρωθώ. Γύρισα στα σχολικά βιβλία, στις παραστάσεις, που μου άφησε ο Παπαδιαμάντης, στις πλούσιες παραδώσεις του Λαού μας, στην αυθεντικότητα, που δεν χρειάζεται λαμπιόνια για να λάμψει.
Καθισμένος εδώ και αρκετά χρόνια στη θέση του επισκέπτη, απαλλαγμένος, από εσωτερικές διαμάχες, και πάθη που δημιουργεί η ίδια η συμμετοχή, θα μπορούσα από εδώ ψηλά να δω τα πράγματα χωρίς ψευδαισθήσεις. Στο λόγο μου δεν έχω τίποτα με τον εκσυγχρονισμό, απεναντίας όταν συμμετείχα στις κομματικές διαδικασίες και ερχόμουνα κατάφατσα με τις κομματικές λογικές και αγκυλώσεις, δανειζόμουνα αυτήν την όμορφη λέξη και έψαχνα επιχειρήματα για να δικαιολογήσω τα ακριβά ρούχα και τσιγάρα με φίλτρο. Ποτέ δεν έδειξα προτίμηση στ’ αμπέχονα και στις κακοντυμένες συντρόφισσες. Αντίθετα, υπήρξα θύμα του πουριτανισμού και για χάρη μιας όμορφης συντρόφισσας δικάστηκα δις εις θάνατον.
 


Εκσυγχρονισμό δεν ήθελα, να που η μοίρα μου επεφύλαξε και αυτό το πικρό ποτήρι. Κυριακή απόγευμα. Η εξέλιξη με απογοητεύει. Η ανατριχιαστική ομοιομορφία του πολιτικού λόγου και των πολιτικών μου επιδεινώνει την κατάσταση. Τις ιδέες αντικατέστησαν αριθμοί και η πολιτική καταγράφεται σε λογιστικά βιβλία, τις περισσότερες φορές σ’ αυτά που είναι κρυμμένα στα ψυγεία και χρησιμεύουν δια ιδίαν χρήση.
Τέτοιο κατάντημα ποιος το περίμενε.  Οι απόγονοι του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη, της Εθνικής Αντίστασης και όλων εκείνων που έδιναν την άνιση μάχη για ελευθερία και δημοκρατία, για εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα, σήμερα να δίνουν τη μάχη της δραχμής. Δεν θα το αντέξω θα λιποταχτήσω από τη στρατιά των εκσυγχρονιστών που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε Ανώνυμη Εταιρεία και μάλιστα θυγατρική της θυγατρικής.
Θα γυρίσω στις αναχρονιστικές αντιλήψεις μου, στην σιγουριά της ανόθευτης νοσταλγίας. Ασφυκτιώ. Βαρέθηκα, να αναπνέω υποκατάστατα. Θα αναζητήσω χώρους φυσικού οξυγόνου.
Δευτέρα πρωί. Τα λαμπιόνια έχουν σβήσει. Μια γλυκιά υγρασία έχει τυλίξει την πόλη. Τα κόκαλα ακόμη αντιδρούν στο καιρικό φαινόμενο. Θα τον περάσουμε κι αυτόν τον «εκσυγχρονισμό»


Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Και ανήμερα της εορτής σε θέση μάχης



Κάποτε παραμονές εορτών είχαμε την πολυτέλεια να μεταθέτουμε για   αργότερα. Υπήρχε μια περίοδος ανακωχής.  Μετά εορτών, σε μέρες καθημερινότητας, η επίλυση των όποιων προβλημάτων, η τακτοποίηση των όποιων εκκρεμοτήτων.
Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αυτή η συμπεριφορά μας, ήταν ανάλογη και με το μέγεθος της δυσκολίας.  Προσδιόριζε τη γενικότερη εικόνα  ενός τόπου που μάλλον τα κουτσοκατάφερνε.  Κανείς δεν μπορεί να πει, ότι πριν λίγα τα χρόνια η κατάσταση  ήταν ρόδινη, δεν ήταν όμως τραγική,  όπως χωρίς δεύτερη σκέψη, μπορεί να χαρακτηριστεί η σημερινή.
Τα παρακάτω πριν έξι χρόνια,  δεν χωρούσαν αμφισβήτηση,  σήμερα  φαντάζουν πολυτέλεια μιας μακρινής εποχής.         
Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε, την σκληρή πραγματικότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα που υπαγορεύει η δύναμη των εθίμων να μεταθέσουμε το ασφαλιστικό, την ακρίβεια της ΔΕΗ, τους επί πλέον φόρους, τις όποιες υποχρεώσεις  για αργότερα. Μετά εορτών θα υποστούμε το δεξιό χέρι στην τσέπη μας, για να μην γράψω κάτι άλλο.
 

Επιλέγουμε την αμνησία και στρουθοκαμηλίζουμε, όμως: ότι συμβαίνει Χριστούγεννα κολλάει από την υπερβολή των ημερών. Το κακό γίνεται χειρότερο και το καλό καλλίτερο. Τα γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και εκτυπώνονται με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη, κεφαλαιοποιώντας έτσι την περασμένη περίοδο. Γίνονται σημάδια οριοθέτησης και σημεία αναφοράς του καθενός μας.
Όμως, επιθυμούμε να μην κουνήσουμε τα νερά, «άσε μετά τις γιορτές» λέμε και μεταθέτουμε γεγονότα, για να μη τα φορτίσουμε με το πνεύμα των ημερών.
Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος.
Για να πλατσουρίσουμε μέσα στα ήρεμα νερά χάνουμε στιγμές σημαντικές.
Καλύτερα να μεταθέταμε τις γιορτές παρά την σκληρή πραγματικότητα που μας περιμένει στην γωνία.
Σήμερα που πλέον δεν μας περιμένει, αλλά μας δείχνει  το απεχθές  της πρόσωπο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλάμε χρόνο. Δεν έχουμε την ακρίβεια της ΔΕΗ αλλά το σκοτάδι, δεν έχουμε το ασφαλιστικό, άλλα την ανασφάλεια, δεν έχουμε την δυσκολία της δουλειάς, αλλά την ανεργία, δεν έχουμε τους επιπλέον φόρους άλλα την εξόντωση των φορολογουμένων.     Κάθε ώρα κάθε μέρα,  και ανήμερα της εορτής στη μάχη, της επιβίωσης και της αντίστασης απέναντι  σ’  αυτήν την λαίλαπα των αγορών που απειλεί να μας αφανίσει.      

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Η υπερβολή της πραγματικότητας, παραμύθι του αύριο, η ελπίδα



Κείμενο του 2008,   λίγο πριν την κρίση, «πώς να διαβάσεις παραμύθια στα παιδιά», ο τίτλος. Είναι αλήθεια ότι περιμέναμε τα χειρότερα, αυτά που σε κάποια χρόνια θα μπορούν να διαβαστούν  στα παιδιά σαν παραμύθια.  
«Ήρθαν και πάλι τα Χριστούγεννα, σε μια φωτιά, σ' ένα τζάκι, όπου μαζί με τις φλόγες χορεύουν και τα παραμύθια του παλιού καιρού».
Οι κλασικές Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Ντίκενς, του Άντερσεν και άλλων, έχουν θρέψει τα όνειρα και τους στοχασμούς εκατομμυρίων αναγνωστών σε ολόκληρο τον κόσμο. Tα Χριστούγεννα διασώζονται στη λογοτεχνία ως λαμπρή φαντασμαγορία, ως γιορτή μαγείας και θάμβους, ψυχικής αιθρίας και ασυννέφιαστης ευδοκίας. H κλασική χριστουγεννιάτικη λογοτεχνία έχει αναμφίβολα συμβάλει στη συντήρηση του μύθου της μεγάλης γιορτής και στη διαιώνιση του μαγικού σκηνικού της «άγιας νύχτας». Η μαγεία όμως αδυνατεί να αναδειχτεί όταν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων είναι μικρά παιδιά, πώς να τους διαβάσεις παραμύθια…
Χριστούγεννα και πάλι. Είναι ο χρόνος που οδηγεί στους απολογισμούς, κάτι σαν χαιρετισμός αυτού που φεύγει σ’ αυτόν που έρχεται. Το δράμα είναι ότι θα συνεχίσουμε το κυνήγι μαγισσών, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποτυχίες του παρελθόντος
 

Η μεγάλη ευχή να αποκαταστήσουμε ότι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, υποχρέωση και καθήκον για όλους εμάς τους πολίτες είναι με αποφασιστικότητα να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Αυτό πρέπει να ενσωματώσουμε στο πολιτικό μας όραμα αν θέλουμε να ελπίζουμε σε καλλίτερα χρόνια.
Και επειδή οι ευχές συνήθως δεν πραγματοποιούνται όταν περικλείουν όρους γενικούς, ας περιοριστούμε στον εαυτό μας. Ίσως αυτό και μόνο αρκεί, στη πορεία για την αναζήτηση της αλήθειας θα νοιώσουμε καλλίτεροι, χρήσιμοι, για την κοινωνία.
Η καταστροφή επικυρωμένη από το χρόνο αποκτά ιδιαίτερη αξία. Χρειάζεται χρόνος τελικά για να αποκτήσουν τα γεγονότα κάποια αξία. Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε την σημερινή πραγματικότητα, σε κάποια ταινία - δεν θα είναι επιστημονικής φαντασίας - ίσως τότε αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής.
Χριστούγεννα και πάλι… Ευχή να τα περάσουμε στους δρόμους, γιατί μόνο εκεί τελικά, μπορούμε να βρούμε την χαμένη αξιοπρέπεια.»


Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Ακόμα και η κρίση, δυσκολεύεται με την καταναλωτική μανία


Όσο και να προσαρμόζονται οι άνθρωποι, πάντα υπάρχει κάτι που μένει,  από ένα τρόπο ζωής που προηγήθηκε. Θα ήταν ηπιότερη η κρίση σε ένα  σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας,  αν  δεν είχε κολλήσει το μικρόβιο της κατανάλωσης.  Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στο ξεκίνημα της κρίσης. Χριστούγεννα και πάλι.  
«Μπορεί η κρίση να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων.
 

Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει αυτές τις μέρες, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης, περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Ας δούμε τα πράγματα  με μια άλλη ματιά,  που θα δυναμώσει τη ψυχή μας και θα μηδενίσει την πίεση από την έλλειψη του κάποιου αγαθού, που επιβλήθηκε και έγινε ανάγκη.   
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Ευελπιστώ ότι θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι πιο υπέροχο πράγμα από τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη ζωή, τις βόλτες και την δημιουργία δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα υπόλοιπα, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να αγοράσει ένα σούπερ μάρκετ και να το χώσει σε ένα ψυγείο θα είναι μάταιη…»



Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...