Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Ψέματα σας είπα

Είμαστε αισιόδοξοι, έστω και για μια στιγμή. Για μια στιγμή που ότι και να γίνει θα τη ζήσουμε. Επειδή αν κοιτάξουμε ψηλά στ’ αστέρια θα νοιώσουμε απειροελάχιστοι, αν γυρίσουμε πίσω στους αιώνες μηδενικά. Μπροστά στην απελπισία έρχεται η στιγμή, που μας ψηλώνει τόσο, ώστε όλα να φαίνονται μικρά μπροστά της. Η εισαγωγή, όχι αυθαίρετα. Οι μέρες με τις μάσκες, είναι ό,τι πιο ειλικρινές νοιώθουμε, οι υπόλοιπες οι αξιοπρεπείς είναι το πραγματικό καρναβάλι. Στο καρναβάλι της ζωής μας, το χωρίς προσωπεία, δεν πέφτουν οι μάσκες στο τέλος της γιορτής, αυτές είναι κολλημένες στα πρόσωπα και έχουν απ’ ευθείας σύνδεση με το αίμα και την ψυχή. Γελάνε ψεύτικα, κλαίνε ψεύτικα. Οι καουμπόηδες διαθέτουν όπλα μαζικής καταστροφής, και η πραγματικότητα, αδυνατεί να τα βάλει με την ψηφιακή της μορφή.
Τελικά τις μέρες του καρναβαλιού πέφτουν οι μάσκες, τις άλλες, που η πιστή ντύνει την άπιστη, η δικαιοσύνη την αδικία, η επικοινωνία την απομόνωση, η πολυκοσμία την μοναξιά, η αγάπη το μίσος η εξυπνάδα την πονηριά, το γέλιο το κλάμα, το κλάμα το γέλιο, το εμείς το εγώ, ο θεός το διάβολο και θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο, πώς να τις ξεχωρίσεις;
Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες με τις μάσκες, να πούμε τις αλήθειες αυτές που έχουμε ξαναπεί παλαιότερα, πάλι τέτοια εποχή για τους καινούργιους αναγνώστες. Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκανε, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας, ένα όπως έγινε με τον ασβέστη στον τοίχο. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους...

Μια εξομολόγηση της Ο.Α όπως Ολυμπιακή Αεροπορία από το αγέρι που φύσηξε αλήθειες και ας υποστηρίζει το αντίθετο. Μετατρέπω το γένος, άλλωστε καρναβάλι έχουμε.
Στο καρφί κρέμεται η φετινή μου μάσκα. Ευσυνείδητα την είδα, τη λιμπίστηκα, την αγόρασα. Ωραίο με έκανε, απόμακρα αξιέραστο - πλεονασμός, θα μου πεις, η απόσταση γεννάει τους έρωτες και η εγγύτητα τους πνίγει σα νεογέννητα γατιά στη στέρνα.
Διορθώνω: αξιέραστο καθ’ ότι απόμακρο.
Όπως και νάχει, η μάσκα βρήκε πλέον άλλη θέση κι εγώ το πρόσωπο που ξέρω να με περιμένει κάθε πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου. Γράφω: το πρόσωπο που ξέρω - δε γράφω το πρόσωπό μου. Γιατί αν είμαι σίγουρος πως μασκαρεμένος γίνομαι ο άλλος, τότε θα πρέπει να είμαι το ίδιο σίγουρος πως χωρίς μασκάρεμα είμαι ο ένας, ο γνήσιος και αληθινός. Και σίγουρος δεν είμαι! Στην κυριαρχία της, η αθωότητα το δέχεται αυτό και το χαίρεται ως το μεδούλι κι ίσως το τραύμα της απώλειάς της απ’ αυτήν ακριβώς την αβεβαιότητα ν’ αρχίζει, κερκόπορτα για όλες τις άλλες, τις αμφιβολίες και τις αβεβαιότητες που ακολουθούν.
Ωραίες που ήταν οι παιδικές μεταμφιέσεις μας! Η λαχτάρα να καμωθούμε ότι δεν ήμασταν, σίγουροι για το τι είμαστε στ΄ αλήθεια, σίγουροι για το τι  ήταν ο διπλανός, σίγουροι πως μπορούσαμε να γίνουμε ότι λαχταρήσουμε. Φτάνει να λαχταρούσαμε μονάχα! Τι έφταιξε μετά; Τι μας φταίει; Ότι δεν ξέρουμε τι είμαστε για να το αλλάξουμε, ότι δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε ή ότι δε λαχταράμε πια; Και τι πονάει περισσότερο; Η ομορφιά της ελαφρότητας μιας μάσκας είναι η ίδια που δίνει φτερά αιώνια στο χαρταετό της επομένης. Κι όταν δεν ξέρεις πια ποιο πρόσωπο έκρυψες και ποιο θα δείξεις, έχεις ήδη ανακαλύψει το νόμο της βαρύτητας και την παγίδα του σπάγκου. Ένα πρόσωπο χωρίς ταυτότητα, η αναμενόμενη διαδοχική πλαστογράφηση άλλων πολλών ως προσπάθεια άπελπι αντικατάστασης. Κατακόρυφη η πτώση, μάνες, ζύγια και ουρά.
Τη φετινή μου μάσκα ευσυνείδητα την είδα, τη λιμπίστηκα, την αγόρασα. Από τότε εντέχνως κρύβει ένα άχρηστο καρφί πάνω από την κάσα της πόρτας. Ωραίο θα με έκανε, απόμακρα αξιέραστο - αξιέραστο καθ’ ότι απόμακρο. Δε την φόρεσα ποτέ. Ψέματα σας είπα!

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Χρέος απέναντι στα παιδιά

Πτωχεύσαμε! Πικρή αλήθεια, που όμως δεν έχουμε αποδεχθεί. Είναι το παραμύθι, που αρέσει στο Λαό μας για να κοιμάται ήσυχος, είναι η μετατόπιση της υπάρχουσας καταστροφής για αργότερα. Η Ελλάδα πτώχευσε και μαζί της και οι Έλληνες, τελεία και παύλα. Αντί λοιπόν να περιμένουμε την πτώχευση την οποία ζούμε και να γινόμαστε κάθε τόσο, θύματα εκβιασμού, ας το πάρουμε απόφαση. Ο χρόνος που αγοράζουμε για να μην φύγουμε από το ευρωπαϊκό Κλαμπ, με νέες δανειακές συμβάσεις, υποθηκεύοντας το αύριο, δεν οδηγεί πουθενά. Έχουμε πεινασμένους, κατεστραμμένους οικονομικά, φτωχούς, άνεργους, Έλληνες σε μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού, που συνεχώς μεγαλώνουν. Τι άλλο χρειαζόμαστε για να αποδεχτούμε επιτέλους, ότι και με το Ευρώ, είμαστε φτωχοί;
Να ξεκινήσουμε να μιλάμε απ’ αυτήν την θέση. Τι κάνουμε τώρα, μετά την πτώχευση; Τίποτα δεν κάνουμε. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, που διαχειρίσθηκαν και διαχειρίζονται το πρόβλημα, δεν ακολούθησαν κάποιο σχέδιο διάσωσης, απεναντίας οι εξελίξεις συνηγορούν, για σχέδιο παράδοσης του σήμερα και του αύριο της πατρίδας μας. Ας μην γελιόμαστε, πρέπει να απαλλαγούμε, άμεσα απ’ αυτούς, που παρέδωσαν τη χώρα, ψυχή τε και σώματι, στους εταίρους και δανειστές της.

«Η μοναδική δύναμη» γράφει σε επιστολή του στη διεθνή κοινή γνώμη ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης, «που μπορεί να πραγματοποιήσει αυτές τις επαναστατικές αλλαγές είναι ο ελληνικός λαός ενωμένος σε ένα τεράστιο Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης, ώστε να εκδιωχθεί η Τρόικα (ΔΝΤ και Ευρωπαϊκές Τράπεζες) από την χώρα. Ενώ παράλληλα θα πρέπει να θεωρηθούν ως μη γενόμενες όλες οι παράνομες ενέργειές τους (δάνεια, χρέη, τόκοι, φόροι, αγορές του Δημόσιου πλούτου). Φυσικά οι Έλληνες συνεργάτες τους που έχουν ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού μας ως προδότες, θα πρέπει να τιμωρηθούν».
Μπορεί σήμερα να είμαστε αντιμέτωπου με ένα τεράστιο χρέος που μας πνίγει, με εταίρους που μας λοιδορούν και μας εκβιάζουν. Χρέος μας όμως πάνω από όλα, είναι να σταθούμε στα πόδια μας, να σταθούμε όρθιοι και να πολεμήσουμε. Με αυτόν τον τρόπο θα εκπληρώσουμε το πιο βαρύ μας χρέος, αυτό απέναντι στα παιδιά μας.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Όχι μόνο για μια αγάπη, αλλά για έναν κόσμο

Θα ξεκινήσω με έναν γενναίο στίχο του Οδυσσέα Ιωάννου: για τους ερωτευμένους, γι’ αυτούς, καλώς η κακώς που εορτάζουν σήμερα.
Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς
Με τέτοια «θέλω θα μπορέσουμε να ζήσουμε όχι μόνο μια αγάπη, αλλά και ένα
καλύτερο κόσμο. Για μας που μεγαλώσαμε και διαχειριστήκαμε εκ πεποιθήσεως, διαφορετικά, αυτό το υπέροχο συναίσθημα, που δεν πιστεύουμε σε άγιους εμπόρους αλλά και σε κανένα άγιο, δίνουμε την ανάποδη μάχη. Προσπαθούμε να υπερασπιστούμε τα κομματάκια του εαυτού μας, που εκτιμούμε. Και τώρα που η γη βουλιάζει κάτω από το πόδια μας, δεν πάψαμε να ονειρευόμαστε, όχι μόνο για μια αγάπη, αλλά για ένα κόσμο.

Επί του προκειμένου γιατί η κατάσταση δεν σηκώνει κόκκινες καρδούλες χάρτινες.
H αλήθεια είναι, ότι η αλόγιστη και περιστασιακή αντίδραση για κατακτήσεις που χάνονται, για μέτρα που οδηγούν όλο και περισσότερους έλληνες κάτω από το όριο της φτώχιας, δεν μπορεί να φέρουν αποτέλεσμα. Να αντιδράσουμε σ’ αυτό το τρόπο διαβίωσης του σήμερα και του χθες, σε ένα μοντέλο που στηρίξαμε και εμείς οι ίδιοι, ώστε να μπορέσουμε να σωθούμε από τους ίδιους μας τους ευατούς, αποχαιρετώντας τον παλιό τον κόσμο με δάκρυα χαράς
Κανένα μνημόνιο, υπαγορευόμενο από το διευθυντήριο των Βρυξελών, δεν μπορεί να μάς σώσει, ακόμα και να αποτρέψει την πτώχευση, δεν θα αλλάξει, τον τρόπο διαβίωσης, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας, μέσα σ’ αυτό το σαθρό περιβάλλον. Να δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι. Να δούμε τον κόσμο με μάτια, που μας τα κρατά ορθάνοιχτα η παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας. Να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, που περιφέρονται στο διαδίκτυο και φτιάχνουν φανταστικές παγκόσμιες παρέες. Να δούμε τον κόσμο με συλλογική συνείδηση.
Αμυνόμαστε, υπερασπιζόμενοι ένα παλιό μοντέλο σ’ αυτόν το κόσμο το παλιό, που διψάει για περισσότερο δανεικό χρήμα, για περισσότερα αυτοκίνητα, για προϊόντα μιας χρήσης, για περισσότερη συσσώρευση ύλης, αντλεί στερεότυπα του παρελθόντος, με βασικό συστατικό την κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των τρεχουσών αναγκων, που ήταν πάντοτε και θα συνεχίσουν. Πρόκειται για μια θνησιγενή απόπειρα που διαδραματίζεται μέσα στα πλαίσια ενός συστήματος που καταρρέει
Η χώρα μας αποτελεί απτό παράδειγμα γι’ αυτά που έρχονται. Με δάκρυα χαράς ας αποχαιρετίσουμε τον κόσμο τον παλιό, με την ευχή να πάει στο καλό και να μην ξανάρθει.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Μια από τις τελευταίες εμφανίσεις

Τραγική εμφάνιση του δικομματικού συστήματος, όπως παρουσιάστηκε χθες στην βουλή, κατά την ψήφιση του απεχθούς μνημονίου ΙΙ. Είναι μια από τις τελευταίες εμφανίσεις - δεν ξέρω αν θα ακολουθήσει και άλλη - υποβασταζόμενο, τσαλακωμένο ανίσχυρο μπροστά στην κρίση. Η κρίση επιταχύνει εντυπωσιακά την κατάρρευση. Το σύστημα, επί του οποίου στηρίχθηκε η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, πνέει τα λοίσθια. Το παλιό ξεψυχάει ο επιθανάτιος ρόγχος του, ακούστηκε σε όλη την επικράτεια. Και μετά απ’ αυτήν την ήττα να μην ξεχάσουμε να αναπνεύσουμε, για να θυμηθούμε και το προηγούμενο. «Το μέγα ζητούμενο, το απολύτως αναγκαίο» γράφει ο Νίκος Ξυδά κης, είναι ακριβώς να μη θαφτεί η κοινωνία από ερείπια και στάχτες. Να τα αποφύγει, να τα ελαχιστοποιήσει, να επηρεαστεί όσο το δυνατόν λιγότερο από την κατάρρευση του παλαιού καθεστώτος. Και οπωσδήποτε να βρει επειγόντως τις δυνάμεις και τη διαύγεια να αναδείξει νέα πρόσωπα, νέα σχήματα, νέες ιδέες για την Ελλάδα που θα ανατέλλει μέσα από τις στάχτες της.» Το αισιόδοξο «Ήδη πολλοί Έλληνες, σκέφτονται, συνομιλούν, βρίσκονται, κινούνται, πράττουν, σε μικρές παρέες, σε μικρούς κύκλους που διαρκώς μεγαλώνουν και αρχίζουν να εφάπτονται, να τέμνονται. Οι μικροκύκλοι αυτοί μεγαλώνουν διαρκώς και τα ρυάκια συγκλίνουν. Χρειαζόμαστε επειγόντως το ποτάμι».
Θα τα καταφέρουμε, όχι να ξεχρεώσουμε, να συναντηθούμε. Αυτές τις ώρες δεν επιτρέπεται να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε είναι το ζητούμενο, πρωτίστως τον εαυτό μας.

Να αναστατωθούμε τον εαυτό μας με την ελπίδα να αποκτήσουμε παραστρατημένες παρέες, που θα βγουν από την πορεία της «εθνικής οδού» και θα τραβήξουν μπροστά από τους παράδρομους… Οι κεντρικές αρτηρίες δεν οδηγούν πουθενά, η μάλλον οδηγούν, εκεί που άλλοι σε οδηγούν. Στην προκαθορισμένη πορεία των προβάτων. Επί σφαγής. Υπάρχουν και μικρές φλεβίτσες, που αν η παρέα μεγαλώσει γεννιούνται αρτηρίες…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...