Τελευταία σελίδα αριστερά

Είμαστε αισιόδοξοι, έστω και για μια στιγμή. Για μια στιγμή που ότι και να γίνει θα τη ζήσουμε. Επειδή αν κοιτάξουμε ψηλά στ’ αστέρια θα νοιώσουμε απειροελάχιστοι, αν γυρίσουμε πίσω στους αιώνες μηδενικά. Μπροστά στην απελπισία έρχεται η στιγμή, που μας ψηλώνει τόσο, ώστε όλα να φαίνονται μικρά μπροστά της. Η εισαγωγή, όχι αυθαίρετα. Οι μέρες με τις μάσκες, είναι ό,τι πιο ειλικρινές νοιώθουμε, οι υπόλοιπες οι αξιοπρεπείς είναι το πραγματικό καρναβάλι. Στο καρναβάλι της ζωής μας, το χωρίς προσωπεία, δεν πέφτουν οι μάσκες στο τέλος της γιορτής, αυτές είναι κολλημένες στα πρόσωπα και έχουν απ’ ευθείας σύνδεση με το αίμα και την ψυχή. Γελάνε ψεύτικα, κλαίνε ψεύτικα. Οι καουμπόηδες διαθέτουν όπλα μαζικής καταστροφής, και η πραγματικότητα, αδυνατεί να τα βάλει με την ψηφιακή της μορφή. Τελικά τις μέρες του καρναβαλιού πέφτουν οι μάσκες, τις άλλες, που η πιστή ντύνει την άπιστη, η δικαιοσύνη την αδικία, η επικοινωνία την απομόνωση, η πολυκοσμία την μοναξιά, η αγάπη το μίσος η εξυπνάδ...

Πτωχεύσαμε! Πικρή αλήθεια, που όμως δεν έχουμε αποδεχθεί. Είναι το παραμύθι, που αρέσει στο Λαό μας για να κοιμάται ήσυχος, είναι η μετατόπιση της υπάρχουσας καταστροφής για αργότερα. Η Ελλάδα πτώχευσε και μαζί της και οι Έλληνες, τελεία και παύλα. Αντί λοιπόν να περιμένουμε την πτώχευση την οποία ζούμε και να γινόμαστε κάθε τόσο, θύματα εκβιασμού, ας το πάρουμε απόφαση. Ο χρόνος που αγοράζουμε για να μην φύγουμε από το ευρωπαϊκό Κλαμπ, με νέες δανειακές συμβάσεις, υποθηκεύοντας το αύριο, δεν οδηγεί πουθενά. Έχουμε πεινασμένους, κατεστραμμένους οικονομικά, φτωχούς, άνεργους, Έλληνες σε μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού, που συνεχώς μεγαλώνουν. Τι άλλο χρειαζόμαστε για να αποδεχτούμε επιτέλους, ότι και με το Ευρώ, είμαστε φτωχοί; Να ξεκινήσουμε να μιλάμε απ’ αυτήν την θέση. Τι κάνουμε τώρα, μετά την πτώχευση; Τίποτα δεν κάνουμε. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, που διαχειρίσθηκαν και διαχειρίζονται το πρόβλημα, δεν ακολούθησαν κάποιο σχέδιο διάσωσης, απεναντίας ...

Θα ξεκινήσω με έναν γενναίο στίχο του Οδυσσέα Ιωάννου: για τους ερωτευμένους, γι’ αυτούς, καλώς η κακώς που εορτάζουν σήμερα. Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σαν να μ' αγαπάς Με τέτοια «θέλω θα μπορέσουμε να ζήσουμε όχι μόνο μια αγάπη, αλλά και ένα καλύτερο κόσμο. Για μας που μεγαλώσαμε και διαχειριστήκαμε εκ πεποιθήσεως, διαφορετικά, αυτό το υπέροχο συναίσθημα, που δεν πιστεύουμε σε άγιους εμπόρους αλλά και σε κανένα άγιο, δίνουμε την ανάποδη μάχη. Προσπαθούμε να υπερασπιστούμε τα κομματάκια του εαυτού μας, που εκτιμούμε. Και τώρα που η γη βουλιάζει κάτω από το πόδια μας, δεν πάψαμε να ονειρευόμαστε, όχι μόνο για μια αγάπη, αλλά για ένα κόσμο. Επί του προκειμένου γιατί η κατάσταση δεν σηκώνει κόκκινες καρδούλες χάρτινες. H αλήθεια είναι, ότι η αλόγιστη και περιστασιακή αντίδραση για κατακτήσεις που χάνονται, για μέτρα που οδηγούν όλο και περισσότερους έλληνες κάτω από το όριο της φτώχιας, δεν μπορεί να φέρουν...

Τραγική εμφάνιση του δικομματικού συστήματος, όπως παρουσιάστηκε χθες στην βουλή, κατά την ψήφιση του απεχθούς μνημονίου ΙΙ. Είναι μια από τις τελευταίες εμφανίσεις - δεν ξέρω αν θα ακολουθήσει και άλλη - υποβασταζόμενο, τσαλακωμένο ανίσχυρο μπροστά στην κρίση. Η κρίση επιταχύνει εντυπωσιακά την κατάρρευση. Το σύστημα, επί του οποίου στηρίχθηκε η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, πνέει τα λοίσθια. Το παλιό ξεψυχάει ο επιθανάτιος ρόγχος του, ακούστηκε σε όλη την επικράτεια. Και μετά απ’ αυτήν την ήττα να μην ξεχάσουμε να αναπνεύσουμε, για να θυμηθούμε και το προηγούμενο. «Το μέγα ζητούμενο, το απολύτως αναγκαίο» γράφει ο Νίκος Ξυδά κης, είναι ακριβώς να μη θαφτεί η κοινωνία από ερείπια και στάχτες. Να τα αποφύγει, να τα ελαχιστοποιήσει, να επηρεαστεί όσο το δυνατόν λιγότερο από την κατάρρευση του παλαιού καθεστώτος. Και οπωσδήποτε να βρει επειγόντως τις δυνάμεις και τη διαύγεια να αναδείξει νέα πρόσωπα, νέα σχήματα, νέες ιδέες για την Ελλάδα που θα ανατέλλει μέσα από τις στάχτε...