Τραγική εμφάνιση του δικομματικού συστήματος, όπως παρουσιάστηκε χθες στην βουλή, κατά την ψήφιση του απεχθούς μνημονίου ΙΙ. Είναι μια από τις τελευταίες εμφανίσεις - δεν ξέρω αν θα ακολουθήσει και άλλη - υποβασταζόμενο, τσαλακωμένο ανίσχυρο μπροστά στην κρίση. Η κρίση επιταχύνει εντυπωσιακά την κατάρρευση. Το σύστημα, επί του οποίου στηρίχθηκε η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, πνέει τα λοίσθια. Το παλιό ξεψυχάει ο επιθανάτιος ρόγχος του, ακούστηκε σε όλη την επικράτεια. Και μετά απ’ αυτήν την ήττα να μην ξεχάσουμε να αναπνεύσουμε, για να θυμηθούμε και το προηγούμενο. «Το μέγα ζητούμενο, το απολύτως αναγκαίο» γράφει ο Νίκος Ξυδά κης, είναι ακριβώς να μη θαφτεί η κοινωνία από ερείπια και στάχτες. Να τα αποφύγει, να τα ελαχιστοποιήσει, να επηρεαστεί όσο το δυνατόν λιγότερο από την κατάρρευση του παλαιού καθεστώτος. Και οπωσδήποτε να βρει επειγόντως τις δυνάμεις και τη διαύγεια να αναδείξει νέα πρόσωπα, νέα σχήματα, νέες ιδέες για την Ελλάδα που θα ανατέλλει μέσα από τις στάχτες της.» Το αισιόδοξο «Ήδη πολλοί Έλληνες, σκέφτονται, συνομιλούν, βρίσκονται, κινούνται, πράττουν, σε μικρές παρέες, σε μικρούς κύκλους που διαρκώς μεγαλώνουν και αρχίζουν να εφάπτονται, να τέμνονται. Οι μικροκύκλοι αυτοί μεγαλώνουν διαρκώς και τα ρυάκια συγκλίνουν. Χρειαζόμαστε επειγόντως το ποτάμι».
Θα τα καταφέρουμε, όχι να ξεχρεώσουμε, να συναντηθούμε. Αυτές τις ώρες δεν επιτρέπεται να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε είναι το ζητούμενο, πρωτίστως τον εαυτό μας.
Να αναστατωθούμε τον εαυτό μας με την ελπίδα να αποκτήσουμε παραστρατημένες παρέες, που θα βγουν από την πορεία της «εθνικής οδού» και θα τραβήξουν μπροστά από τους παράδρομους… Οι κεντρικές αρτηρίες δεν οδηγούν πουθενά, η μάλλον οδηγούν, εκεί που άλλοι σε οδηγούν. Στην προκαθορισμένη πορεία των προβάτων. Επί σφαγής. Υπάρχουν και μικρές φλεβίτσες, που αν η παρέα μεγαλώσει γεννιούνται αρτηρίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου