Τελευταία σελίδα αριστερά

Παλαιότερη απάντηση, σε παρόμοια ερώτηση. Όχι που δεν με αφορούν, όμως αυτά που γράφω, δεν είναι προσωπικά. Για να εξηγούμαστε! Δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Αν το μυαλό δεν είχε βάλει τους αναγκαίους περιορισμούς, εγώ δεν θα έγραφα , θα έφτυνα. Για να μη ρωτάτε τι μου συμβαίνει, θέλω να σας διαβεβαιώσω: ποτέ δεν έχω εξομολογηθεί με την εκκλησιαστική έννοια του όρου. Έχω εξομ ολογηθεί σε φίλες και φίλους, αποσπασματικά, ανάλογα πως ο καθένας είναι διαθέσιμος, τι θέλει και τι μπορεί να ακούσει. Υπάρχουν φίλοι που δεν μπορούν να καταλάβουν για την ερωτική απογοήτευση, γιατί απλούστατα ποτέ τους, δεν βίωσαν κάτι τέτοιο. Άλλοι σε κοιτάζουν αμήχανα όταν τους μιλάς για κάποιο πρόβλημα με τα παιδιά σου και είναι φυσιολογικό αφού δεν έχουν παιδιά. Πώς να μεταφέρεις την πίκρα για την ήττα της ομάδος σου στη γυναίκα σου, που χασκογελάει, όχι για την ήττα, αλλά γιατί ποτέ δεν έχει καταλάβει γιατί μαζεύονται εκατό χιλιάδες άνθρωποι σε ένα γήπεδο για να δουν 22 μαντραχαλάδες να τρέχουν πά...

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Ας λησμονήσουμε τις ευτυχισμένες στιγμές. Ας σταματήσουμε να μνημονεύουμε, το παρελθόν της ευκολίας. Το “κάποτε που ζούσα καλύτερα” , δεν μας πάει μπροστά. Δεν μας χρειάζεται, μας καταδικάζει στη μνήμη. Έτσι και αλλιώς όλα αυτά κάπου είναι τακτοποιημένα στην αποθήκη,τι νόημα έχει να κάνουμε καταμέτρηση. Τι να να πρωτοθυμηθούμε; Η κάθε γ ενιά έχει κάτι να θυμάται. Η κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο. Κάθε γενιά γίνεται θύτης και θύμα ταυτόχρονα. Ας ευχηθούμε να διακοπεί κάποια στιγμή αυτό το γαϊτανάκι της ιστορίας και το νέο Πολυτεχνείο να δικαιώσει τον αγώνα των παιδιών μας. Έχουν γραφτεί πολλά. Το «Πολυτεχνείο» όμως, θα παραμένει η κορυφαία αντιστασιακή πράξη της γενιάς μου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκείνη η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 σήμανε το τέλος της Χούντας. Αυτά να θυμόμαστε. Αυτά να μην ξεχάσουμε. Τα κυκλώνω στη μνήμη μου “σαν αγγελία οικίας οικείας, ευάερης και ευήλιας.” Τα κυκλώνω σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που ...

Αυτές τις μέρες που δεν υπάρχουν διλήμματα για τον ερχομό του χειμώνα, τα υπαρξιακά προβλήματα, αναδύονται με περισσότερη ένταση. Όταν αυτά που γράφω γίνουν προηγούμενα ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητά… Με τη λατρεία των πραγμάτων, όλοι βρίσκουμε το μπελά μας. Η κατοχή δεν ταυτίζεται με τη χρηστικότητα, η σχέση με την αγορά,   ο άσβεστος πόθος γι' αυτά που δεν κατέχουμε, τελικά αποδεικνύονται ισχυρότερα κίνητρα. Αυτό απουσιάζει τελικά από τη ζωή μας; Αυτό αποτελεί την ύψιστη ανάγκη μας; Μας περίσσεψαν οι άνθρωποι και ψάχνουμε αντικείμενα για να καλύψουμε την απουσία; «Απούσα η μορφή σου διαστέλλεται τόσο που γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη ρευστή κατάσταση των φαντασμάτων. Παρούσα, συμπυκνώνεται και αποκτάς το ειδικό βάρος των βαρύτερων μετάλλων, του ιριδίου και του υδράργυρου. Αυτό το βάρος με πεθαίνει καθώς πέφτει στην καρδιά μου», γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Κι όσον για κείνον που ποθεί, όπως παρατηρεί ο Μπαρτ, «το αντικείμενο της αγάπης είναι πάντοτε απον κι από τη...

Τα παρακάτω ψέματα διαφέρουν απ΄ αυτά των πολιτικών. Εκείνοι τα έχουν για να κρύψουν την αλήθεια, εμείς τα γράφουμε για να πούμε την αλήθεια. Έχουν παραλήπτη τα γραπτά, έχουν αυτούς που ξέρουμε που θα τα διαβάσουν, αυτούς που ξέρουμε και ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα τα διαβάσουν και αυτούς που δεν ξέρουμε και ελπίζουμε κάποια στιγμή να γνωρίσουμε. «Γράφω για να νικήσω την απώλεια, κορόιδευα.  Τον εαυτό μου πρώτα κι ύστερα τους άλλους. Να σε ξανακερδίσω θέλω, γι’ αυτό γράφω. Να μη σε χάσω, μη σε ξεχάσω να μη χαθώ». Οι καιρικές συνθήκες; Οι χειρότερες . Νοιώθω μια καθολική ψύξη να με διαπερνά, στην κυριολεξία και στη μεταφορά. Ακαθόριστες ενοχές, χορεύουν ανεξέλεγκτα μέσα μου, με τον καλύτερο εαυτό μου εξαφανισμένο. Καλά καλά δεν θυμάμαι αν διαθέτω ένα καλό εαυτό, πράο και γενναιόδωρο, σίγουρο και αταλάντευτο, δυνατό και αστείρευτο, φωτεινό και ταπεινό. Τον ψάχνω, αλλά στη θέση του συναντάω ένα απύθμενο κενό, ένα τρομακτικό κενό, με όλους τους πανικούς της γης. Με τους θυμού...

Το παρατηρώ σε όλες τις εκφάνσεις τους πολιτικού βίου. Προηγείται η επαναστατική γυμναστική, ύστερα μπαίνουνε στο τραίνο χωρίς μηχανοδηγό και πάνε, πάνε, πάνε , στην πορεία που έχουν χαράξει οι προηγούμενοι και οι προηγούμενοι. Οι οραματικές θέσεις της αριστεράς σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, παρατηρούμε σήμερα να έχουν βουλιάξει στην λάσπη της πεπ ατημένης. Παρασυρμένη από το ρεύμα της προηγούμενης κατάστασης στροβιλίζεται με το κεφάλι χαμηλά, χάνοντας κάθε σημείο προσανατολισμού. Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Θα μπορούσαν αν το όραμα που εκφράστηκε προεκλογικά, ήταν απαλλαγμένο από σκοπιμότητες. Εν προκειμένω, ο σκοπός ήταν η πάση θυσία εκλογική νίκη. Αν η συνέχεια, ακολουθούσε το δρόμο των προσδοκιών, θα επικροτούσαμε την τακτική, κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε και απέδειξε το προσχηματικό του οράματος. Έλλειπε, πέρα από την φαντασία, αυτό που λέμε “επαναστατικό”, αυτό που λέμε "ριζοσπαστικό" που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στις παρούσες δύσ...