Τελευταία σελίδα αριστερά

Έχεις δίκιο, λέμε εν κατακλείδι μιας κουβέντας, που δεν θέλουμε τη συνέχεια της ή για να είμαστε πιο ακριβείς, την θέλουμε με τον εαυτό μας, τη θέλουμε με την σιωπή μας, που είμαστε βέβαιοι ότι θα μας καταλάβει. Τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά μου συμβαίνει. «Μην με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Έχασα τις απαντήσεις μου. Μπορεί κάπου ίσως και να μου έπεσαν. Τι ήθελα; Τι πήρα; Τι πέτυχα; Τι προσπάθησα; Τι επιδίωξα; Τι κατάφερα; Τι έχω; Κομμάτια ευτυχίας. Κομμάτια ζωής. Όλα κομμάτια. Μια ζωή αναμενόμενη. Αφήνομαι σε μέρες να τριγυρνώ. Κομμάτια μου βρίσκω μέσα σε παλιές φωτογραφίες. Κι έτσι όσο περνά ο καιρός νομίζω πως περισσεύω σ’ ένα παρελθόν που απεγνωσμένα προσπάθησα να γίνει μέλλον». Έχεις δίκιο. Και δεν έχεις, αλλά οι απαντήσεις, ακόμα και αν μπορούσες να τις ακούσεις, δεν θα ήταν αυτές που ήθελες. Για αυτό… έχεις δίκιο. Αυτές οι ημιτελείς συζητήσεις, που έχουν ένα άδοξο φινάλε, να ξέρετε… συνεχίζονται για πολύ χρόνο ακόμα, συνεχίζονται για πολλά βράδια μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, δ...

Είναι ντροπή η φτώχεια; Η μεγαλύτερη και ας προσπαθούσαν τόσα χρόνια οι ελληνικές ταινίες να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Η αλήθεια είναι ότι οι σεναριογράφοι φρόντιζαν να δώσουν την απαραίτητη αίγλη στους φτωχούς πρωταγωνιστές. Πάντα οι φτωχοί ήταν πιο όμορφοι από τους πλούσιους, οι άνδρες πλούσιοι, συνήθως ήταν φλούφληδες και οι γυναίκες κακές και κακομαθημένες. Ο έρωτας ανίκητος βασίλευε στο τέλος, αράδιαζε χαρούμενα παιδάκια και όλο και κάποια κληρονομιά, κάποιος θειος από την Αμερική, κάποιο λαχείο συμπλήρωνε την ευτυχία. Μας την κρύβανε την φτώχεια και μας ψήνανε με τραγούδια και παρηγορητικά τσιτάτα του τύπου, «η φτώχεια δεν είναι ντροπή», «φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι», «τα λερωμένα άπλυτα». Πουθενά η ντροπή, μέχρι να έρθει ο Άκης Πάνου, να πει τα πράγματα με το όνομα τους. «Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει τη νοιώθω μεγαλύτερη ντροπή». Και σήμερα αυτή η ντροπή σκεπάζει μια ολόκληρη χώρα. Νέος εθνικός ύμνος είναι το παραπάνω τραγούδι. Ούτε ο Παρθενώνας ούτ...

Κάποιοι επικαλούνται τη νομιμότητα, άλλοι πάλι αναρωτιούνται τι είναι νόμιμο και τι παράνομο. Κάποιοι περισσότερο υπομονετικοί περιμένουν το σημερινό παράνομο με τη ψήφιση νέου νόμου να κηρυχθεί νόμιμο και το σημερινό νόμιμο, που θα πάει δεν θα αργήσει η ώρα, που θα να περάσει στη παρανομία. Σε μια εποχή χωρίς ιεροδικεία και ιερά εξέταση η λέξη «μεσαίωνας» έρχεται να μας αποδείξει ότι η δημοκρατία έχει αδιέξοδα. Ζούμε ένα μεσαίωνα νέου τύπου στις εργασιακές σχέσεις, στον πολιτισμό στην ενημέρωση. Οι ισχυροί σήμερα, μπορεί να μην φορούν ράσα, διαθέτουν όμως όλα εκείνα τα μέσα για να επιβάλλουν την δική τους βούληση. «Ο νόμος του ισχυρού», που λέμε… Δεν πληρώνεις τα διόδια; Πέρασε αύριο από το κακουργιοδικείο. Το σημερινό πταίσμα μετατρέπεται αύριο σε κακούργημα και συ συνέχισε να κάνεις το μάγκα. Αν ζούσε σήμερα ο Ροΐδης, τι θα έγραφε για το σημερινό μεσαίωνα; Ένα μικρό απόσπασμα από τις «μάγισσες του μεσαίωνα», για να δείτε ότι μόνο ο δρόμος των μαγισσών μπορεί να μας ξ...

Απάντηση σε μια συχνή ερώτηση αναγνωστών.Το έγραψε η Ελένη στην στήλη της. «Τα κίνητρα της γραφής προσπάθησε να συγκέντρωση η συγγραφέας Μάργκαρετ Ατγουντ στο βιβλίο της «Συνομιλώντας με τους νεκρούς» Δηλαδή με τους συγγραφείς που αγάπησε. Τα φαντάσματά της. Τους μελλοντικούς της ήρωες που θα ζωντανέψει. Και ιδού μερικά… κίνητρα απ’ αυτά. Τα αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι συγγραφείς στο ερώτημα «γιατί γράφω»: Για να καταγράψω τον κόσμο όπως είναι. Για να καταγράψω το παρελθόν προτού λησμονηθεί. Για να ανασκάψω το παρελθόν επειδή λησμονήθηκε. Για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου για εκδίκηση. Επειδή ήξερα πως έπρεπε να συνεχίσω να γράφω αλλιώς θα πέθαινα. Επειδή να γράφεις σημαίνει να αναλαμβάνεις ρίσκα, και μόνον έτσι γνωρίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί. Για να παράγω τάξη από το χάος. Επειδή με ευχαριστεί. Για να εκφράσω την ανέκφραστη ζωή των μαζών. Για να κατονομάσω το μέχρι τούδε ακατονόμαστο. Για να κοροϊδέψω τον Θάνατο. Επειδή η δημιουργία σε εξομοιώνει με το Θεό. Για να αρέσω στις γυνα...

Αυτά τα πράγματα μια φορά γράφονται και δεν αλλάζουν, μπορεί κάθε φορά να κάνουμε τα ίδια λάθη, περί έρωτος όμως οι θέσεις παραμένουν σταθερές. Χθες είχαμε του Άγιου Βαλεντίνου, έμαθα σήμερα. Δεν είναι που μεγαλώσαμε και αρχίζουμε να ξεχνάμε; Είναι που εκ πεποιθήσεως, διαφορετικά διαχειριστήκαμε, αυτό το υπέροχο συναίσθημα; Πως και ποτέ γιορτάζει ο ερωτάς; Σε ανύποπτο χρόνο και με τρόπο ξεχωριστό για τον καθένα. Δεν δικαιολογώ με τα παραπάνω, την χθεσινή απουσία. Όχι δεν πιστεύουμε, σ΄ αυτούς τους αγίους εμπόρους, για να ακριβολογούμε δεν πιστεύουμε σε κανέναν άγιο. Στον άγιο έρωτα πιστεύουμε, μόνο που, δεν τον λένε Βαλεντίνο. Εμείς οι πιο παλιοί δίνουμε την ανάποδη μάχη. Προσπαθούμε να υπερασπιστούμε τα κομματάκια του εαυτού μας, που εκτιμούμε. Και ο έρωτας δεν χωράει σε κόκκινες χάρτινες καρδούλες. Γιατί; Θέλει ψυχή ο έρωτας για να είναι αληθινός και το μέτρο στην προκειμένη περίπτωση είναι εκμαγείο του μετρίου. «πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω» τραγουδάει η Δήμητρα Γαλ...